In 2019 zal er
niet meer elke maand een bijeenkomst van Taakgroep/Platform Vluchtelingen van
de RvK Amsterdam zijn. In principe wordt het nieuwe ritme: de derde
donderdag van elke even maand. Je bent kortom van harte welkom op
11 april (2e
donderdag, i.v.m. de Stille Week)
20 juni
5 september
(omdat de 3e donderdag van augustus zo vroeg valt)
17 oktober
19 december
Steeds om 17.00 uur in de Kerkstraat 107 (achterkant Keizersgrachtkerk). In de tussenliggende maanden proberen we andere activiteiten te organiseren.
Het Bisdom Haarlem heeft een nieuwe functie in het leven geroepen in Amsterdam: de Stadsdiaken, die zich namens de katholieke kerk inzet voor de armen in de stad en de kerk ‘een diaconaler smoel’ geeft en verbinding legt tussen de kerkelijke caritas en mensen die hulp goed kunnen gebruiken. Colm Dekker zal op zondag 7 april 2019 om 17.00 uur worden ingewijd als Stadsdiaken.
Plaats: Mozes en Aäronkerk, Waterlooplein 207, Amsterdam; aansluitende receptie in het naastgelegen Huis van Sant’Egidio. Meld graag uw komst: info@santegidio.nl
Al enige tijd neemt het aantal asielzoekers dat op straat slaapt, weer toe. De gemeente Amsterdam heeft besloten dat de Winteropvang niet open staat voor asielzoekers die onder de Dublin-regeling vallen: zij zijn Europa binnen gekomen in een ander land en de Nederlandse Staat moet zorgen voor ‘warme overdracht ’naar dat Europese land. In de praktijk werkt dit beleid niet. En het effect is dat er op dit moment een groep ongedocumenteerde asielzoekers in de stad is zonder (nacht)opvang en zonder netwerk (ook niet van vrijwilligers en organisaties).
Deze mensen, die nog te kort in onze stad zijn om bekend te zijn met en bij de hulpverleners in de stad, zijn extreem kwetsbaar. Vaak betreft het jongeren, vrouwen, moeders met kinderen. Hulp bieden aan hen wordt steeds moeilijker. Ze raken al snel uit het zicht van Amsterdamse NGO’s; zoals Wereldhuis, Amsterdam City Rights, ASKV en Vluchtelingenwerk. In Amsterdam verdwijnen op deze wijze steeds meer jonge ongedocumenteerde mensen, met alle risico’s van dien. De voorzitter van de Taakgroep vluchtelingen ondertekende een brief van de genoemde NGO’s aan Amsterdamse raadsleden en de wethouders Groot Wassink en Kukenheim met het verzoek aan deze ongewenste situatie een eind te maken. Zie de brief: https://rvkamsterdam.nl/index.php/2019/03/07/winteropvang-niet-open-voor-dublinclaimanten/dakloze-ongedocumenteerden-uit-de-winteropvang/
De gemeente Amsterdam wil 500 24-uurs-opvangplekken (BBB+) voor ongedocumenteerden inrichten. De gemeente is druk bezig locaties te vinden (dat valt niet mee in Amsterdam) en geschikt te maken. De eerste zeven adressen zijn bekend gemaakt. Het gaat om Marnixstraat 2 (Centrum), Zeeburgerdijk 296 (Oost), Danie Theronstraat 2 (Oost), Van Leijenberglaan 11 (Zuid), Pieter Aertszstraat 5 (Zuid), Gerard Doustraat 156 (Zuid) en Mariëndaal 13 (Noord).
In het kader van het
24-uursopvangplan vraagt de gemeente aan het ASKV om een inventarisatie te
maken van het aanbod van cursussen en andere activiteiten die toegankelijk
zijn voor ongedocumenteerden. De gemeente wil het beleid inzake participatie en
activering van ongedocumenteerden daarop aansluiten. Natuurlijk mogen activiteiten die kerken ontplooien niet ontbreken op
deze Sociale Kaart. Denk aan de diverse taalcafés (Muiderkerk, Ark Noord,
Sierplein/Regenbooggemeente in Slotervaart), de taallessen in de Dominicus, de
bemiddeling door de diaconie van de Keizersgrachtkerk tussen klussen en
Vluchtmaatbewoners.
