Beste lezer,

In deze Nieuwsbrief berichten over de drie activiteiten die we als Raad van Kerken Amsterdam in 2022 nog organiseren: het Korenfestival, De Allerzielenherdenking van omgekomen vluchtelingen en de Nicolaasvesper. 

Het Bericht van een lidkerk komt dit keer uit de Nicolaasbasiliek. 

Twee actuele thema’s komen in deze Nieuwsbrief aan bod. Allereerst aandacht voor de crisis in de vluchtelingenopvang (besproken in de RvKA-vergadering in september) en de uitnodiging van de landelijke Raad van Kerken om op 5 november naar Amersfoort te komen om met elkaar te onderzoeken welke actie we als kerken kunnen ondernemen. Tweede actueel punt: de energiecrisis en de oproep van het Leger des Heils om ‘een deken van warme kamers’ over de stad uit te spreiden. 

Met een citaat uit de Slotverklaring kijken we even terug op de 11^e Assemblee van de Wereldraad van Kerken.

Tenslotte:  n.a.v. de oorlog in Oekraïne worden nog steeds bijzondere evenementen georganiseerd. In deze Nieuwsbrief attenderen we u op een prachtig concert op 14 oktober (Russische en Oekraïense top-musici in de Waalse Kerk), en op de Dom Hélder Câmaralezing 2022 (3 november) met de Oekraïense theoloog Fyodor Raychynets, in gesprek met een (van oorsprong Tsjechische) krijgsmachtpredikant en een bijbelwetenschapper van de PThU.

Anna Verbeek

Voorzitter Raad van Kerken Amsterdam

RvKA KORENFESTIVAL 2022

Bericht uit ….  de Nicolaasbasiliek

Beste betrokkenen bij de Raad van Kerken Amsterdam, 

Namens de Rooms-katholieke kerk mag ik jullie begroeten en kort iets vertellen over wat er speelt in de ‘Roomsche gelederen’. Net als voor de meeste kerken is bij ons een nieuw werkseizoen aangebroken. We hebben dit binnen de Nicolaasbasiliek, waar ik werkzaam ben, geopend met een ‘nieuwjaarsreceptie’ op 18 september.

In oktober starten in vele Rooms-katholieke kerken weer allerhande cursussen. Vanuit de Nicolaasbasiliek is dat de jaarlijkse ‘Geloofscursus voor beginners’. In deze cursus bespreken we de apostolische geloofsbelijdenis in ongeveer twintig avonden. De cursus loopt al vele jaren en ieder jaar hebben we tussen de 12 en de 20 deelnemers, jongeren, ouderen, al gedoopten of mensen zonder enige kerkelijke achtergrond. Mijn college pastoor Eric Fennis en ik vinden steeds weer bijzonder om voor zo’n groep te mogen staan en zijn verwonderd om de interesse van de deelnemers. Elk jaar besluit een deel van die deelnemers om toe treden tot de kerk. Dat betekent veel voor onze gemeenschap die steeds meer een mengeling van ‘oudgedienden’ en nieuwkomers wordt. Het vitaliseert, en vergroot de diversiteit binnen onze gelederen. Ook de Krijtberg biedt jaarlijks een geloofscursus aan. 

Verder werken we de komende maanden toe naar de afronding van het Nicolaasjaar, dat op 6 december 2021 begon. Er waren bij de openingsviering vertegenwoordigers van verschillende andere kerken aanwezig, een mooi teken van oecumenische verbondenheid. Op zondag 4 december is de slotviering van het Nicolaasjaar in de basiliek, en ‘s avonds een oecumenische Nicolaasvesper (in de voormalige schuilkerk Ons ’Lieve Heer op Solder), georganiseerd door de Raad van Kerken. Ook plannen we een symposium in de OBA over ‘Barmhartigheid en integriteit’ op 6 december. Schrijfster Désanne van Brederode zal dan een inleiding geven.

Voor dit nieuwe werkjaar wens ik alle bij de Raad aangesloten kerken en gemeenschappen veel inspiratie. Hopelijk kunnen we de onderlinge verbondenheid ook dit werkjaar weer goed vieren, waar en wanneer dan ook!

Een hartelijke groet vanuit de Nicolaasbasiliek,

Rob Polet (diaken)

Een deken van warme kamers over Amsterdam?!

Omdat veel mensen pas in het nieuwe jaar iets van het door het kabinet aangekondigde steunpakket gaan merken, wordt gevreesd dat een grote groep de komende wintermaanden in de knel komt. Door de hoge prijzen en inflatie neemt het aantal mensen dat in een penibele financiële situatie verkeert toe. Het Leger des Heils verwacht dat veel mensen deze winter letterlijk in de kou zitten en zet zijn ruim 100 buurthuiskamers vanaf eind oktober in als warme plek. Het Leger des Heils vraagt andere organisaties, bedrijfsleven, scholen, sportverenigingen en kerken hetzelfde te doen om te komen tot een deken van warme kamers over Nederland. 

In navolging van de oproep van het Leger des Heils moedigt de PKA haar wijkgemeenten aan om vanaf 1 november (tot en met tenminste 31 januari) kerkgebouwen te openen om mensen een warme plek te bieden. Denk aan een wijkzaal met koffie, thee, een kop soep, boeken en tijdschriften en misschien een aantal werkplekken (en natuurlijk met de kachel aan!). Een warme kamer waarin mensen misschien wel voor het eerst in het kerkgebouw komen en waar nieuwe contacten ontstaan tussen mensen uit de buurt onderling en de wijkgemeente. De PKA stelt zich ten doel in elk stadsdeel elke dag zo’n warme kamer voor de buurt open te hebben. Dit kunnen verschillende locaties zijn. Alle kleine beetjes helpen, of je nu 1, 2 of 3 dagen per week de deuren opent.

Misschien zijn er meer kerken die een soortgelijke actie willen doen! Voor meer informatie: mail raadvankerkenamsterdam@gmail.com 

Crisis in de Vluchtelingenopvang

In de septembervergadering hebben we, als afgevaardigden van de verschillende lidkerken, onze gevoelens van afschuw en onmacht over de crisis in de vluchtelingenopvang met elkaar gedeeld. Wat kunnen we als kerken op dit moment, in Amsterdam, doen aan een situatie die de overheid de afgelopen jaren willens en wetens heeft laten verslechteren? We zijn dankbaar dat kerken in het noorden vluchtelingen opvangen die in Ter Apel buiten moeten slapen. In Amsterdam zijn verschillende kerken betrokken bij de begeleiding van ongedocumenteerde vluchtelingen; landelijk zijn kerkgenootschappen ook actief bij opvang, bv. met uitdelen van eten en kleren – van Groningen tot Calais. Ook bieden Amsterdamse kerken regelmatig voor korte tijd een woonplek voor asielzoekers.

In de vergadering werd ervoor gepleit om, in de traditie van de Quakers, als kerken van ons te laten horen en richting overheid en publieke opinie steeds de stem te verheffen tegen dit onrecht. Laten we blijven benadrukken dat het een Europees grondrecht is dat vluchtelingen worden gehoord en in de samenleving een plek krijgen, en dat migratie bij deze wereld hoort – migranten zullen blijven komen en dat is logisch en vanzelfsprekend. De kerk (wij allemaal, overal) als tegenstem tegen de stemmingmakerij rond vluchtelingen, tegen het neo-liberale denken van de Nederlandse overheid. 

In dat perspectief is de inspiratiedag die de werkgroep vluchtelingen van de landelijke Raad van Kerken organiseert, absoluut een aanrader.

Meer informatie vindt u in de oktober Nieuwsbrief van de Raad van Kerken in Nederland. Daar ook informatie over het project ‘Thuisgevers’: een initiatief van de Protestantse Kerken in Nederland om, samen met kerken en maatschappelijke organisaties door heel Nederland, honderden statushouders een woonplek te bieden – voor een afzienbare periode, zodat de overheid huisvesting kan organiseren voor vluchtelingen die daar gewoon recht op hebben. Staatssecretaris Eric van der Burg zegde zijn financiële steun toe voor dit ‘oplossingsgerichte initiatief’, m.a.w.: er is rijksfinanciering voor de huisvestingskosten in de eerste periode. Lees verder: https://www.raadvankerken.nl/publicaties/nieuwsbrief/ 

De september-Nieuwsbrief van de Taakgroep Vluchtelingen van de Raad van Kerken Amsterdam besteedde vanzelfsprekend ook veel aandacht aan de opvangcrisis. De nieuwsbrief opent met een treffend citaat van Derk Stegeman, directeur van STEK (stedelijke diaconie van protestants Den Haag): 

‘De meeste vluchtelingen in Ter Apel hebben de gruwelijkheden overleefd. Ze hebben onze zorg nodig en onze menselijkheid. Kerken moeten nu niet het kabinet helpen met ‘oplossingen’. Kerken moeten allereerst en vooral de mensen zelf opzoeken, die daar buiten bij het aanmeldcentrum zijn. Het zijn onze broeders en zusters. Zij zijn geen probleem, zij hebben een probleem. Ook de kerk is een gemeenschap zonder grenzen. En dat betekent kiezen voor de mensen buiten de poort. Het begint met protest en aanklacht, met schaamte over onze opvang. – Als kerken kunnen we wel druk zetten op lokale overheden. Bij kleinschalige opvang kunnen we mensen een netwerk bieden, aandacht geven en steun. Dat kunnen we samen met andere godsdiensten, samen met alle mensen van goede wil. Die zijn ook te vinden op een stadhuis.’

11^e assemblee Wereldraad van Kerken

betrokkenheidop maatschappelijke actie. Treffend samengevat in: ‘Compassion is the key to justice’.

