DKerkgebouw De Bron, Willem Klooslaan 1    1064 ST                    www.oasenieuwwest.nl

Inloop: 18.00 uur – Start: 18.30 uur

Eet met ons mee!

Wij, een aantal ongedocumenteerde bewoners van Amsterdam, verenigd in We Are Here, en tot voor kort verblijvend op de Bijlmerdreef 622, nodigen jou van harte uit om met ons en buurtbewoners samen te eten en elkaar te ontmoeten. Ook ongedocumenteerden van de 24-uurs opvang Derkinderenstraat 44 zullen aanwezig zijn. In samenwerking met een aantal kerken in Nieuw-West bieden wij een maaltijd aan van drie gangen voor de prijs van €10. Hiermee kunnen wij onszelf weer even bedruipen, maar net zo belangrijk is, dat wij ons netwerk in de stad kunnen uitbreiden.

Laat u verrassen en meld u aan op schravendeel.r@gmail.com

*Een aantal kerken in Oost en Zuid-Oost trekken al een tijd op met deze groep en hopen op jouw komst!

van: NRC  –  1 februari 2019

Deze week kwam Rutte III tot een akkoord over het kinderpardon. Zo’n ‘eenmalige uitzondering’ werd al vaker gemaakt

door Floor Boon

Stel: een Afghaans koppel dient nu in Nederland een asielaanvraag in. Na een lange procedure, tot aan de hoogste rechter, worden ze afgewezen, maar ze vertrekken niet, ze blijven. De Afghanen bouwen in de illegaliteit een bestaan op, ze werken zwart, maken hier vrienden en krijgen zelfs een kind. Het kind groeit hier op, spreekt Nederlands, gaat hier naar school. Je zou kunnen zeggen dat dit gezin hier over een jaar of vijf is geworteld.

De ouders zou je dat kunnen verwijten: zij vertrokken niet, ook al mochten ze hier niet blijven. Maar het kind kan daar niets aan doen. Dat kind groeit op in Nederland en kent het herkomstland van zijn ouders niet, misschien spreekt hij niet eens die taal.

Het voorbeeld komt van Martijn Stronks, universitair docent Migratierecht aan de Vrije Universiteit. Hij wil ermee zeggen: je kunt onmogelijk voorkomen dat er in de toekomst niet opnieuw een groep ontstaat die geworteld is in Nederland, maar geen verblijfsvergunning heeft.

„Iedere regel wordt overtreden, altijd”, zegt Stronks. „Denk aan de maximumsnelheid die omhoog gaat naar 130. Ook dan zullen er mensen te hard blijven rijden. Als het gaat om zoiets fundamenteels als een verblijfstatus, is het nogal wiedes dat mensen die regels overtreden. Zeker als de overheid er niet in slaagt te handhaven.”

Het pardon van 2003, 2006, 2013

Het zal niet voor het eerst zijn dat een pardon wordt bekrachtigd met de woorden dat het een eenmalige oplossing is. Het laatste pardon was in 2013, eveneens een kinderpardon zoals afgesproken in Rutte II, waardoor 1.540 minderjarigen konden blijven. In 2006 was er een generaal pardon: 28.000 mensen kregen een verblijfsvergunning. En in 2003 verleende toenmalig minister Rita Verdonk ook een pardon, aan 2.200 mensen.

Het betrof telkens een ‘restgroep’ van mensen die zich niet aan de regels hadden gehouden, daar nèt buiten vielen of nog in de wachtrij stonden. Het handhaven van regels is vanuit dat perspectief de kern van het probleem. Hoe zorg je ervoor dat mensen die niet mogen blijven ook weggaan?

Carolus Grütters, die 25 jaar pardonregelingen onderzocht en is verbonden aan de Radboud Universiteit Nijmegen, ziet dat anders „De overheid moet haar verantwoordelijkheid nemen en mensen actief begeleiden bij vertrek”, zegt hij. „Nu ligt die verantwoordelijkheid puur en alleen bij de asielzoeker. Ook als iemand niet terug kán keren naar zijn herkomstland.” Het komt regelmatig voor dat herkomstlanden terugkeer tegenwerken of de eigen onderdanen geen papieren verstrekken.

