Gemeente Amsterdam dreigt mensen zonder verblijfsrecht weer op straat te zetten: eerste ontruimingsrechtszaken LVV

In juli 2019 startte de gemeente Amsterdam, net als de gemeentes Utrecht, Eindhoven, Rotterdam en Eindhoven, met de pilot LVV (Landelijke Vreemdelingen Voorziening). Met als verantwoordelijke wethouder dhr. Rutger Groot Wassink van GroenLinks. Zie voor meer informatie: https://www.amsterdam.nl/zorg- ondersteuning/ondersteuning/vluchtelingen/24-uursopvang-ongedocumenteerden/samenwerking-rijk/

Voor veel mensen die tot nu toe deelnamen aan de LVV is de opvang alweer beëindigd zonder dat een oplossing voor hun situatie in zicht is gekomen. Dit was wel het doel van de LVV; de vicieuze cirkel waar geïllegaliseerde mensen al vele jaren in zitten, te doorbreken. De realiteit is echter dat mensen die in het asielgat terecht zijn gekomen, hetzelfde rondje nog een keer moeten lopen langs dezelfde ambassades en instanties en opnieuw met lege handen staan en in de steek gelaten worden. Als dit de uitkomst is van de exercitie LVV dan werkt het programma dus niet.

Wethouder Rutger Groot Wassink bevestigt dat de bereidheid vanuit de rijkspartijen om mee te werken om te komen tot oplossingen lager is dan van tevoren afgesproken. Hij wil echter de evaluatie van de pilot afwachten die voor volgend jaar gepland staat. Ondertussen komen mensen als het aan hem ligt in de kou op straat te staan. Dat terwijl GroenLinks in haar partijprogramma schrijft: ‘in Amsterdam slaapt niemand op straat’.

Op dit moment worden in de LVV in Amsterdam 15 mensen bedreigd met ontruiming. Inmiddels hebben vier van hen een dagvaarding ontvangen. Het betreft onder andere een 54 jarige vrouw afkomstig uit Suriname en een 37 jarige vrouw afkomstig uit Eritrea. Deze twee vrouwen willen aandacht vragen voor hun situatie. Ze hebben samen met andere LVV-bewoners, onder de noemer We Are Still Here, afgelopen 23 oktober een demonstratie georganiseerd met de oproep: Geen tijdelijke oplossingen, maar permanente verblijfsvergunningen. Nu vragen zij om steun vanuit de samenleving om weerstand te bieden aan de plannen van wethouder Rutger Groot Wassink om tot ontruiming over te gaan.

We vinden dat er meer aandacht moet komen voor het beëindigen van opvang door de gemeente Amsterdam zonder dat er enig ander perspectief is en de schijnoplossing die LVV heet. Het is schandalig hoe de gemeente Amsterdam meent dat zij niet hoeft te voldoen aan mensenrechtenverdragen. En hoe uit de dagvaardingen blijkt dat de beslissing om over te gaan tot ontruiming niet objectief onderbouwd hoeft te worden en op bezwaar tegen de eenzijdige beëindiging van de deelname aan de LVV domweg niet gereageerd wordt. Gedupeerden worden niet gehoord en niet beschermd. De kritiek rondom deze pilot lijkt telkens weer aan dovemans oren gericht te zijn.

Bijlage: de voorgeschiedenis, nadere informatie over de persoonlijke situatie van de eerste gedagvaarde en de beperkte juridische onderbouwing van de gemeente.

Woensdag 10 november zijn er door Bij1 vragen gesteld over de kort gedingen in de Amsterdamse gemeenteraad. De reactie van wethouder Rutger Groot Wassink was helaas meer van hetzelfde: hij gaf geen reactie op de specifieke vraag over de ongedocumenteerde Surinaamse vrouw die de gemeente Amsterdam op straat wil zetten terwijl de gemeente zich tegelijkertijd hard maakt richting het rijk om tot een oplossing te komen voor oudere Surinaamse geïllegaliseerden. Mensen die als Nederlander geboren werden en na de dekolonisatie van Suriname hun Nederlandse nationaliteit moesten inleveren. Verder verwees de wethouder naar de LVV afspraken: afspraak is afspraak, hij wil nu geen wijzigingen doorvoeren, maar de evaluatie die voor volgend jaar gepland staat afwachten. Hij staat er niet voor open om alternatieve opvang te regelen. Ondertussen schrijft GroenLinks wel in haar partijprogramma: in Amsterdam slaapt niemand op straat.