Uit de slotverklaring:

Door samen het woord van God te horen, herkennen wij onze gemeenschappelijke roeping;
door samen te luisteren en te praten worden we hechtere buren;
door samen te klagen, stellen wij ons open voor elkaars pijn en lijden;
door samen te werken, komen we tot gezamenlijke actie; 
door samen te vieren, genieten wij van elkaars vreugde en hoop;
door samen te bidden, ontdekken wij de rijkdom van onze tradities en de pijn van onze verdeeldheid. 

Lees verder: https://www.raadvankerken.nl/nieuws/2022/09/slotverklaring_11e_assemblee/ 

14 oktober, 20.00 uur, Waalse Kerk: benefiet concert voor Oekraïne. 

De Bijbel in oorlog – Dom Hélder Câmaralezing 2022

3 november 2022 om 19:30 uur bij de PThU (De Boelelaan 1105, Amsterdam) of online. 

Oekraïense kerken zoeken hun weg door de crisis van de Russische invasie van hun land in gesprek met de Bijbel. Welke stemmen uit de Schrift inspireren daarbij tot hoop en volharding, welke teksten geven woorden aan woede en verdriet? De Dom Hélder Câmaralezing 2022 verkent dit thema met een lezing van de Oekraïense theoloog Fyodor Raychynets en verbindt het met de Nederlandse maatschappelijke en kerkelijke context. Krijgsmachtspredikant Hanna Nováková en de bijbelwetenschapper Klaas Spronk geven reacties.

De avond zal tweetalig vormgegeven worden (Engels/Nederlands).

Voor meer informatie en aanmelding, zie: https://www.pthu.nl/actueel/agenda/2022/11/dom-helder-camaralezing-2022-de-bijbel-in-de-oorlog/

ALLERZIELENHERDENKING OMGEKOMEN VLUCHTELINGEN AAN DE EUROPESE GRENZEN 

Op zondag 6 november vindt om 15.00 uur in de Mozes en Aäronkerk (Waterlooplein 207 Amsterdam) de jaarlijkse oecumenische herdenking plaats van de vluchtelingen die het afgelopen jaar omkwamen aan de Europese grenzen. 

Voorafgaand aan de herdenking vindt in het Huis van Sant’ Egidio, Waterlooplein 205, om 13.30 u. een informatiebijeenkomst plaats over het migratiebeleid van de EU en de gevolgen daarvan. Spreker is Minella van Bergwijk, directeur van ontwikkelingsorganisatie Tearfund.

De herdenking wordt georganiseerd door de Raad van Kerken Amsterdam, het Jeannette Noëlhuis, de Protestantse Diaconie en de Gemeenschap van Sant’ Egidio.

4 december: Nicolaasvesper van de  Raad van Kerken Amsterdam 

Nadat vorig jaar corona roet in het eten gooide, hopen we dat we toch dit jaar onze Nicolaasvesper kunnen organiseren in de voormalige schuilkerk Ons’ Lieve Heer op Solder, aan de Oudezijds Voorburgwal 38. De tweede Nicolaaskerk van Amsterdam! Oorspronkelijk was de Oude kerk gewijd aan St. Nicolaas, de heilige van de stad Amsterdam. Met de Reformatie werd de Oude Kerk echter bestemd voor de protestantse eredienst waarin geen plaats was voor de stadsheilige. In de 17^e eeuw werd vervolgens de RK schuilkerk aan de OZ Voorburgwal gebouwd – en gewijd aan de Heilige Nicolaas. 

Inmiddels kennen we natuurlijk ook de RK St. Nicolaas basiliek en de OK-parochie van de Heilige Nicolaas van Myra.  De afgelopen jaren vond in alle drie hiervoor genoemde kerken al eens een Nicolaasvesper van de RvKA plaats – we zijn blij dat het museum Ons’ Lieve Heer op Solder bereid is ons dit jaar te ontvangen en zo het kwartet Nicolaaskerken vol te maken.

Meer informatie volgt in de loop van november!

Activiteitenkalender RvKA

15 oktober : RvKA korenfestival, 13.30 uur in de Waalse Kerk, Walenpleintje 159, Amsterdam

6 november : oecumenische herdenking van omgekomen vluchtelingen aan de grenzen van 

  Europa, 15.00 uur Mozes en Aaronkerk; voorprogramma 13.30 uur in het 

  Huis van Sant’Egidio, Waterlooplein 205, Amsterdam

4 december : Nicolaasvesper in museum Ons’ Lieve Heer op Solder, Oudezijds Achterburgwal    

                              38-40, Amsterdam

van: AD – 26 augustus 2022

Tientallen asielzoekers en statushouders kunnen op korte termijn onderdak krijgen bij kerkelijke gemeenten in heel Nederland, in de hoop de situatie in Ter Apel enigszins te verlichten. De Protestantse Kerk in Nederland en de gemeente Kampen hebben daar een plan voor, nadat ze zich eerder al samen succesvol inzetten voor de opvang van vluchtelingen uit Oekraïne.

De kerken en Kampen lukte het eerder dit jaar om in korte tijd huisvesting te bieden aan een grote groep mensen uit Oekraïne. Op basis daarvan hebben de gemeente Kampen en de Protestantse Kerk in Nederland een voorstel neergelegd bij het ministerie om een ‘forse pilot’ op te zetten om dit model op meer plaatsen in het land te laten werken, maar dan voor statushouders of asielzoekers. ,,We kunnen in principe gewoon van start, maar iemand moet het financieren”, legt een woordvoerder van Kerk in Actie uit.

Volgens de twee partijen laat de ‘Kamper Aanpak Ontheemden’ zien dat vluchtelingen snel – en met draagvlak – onderdeel worden van de samenleving als dat kleinschalig gebeurt. ,,Je biedt mensen een menswaardig bestaan als je hen bij naam kent en hen opneemt in de gemeenschap. Wij voelen ons door God geroepen om vreemdelingen te verwelkomen, hen te helpen en voor hen te zorgen. Dus hier is voor ons een nieuwe kans om deze roeping uit te leven, om op te komen voor gerechtigheid en op te komen voor de meest kwetsbaren”, zegt Jurjen de Groot, directeur van de dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland.

Mensonwaardige situatie

Hij zegt ‘al weken met ontzetting te kijken’ naar de beelden uit Ter Apel, waar honderden asielzoekers per dag buiten slapen. Voor hen zijn er een handjevol wc’s en geen douches, waardoor de hygiënische situatie dramatisch is. Artsen zonder Grenzen staat sinds gisterochtend met een groep medici bij het aanmeldcentrum. ,,Het is meer dan mensonwaardig wat we zien. Onze telefoon gaat voortdurend: kerken in heel Nederland bieden hulp en opvangplekken aan”, aldus De Groot.

Volgens burgemeester Sander de Rouwe van de gemeente Kampen spelen kerken nu nog een ‘ondergeschikte rol’. ,,Terwijl ze bovengemiddeld betrokken zijn en een actievere rol kunnen vervullen bij de lokale extra opvang van bijvoorbeeld statushouders. Als lokale overheden en kerken de handen ineenslaan kunnen we net als bij de Oekraïense vluchtelingen de maatschappelijke druk verminderen en het draagvlak vergroten.”

Er hebben al verschillende gemeenten belangstelling getoond. Kampen wil zelf de pilotgemeente blijven van het project om te kijken of de aanpak efficiënt blijft verlopen. In die gemeente worden nu alleen Oekraïense vluchtelingen opgevangen, maar dat kan snel worden uitgebreid naar asielzoekers uit andere landen.

Bisschop

Bisschop Ron van den Hout van het bisdom Groningen-Leeuwarden noemt de situatie in Ter Apel ‘beschamend en vernederend’. Dat stelt hij in een gezamenlijke verklaring van de Nederlandse bisschoppen. De Rooms-Katholieke Kerk in Nederland (RKK) roept op tot ‘waardige hulp’ aan deze asielzoekers, die minimaal een schoon bed, bad en brood zouden moeten hebben.

Van den Hout was onlangs met de werkgroep Vluchtelingen van de Raad van Kerken in Griekenland, waar ook een opvangcrisis is. Zoiets als nu in Ter Apel heeft hij zelfs daar niet gezien, aldus de RKK. ,,Het kan niet zo zijn dat dergelijke situaties van te veel mensen, te weinig bedden, sanitair en voedsel nu ook hier in Nederland ontstaan”, aldus Van den Hout.

De bisschoppen vinden dat kerkgangers ook een taak hebben in de opvang van de asielzoekers. Gelovigen zouden een luisterend oor moeten bieden en daadwerkelijke bereidheid moeten tonen om te helpen. ,,Een land zo rijk als Nederland zou in staat moeten zijn om echte vluchtelingen op te nemen en dat goed te organiseren”, aldus bisschop Gerard de Korte van het bisdom Den Bosch

– – –

https://www.ad.nl/binnenland/kerken-willen-bijspringen-in-opvangcrisis-onderdak-voor-tientallen-asielzoekers-en-statushouders~ae274a10/?cb=695b08c5f2d96aabbd728c9894b1f7cf&auth_rd=1

van: Trouw  –  2 september 2022

In het Filosofisch elftal legt Trouw een actuele vraag voor aan twee filosofen uit een poule van elf. Vandaag: het kabinet wil de opvangcrisis bezweren met het opschorten van gezinshereniging. Juridisch is dat wankel, is het meer dan symboolpolitiek?  

door Maurice van Turnhout  

De Syrische vluchteling Omar Ahmed, bewoner van het azc in Ter Apel, beschreef maandag in deze krant wat hij boven alles miste: “De geur van mijn dochters, het gevoel echt samen te zijn. Dat komt snel weer.”  

Niet als het aan het kabinet Rutte-IV ligt. Het opvangakkoord van de coalitie bevat onder andere een vijftien maanden durende stop op gezinshereniging voor statushouders. Juridisch blijft die maatregel niet overeind, waarschuwen mensenrechtenorganisaties, want die is strijdig met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, de Europese Gezinsherenigingsrichtlijn en het Kinderrechtenverdrag.  