Een oplossing om geen nieuwe ‘restgroep’ te laten ontstaan, kan een terugkeer van het driejarenbeleid zijn. Tot 2003 gold de regel dat als de overheid een vreemdeling niet binnen drie jaar uitsluitsel kon geven of hij mocht blijven of niet, deze vreemdeling een verblijfsvergunning kreeg. Het demissionaire kabinet-Balkenende I schafte die – zeer effectieve – regel af en daarmee ook de stok achter de deur voor de overheid om tijdig te beslissen.

Met als gevolg dat er weer achterstanden ontstonden, betoogt Grütters. „De helft van de mensen die in 2007 een vergunning kreeg op basis van de pardonregeling, stond nog in de wachtrij – en had sowieso recht gehad op verblijf”, zegt hij. „Die zijn onterecht in de wacht gezet en vervolgens de boeken ingegaan als misbruikers van het systeem.”

Voor een „praktisch sluitend systeem” zou de overheid, als het aan Grütters ligt, nog twee zaken moeten regelen: de vele regels uit het vreemdelingenbeleid zouden in de wet moeten worden vastgelegd, zodat een rechter niet alleen kan toetsen of de regel is toegepast, maar ook of de uitvoering rechtvaardig is. En uitvoerders als IND, COA en de rechtshulp moeten veel meer capaciteit krijgen. De behandeling van een asieldossier gaat in Nederland wel snel, maar de wachttijd vóórdat een dossier in behandeling wordt genomen, duurt nu zestien maanden. Ook zou altijd een kinderrechter moeten worden betrokken bij asielzaken met kinderen.

Stronks gelooft niet dat die restgroep kan worden voorkomen. Dat wil niet zeggen dat de oplossing van Rutte III niet goed is, zegt hij. Integendeel. „Ik vind een pardon per definitie een duurzame oplossing, omdat het rekenschap geeft van het onvermogen van het recht om de werkelijkheid in totale zin te controleren.”

Het is een politieke oplossing voor een probleem dat nu bestaat, zegt Stronks, niet om een probleem in de toekomst te voorkomen. Daar zou de politiek ook eerlijk over kunnen zijn, meent hij. „Een pardon is de voortdurende terugkeer van de eenmalige uitzondering.”

– – –

= = =

van: Trouw  –  31 januari 2019

door Bart Zuidervaart

Met enige regelmaat belooft ‘Den Haag’ een snellere asielprocedure, met minder ‘schrijnende gevallen’. In de praktijk is het probleem onoplosbaar. De roep om een nieuw pardon is nooit ver weg.

De coalitie is met enige opgewektheid uit de crisis gekomen. Natuurlijk, VVD, CDA, D66 en ChristenUnie zijn bovenal opgelucht dat ze elkaar na dagenlang intensief beraad hebben gevonden in een oplossing rond het kinderpardon; het kabinet-Rutte III blijft voortbestaan. Maar er is ook hoop dat de gemaakte afspraken zorgen voor een beter asielsysteem

Op papier lijkt het akkoord inderdaad een garantie voor succes. De ­Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) krijgt een eenmalige injectie van 13 miljoen euro om te zorgen dat asielprocedures worden versneld. Zoals staatssecretaris Mark Harbers van asielzaken dinsdagavond zei: “We moeten voorkomen dat mensen vroeg of laat in schrijnende situaties terechtkomen.” Het is niet langer de bedoeling dat asielzoekers de ene procedure op de andere stapelen, zodat op enig moment kinderen wortelen in de samenleving, ondanks dat ze niet Nederland mogen blijven. Die ‘worteling’, zei D66’er Maarten Groothuizen gisteren in het Kamerdebat, is ongewenst en leidt tot ‘schrijnendheid’.

Snellere procedures, asielzoekers veel eerder duidelijkheid geven over hun eventuele toekomst in Nederland. Mensen die niet mogen blijven daadwerkelijk uitzetten. Een sluitend asielsysteem. Waar hebben we dat eerder gehoord?

Toen Job Cohen rond de eeuwwisseling zijn nieuwe Vreemdelingenwet presenteerde, had hij als staatssecretaris van justitie een centrale boodschap: de procedures duren veel te lang. De asielzoeker moet eerder te horen krijgen of hij mag blijven. Het eindeloos procederen zou aan banden worden gelegd. Helder verhaal. De politiek knikte instemmend.