Daarom vragen we alle lezers ons door
te geven welke activiteiten hun kerk organiseert om ongedocumenteerden een kans
te geven mee te doen in de samenleving.
Mail s.v.p. een korte beschrijving (activiteit, plaats, frequentie) en de naam
van de contactpersoon aan: Redactietaakgroepvluchtelingen@gmail.com
De Taakgroep vergadert niet meer elke maand (zie ook
vergaderschema aan het eind van deze Nieuwsbrief); tussendoor organiseren we ‘werkbezoeken’
aan organisaties of bezoeken we thema-bijeenkomsten. Deze maand stellen we u
voor mee te gaan naar
De ‘Terugkeertalkshow’ die Amsterdam City Rights organiseert op 22 maart;
een gesprek tussen terugkeerorganisaties en
ongedocumenteerden, met daarna soep, brood en drinks. De Volkskamer, Van Ostadestraat 233-D – 18-19 uur
Onlangs is een Voortgangsverslag van de Raad van Kerken Amsterdam over de jaren 2017 en 2018 verschenen. Het biedt een overzicht van activiteiten van de Raad in deze jaren en van de diverse relaties die de Raad onderhoudt.
Verschillende kerken hebben aangegeven mee te lopen in de landelijke “eerlijke klimaatmars” die door diverse maatschappelijke organisaties wordt georganiseerd op zondagmiddag10 maart.
We Are Here SolidariteitsmaaltijdKom, eet en ontmoet! Eten met ongedocumenteerden en buurtbewoners in Nieuw-West
DKerkgebouw De Bron, Willem Klooslaan 1 1064 ST www.oasenieuwwest.nl
Inloop: 18.00 uur – Start: 18.30 uur
Eet met ons mee!
Wij, een aantal ongedocumenteerde bewoners van Amsterdam, verenigd in We Are Here, en tot voor kort verblijvend op de Bijlmerdreef 622, nodigen jou van harte uit om met ons en buurtbewoners samen te eten en elkaar te ontmoeten. Ook ongedocumenteerden van de 24-uurs opvang Derkinderenstraat 44 zullen aanwezig zijn. In samenwerking met een aantal kerken in Nieuw-West bieden wij een maaltijd aan van drie gangen voor de prijs van €10. Hiermee kunnen wij onszelf weer even bedruipen, maar net zo belangrijk is, dat wij ons netwerk in de stad kunnen uitbreiden.
Deze
week kwam Rutte III tot een akkoord over het kinderpardon. Zo’n ‘eenmalige
uitzondering’ werd al vaker gemaakt
door Floor Boon
Stel:
een Afghaans koppel dient nu in Nederland een asielaanvraag in. Na een lange
procedure, tot aan de hoogste rechter, worden ze afgewezen, maar ze vertrekken
niet, ze blijven. De Afghanen bouwen in de illegaliteit een bestaan op, ze
werken zwart, maken hier vrienden en krijgen zelfs een kind. Het kind groeit
hier op, spreekt Nederlands, gaat hier naar school. Je zou kunnen zeggen dat
dit gezin hier over een jaar of vijf is geworteld.
De
ouders zou je dat kunnen verwijten: zij vertrokken niet, ook al mochten ze hier
niet blijven. Maar het kind kan daar niets aan doen. Dat kind groeit op in
Nederland en kent het herkomstland van zijn ouders niet, misschien spreekt hij
niet eens die taal.
Het
voorbeeld komt van Martijn Stronks, universitair docent Migratierecht aan de
Vrije Universiteit. Hij wil ermee zeggen: je kunt onmogelijk voorkomen dat er
in de toekomst niet opnieuw een groep ontstaat die geworteld is in Nederland,
maar geen verblijfsvergunning heeft.