Dat lijkt op symboolpolitiek. Maar waar staat deze politiek dan symbool voor, en wat is in deze kwestie de verantwoordelijkheid van burgers?  

“De coalitiepartners beweren dingen die aantoonbaar niet kloppen”, stelt politiek filosoof Ivana Ivkovic. “Zo zegt het kabinet dat een volledige asielstop onmogelijk is, omdat zoiets tegen Europese regels indruist. Schaamteloos, want een tijdelijke stop op gezinshereniging is natuurlijk evengoed tegen de regels. Premier Rutte geeft toe dat er fouten zijn gemaakt in het asielbeleid, maar hij neemt daar geen enkele verantwoordelijkheid voor en verbindt er geen politieke consequenties aan. Het lijkt alsof het beleid louter symbolisch is geworden, alsof dat nergens meer aan wordt getoetst en losgezongen is van de werkelijkheid.” 

Ivkovic vervolgt: “Het is helemaal surrealistisch dat het akkoord nu als bezwering van de opvangcrisis wordt gepresenteerd. Er wordt nog steeds niet gesproken over structurele uitbreiding van opvangcapaciteit voor asielzoekers, óók niet door linkse partijen. Het gaat alleen maar over extra bedden als noodoplossing. De huidige opvangcrisis is geen ongelukkige uitzondering, en geen gevolg van fouten, maar de uitkomst van jaren structureel bezuinigingsbeleid. Dat beleid was een knieval van de middenpartijen naar de rechtse kiezer, die het liefste een totale migratiestop zou zien.”  

“De vraag is inderdaad waarom die middenpartijen niet de verantwoordelijkheid nemen die bij hun kiezersmandaat past,” reageert Gert-Jan van der Heiden, hoogleraar metafysica aan de Radboud Universiteit. “Als zij óók die rechtse stem gaan vertolken, geloven ze dan nog wel in hun eigen verhaal? Coalitiepartners D66 en ChristenUnie zouden vanuit hun oorspronkelijke politieke overtuiging waarschijnlijk anders met vluchtelingen willen omgaan, maar ze bijten niet door.”  

Volgens Van der Heiden is het opschorten van het recht op gezinshereniging symptomatisch voor een dieper liggend probleem. “In feite is het de zoveelste manier waarop we vluchtelingen een basaal recht ontzeggen. Waarom behandelen we mensen die hiernaartoe zijn gevlucht als een aparte categorie mensen? Waarom zetten we ze in kampen, en vinden we het normaal dat ze afgesneden worden van de samenleving waarin ze bescherming zoeken?”  

Van der Heiden verwijst naar een terugkerend motief in het Oude Testament: wees goed voor de vreemdeling in je midden, want zelf stam je ook van vreemdelingen af. “Als je maar diep genoeg graaft in de geschiedenis stuit je altijd op migratiebewegingen van je voorouders. Wat onderscheidt ons dan van die ándere vreemdelingen dat we denken over hun lot te kunnen beslissen, dat wij als burgers van een natiestaat mogen selecteren welke burgers we naast ons dulden en welke niet? Als je geboren wordt bepaal je toch ook niet binnen welk gezin dat is, of naast welke buren je opgroeit?”  

Ivkovic: “Het opvangakkoord is een voorbeeld van ontmoedigingsbeleid dat al zo’n twintig jaar wordt gevoerd. Denk ook aan minister Rita Verdonk, die in 2006 een vluchtelingenkamp in Kenia bezocht met de boodschap ‘home is home’. Los van het idee dat zo’n ontmoedigingsbeleid moreel verwerpelijk is, blijkt het ook nog eens ineffectief te zijn. Door dit soort negatieve signalen besluiten asielzoekers helemaal niet om in eigen land te blijven. Ze hebben nu eenmaal goede redenen om te vluchten, en aangezien alle andere routes zijn dichtgetimmerd blijven ze met gevaar voor eigen leven de Middellandse Zee oversteken. Natiestaten willen soeverein reguleren welke mensen hun grenzen oversteken en welke niet, maar ze stuiten daarbij op de grenzen van hun kunnen. En dat gaat ten koste van mensenlevens.”  

Als de staat tekortschiet, waar begint dan de verantwoordelijkheid van burgers? “Begrijp me goed,” zegt Ivkovic, “het is prachtig als burgers initiatieven ontplooien voor betere asielopvang. Maar we vangen momenteel al veel te veel politieke tekorten op met de participatiemaatschappij: als de zorg wordt wegbezuinigd, moeten kinderen maar gaan mantelzorgen voor hun ouders; als de asielopvang wordt wegbezuinigd, moeten barmhartige Samaritanen blijkbaar vluchtelingen gaan opvangen op een zolderkamertje. Zo vergeten we dat asielzoekers mensen zijn die aanspraak kunnen maken op rechten, en ontstaat het beeld dat je asielzoekers moet helpen omdat ze zielig zijn. Door goede bedoelingen van burgers worden ze afhankelijk gemaakt van liefdadigheid.”  

Van der Heiden: “Natuurlijk, liefdadigheid mag nooit politieke verantwoordelijkheid vervangen, maar liefdadigheid kan ook betekenen: mensen op een beschaafde manier verwelkomen in hun nieuwe omgeving. Daarmee maak je nieuwkomers helemaal niet kwetsbaarder, maar juist sterker. Volgens mij hebben Nederlandse burgers nu vooral de verantwoordelijkheid om te laten zien dat ze zich diep schamen voor de manier waarop we als rijk land met asielzoekers omgaan. Ik las dat minderjarige azc-bewoners in Ter Apel buiten op een stoel moesten slapen. Dit asielbeleid kleeft aan alle Nederlanders, het wordt namens ons allemaal uitgevoerd. Maar in plaats van de misstanden onder ogen te zien, wenden we uit schaamte liever onze blik af.”  

Ivkovic: “Van hulpverleners weet ik dat vluchtelingen vaak mentaal breken door de uitzichtloosheid van hun asielprocedure. Ze leven in een kafkaëske situatie van legale willekeur: er zijn wel regels, maar die gelden niet; er is een wet, maar die betekent niets meer.”  

Van der Heiden: “Hannah Arendt beschreef de Duitse vernietigingskampen uit de Tweede Wereldoorlog als een intensivering van de vluchtelingenkampen uit het interbellum. Zet mensen als aparte categorie in een kamp, en je normaliseert dat je die mensen anders – slechter – mag behandelen. De Italiaanse filosoof Giorgio Agamben gaat nog een forse stap verder en noemt het kamp de onderliggende structuur van de moderne politiek. Daarmee bedoelt Agamben niet dat wij burgers allemaal in kampen leven. Hij zegt vooral: kijk om je heen, er was geen moment in de moderne geschiedenis dat er géén mensen in kampen zijn gestopt. Vanzelfsprekend zijn azc’s beschaafder dan vernietigingskampen, maar ze opereren met dezelfde onderliggende logica.”  

Leidende tekst uit 1789  

De Verklaring van de Rechten van de Mens en de Burger was in 1789 de leidende tekst van de Franse Revolutie. In dit document kreeg ieder mens bij geboorte onvervreemdbare rechten toegekend. Vele natiestaten – waaronder Nederland – namen de verklaring als leidraad voor hun grondwet.  

Daar begon volgens Giorgio Agamben (1942, Rome) het probleem. Wanneer staten optreden als hoeders van mensenrechten, kunnen ze die rechten in de praktijk enkel als burgerrechten waarborgen. En dan worden die rechten dus exclusief toegekend aan mensen die binnen de grenzen van de natiestaat geboren zijn.  

Maar hoe zit het dan met vluchtelingen? Zij kunnen zich niet volledig op het recht beroepen, omdat ze als het ware tussen twee natiestaten in zijn gevallen. Wél zijn ze onderworpen aan de wetten van de staat waar ze op dat moment verblijven.  

Zo leven vluchtelingen op de drempel van de rechtsorde, beschrijft Agamben in zijn boek Homo sacer (1998): “Als de vluchtelingen (…) in de orde van de moderne natiestaat zo’n verontrustend element vormen, komt dit vooral doordat zij de directe band tussen mens en burger, tussen geboorte en nationaliteit verbreken en daarmee de oerfictie van de moderne soevereiniteit in een crisis brengen.”  

– – –  

www.trouw.nl/religie-filosofie/het-lijkt-alsof-het-asielbeleid-louter-symbolisch-is-geworden 

Beste lezer,

Van veel kanten krijgen we de vraag of er vanuit de PKA/Protestantse Diaconie iets georganiseerd wordt voor de gestrande vluchtelingen in Ter Apel. De Diaconie heeft hierover overleg met o.a. de Regenbooggroep, het Leger des Heils en de Gemeente. De PKA heeft overleg met de Raad van Kerken Amsterdam. Zodra hier concrete dingen over te melden zijn, zullen we dit communiceren. Maar er is ook nu al veel mogelijk. Er zijn diverse mogelijkheden voor kerken en individueel om aan te haken bij Amsterdamse en landelijke initiatieven. Een aantal suggesties noemen we in deze mail.

AMSTERDAM

De Diaconie van de Protestantse Kerk verleent structureel hulp aan vluchtelingen, in nauwe samenwerking met andere partijen als de Regenbooggroep, het Leger des Heils, het Rode Kruis en de Gemeente Amsterdam. De noodhulp die in het Westelijk Havengebied voor een half jaar zal worden georganiseerd voor vluchtelingen die gestrand zijn in Ter Apel, verloopt via het Rijk. De Diaconie onderzoekt of daar wellicht aanvullende vormen van hulpverlening mogelijk zijn. Welke vormen van hulp aan initiatieven in Amsterdam en in het land zijn nu al mogelijk vanuit je kerkplek of individueel?