Sindsdien zijn er diverse pardonnen geweest voor afgewezen asielzoekers. In de praktijk bleek een sluitend asielsysteem een illusie. Procedures bleven jaren duren, vreemdelingen bleven de ene op de andere stapelen. Niet zelden zorgde juist de Staat voor vertraging, door in beroep te gaan tegen een rechterlijke uitspraak dat een bepaalde asielzoeker wel in Nederland mocht blijven. Ondertussen wortelden kinderen in hun omgeving, ze doorliepen hier de school en brachten hun jeugd door bij de plaatselijke voetbalclub.

In augustus 2003 was toenmalig minister Rita Verdonk (Vreemdelingenzaken) bereid om 2200 afgewezen asielzoekers alsnog een verblijfsvergunning te geven. Ze onderstreepte: “Het gaat om een eenmalige regeling.” Het betrof mensen die langer dan vijf jaar in afwachting waren van hun asielaanvraag en nooit duidelijkheid kregen vanwege ‘inactiviteit van de overheid’, zoals dat heette. Verdonk zei in een toelichting dat ze ‘een oplossing heeft gevonden voor een maatschappelijk probleem’. “Maar helemaal oplossen lukt me in dit geval niet.”

Verkiezingen

Dat bleek. De jaren erna zwol de roep om een generaal pardon aan, zowel vanuit de politiek als de samenleving. Er verschenen steeds meer verhalen van asielzoekers die nog onder de oude Vreemdelingenwet naar Nederland waren gekomen en soms al tien jaar of langer hier illegaal verbleven. Uitzetten lukte niet. Soms vanwege het ontbreken van juiste identiteitspapieren, soms omdat het thuisland weigerde de desbetreffende persoon terug te nemen. De situatie werd langzamerhand onhoudbaar.

Toen de machtsverhoudingen in de Tweede Kamer na de verkiezingen van 2006 verschoven, grepen de linkse partijen hun kans. Nog voor de beëdiging van het nieuwe kabinet (Balkenende IV) dwongen zij een generaal pardon af voor asielzoekers die nog onder de oude wet vielen. Het resultaat was dat PvdA-staatssecretaris Albayrak verblijfsvergunningen kon uitdelen aan meer dan 28.000 mensen.

Er was opluchting bij diverse politieke partijen, maar vooral ook bij burgemeesters in het land. Zij zagen dagelijks mensen in hun gemeente rondlopen waar niemand raad mee wist. Wim Deetman, in die periode voorzitter van de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG), zei in deze krant: “Je ziet gezinnen die hier al zo lang wonen, maar weg hadden moeten zijn. Zet je die alsnog uit? Dat kan je vaak niet maken.”

Ook dit forse pardon beloofde de asielproblematiek op te lossen. Gemeenten kregen met de regeling hun zin, maar moesten tegelijkertijd toezeggen dat ze noodopvangen voor uitgeprocedeerde asielzoekers zouden sluiten. De achterdeur van het asiel­systeem moest dicht. Mensen kregen óf een vergunning óf moesten het land uit. De toenmalige directeur van de IND, Peter Veld, vertelde: “Het wordt tijd dat we deze dossiers voorgoed sluiten en er een dikke streep onder zetten.” Maar Deetman zei in alle eerlijkheid: “Of deze regeling wel sluitend zal zijn? Forget it.”

Al snel werden de rafelranden van het generaal pardon zichtbaar; de mensen die net buiten de regeling vielen. Er was het verhaal van een man die last kreeg van een levensbedreigend gezwel en zich liet behandelen in het tropenziekenhuis in Antwerpen. Door dat uitstapje viel hij buiten de pardonregeling, want ononderbroken verblijf in Nederland was een voorwaarde voor een vergunning. Een andere asielzoeker werd tegengeworpen dat hij op familiebezoek in Duitsland was geweest.

De minister van vreemdelingenzaken in het eerste kabinet-Rutte heette Gerd Leers. In 2012 riep hij dat de asielprocedures nu echt versneld en verscherpt zouden moeten worden. Leers hekelde de stapeling van bezwaar- en beroepszaken. Dat was twaalf jaar na invoering van de Vreemdelingenwet van Cohen.