„Iedere
regel wordt overtreden, altijd”, zegt Stronks. „Denk aan de maximumsnelheid die
omhoog gaat naar 130. Ook dan zullen er mensen te hard blijven rijden. Als het
gaat om zoiets fundamenteels als een verblijfstatus, is het nogal wiedes dat
mensen die regels overtreden. Zeker als de overheid er niet in slaagt te handhaven.”
Het pardon van 2003, 2006, 2013
Het
zal niet voor het eerst zijn dat een pardon wordt bekrachtigd met de woorden
dat het een eenmalige oplossing is. Het laatste pardon was in 2013, eveneens
een kinderpardon zoals afgesproken in Rutte II, waardoor 1.540 minderjarigen
konden blijven. In 2006 was er een generaal pardon: 28.000 mensen kregen een
verblijfsvergunning. En in 2003 verleende toenmalig minister Rita Verdonk ook
een pardon, aan 2.200 mensen.
Het
betrof telkens een ‘restgroep’ van mensen die zich niet aan de regels hadden
gehouden, daar nèt buiten vielen of nog in de wachtrij stonden. Het handhaven
van regels is vanuit dat perspectief de kern van het probleem. Hoe zorg je
ervoor dat mensen die niet mogen blijven ook weggaan?
Carolus
Grütters, die 25 jaar pardonregelingen onderzocht en is verbonden aan de
Radboud Universiteit Nijmegen, ziet dat anders „De overheid moet haar
verantwoordelijkheid nemen en mensen actief begeleiden bij vertrek”, zegt hij.
„Nu ligt die verantwoordelijkheid puur en alleen bij de asielzoeker. Ook als
iemand niet terug kán keren naar zijn herkomstland.” Het komt regelmatig voor
dat herkomstlanden terugkeer tegenwerken of de eigen onderdanen geen papieren
verstrekken.
Een
oplossing om geen nieuwe ‘restgroep’ te laten ontstaan, kan een terugkeer van
het driejarenbeleid zijn. Tot 2003 gold de regel dat als de overheid een
vreemdeling niet binnen drie jaar uitsluitsel kon geven of hij mocht blijven of
niet, deze vreemdeling een verblijfsvergunning kreeg. Het demissionaire kabinet-Balkenende
I schafte die – zeer effectieve – regel af en daarmee ook de stok achter de
deur voor de overheid om tijdig te beslissen.
Met
als gevolg dat er weer achterstanden ontstonden, betoogt Grütters. „De helft
van de mensen die in 2007 een vergunning kreeg op basis van de pardonregeling,
stond nog in de wachtrij – en had sowieso recht gehad op verblijf”, zegt hij.
„Die zijn onterecht in de wacht gezet en vervolgens de boeken ingegaan als
misbruikers van het systeem.”
Voor
een „praktisch sluitend systeem” zou de overheid, als het aan Grütters ligt,
nog twee zaken moeten regelen: de vele regels uit het vreemdelingenbeleid
zouden in de wet moeten worden vastgelegd, zodat een rechter niet alleen kan
toetsen of de regel is toegepast, maar ook of de uitvoering rechtvaardig is. En
uitvoerders als IND, COA en de rechtshulp moeten veel meer capaciteit krijgen.
De behandeling van een asieldossier gaat in Nederland wel snel, maar de
wachttijd vóórdat een dossier in behandeling wordt genomen, duurt nu zestien
maanden. Ook zou altijd een kinderrechter moeten worden betrokken bij
asielzaken met kinderen.
Stronks
gelooft niet dat die restgroep kan worden voorkomen. Dat wil niet zeggen dat de
oplossing van Rutte III niet goed is, zegt hij. Integendeel. „Ik vind een
pardon per definitie een duurzame oplossing, omdat het rekenschap geeft van het
onvermogen van het recht om de werkelijkheid in totale zin te controleren.”
Het
is een politieke oplossing voor een probleem dat nu bestaat, zegt Stronks, niet
om een probleem in de toekomst te voorkomen. Daar zou de politiek ook eerlijk
over kunnen zijn, meent hij. „Een pardon is de voortdurende terugkeer van de
eenmalige uitzondering.”