De kort gedingen betekenen dat de gemeente Amsterdam duidelijk van plan is de komende weken mensen zonder perspectief op straat te gaan zetten. De LVV filtert in feite de ‘perspectieflozen’ eruit, voor hen houdt de opvang en begeleiding na maximaal 18 maanden LVV op. De vervolgstap is dat de groep weer op straat wordt gezet, waar ze al vandaan kwamen. Als dit de uitkomst is van de exercitie LVV dan klopt de exercitie dus niet.

In de aanzegging tot ontruiming wordt eigenlijk niets onderbouwd. In eerdere fases (sommatie tot vertrek) werd door de betrokkenen al bezwaar gemaakt tegen het gebrek aan onderbouwing, maar op deze bezwaarschriften wordt gewoonweg niet gereageerd door de gemeente Amsterdam en zo komen we dus ook nooit bij de bevoegde rechter uit om zich hierover te buigen. Wel wordt in de dagvaarding gesteld dat er niet meegewerkt is door betrokkene. Zonder geobjectiveerd uit te leggen waar ze dan exact aan mee had moeten werken en wat ze dan precies verzaakt heeft te doen. Ook wordt nergens vermeld wat de betrokken partijen binnen de LVV die zich volgens de samenwerkingsafspraken -vastgelegd in een convenant- zouden inspannen om te komen tot oplossingen, nu werkelijk gedaan hebben. Er zijn alleen documenten met standaardteksten in de dagvaarding te vinden. Dit is wel relevant want zo wordt er dus weer geen dossier opgebouwd dat zou kunnen helpen. Er wordt totaal voorbij gegaan aan het feit dat in het geval van de eerste gedagvaarde bijvoorbeeld, ze al 10 jaar in Nederland is en ontzettend veel gedaan heeft om te proberen aan te tonen dat ze Eritrese is. Duidelijk is dat ze niet terug kan naar Eritrea. Al zou ze willen, de ambassade verstrekt haar geen reisdocumenten. Betrokkene heeft er belang bij dat alle acties die zijn ondernomen wel genoemd worden. Zij zou daarmee de staat ervan kunnen overtuigen haar een verblijfsvergunning te verlenen, ofwel op grond van asiel, ofwel op grond van buiten schuld niet kunnen terugkeren naar land van herkomst.

In het kort geding is de stelling van de gemeente Amsterdam dat aan mensenrechten niet hoeft te worden getoetst. Dat moet maar ergens anders gebeuren, door de staatssecretaris. Wie de toetsende rechtelijke instantie is, is weer niet aan de gemeente. De gemeente Amsterdam verwijst naar de staatssecretaris maar vergeet daarbij voor het gemak dat de gemeente naar eigen zeggen binnen de LVV namens de staatssecretaris opereert. En dan is het beleid dus niet buitenwettelijk begunstigend beleid, maar moet het gewoon voldoen aan de door Nederland geratificeerde verdragen.

De wethouder beloofde: ‘we gaan binnen de LVV op zoek naar bestendige oplossingen’. In het handboek van het programma staat een tekening met de procesbeschrijvingen, bij het onderwerp uitstroom staan 3 opties: verblijfsrecht in NL, terugkeer naar land v. herkomst, doormigratie. Nergens staat: terug naar de straat. Maar de uitkomst is nu dat mensen worden gedagvaard om ze vervolgens zonder perspectief te klinkeren. Met daarbij de boodschap ‘u moet plaats maken voor nieuwe personen die in aanmerking komen voor de opvang in de LVV’ en ‘meldt u zich maar bij de VBL (Vrijheidsbeperkende Locatie) in Ter Apel’. Dit is natuurlijk een optie die enkel theoretisch bestaat. Voor mensen die niet terug kunnen of willen is de VBL niet toegankelijk. Mensen uit landen waarvan de DT&V weet dat uitzetting/terugkeer niet gaat lukken, en die om die reden de LVV nu zonder oplossing moeten verlaten, zullen niet worden toegelaten tot de VBL. Ook mensen die eerder al een VBL traject doorlopen hebben komen niet meer in aanmerking.