Toekomstige gevallen

Het was wachten op een nieuw pardon. Dat kwam er in 2013, dankzij het tweede kabinet-Rutte. Dit eenmalige kinderpardon regelde dat uiteindelijk 1540 minderjarigen mochten blijven, op voorwaarde dat ze langer dan vijf jaar in Nederland verbleven. Er kwam tegelijkertijd een structurele regeling voor ‘toekomstige gevallen’. Dat is een wassen neus gebleken. De voorwaarden zijn zo streng, dat meer dan 90 procent van de aanvragen wordt afgewezen. De kinderen struikelen over het zogeheten ‘meewerkcriterium’. Ouders moeten aantonen dat ze gedurende hun gehele verblijf in Nederland altijd hebben meegewerkt aan hun vertrek. In de praktijk blijkt dat ondoenlijk.

Het zorgt voor nieuwe schrijnende gevallen, voor kinderen die soms in de media hartverscheurende verhalen vertellen over hun dreigende uitzetting, over een land waar ze nog nooit zijn geweest en er de taal niet spreken (denk aan de Armeense kinderen Lili en Howick). CDA-Kamerlid Madeleine van Toorenburg gaf twee weken geleden de aanzet tot de crisis met de woorden: “Deze situatie is onhoudbaar.”

De allerlaatste keer

De coalitie zegt een goede oplossing te hebben voor het probleem. De dossiers van afgewezen kinderen worden opnieuw beoordeeld. Er gelden soepeler regels, waardoor vermoedelijk in een keer meer dan zeshonderd kinderen alsnog mogen blijven, aangevuld met hun gezinsleden. Een nieuw pardon dus. Het is, bezweren partijen, echt de allerlaatste keer.

VVD, CDA, D66 en CU denken namelijk dat ze nieuwe schrijnende gevallen kunnen voorkomen. Asielzoekers krijgen al in het begin van de procedure een ‘schrijnendheidtoets’. Als daaruit blijkt dat iemand op dit punt wordt afgewezen heeft het geen zin om, eenmaal uitgeprocedeerd, daar alsnog een beroep op te doen. Hopen op de discretionaire bevoegdheid van de staatssecretaris biedt ook geen uitkomst. Dit instrument verdwijnt. Harbers kan niet langer met het hand over het hart strijken om iemand op de valreep, tegen de regels in, een vergunning te geven.

En heeft dus ook geen zin meer, zei de staatssecretaris gisteren in het Kamerdebat, dat iemand zijn procedure eindeloos rekt in de hoop dat de discretionaire bevoegdheid hem helpt. “Er zijn mensen die ten onrechte denken dat deze bevoegdheid een soort rechter in laatste instantie is.” Het schrappen ervan betekent dat afgewezen asielzoekers eerder zullen vertrekken uit Nederland. Denkt Harbers.

SP-Kamerlid Jasper van Dijk gelooft er weinig van. Hij zegt: “Je kunt de discretionaire bevoegdheden wel afschaffen, maar schrijnende gevallen kun je niet afschaffen.” PvdA-collega Attje Kuiken: “De coalitie zegt de ideale oplossing te hebben gevonden. Halleluja, na ons geen enkel probleem meer. Dat is toch naïef? Dat is toch niet waar? Dat kan toch niemand beloven?” Snellere procedures bij de IND klinkt prachtig, zegt Kuiken, maar de wachttijden voor asielzoekers lopen alleen maar verder op.

Belangenorganisatie Defence for Children is verheugd over het akkoord tussen de coalitiepartijen, maar wijst er ook op dat de nieuwe regeling te beperkt is. Er zijn namelijk ook kinderen die de afgelopen jaren geen beroep op het kinderpardon hebben gedaan omdat dat zinloos leek. Biedt de politiek nu ook een oplossing voor hen? Of wacht Den Haag op de roep om een nieuw pardon?

– – –

https://www.trouw.nl/democratie/het-laatste-kinderpardon-een-illusie~ab306a01/

= = =

Kerken en maatschappelijke organisaties in heel Europa gaan het komend jaar, tot aan de Europese verkiezingen in mei 2019, handtekeningen verzamelen om bij de Europese Commissie te pleiten voor onder andere meer steun voor lokale groepen die vluchtelingen opnemen. Doet u mee? Verzamel in uw plaatselijke gemeente handtekeningen. Lees hier meer.