1. Kleinschalige, kortdurende opvang: Team Kerkbed

Team Kerkbed helpt met het aanbieden van noodbedden. Het doet daarbij een nadrukkelijk beroep op kerkgemeenschappen daaraan bij te dragen. 

Het Team Kerkbed is continu op zoek naar plekken voor kleinschalige, tijdelijke opvang voor vluchtelingen. Het gaat om kortdurende opvang. In de tussentijd wordt dan gekeken naar een meer structurele opvang voor deze mensen.  Dus heb je als kerk of individueel een kamer/kamers met basisvoorzieningen beschikbaar, inclusief een vorm van begeleiding, meld je dan bij: Elske Scholte, elskescholte@gmail.com / 06 5333 8586.

• Structurele hulp: het Wereldhuis

Het Wereldhuis van de Protestantse Diaconie aan de Nieuwe Herengracht biedt ambulante hulp aan vluchtelingen. Je kunt op verschillende manieren helpen:

• Door te doneren
• Door vrijwilliger te worden
• Door vriend te worden
• Door buddy te worden

Kijk voor meer informatie op: https://www.wereldhuis.org/donate

• Structurele hulp: de Regenbooggroep

De Regenbooggroep biedt allerlei vormen van opvang voor daklozen en mensen die het moeilijk hebben, zij verzorgen ook de opvang van 1100 Oekraïners in de stad.

Ze zijn continu op zoek naar vrijwilligers en buddy’s en ze zijn ook blij met donaties. Ze haken regelmatig aan bij actuele situaties, zoals ook nu bij de opvang van vluchtelingen uit Ter Apel.

Meer info: https://www.deregenboog.org/

LANDELIJK

1. Hoe kun je landelijke kerkelijke initiatieven steunen?

Extra collecte voor / oproep tot doneren aan Inlia

INLIA staat voor: Internationaal Netwerk van Lokale Initiatieven met Asielzoekers. Het is een netwerkorganisatie van en voor Nederlandse geloofsgemeenschappen die asielzoekers en vluchtelingen in nood helpen. Inlia steunt de kerken in de noordelijke provincies met de opvang van de vluchtelingen uit Ter Apel.

Kerken kunnen een extra collecte organiseren voor Inlia, of oproepen om te doneren. Collectes en individuele donaties kunnen overgemaakt worden op rek. NL 47 INGB 0005 8728 15 t.a.v. St. Inlia, o.v.v. noodhulp Ter Apel.

Via Stichting MiGreat

Stichting MiGreat richt zich op de actuele situatie in Ter Apel, o.a. via voedseldistributie ter plaatse. [ Op 4 september organiseerde MiGreat een demonstratie op het Museumplein onder het motto ‘Wij maken plek’ https://www.parool.nl/amsterdam/paar-honderd-man-bij-protest-op-museumplein-tegen-situatie-ter-apel-ik-werd-steeds-bozer~b00a48dc/ ]

Je kunt helpen door vrijwilliger te worden of door te doneren.

Meer info op: www.migreat.org

2. Achtergrondinfo: wat gebeurt er vanuit kerken/diaconieën landelijk?

Daarvoor verwijzen we naar de volgende artikelen:

PKN-mailing:

https://protestantsekerk.nl/verdieping/wat-doet-de-protestantse-kerk-voor-de-huidige-vluchtelingencrisis/

We bevelen al deze vormen van hulp van harte bij jullie aan en komen bij jullie terug als er nieuwe plannen/ideeën zijn.

Heb je zelf een suggestie? Laat het ons weten.  

Prot. Diaconie: info@diaconie.org of 06-1334 3219

Prot. Kerk Amsterdam: info@protestantsamsterdam.nl of 020-5353 700

Informeren van omwonenden:

Het is raadzaam om de omgeving te informeren over de opvang, waarmee we met elkaar een belangrijke bijdrage leveren aan een humane opvang en toegeleiding naar de procedure die deze mensen moeten doorlopen. Op aanvraag is een voorbeeldbrief van INLIA beschikbaar, waar u een naam en telefoonnummer van een contactpersoon aan kunt toevoegen.
Op de 20 locaties waar kerken nu al opvang bieden worden uitsluitend positieve reacties en ondersteuning ontvangen.
Indien in uw omgeving een wijkagent werkzaam is het raadzaam deze ook te informeren.

Melding aan autoriteiten:

Als er mensen in uw kerkgebouw overnachten is het van belang dit te melden aan de bevoegde autoriteiten.  Dat kan het beste door de burgemeester in te lichten, die in iedere gemeente verantwoordelijk is voor openbare orde en veiligheid. Daarbij kunt u melden dat u dit doet in samenspraak met INLIA, in afstemming met de voorzitter van de Veiligheidsregio Groningen, het COA, en het ministerie van Justitie & Veiligheid.
Via (het bureau van) de burgemeester worden dan ook de meldkamer van de politie en de brandweer ingelicht.
Brandveiligheid:

De ruimtes waar gasten verblijven graag voorzien van brandmelders, als die er niet al hangen, bij voorkeur (draadloos) met elkaar verbonden. Denk ook aan één of meerdere brandblussers in beeld te hebben.

Communicatie en omgang met gasten:

Er zijn gasten die (gebrekkig) Nederlands of Engels spreken. Wanneer de communicatie lastig is, proberen we het met handen en voeten, of via de telefoon met Google Translate. Wees bewust dat deze mensen uit een hele onzekere situatie komen in Ter Apel, maar ook in het land van herkomst of hun reis hier naartoe hebben ze het niet makkelijk gehad. Stel hierover liever geen vragen, omdat dit kan leiden tot ongemakkelijke situaties. Als mensen zelf hierover willen vertellen is dit uiteraard wel akkoord.

Wees altijd bewust dat je niet weet wie je tegenover je hebt. We hoeven absoluut niet bang te zijn, maar we kennen de achtergrond van de mensen niet die we nu in de opvang hebben. Wees dus bewust van je eigen veiligheid en van degene met wie je samen werkt.

Als er gescheiden slaapruimtes voor mannen en vrouwen zijn, dan is het goed er rekening mee te houden dat in sommige culturen zij strikt gescheiden blijven. Ga dus, als het niet per se nodig is, niet als mannelijke vrijwilliger de slaapruimte van vrouwen in en omgekeerd.

Medische zorg:

Een medische check is onderdeel van het aanmeldproces in Ter Apel. Niet iedereen die nu door de kerken wordt opgevangen heeft die stap al doorlopen.

Als er medische zorg nodig is heeft het de voorkeur dat de opvangende kerk dat regelt met een plaatselijke huisarts (misschien is er een arts binnen uw geloofsgemeenschap?).
’s Avonds en in het weekend kan de dienstdoende huisartsenpost worden gebeld.

In acute noodsituaties : 112 bellen!
Het medisch team van INLIA is bereikbaar voor advies – zie hieronder.
Als er gasten met serieuze medische problemen zijn zullen we via het COA proberen deze alsnog in de rijksopvang terug opgenomen te krijgen; meld dat dan aan INLIA.

Ten behoeve van zorgverleners:
Voor de kosten van medische zorg aan onverzekerbare vreemdelingen is een regeling die door het Centraal Administratie Kantoor wordt uitgevoerd, zie https://www.hetcak.nl/zakelijk/regelingen/onverzekerbare-vreemdelingen

Daar vindt u ook een declaratieformulier. Medicijnen worden geleverd via door het CAK  gecontracteerde apotheken; die zijn te vinden op deze lijst: https://www.hetcak.nl/HETCAK/media/HetCAK/Zakelijk/pdf/onverzekerbare%20vreemdelingen/Gecontracteerde-apotheken-regeling-onverzekerbare-vreemdelingen-2020.pdf
Apotheken moeten per receptregel € 5 eigen bijdrage in rekening brengen.

Registratie:

Het COA verstrekt zogenaamde loopbriefjes aan de asielzoekers in Ter Apel, voorafgaande aan de identificatieprocedure bij de AVIM (vreemdelingenpolitie). Graag ontvangen we een kopie van dat document, als uw gasten die in hun bezit hebben. Daarnaast gebruiken we zelf ook een registratieformulier voor de gasten, zie bijlage. Omdat de asielzoekers rechtstreeks door het COA naar de opgegeven adressen zijn gebracht weten wij ook niet wie het zijn. Wilt u daarom, als u gasten heeft, deze registratieformulieren gebruiken en een scan of kopie daarvan aan INLIA sturen?

Geheimhouding:

Het opvangen en begeleiden van asielzoekers valt onder de Algemene Verordening Gegevensbescherming. Daarom moeten we vertrouwelijk omgaan met de persoonsgegevens van betrokkenen. Dit betekent dat u in principe geen persoonsgegevens aan derden mag verstrekken zonder toestemming van betrokkene, tenzij dit noodzakelijk is voor acute noodhulp. Ook voor bijvoorbeeld het maken van foto’s heeft u toestemming nodig van betrokkene. In zijn algemeenheid is het van belang om de privacy van betrokkenen te respecteren.

Onaangekondigd bezoek /  media:

Indien er onaangekondigd bezoek komt mag dat zonder toestemming niet zomaar naar binnen – altijd eerst om legitimatie vragen. Als een persfotograaf opnames van gasten wil maken, kan dat uiteraard alleen na voorafgaande toestemming. Gasten hebben (soms terecht) angst dat herkenbare beelden via (sociale) media terechtkomen in hun land van herkomst, waardoor hun familieleden daar problemen met de autoriteiten kunnen krijgen.

Kosten:
Het COA heeft aan INLIA toegezegd dat zij de kosten zullen vergoeden in verband met deze crisisopvang. U ontvangt daarvoor een bijdrage van minimaal € 50 p.p.p.d. Aanvullend kunnen ‘bijzondere kosten’ in goed overleg mogelijk ook vergoed worden. Hierover volgt nog een toelichting.