En die nieuwe personen die in aanmerking komen voor de opvang in de LVV, worden die straks ook weer geklinkerd?

bron: Vrouwen Tegen Uitzetting

Zuidas-advocaat start sportmerk voor vluchtelingenkampen: ‘Een warme club die voor iedereen goed wil doen’ – bron: Nederlands Dagblad 1 november 2021

Een advocaat van de Zuidas volgde zijn hart en zette een sportmerk op dat geld oplevert voor vluchtelingenkampen. Jan van Hövell (36) is trots op KLABU, wat in het Swahili ‘club’ betekent. De eerste shop aan de Haarlemmerdijk in Amsterdam is sinds een half jaar een feit. Partijen als Paris Saint-Germain en Robin Haase verbinden hun naam aan het merk.

door Gerrit-Jan van Heemst

Donderdagmiddag, Amsterdam. Voor de toonbank van de niet overdreven grote maar volop in het oog springende KLABU-shop, staat een man met een hip baardje met zijn armen over elkaar. Het is Jan van Hövell, jurist, sportliefhebber en zoon van een vader die bij de Verenigde Naties aan de juridische bescherming van vluchtelingen werkte. ‘Bovendien werkt mijn moeder met kinderen in een asielzoekerscentrum in Oisterwijk’, lacht de oprichter van KLABU. ‘Je kunt wel zeggen dat mijn liefde voor gerechtigheid er met de paplepel is ingegoten.’

Terwijl de goedlachse verkoopster Atia Hasan uit Bangladesh zich ontfermt over een klant die een speciaal ontworpen KLABU-versie van de miljardenclub Paris Saint-Germain wil aanschaffen, stuurt Van Hövell zijn wijsvinger naar een maquette die midden in de zaak staat. Het betreft een fraaie landkaart van de wereld waarop is aangegeven in welke regio’s zich mensen bevinden die op de vlucht zijn. ‘Wereldwijd zijn het er meer dan 80 miljoen’, zegt Van Hövell. ‘Daarom hebben we ook het getal 80 aan KLABU verbonden. Mensen die onze zaak voor het eerst bezoeken, vragen zich af waar dat getal vandaan komt. Ik vind het mooi en belangrijk om ze dat dan uit te leggen.’

levensvreugde

Van Hövell – hij woonde als kind onder meer in Bangladesh en Djibouti – vertelt sowieso graag over het merk KLABU, dat is ontstaan in het kalenderjaar 2017. Hij refereert gretig aan zijn ervaringen in Ghana en Kenia, waar hij vaststelde dat sporten de levensvreugde van vluchtelingen verhoogt. ‘In Ghana liep ik stage in het Bubuduram-vluchtelingenkamp en voetbalde ik geregeld met jonge bewoners. Dat deed die mensen zichtbaar goed. 

‘Waar je ook vandaan komt, sport verenigt mensen. Sport is spirit.’

Omdat ik het zo gaaf vond dat sport veel kan betekenen voor mensen in nood, heb ik met steun van onder meer de Rabobank Foundation een sportclub opgezet in vluchtelingenkamp Kalobeyei in Noord-Kenia. Samen met de vluchtelingen heb ik een fijne plek gecreëerd waar mensen samenkomen om te sporten – voetbal, volleybal, basketbal -, maar ook om andere sociale activiteiten te ontplooien. Een potje schaken, domino. De mens is een sociaal wezen met behoefte aan prettig contact. De sportclub kreeg de naam KLABU, wat ‘club’ in het Swahili betekent. Voor mij was het succes van de club een enorme motivatie om verder te gaan met het uitwerken van mijn idealen.’