Teken de petitie voor betere integratie en bescherming van vluchtelingen in Europa

Kerk in Actie vraagt aandacht voor betere integratie en rechten van vluchtelingen in Europa. De komende maanden voeren kerken en maatschappelijke organisaties een gezamenlijke campagne in heel Europa. In Nederland steunen Cordaid en Justice and Peace Nederland dit initiatief ook. Veel Europese en Nederlandse burgers willen graag helpen bij het integreren van vluchtelingen. De financiële middelen ontbreken hier echter vaak voor, ook bij gemeenten die kampen met krimpende budgetten voor integratie.

Daarnaast vinden wij het van belang dat de rechten van vluchtelingen beter gerespecteerd worden. Óók aan de buitengrenzen van Europa, waar vluchtelingen op grote schaal vast komen te zitten en worden uitgebuit. Daarom is het tijd voor actie om de positieve krachten in de samenleving te bundelen.

Om deze positieve verandering te realiseren nemen wij deel aan een Europees Burgerinitiatief om de Europese Unie te overtuigen om actie te ondernemen.

Teken de petitie op de website van Kerk in Actie:

https://www.kerkinactie.nl/diakenen-zwo/vluchtelingen-in-nederland/teken-de-petitie

Wij verzoeken de Europese Unie:

1. financiële steun te bieden aan burgers en initiatieven die vluchtelingen helpen bij het integreren.

2. lidstaten te verbieden burgers te straffen die hulp verlenen aan een vluchteling.

3. de slachtoffers van mensenrechtenschendingen aan onze buitengrenzen, mensenhandel en uitbuiting op het werk te beschermen door de instelling van een effectief klachtenmechanisme.

Om de Europese Unie te overtuigen, hebben we 30.000 Nederlandse handtekeningen nodig. 

Teken hiernaast [op de website] en deel dit bericht of verzamel handtekeningen in uw gemeente. Download hiervoor dit formulier. 

Wat is Het Europees Burgerinitiatief?
Het Europees Burgerinitiatief is, net zoals het Burgerinitiatief in Nederland een mogelijkheid voor burgers om politieke en bestuurlijke aandacht voor hun ideeën te krijgen. Een Europees Burgerinitiatief moet tenminste worden gesteund door één miljoen stemgerechtigde burgers uit minimaal 7 van de 28 EU-landen. Binnen elk van die 7 landen is ook een minimumaantal handtekeningen vereist.

Het stelt een miljoen EU-burgers in staat direct de Europese Unie op te roepen wetgeving voor te stellen op een gebied waar de Lidstaten bevoegdheden aan de Europese Unie hebben overgedragen. Meer informatie over het ECI op de website van de EC en op de EU campagnewebsite.

door Patrick Meershoek

Het stadsbestuur heeft aangekondigd vaker het gesprek te willen aangaan met de burgers. Sterker nog: in samenspraak met de Amsterdammers tot breed gedragen besluitvorming te willen komen over allerlei lastige onderwerpen.

Dat is een prijzenswaardig voornemen, maar niet zonder risico. Een oud-wethouder vertelde me ooit met veel gevoel voor detail en drama hoe tijdens een bewonersavond in het vroegere stadsdeel Westerpark bij een collega-wethouder een stuk uit diens oor werd gebeten door een betrokken burger. Het waren de wilde jaren tachtig: een beetje bestuurder was gehavend en gebutst als een Engelse verdediger na een loodzwaar seizoen.

De stemming in de zaal laat zich doorgaans eenvoudig voorspellen. Komt de bestuurder met goed nieuws voor de bewoners, dan kan hij rekenen op grote waardering. Moet er daarentegen een voor de mensen beroerd besluit worden uitgelegd, dan kan zo’n zaal binnen enkele minuten veranderen in een hete heksenketel.

De zoektocht van het bestuur naar geschikte panden voor de opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers belooft ook weer een reeks verhitte bewonersavonden op te leveren. Het bericht dat de voormalige brandweerkazerne in Buitenveldert op de longlist staat, bracht de fractievoorzitter van de VVD in Zuid al tot een woedende tweet waarin hij sprak van een ‘walgelijk plan’ en een ‘brute provocatie’ van de bewoners.