Bereikbaarheid INLIA:

Het algemene telefoonnummer van INLIA is 050-3138181.

Het noodnummer (buiten kantooruren) voor de crisisopvang van mensen uit Ter Apel is: 0595-202030  

Het e-mail adres voor deze crisisopvang : crisisopvang@inlia-projecten.nl

INLIA = Internationaal Netwerk van Lokale Initiatieven met Asielzoekers. Het is een netwerkorganisatie van en voor Nederlandse geloofsgemeenschappen die asielzoekers en vluchtelingen in nood helpen. Directeur John van Tilborg adviseert al jarenlang een burgemeesters-netwerk inzake vluchtelingenopvang; hij neemt ook deel aan de landelijke Werkgroep Vluchtelingen van de Raad van Kerken.

Ongeveer 1500 vluchtelingen (vooral mannen) leven onder erbarmelijke omstandigheden in Calais. Ze zijn afhankelijk van de vele vrijwilligers die daar zorgen voor kleding, tenten, eten en medische hulp. Er is een groot tekort aan onder andere kleding.

Stichtingen Moving Stones en Human Aid Now organiseren samen een inzameling voor vluchtelingen in Calais. Heb je kleding over? Breng het uiterlijk 2 oktober bij ons langs (zie hieronder). Wij sorteren het en brengen het naar verschillende organisaties die in Calais actief zijn.

Wat hebben we nodig? Winterkleding voor mannen (vooral maten S & M)! Er is vooral tekort aan jassen, (jogging-)broeken, t-shirts, hoodies, truien, sneakers (39-46), handschoenen, mutsen, sjaals, dekens, slaapzakken en tenten.

Kleding die kapot is of vies, daar kunnen we niks mee. En met zomerkleding (behalve T-shirts), pakken, nette overhemden en nette schoenen ook niet.

We kunnen trouwens wél nog heel goed winterjassen voor kinderen (maten 86 tm 176) gebruiken voor ons project in Amsterdam. Elke week delen wij 1.200 voedsel- en hygiënepakketten uit aan ongedocumenteerde gezinnen die hun inkomen verloren tijdens covid en nog niet zelfvoorzienend zijn. Dat zijn voornamelijk alleenstaande moeders, zieke of oudere mensen of andere bijzonder kwetsbare personen.

Verder nemen we geen kinder- of vrouwenkleding in, daar is geen behoefte aan.

Heb je geen kleding over maar wil je wel helpen? Doneer geld! We kopen er sokken, ondergoed, tandenborstels en andere materialen mee. We kopen goedkoop in bij groothandels, dus jouw geld is effectiever dan jouw donatie voor deze materialen. Via www.humanaidnow.org/donate of https://tikkie.me/pay/HumanAidNow/ovgsNGp6pNWwD9FWuTMitF

Collectepunten in Amsterdam:

• Voor alles: Curaçaostraat 88 h. Maak aub een afspraak op 06-1466 9821
• Voor de kinderjassen, en dat alleen: Molenwijk 3 Amsterdam Noord. Maak aub een afspraak op 06-8720 6168
• Voor grote hoeveelheden: Wij komen ze halen. Maak aub een afspraak met Dominique op 06-5470 8509.

Voor vragen en opmerkingen, bel of app Dominique op 06-5470 8509.

Heel hartelijk bedankt voor jullie hulp,

Bart en Dominique van Human Aid Now & Sanne van stichting Moving Stones

van: Trouw  –  11 juni 2022

Oekraïners willen naar Amsterdam, maar dat past niet

Oekraïners willen naar Amsterdam, ze kennen het en denken er makkelijker te kunnen werken. Maar er is nauwelijks plek. Hoe moet dat de komende maanden?

door Tim van der Pal

Het geluid van een Amsterdamse tram klinkt hier haast als een telefoon onder een dekbed. Voor de Oekraïense vluchtelingen bij het registratiepunt op station Amsterdam Centraal is het niet meer dan een verstomd belletje. De grote drukke stad is dichtbij, maar lijkt ver weg. Binnen op de bank wachten Oekraïense moeders, kinderen en een enkele vader tot ze naar een opvanglocatie in Nederland worden gebracht. De meesten slapen, andere turen vermoeid naar hun telefoon.

Nog iedere dag stappen meer dan honderd Oekraïense vluchtelingen de trein uit op Amsterdam Centraal. Via geel-blauwe bordjes en vrijwilligers komen ze vervolgens terecht bij het registratiepunt van de gemeente en het Rode Kruis.

Dit is een groot centrum, ingericht in het station waar Oekraïners, hun kinderen en huisdieren Nederland voor het eerst echt zien. Op kleine tafeltjes liggen papieren bordjes met bananen en appels, de ijskasten zijn gevuld en er staan zakken met kattenvoer.

De afgelopen maanden kwam ongeveer een derde van alle Oekraïners via dit Humanitarian Service Point naar Nederland. Meer dan 16.000 vluchtelingen werden er opgevangen.

Het land in

Na een paar uur wachten gaan de Oekraïners vanaf hier per bus naar noodopvanglocaties in het land. Amsterdam heeft zo bezien voor de vluchtelingen een functie als logistieke hub. Velen willen er graag blijven. De stad is bekend, en vluchtelingen zien er meer economische mogelijkheden. Ook kennen ze vaker mensen die er al wonen. Amsterdam heeft al jaren een levendige Oekraïense gemeenschap waar men zich op den duur wellicht bij wil aansluiten.

Maar van de Oekraïners die zich op Amsterdam CS melden kan slechts een gedeelte in de hoofdstad blijven. De bestemming van de bussen die elders het land in rijden, wordt daarom niet altijd meer vermeld. “Om te voorkomen dat mensen ‘Heerenveen’ horen en misschien niet meer willen instappen, noemen we slechts de aankomsttijd”, zegt een locatiemanager van het Rode Kruis in Amsterdam daarover.

In de hoofdstad is in de noodopvang op zich nog wel ruimte voor Oekraïners. Momenteel zijn iets meer dan 1000 van de 1600 beschikbare bedden in hotels, boten en hostels bezet. Binnenkort komen er op verzoek van het ministerie meer plekken beschikbaar. Dan heeft Amsterdam ruimte voor 2460 Oekraïners. Er worden plekken vrijgehouden, omdat de Amsterdamse opvang anders binnen een paar dagen gevuld zou zijn.

Rustig op het registratiepunt

Omdat er slechts een paar keer per dag een trein met Oekraïners aankomt op Amsterdam CS, is het op het registratiepunt meestal rustig. In kantoortjes naast de opvangkamers voor vluchtelingen zitten mensen met jasjes van het Rode Kruis te werken, doodgewoon en routineus. De kalmte lijkt overgesprongen op de Oekraïners die op banken rustig wachten tot de volgende bus komt. Op een treinbord is te zien hoe laat de internationale treinen aankomen, maar ook daar lijkt niemand echt op te letten. Na de eerste maanden raakten de mensen die werken op het Humanitarian Service Point steeds maar aan de routines gewend.

Naast de opvanglocaties van de gemeente kunnen vluchtelingen ook terecht bij particulieren in Amsterdam, maar bij hen is volgens stichting OpenEmbassy geen plek meer. De stichting coördineert een netwerk van vrijwilligers die Oekraïners in Nederland helpen. De vele vluchtelingen die een plekje zoeken in de regio Amsterdam moeten ze steevast teleurstellen.

Kant-en-klare huisjes

Nu de eerste noodsituatie voorbij is, verwacht de gemeente Amsterdam dat vluchtelingen die nu elders zijn opgevangen naar de stad zullen trekken. Amsterdam is nu al druk bezig semipermanente woningen voor Oekraïners te vinden. Op verschillende plekken in de stad worden mogelijk kantoren omgebouwd en er komen waarschijnlijk kant-en-klare huisjes op parkeerplaatsen. De gemeente creëert ruimte voor een paar honderd vluchtelingen, voor een verblijf van één tot drie jaar. De plekken zijn bedoeld voor Oekraïners die nu al in de stad verblijven.

Meer dan 750 Oekraïense vluchtelingen werken inmiddels in de regio Groot-Amsterdam – dat is 13 procent van het aantal Oekraïense vluchtelingen dat nu in Nederland aan het werk is. Wanneer ze hun eigen geld verdienen, kunnen ze zelf de Nederlandse woningmarkt betreden. Bij stichting OpenEmbassy zien ze dat ook gebeuren. Volgens hen kunnen Oekraïners zelf huren betalen, maar stuiten ze momenteel op de nijpende woningnood.

Volgende fase

De Amsterdamse wethouder van sociale zaken Rutger Groot Wassink spreekt van een volgende fase in de opvang. Hij verwacht dat Oekraïners de komende tijd in Nederland gaan aarden en misschien wel jaren blijven. “Uit het verleden en de nasleep van de Joegoslavië-oorlog weten we dat ook Europese vluchtelingen in Nederland blijven. Het moet blijken hoe we daarmee omgaan.”

Volgens de wethouder moet er een betere balans komen tussen regio’s die noodopvang verzorgen en regio’s die bijvoorbeeld huisvesting regelen. “Amsterdam kan veel opvang regelen, maar woningen en ruimte zijn hier relatief duur”, zegt Groot Wassink. “Dat moet beter worden verdeeld, juist nu de fase van integratie begint.”

Op het Humanitarian Service Point denken de meeste Oekraïners daar waarschijnlijk nog niet aan. Rusten op de bank en wachten op de volgende bus, daar hebben ze het voor nu druk genoeg mee. Al zit er volgens het Rode Kruis ook geregeld iemand op een meegebrachte laptop te werken.