Van Hövell bracht in nauwe samenwerking met de ervaren ontwerper Kelvin Govey kwalitatief goede sportkleding op de markt. Of het nu de hippe joggingpakken betreft of de voetbalshirts waarvan er soms maar eentje bestaat, je ziet eraan af dat het geen troep is. Dat de kleding van KLABU niet goedkoop is, beaamt Van Hövell nadrukkelijk. ‘De klant betaalt best wat voor onze spullen. Maar we zijn ook een serieus merk. Vijftig procent van de opbrengst is bestemd voor sportfaciliteiten in vluchtelingenkampen, maar dat betekent niet dat we geen volwaardig merk willen zijn. Daarbij durf ik te zeggen dat de liefhebber bij ons aan zijn trekken komt. Je vindt hier shirts die je nergens anders vindt. Loop maar eens mee, dan laat ik je wat zien. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.’

twee helften

Van Hövell dribbelt naar een rek waaraan voetbalshirts met een nogal hybride karakter hangen. De linkerhelft is Arsenal, de rechterhelft is Ajax. De linkerhelft is Borussia Dortmund, de rechterhelft is SC Freiburg. De wonderlijke combinatie van clubs heeft niet alleen een bonte kleurenpracht tot gevolg, maar ook een decimeter brede glimlach op het gezicht van de eerder genoemde Atia Hasan. ‘Ik ben héél trots om voor KLABU te mogen werken’, zegt de dertiger die zelf tien jaar terug uit Bangladesh vluchtte. Wij zij één grote familie en Jan is onze vader. Of je nu uit Nederland, Brazilië, Rusland of Bangladesh komt. Sport verenigt mensen en dat is hartstikke belangrijk. Sport is spirit, zeggen wij hier.’

ideaalbeeld

Hasan behaalde in haar moederland een diploma merchandising en zet haar ervaring nu met volle kracht in. Toen ze in 2011 neerstreek in Amsterdam, meldde ze zich bij de gemeente, die haar jaren later in contact bracht met Van Hövell. ‘Ik werk hier nu vijf dagen in de week en word betaald voor mijn arbeid. We hebben ook vrijwilligers, die komen wat minder vaak. Ik ken weinig mensen in Amsterdam, maar dat vind ik inmiddels helemaal niet erg meer. KLABU is mijn leven en ik doe heel erg mijn best om zoveel mogelijk kleding te verkopen.’

Wanneer Hasan gevraagd wordt waarom ze Bangladesh heeft verlaten, is er even iets van bedachtzaamheid: de onbevangenheid waarmee ze eerder over haar werkgever sprak, maakt enkele seconden plaats voor een zekere argwaan. ‘Nee, dat had niet te maken met overstromingen. Ik snap dat veel mensen daar gelijk aan denken bij Bangladesh, maar je moet het meer in de gendersfeer zoeken. Laat ik het zo zeggen: in Bangladesh willen veel mensen dat een vrouw lang haar heeft en voldoet aan het ideaalbeeld dat mannen van een vrouw hebben. Bij mij lag dat wat anders. Ik had geen andere keuze.’

warmte uitstralen

Hasan herpakt zich en onderstreept hoe waardevol het is dat het grote Paris Saint-Germain officieel partner van KLABU is geworden. De tennisser Robin Haase kent ze minder goed, maar het kan nooit kwaad als een proftennisser ook een warm hart heeft voor de zaak. ‘Ik vind het zo mooi als voorbijgangers blijven stilstaan’, zegt ze met pretogen. ‘Jan heeft dat toch maar mooi voor elkaar gekregen. We horen vaak dat mensen gepakt worden door de warme kleuren die we uitstralen. Zo willen we ook zijn: een warme club die voor iedereen goed wil doen.’

clubhuizen

Het laatste woord is aan Jan zelf, die zegt het te betreuren dat een volle procent van de wereldbevolking op de vlucht is. In de meest letterlijke zin hebben ze de identiteit van een vluchteling. Dat laat voor Van Hövell onverlet dat deze tachtig miljoen aardbewoners net zoveel waard zijn als Joe Biden, Bono en Max Verstappen. ‘Ieder mens telt en daarom zijn we ook zo blij met de samenwerking met Paris Saint-Germain. Die club straalt diversiteit uit en dat karakter wil KLABU ook uitdragen. PSG gaat ons helpen met het opzetten van clubhuizen in vluchtelingenkampen over de hele wereld, te beginnen in Bangladesh, waar een miljoen vluchtelingen uit Myanmar in Cox’s Bazar verblijven. Kylian M’Bappé heeft onlangs een spotje ingesproken: ‘Join the KLABU’. Is dat niet enorm gaaf?’

– – –

https://www.nd.nl/leven/sport/1067481/zuidas-advocaat-start-sportmerk-voor-vluchtelingenkampen-een-wa

= = =

Op dit moment begint het echt koud te worden op straat.