Het was in zekere zin een typische reactie, omdat hij naadloos aansluit op het periodieke onderzoek naar het draagvlak onder Amsterdammers naar de huisvesting van statushouders. De stadsdelen Zuid en Centrum hebben verreweg de minste statushouders binnen hun grenzen wonen, maar het draagvlak onder de inwoners is er nog niet de helft van de score in de stadsdelen met verreweg de meeste statushouders, Zuidoost en Nieuw-West. Barmhartigheid heeft een postcode, ook in Amsterdam.

Dat werd ook zichtbaar toen enkele jaren geleden honderden vluchtelingen uit Syrië tijdelijk moesten worden opgevangen. Ook toen stonden Zuidoost en Nieuw-West als eerste op om ontheemde mannen, vrouwen en kinderen in sportzaal en kantoorgebouw onderdak te bieden.

Ik woonde in die periode een aantal informatieavonden voor inwoners bij, en werd elke keer verrast door het verloop. Terwijl het late Journaal beelden bracht van schreeuwende en dreigende mensen in andere delen van het land, staken hier mensen hun vinger op om te vragen of er misschien nog behoefte was aan kleding, eten of speelgoed voor de kinderen.

De verantwoordelijk wethouder heeft dit keer laten weten de opvangcentra voor de uitgeprocedeerde asielzoekers over de hele stad te willen spreiden. De bewonersavonden zullen een interessant uitzicht bieden op het humeur in de verschillende gebieden. Ik wens de wethouder veel sterkte toe bij de gesprekken, en twee hele oren na afloop van zijn tournee.

uit het Parool, 30 januari 2019

van: Trouw  –  30 januari 2019

Het kerkasiel in de Bethelkapel werkte eerder verbindend dan splijtend

door Maaike van Houten

De kerkestafette had een politiek doel: een ruimer kinderpardon. Toch viel de PKN hierdoor niet uit elkaar. Hoe kan dat?

De voorgangers uit het Friese Appelscha konden deze week net niet op tijd in de Haagse Bethelkapel zijn, daarom ging de dominee uit Meppel wat langer door. Hij verlengde zijn dienst met het zingen van ‘Mag ik dan bij jou’, van Claudia de Breij. “Zo ontroerend en passend”, twitterde Annemarie Gehrels, coördinator van de dienst

Ruim achthonderd voorgangers hebben 97 dagen en nachten gezorgd voor een marathondienst die vrijwel zeker de geschiedenisboeken ingaat als de langste. Woensdag is die beëindigd, omdat er een ruimere regeling komt voor het kinderpardon. Na een chaotisch eerste weekend, leken de blokken van twee uur moeiteloos te worden gevuld. Een oproep op Twitter leidde steevast tot voldoende aanmeldingen, na de vraag een nacht te adopteren konden ook de lastige uren in de duisternis worden gevuld met zeer gevarieerde preken en muziek.

Helemaal onomstreden was die dienst niet. Het uitgeprocedeerde Armeense gezin Tamrazyan klopte eind september aan bij haar eigen kerk, de vrijgemaakt-gereformeerde in Katwijk. Die bood onderdak. Na drie weken kwamen er wakes in de nacht, zoals die bij detentiecentra worden gehouden.

Actiemiddel

Er werd wel al gedacht aan een estafettedienst. Daarmee zou de kerk de politie buiten de deur kunnen houden; die mag tijdens een dienst niet binnenvallen. Maar de vrijgemaakte kerk in Katwijk en de 25 kerken die haar te hulp waren geschoten, vonden dat te veel een politiek actiemiddel waarmee ze tegen de overheid in zouden gaan. 

Het gezin verkaste – onherkenbaar gemaakt – naar de Bethelkapel, onderdeel van de veel grotere Haagse Protestantse Kerk in Nederland. Vrijwel onmiddellijk schaarde de landelijke PKN zich achter de actie. “Als mensen aankloppen in nood, zeg je niet: er zijn regels, we moeten kijken of daaraan is voldaan. Nee, dan zet je je deuren open en zie je naar mensen om”, zei scriba René de Reuver. Met die menselijke benadering haalde hij de kwestie meteen uit de sfeer van de politiek. Hij had vanuit dat idee van ‘christenplicht’ ook graag de katholieke bisschop De Korte erbij betrokken, maar de katholieke kerk wilde zich niet ‘op deze manier mengen in de verhouding tussen kerk, politiek en rechterlijke macht’.