– – –

https://www.trouw.nl/binnenland/oekrainers-willen-naar-amsterdam-maar-dat-past-niet~b619fca2/

= = =

door David Hielkema en Tim Wagemakers [ Parool – 19 mei 2022 ]

Amsterdam en Den Haag staan lijnrecht tegenover elkaar over de opvang voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Het kabinet wil die voortaan alleen beschikbaar stellen aan diegenen die meewerken aan hun terugkeer. Wethouder Rutger Groot Wassink weigert dat.

De opvang van ongedocumenteerde asielzoekers staat in één klap onder druk. Verantwoordelijk wethouder Rutger Groot Wassink (Vluchtelingen) is al enkele maanden in gesprek met staatssecretaris Eric van der Burg (Asiel) om de opvang voort te zetten, maar zegt ‘geen enkele aanwijzing te zien’ er op korte termijn met Den Haag uit te komen.

Van der Burg wil dat ongedocumenteerde asielzoekers alleen in de speciale 24-uurs opvang mogen verblijven als ze meewerken aan terugkeer naar hun land van herkomst. Groot Wassink wil juist dat mensen in de opvang ook andere opties kunnen verkennen, zoals het doen van een nieuwe asielaanvraag in Nederland of in een ander land – zoals nu ook het geval is.

Volgens Groot Wassink zullen ongedocumenteerde asielzoekers met de nieuwe plannen van Van der Burg geen gebruik meer maken van een opvanglocatie. Hij vreest dat grote groepen ongedocumenteerden weer uitzichtloos door de stad zullen trekken. “Iedereen die iets van dit dossier weet, zal zeggen dat dit niet werkt. Ik ga absoluut niet aan de plannen van het kabinet meewerken. Het is totaal onverantwoord. Wat wil deze VVD-staatssecretaris dan? Dat er in Amsterdam weer meer gekraakt wordt?”

De Amsterdamse wethouder wordt onder meer gesteund door GroenLinkswethouders uit de gemeenten Eindhoven en Groningen, waar deze speciale opvang voor ongedocumenteerden ook is gerealiseerd.

Regeerakkoord
Vóór de invoering van de speciale 24-uurs­opvang in 2018, ook wel de Landelijke Vreemdelingenvoorzieningen (LVV) genoemd, zwierven onder de naam We Are Here groepen door de stad. Met de pilot van de LVV’s in vijf gemeenten, die eind dit jaar afloopt, werd een belangrijke stap gezet om rust tussen kabinet en gemeenten rond dit dossier te creëren. In de LVV krijgen ongedocumenteerden anderhalf jaar de tijd om te werken aan hun toekomstperspectief.

Van der Burg zegt vast te houden aan het regeerakkoord dat in december werd gesloten, waarin staat dat de LVV ‘altijd gericht’ moet zijn op terugkeer. De staatssecretaris, die zich als oud-wethouder van Amsterdam (2010-2018) de situatie met We Are Here in de stad nog goed herinnert, hoopt eruit te komen met Groot Wassink, maar geeft geen garanties. “Het is niet op voorhand te garanderen dat dit succesvol afgerond gaat worden. Ik ga me daar wel voor inzetten.”

Als Amsterdam en Den Haag er niet uitkomen, heeft dat grote financiële gevolgen. Vorig jaar betaalde het rijk zo’n 4,9 miljoen euro mee aan de kosten van de opvang en in de afgelopen vier jaar zo’n 15 miljoen euro. Groot Wassink, die momenteel onderhandelt over een nieuw coalitieakkoord met PvdA en D66, beseft dat het mislukken van de gesprekken consequenties zal hebben. “Als we er niet uitkomen, levert dat een gat op dat we moeten zien te dichten. Met een opvang in sterk afgeslankte vorm bijvoorbeeld.”

Kritiek
In totaal zijn de afgelopen 3,5 jaar bijna 700 ongedocumenteerden opgevangen in de 24-uursopvang. Van degenen die de opvang hebben verlaten, is voor 94 personen een ‘duurzame oplossing’ gevonden – hun asielaanvraag werd goedgekeurd, zij konden een nieuwe aanvraag doen of gingen terug naar hun land van herkomst. Een groot deel van de uitstromers, circa 40 procent, kwam ‘zonder enig perspectief’ weer op straat terecht.

Vanuit de Amsterdamse oppositie, met name VVD en JA21, klinkt veel kritiek op die cijfers. Volgens Groot Wassink zijn de cijfers niet ontmoedigend. “We hebben een groep ongedocumenteerde Amsterdammers perspectief weten te bieden en bestuurlijke rust gecreëerd. Dat dreigt Van der Burg nu kapot te maken.”

De stroeve gesprekken tussen Den Haag en Amsterdam komen op een slecht moment, ­mede omdat rijk en stad elkaar nog hard nodig zullen hebben rond bijvoorbeeld de opvang van Oekraïense vluchtelingen. Het kabinet kijkt daarbij namelijk ook nadrukkelijk naar Amsterdam. Groot Wassink steunt het rijk hierin, maar hij zal daar ook steun voor terug verwachten.

– – –

https://www.parool.nl/amsterdam/den-haag-en-amsterdam-botsen-over-opvang-ongedocumenteerde-asielzoekers~b6101e71/

= = =

OPVANG EN VLUCHTELINGEN (p. 26-27)

Amsterdam biedt vele vormen van maatschappelijke opvang voor allerlei verschillende mensen en

groepen. Denk aan mensen die begeleiding nodig hebben, (economisch) daklozen, ongedocumenteerden, ex-delinquenten en vluchtelingen. Opvang is niet los te zien van huisvesting. De verdubbeling van het aantal daklozen in de afgelopen 10 jaar hangt samen met de wooncrisis zoals de steeds moeilijker wordende opvang in COA-locaties samenhangt met het gebrek aan huisvesting voor statushouders.

De komst van mensen die de oorlog in Oekraïne zijn ontvlucht maakt de opgave zeker niet eenvoudiger maar Amsterdam zal altijd vluchtelingen opvangen, waar ze ook vandaan komen.

Amsterdam blijft menswaardige opvang bieden waardoor mensen weer perspectief krijgen. We zorgen

voor goede en veilige opvang met aandacht voor specifieke doelgroepen. We werken samen met vele

formele en informele organisaties in de stad om hen die een beroep op ons doen zo goed mogelijk te

ondersteunen.

= We voegen alle vormen van maatschappelijke opvang en begeleiding samen tot een brede

opvang portefeuille waardoor we beter in kunnen spelen op de behoeftes van de verschillende

groepen. Dat kan dan ook leiden tot aanpassing van de verschillende vormen van opvang.

= De pilot LVV wordt eind 2022 geëvalueerd. Amsterdam gaat uit van continuering van de opvang.

= We onderzoeken hoe we uitbuiting van migrant domestic workers kunnen tegengaan.

= Vluchtelingen, ongeacht hun herkomst, bieden we de kans om deel te nemen aan taal- en

participatietrajecten. Als werken mogelijk is helpen we daar mee.

= Samen met het Rijk werken we aan vernieuwende opvangconcepten en optimalisering van de

opvang en huisvestingsketen.

= De gemeente blijft zich tot het uiterste inspannen om de uitvoering van de inburgeringswet zo soepel mogelijk voor nieuwe Amsterdammers te laten verlopen zodat ze snel de taal leren en de weg weten te vinden in de samenleving.

= We helpen mensen bij het vinden van kortdurende opvang en andere ondersteuning. Zij krijgen

gerichte training en er wordt met ervaringsdeskundigen gewerkt.

= We starten een Aanpak Dakloosheid om mensen weer op weg te helpen en dakloosheid te voorkomen.

= In Amsterdam slaapt in principe niemand op straat. Naast de maatschappelijke opvang bieden

we ook opvang voor hen die nergens anders recht op hebben. Dat doen we in de wintermaanden

voor een brede groep mensen, en dat doen we het hele jaar door voor kwetsbare mensen,

die geen toegang hebben tot de reguliere maatschappelijke opvang.

= Onafhankelijke cliëntondersteuning is van groot belang voor iedereen die kwetsbaar is en afhankelijk is van de zorg en ondersteuning van maatschappelijke organisaties en de overheid.

Gezien de enorme groei van het aantal dak- en thuisloze mensen in Nederland en ook in

Amsterdam, staat dit college ervoor de onafhankelijke cliëntondersteuning voor deze groep

mensen te bestendigen. Dit wordt onder andere gedaan door het realiseren van een Daklozenkantoor.

= We continueren de Aanpak Huisvesting kwetsbare doelgroepen waarmee we de integraliteit van

het opvangvraagstuk waarborgen.

= = =

Als het aan het kabinet ligt, krijgen mensen wier eerste asielaanvraag wordt afgewezen in de nabije toekomst geen opvang en begeleiding meer bij een nieuwe aanvraag. Ook al blijkt in tweede instantie vaak dat ze wel degelijk recht hebben op asiel.

door Fleur Damen [ Volkskrant 4 juni 2022 ]

‘Ik wil praten, ik wil praten!’ Rusteloos beweegt Naser (57) door de kale spreekkamer. Hij staat op, loopt heen en weer en gaat toch weer zitten. Ondertussen ratelt hij aan een stuk door. ‘Want to talk! Talk! Waarom steelt het leger in Egypte van de bevolking? Warum politics steal?’ Zijn koffie blijft onaangeroerd.

Naser – leren jack, kort golvend zwart haar – is een getraumatiseerde man. In 2014 ontvluchtte hij Egypte, omdat zijn kritiek op het corrupte regime hem in gevaar bracht. ‘Hij was zakenman en is ernstig gemarteld vanwege zijn politieke opvattingen’, zegt Alice Beldman (59), coördinator van de medische opvang voor ongedocumenteerden in Amsterdam-West. Sinds acht jaar is hij in Nederland, hoewel hij dat deze vrijdagochtend bij vlagen lijkt te vergeten.

Plotseling slaat hij zijn handen voor zijn ogen en steekt het puntje van zijn tong uit zijn mond. Hij zet twee grote stappen en zijgt neer tegen de zwarte opbergkasten vol dossiers die reiken tot aan het plafond. ‘I try sleep like this’, zegt hij, terwijl hij stijf rechtop zit. Hij vouwt zijn armen over elkaar, sluit zijn ogen, en praat in zijn onverstaanbaar snelle mengelmoes van Arabisch, Engels en Nederlands. ‘6 people! 4 meter, geen toilet. Ashamed.’ Even waant hij zich weer terug in de Egyptische cel.

Naser is een van de 850 ongedocumenteerde asielzoekers die op dit moment worden opgevangen als onderdeel van de pilot Landelijke Vreemdelingenvoorzieningen (LVV). In het programma krijgt hij 24-uursopvang, wat leefgeld, en psychiatrische ondersteuning.

Ook wordt hij er geholpen bij de voorbereiding van een tweede asielaanvraag. Zijn eerste aanvraag in 2014 wees de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) af: Naser was zijn paspoort kwijtgeraakt en onderbrak de tolk voortdurend. Na de afwijzing moest hij het asielzoekerscentrum en het land verlaten, maar dat deed hij niet.

Na omzwervingen belandde hij uiteindelijk bij de opvang in Amsterdam-West. ‘We denken dat Naser, als we de benodigde documenten verkrijgen, kans maakt om alsnog een verblijfsvergunning te krijgen’, zegt Alice Beldman.

Maar als het aan het kabinet ligt, krijgen mensen als Naser in de nabije toekomst geen opvang en begeleiding meer bij een nieuwe aanvraag.

Het LVV-programma, dat in 2019 begon, is een samenwerking tussen onder meer het ministerie van Justitie en Veiligheid, de gemeenten Amsterdam, Rotterdam, Utrecht, Eindhoven en Groningen, de IND en hulporganisaties. Gezamenlijk beoordelen ze of een uitgeprocedeerde asielzoeker terug kan keren naar het land van herkomst, of dat een hernieuwde asielaanvraag kans van slagen heeft. Dat is bijvoorbeeld mogelijk wanneer de asielzoeker bij de eerste aanvraag onvoldoende documenten bij zich had, of de situatie in het land van herkomst veranderd is. Of als de IND fouten heeft gemaakt.

De eerste ervaringen met het programma zijn positief, zeggen de deelnemende gemeenten. Het houdt mensen van de straat, waardoor overlast afneemt. Maar het kabinet-Rutte IV wil het LVV-programma drastisch inperken: de opvang en begeleiding worden in het vervolg uitsluitend beschikbaar voor mensen die van tevoren toezeggen terug te keren, beloofde het regeerakkoord. Asielzoekers wier asielaanvraag is afgewezen, moeten het  land verlaten. ‘Dat is een prioriteit van dit kabinet’, laat een woordvoerder van het ministerie weten. Asielzoekers die dat niet doen, zetten het toch al vastgelopen systeem verder onder druk. Bovendien zou de opvang van asielzoekers zonder recht op verblijf een aanzuigende werking hebben.

Het plan leidt tot openlijk verzet van gemeenten. Ongedocumenteerden zullen zich niet meer melden bij de opvang, verwachten ze. Het gevolg: ‘lagere terugkeercijfers, meer mensen op straat, verstoring van de openbare orde en grotere gezondheidsrisico’s’, vreest de Amsterdamse wethouder Rutger Groot Wassink (GroenLinks). ‘Dit plan is uiterst onwenselijk’, vindt de Vereniging Nederlandse Gemeenten, de koepelorganisatie van alle gemeenten in Nederland. ‘Het is in de praktijk onhaalbaar en onrealistisch.’

De nadruk van het kabinet op terugkeer is begrijpelijk maar kortzichtig, vindt ook Elena Cavagni (36) van stichting VluchtelingenWerk, die uitgeprocedeerden begeleidt bij terugkeer. ‘Veel van deze mensen hebben alles opgegeven om hier te komen en zijn hier al jaren’, zegt Cavagni in de opvanglocatie voor kwetsbare vrouwen in een voormalig schoolgebouw in Amsterdam-Oost. ‘Wanner ik met ze praat, komt terugkeer vaak voor de eerste keer op tafel. Om daar serieus over na te kunnen denken, moeten ze eerst zeker weten dat een tweede asielaanvraag écht geen kans maakt.’

En dat is verre van vanzelfsprekend. Uit cijfers die de Volkskrant opvroeg bij de vijf gemeenten blijkt dat uitgeprocedeerde asielzoekers in het LVV-programma in tweede instantie vaak alsnóg recht hebben op verblijf. Van de 2.000 mensen die sinds 2019 in de opvang verbleven, deden 401 een tweede aanvraag voor een verblijfsvergunning. Daarvan werden er 154 goedgekeurd, werd een klein deel afgekeurd en wacht de rest nog op antwoord. In de gemeente Amsterdam wordt tot nu toe driekwart van de afgeronde tweede asielverzoeken gehonoreerd. [zie kader onder het artikel]

Dat gold ook voor de 41-jarige Harriet, In 2016 ontvluchtte ze Oeganda, waar ze gevaar liep omdat ze op vrouwen valt. De IND vond dat verhaal in eerste instantie niet geloofwaardig en wees haar aanvraag af, waarna ze geen opvang meer had in het asielzoekerscentrum en moest terugkeren naar haar moederland. ‘Maar teruggaan was nooit een optie’, zegt Harriet gedecideerd. ‘Voor mij zou dat hetzelfde zijn als hier sterven’, zegt ze. ‘Daar heb ik af en toe aan gedacht’, voegt ze zachtjes toe.

Ze belandde bij de vrouwenopvang in Amsterdam-Oost. Terwijl ze daar onderdak had, kreeg ze hulp bij het opvragen van de benodigde Oegandese documenten die haar nieuwe asielverhaal moesten ondersteunen. Die aanvraag slaagde onlangs alsnog, vertelt ze opgetogen. ‘Ik weet nog niet precies waarom nu wel. Misschien gaf ik in het eerste interview niet goed antwoord. Ik was bang en vertrouwde niemand.’

Dat asielzoekers soms worden afgewezen en later toch een verblijfsvergunning krijgen, is deels onvermijdelijk. Cultuurverschillen, trauma’s, en het ontbreken van documenten bemoeilijken het beoordelen van asielaanvragen. Maar het hoge aantal correcties in tweede instantie is ook te wijten aan slordigheid bij de IND. De dienst worstelt met chronische achterstanden. De beperkte mankracht leidt tot fouten in de afhandeling van asielaanvragen, concludeerde de inspectiedienst vorige maand nog.

Ook daarom is het cruciaal dat de opvang niet wordt beperkt tot ongedocumenteerden die beloven terug te keren, vinden gemeenten en hulporganisaties. Maar het kabinet ziet dat anders. Veel deelnemers aan het opvangprogramma hebben bij eerdere procedures het oordeel gekregen dat ze niet in Nederland mogen blijven, zegt een woordvoerder van het ministerie van Justitie en Veiligheid. ‘Daarom is het passend om vertrek als uitgangspunt te nemen.’

Harriet is dankbaar dat ze, na jaren wachten, toch een leven in Nederland kan gaan opbouwen dankzij haar succesvolle tweede procedure. ‘Dit programma gaf me de kans om terug te vechten tegen de IND’, zegt ze. ‘Alleen was me dat nooit gelukt.’

Ze hoopt een schoonmaakbedrijf te beginnen, maar moet nog even geduld hebben: door het woningtekort is er voorlopig geen zicht op een vertrek uit het asielzoekerscentrum, waar ze sinds haar tweede aanvraag verblijft. ‘Alles hier duurt lang’, zegt ze, en ze lacht. Dan, serieus: ‘Soms wil ik mijn beklag doen. Ze hebben mijn leven zo lang stilgezet.’

De gemeente Amsterdam heeft al aangekondigd niet te zullen meewerken met de plannen van het kabinet. De stad vreest een terugkeer naar de situatie van voor 2019, toen ongedocumenteerden door de binnenstad zwierven in afwachting van een schaars stapelbed voor één of een paar nachten in de gemeentelijke ‘bed-bad’broodlocaties’. ’s Ochtends vroeg moesten de ongedocumenteerden vertrekken, aan het eind van de dag mochten ze terugkomen in de hoop een bed te bemachtigen.

Het leidde tot overlast op straat en onrust in de stad: een groep ongedocumenteerden onder de noemer ‘We Are Here’ kraakte alleen in 2018 al 39 Amsterdamse panden. Sinds het begin van de opvangpilot gebeurde dat nog maar één keer, benadrukt wethouder Groot Wassink. Als de opvang alleen voor terugkeerders beschikbaar wordt, belanden honderden mensen op straat, verwacht hij.

Die vrees is niet onterecht, blijkt uit de tussentijdse evaluatie in opdracht van het ministerie. ‘Ons onderzoek laat zien dat als je strikt stuurt op de uitstroom, de terugkeer van deelnemers naar het land van herkomst wellicht iets hoger ligt’, vertelt Marjan de Gruijter (Verwey-Jonker Instituut), die meeschreef aan de evaluatie. ‘Maar het aantal mensen dat op straat in de illegaliteit belandt ook.’ Uit de evaluatie bleek ook dat het begeleidings- en opvangprogramma leidt tot een betere samenwerking tussen de betrokken instanties, waardoor ongedocumenteerden sneller terugkeren.

Dit najaar volgt een definitieve evaluatie. Op basis daarvan worden eventuele aanpassingen aan het programma gedaan, sprak de vorige staatssecretaris af met de gemeenten. Maar het nieuwe kabinet wacht daar dus niet op. Ook dat wekt wrevel bij de gemeenten. Volgens de gemeente Eindhoven is het kabinetsplan een schending van de ‘eerder gemaakte afspraken met vorige staatsscretarissen.’ ‘Je kunt niet tussentijds eenzijdig de voorwaarden van een afspraak veranderen zonder de definitieve evaluatie af te wachten’, vindt ook Groot Wassink (Amsterdam).