De PKN heeft het kerkasiel van meet af aan in het kader gezet van een ruimere pardonregeling, daarmee de kritiek parerend dat zij zich louter zou inzetten voor één, christelijk gezin. In de eerste week kreeg de PKN drie afkeurende mails. “Dit gaat wel heel ver”, zei bij voorbeeld  dominee Willem Jan Dekker uit Amersfoort. Ook Jos Wienen, burgemeester van Haarlem, CDA’er en theoloog, bleef kritisch. Bij een discussie over het kerkasiel verweet hij de kerk ‘oneigenlijk gebruik’ van het wetsartikel dat kerkdiensten vrijwaart van politie-inmenging.

Bijval

Maar deze kritische geluiden vielen in het niet bij de massale bijval. Een woordvoerster van de PKN kenschetste de reacties van de achterban als ‘opvallend positief’. Dominees uit alle delen van de PKN deden mee, niet alleen de progressieve maar ook orthodoxe. Ook niet-PKN’ers gaven acte de presénce. Vrijzinnige remonstranten en doopsgezinden net zo goed als vrijgemaakten en Nederlands-gereformeerden, en ook enkele priesters.

Het kerkasiel heeft daarmee eerder eensgezindheid laten zien in de kerken dan verdeeldheid, het heeft eerder verbindend gewerkt dan splijtend. Datzelfde geldt voor de aanklacht die de PKN een paar jaar geleden indiende tegen het op straat zetten van uitgeprocedeerde asielzoekers. Daarover is intern nauwelijks discussie geweest.

Demonstraties

Heel anders lag dat toen de kerk zich in de jaren tachtig op maatschappelijk terrein begaf. Zij was destijds via het Interkerkelijk Vredesberaad intensief betrokken bij de organisatie van grote demonstraties tegen kernwapens. Dat leidde tot conflicten in kerken, en tot oprichting van een tegenbeweging van christenen in het Icto.

Het doel van het kerkasiel nu was net zo goed politiek: een ruimer kinderpardon. Dat hinderde niet. Christenen zien de bescherming van een gezin in nood meer als een daad van naastenliefde dan als een politiek pressiemiddel, al heeft het wel als zodanig gewerkt. Daarmee zit het kerkasiel, hoe groot uitgepakt ook, dichtbij het reguliere diaconale werk van kerken voor hulpbehoevenden. Dat nemen kerkleden op zich, ongeacht hun politieke kleur. En ook dat houden kerken al heel lang vol.

De permanente kerkdienst stopte woensdag met het overdragen van de paaskaars aan de Haagse predikant Theo Hettema, die de marathon begon én afsloot. De afgelopen maanden zaten er altijd mensen, soms maar een handjevol. Nu was de kerk bomvol.

– – –

Maaike Harmsen – theologe

“Dit is gebedsverhoring. En de politici hebben het goed gedaan. Ik denk dat God luistert naar gebed en dat we Hem straks flink mogen bedanken. Als je Hem zolang om hulp vraagt, moet je niet alleen even de kaarsjes uitblazen en de deur dichtdoen.”

Henk Rietveld – bezoeker

“De kerk was de afgelopen tijd veel met zichzelf bezig, maar heeft nu herontdekt dat ze kan spreken, dat ze een machtsfactor is. Hopelijk opent dit de ogen van de mensen en zien ze dat de kerk een moreel kompas kan zijn.”

Pieter Grinwis – Bezoeker, gemeenteraadslid CU/SGP

“Ik heb groot respect voor de mensen die zich hier al die maanden inzetten tot de familie mag blijven. In het begin was er geen enkele garantie voor succes, nu is er een andere machtsbalans. Nu is het wachten op de materialisering van het besluit. Het is onwerkelijk, maar een vrolijke spanning.”

Martine van Wolfswinkel – Buurtbewoonster

“Als dit de kerk is, dan wil ik er wel wat mee. Deze actie verstevigt ook de onderlinge band tussen mensen van verschillende kerken. Eerst was het: ik ben van die kerk en jij van die. Nu zit je naast elkaar en geef je elkaar een hand.”

– – – – –

Kerkasiel in cijfers:
97 dagen, 2330 uur, bijna 1000 voorgangers, 12.000 bezoekers

– – – – –