Daarmee dreigt het nieuwe kabinet het sudderende conflict tussen gemeenten en kabinet over de opvang van ongedocumenteerde vreemdelingen opnieuw zuurstof te geven. Die onenigheid ontstond eind jaren negentig, toen de Tweede Kamer besloot dat uitgeprocedeerde mensen geen aanspraak meer kunnen maken op de opvang vanuit het Rijk. Om overlast te voorkomen richtten gemeenten alsnog opvanglocaties – de zogeheten bed-bad-broodvoorzieningen – op, tegen de zin van Den Haag.

Nadat de Raad van Europa, het hoogste mensenrechtenorgaan van het continent, Nederland op de vingers tikte voor de inhumane omgang met ongedocumenteerden, voerde het kabinet-Rutte/Asscher in 2015 negen dagen lang een interne strijd: de VVD wilde geen noodopvang beschikbaar stellen, de PvdA wel.

Op het laatste moment werd een kabinetscrisis afgewend: na koortsachtig overleg besloten de coalitiepartijen dat uitgeprocedeerde asielzoekers voortaan op nog maar vijf locaties terecht konden, waar ze bovendien zouden worden voorbereid op terugkeer. Maar ook toen gingen de gemeenten niet akkoord. Een bestuurlijke impasse volgde, waarin overleg tussen gemeenten en de landelijke partijen lang stil lag. Het LVV-programma was het breekijzer dat de patstelling openbrak.

De Amsterdamse wethouder Groot Wassink beseft dat zijn weigering om mee te werken met de plannen van de staatssecretaris de prille samenwerking tussen gemeenten, Rijk en IND weer op losse schroeven dreigt te zetten. ‘Dat zou kunnen’, zegt Groot Wassink. ‘Maar de Tweede Kamer moet zich realiseren dat dit plan niet alleen onuitvoerbaar, maar ook onwenselijk is.’

Hoe Amsterdam de opvang open zal houden voor ongedocumenteerden die niet terug willen keren, weet Groot Wassink nog niet: geld om hen op te vangen in versoberde bed-bad-broodlocaties krijgen de gemeenten niet. De LVV moet die locaties – het Rijk financiert er nu nog 27 – vervangen, werd bij de start van het LVV-programma afgesproken. Die afspraak blijft ongewijzigd, schreef de staatssecretaris vorige week aan de Tweede Kamer.

In de medische opvang voor ongedocumenteerden in Amsterdam-West zit de Egyptische Naser nog altijd op de grond. Zijn brilglazen vergroten zijn ogen, die onrustig heen en weer schieten. ‘Boem! Boem! Aah!’, roept hij. Met zijn linkerhand wijst Naser naar zijn rechterpols, zijn gezicht vertrekt. Tijdens zijn verblijf in de Egyptische gevangenis brak zijn pols. Door marteling, lijkt hij te willen uitbeelden: met zijn handen bindt hij een onzichtbare blinddoek om zijn gezicht.

Naser verblijft al een tijd in de opvang. ‘Hij is iets minder in de war dan toen hij binnenkwam’, zegt Alice Beldman, ‘maar raakt nog vaak in paniek. Dan komt een psychiater om hem te helpen. Zijn medicatie helpt maar ten dele.’

Wanneer zijn tweede asielaanvraag wordt ingediend, is nog onduidelijk. Het verzamelen van de benodigde documenten om zijn aanvraag te ondersteunen kost tijd. Beldman is er duidelijk over: ook zij vindt dat terugkeer naar het land van herkomst in het algemeen een optie moet zijn. Maar dat betekent niet dat de opvang moet worden gesloten voor degenen die niet terug kunnen. ‘Zieke mensen mogen niet op straat belanden.’

De volledige namen van Naser en Harriet zijn bekend bij de redactie.

[kader over resultaten LVV met grafiek, hier in cijfers: ]

Vreemdelingenopvang: mensen zonder recht op verblijf in Nederland

Amsterdam  totaal  688, Groningen totaal  520, Utrecht totaal  421, Rotterdam totaal  243, Eindhoven totaal  155

Teruggekeerd

A’dam 23, Groningen 27, Utrecht 11, R’dam 46, Eindhoven 4

Alsnog verblijfsvergunning gekregen

A’dam 53, Groningen 49, Utrecht 99, R’dam 10, Eindhoven 27

Verdwenen in de illegaliteit

A’dam 146, Groningen 89, Utrecht 42, R’dam 101, Eindhoven 21

Nu nog in LVV-opvang

A’dam 333, Groningen 191, Utrecht 214, R’dam 32, Eindhoven 86

Nog in afwachting van oplossing

A’dam 108, Groningen 95, Utrecht 55, R’dam 32, Eindhoven 16

Overig (bijv. overleden, opgenomen in ziekenhuis, psychiatrische instelling, gevangenis, vreemdelingendetentie)

A’dam 25, Groningen 69, Utrecht 0, R’dam 22, Eindhoven 1

– – –

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/er-is-hulp-genoeg-voor-ongedocumenteerden-maar-alleen-als-ze-daarna-weggaan~b09700f3/

= = =

Aan de raadsleden van de gemeente Amsterdam                                         Amsterdam 18 april 2022

Betreft: Ongedocumenteerde Amsterdammers uit de LVV Amsterdam

Geachte heer, mevrouw,

Vrouwen tegen Uitzetting VTU, een netwerk dat al jaren actief is als belangenbehartiger en ondersteuner van asielzoekers in de stad,  wendt zich tot u namens een groep ongedocumenteerden die op straat gezet worden uit de LVV-Amsterdam. Zij komen nu weer in het asielgat terecht dat gaapt in het overheidsbeleid: zij mogen niet in Nederland blijven, maar kunnen ook nergens heen. Wij hoeven u niet te vertellen hoezeer deze terugval in de illegaliteit hun mentale belasting verder vergroot.

Zij hebben zich indertijd hoopvol aangemeld voor de LVV-Amsterdam, die immers ‘een bestendige oplossing voor het illegaal verblijf’ tot doel heeft  (Convenant Pilot-LVV gemeente Amsterdam april 2019). Allereerst kwamen zij terecht in het juridische traject, waar de mogelijkheden van legaal verblijf nogmaals verkend werden. Maar helaas kwamen hun dossiers opnieuw ter beoordeling aan de Immigratie- en NaturalisatieDienst IND, die op alle overlegniveaus in de LVV een beslissende stem heeft. Het oordeel van de IND viel in hun geval opnieuw negatief uit, vaak op dezelfde grond als de eerdere afwijzingen: zij hebben geen identiteitsbewijs. Zij zijn dus niets opgeschoten met de LVV: die heeft hun niets te bieden, brengt slechts schade toe door de hernieuwde afwijzing van hun zaak.

Bij de opzet van de LVV in 2019 is afgesproken dat de IND ‘oplossingsgericht’ mee zou denken over deze vaak al jaren vastzittende dossiers. Maar hier komt vaak weinig van terecht. NGO’s ASKV en VluchtelingenWerk, mede-uitvoerders van het juridische traject, beklagen zich in tussenevaluaties over de beperkte beleidsruimte die de IND wil of kan nemen op dit punt. ASKV stelt dit aan de kaak in ‘ASKV maakt de balans op’ (07 2020), VluchtelingenWerk doet dit in ‘Analyse voor Clusteroverleg Ethiopische Eritreeërs’ (24 08 2020), en het Landelijk Ongedocumenteerden Steunpunt LOS in ‘LVV: Tussenevaluatie NGO’s’ (2020) komt tot dezelfde conclusies.

Na deze vruchteloze juridische exercitie kwamen de mensen terecht in het traject Toekomstoriëntatie, uitgevoerd door terugkeerorganisaties. Maar terugkeerorganisaties kunnen niets betekenen voor mensen in het asielgat. Zij kunnen mensen die terug willen, begeleiden, maar mensen die niet terug kunnen hebben zij niets te bieden.  Misschien om hun plaats op de rol in de LVV waar te maken, oefenen deze organisaties echter krachtige druk uit om toch terug te keren, vaak onder dreiging met beëindiging van de opvang.  De stress die dit oplevert is gigantisch: de mensen worden heen en weer geslingerd tussen het schrikbeeld van gedwongen terugkeer en dat van een leven in de illegaliteit in Nederland.

Het is duidelijk dat in een eventuele voortzetting van de LVV de IND zodanig bijgestuurd moet worden dat zij zich werkelijk met een nieuwe blik over de vastgelopen dossiers gaat buigen; Toekomst-oriëntatie moet uit handen genomen worden van terugkeerorganisaties, zodat in dit traject werkelijk ruimte ontstaat voor oriëntatie op een normaal leven. Zoals het nu is, worden mensen na 1,5 jaar LVV gewoon weer op straat gezet. Hierdoor zakt de gemeente Amsterdam door de humanitaire ondergrens die zij zo vaak zegt te willen eerbiedigen. Het is namelijk niet zo dat de betrokkenen terecht kunnen in de VBL in Ter Apel: wie niet terug kan wordt daar sowieso niet toegelaten.

Een stad met respect voor de menselijke waardigheid van haar inwoners is verplicht om deze mensen onderdak en ondersteuning te blijven bieden en te blijven zoeken naar een perspectief op een zinvol bestaan. 

Wij hopen dat u zich als gemeenteraadslid wilt  inzetten voor een ‘bestendige oplossing voor het illegaal verblijf’ van deze Amsterdamse ongedocumenteerden.

Met vriendelijke groet,

Alied Blom, namens Vrouwen tegen Uitzetting VTU  (www.vrouwentegenuitzetting.com)