Het is niet meer zo gemakkelijk om als ‘vreemdeling’ een nacht in de buitenlucht door te brengen op een bank of in het park. Dat betekent dat er weer steeds vaker een beroep wordt gedaan op KerkBed, met de vraag of iemand uit ons adressenbestand voor een paar nachten een migrant onderdak zou kunnen geven.

Sinds een paar jaar werft Team KerkBed onder kerkmensen voor een logeerbed voor de meest kwetsbaren onder hen. Verzoeken om een tijdelijk gastadres krijgt KerkBed van het Wereldhuis (van de Protestantse en Lutherse Diaconie) en van de verschillende hulporganisaties die zich bezighouden met de begeleiding van vluchtelingen.

Uit eigen ervaring weet ik dat het geven van onderdak in je eigen huis geen makkie is. Het normale ritme wordt even verstoord. Opeens zit er een ‘vreemde’ aan je ontbijttafel. Iemand die aandacht en zorg behoeft.

Maar ik heb ook gemerkt, dat logies bieden aan een medemens, enorm helpt tegen eigen wanhoop over de gang van zaken in de wereld. Gewoon een week iemand opvangen. Heel concreet. En binnen je eigen grenzen van tijd en ruimte.

En daarom leg ik het verzoek van Team KerkBed bij u neer:

Wie heeft een bed ‘over’ en kan soms een vluchteling opvangen? Voor één week of wat langer?

Wat is en hoe werkt Team KerkBed?

Team KerkBed zoekt gastadressen die minimaal een week logies kunnen bieden aan ofwel een vrouw, of een vrouw met kind of een kwetsbare man: mensen die uitdrukkelijk niet op straat kunnen slapen. Het kan zijn dat het gastadres alleen een kamertje met bed kan bieden, soms wordt de mogelijkheid geboden om mee te eten.

KerkBed begeleidt het verblijf en zorgt ervoor dat de gast binnen de afgesproken tijd ook weer vertrekt. In de afgesproken periode kan de gast wat rust vinden maar ook met begeleiding van het Wereldhuis een advocaat of arts bezoeken, of andere noodzakelijke maatregelen ondernemen.

Als een gastgezin krap bij kas zit, geeft Team KerkBed leefgeld mee.

KerkBed maakt van tevoren kennis met het gastadres om grenzen en mogelijkheden van het verblijf te leren kennen.

Informatie of aanmelding:

Elske Scholte – tel. 06-53338586

Christien Visch- tel. 06-44214567 of: kerkbed@gmail.com

Heeft u geen bed, maar wilt u ons wel steunen? Dat kan ook!

U kunt uw bijdrage overmaken naar penningmeester Rieta van Staalduine

op NL83 TRIO 0338 5914 00 t.n.v. Muiderkerk Amsterdam, onder vermelding van “KerkBed”.

23 oktober, Amsterdam, Javaplantsoen, 13 uur

(English below)

Geen tijdelijke oplossingen maar een permanente verblijfsvergunning!

Wij zijn een groep ongedocumenteerde mensen die al tussen de 5 en 35 jaar in Amsterdam zijn. We noemen onszelf ‘We Are Still Here’, omdat een groot aantal van ons deel uitmaakte van de ‘Wij zijn hier’ groep. We vechten nog steeds voor echte oplossingen.

We wonen allemaal in een van de opvangplekken van de gemeente Amsterdam, onder het LVV project. Dit is maar tijdelijk (maximaal 1,5 jaar) en onze tijd begint nu op te raken. We hebben veel stress en weten niet waar we heen moeten als dit programma en de opvang stopt.

Bij aanvang werd ons beloofd dat dit programma daadwerkelijk aan nieuwe en echte oplossingen voor onze toekomst zou werken. Maar nu zien we dat er niets is veranderd en dat we geen enkele vooruitgang boeken. We zijn terug waar we anderhalf jaar geleden waren, gedwongen om een geillegaliseerd leven op straat te leiden. Daarom komen wij in actie.

Zaterdag 23 oktober 2021 gaan we demonstreren in Amsterdam om ons recht op een echte oplossing op te eisen. Wij zijn Amsterdammers en wij hebben het recht om hier te zijn, om een volwaardig leven te leiden en een toekomst op te bouwen. We gaan de straat op, dit keer om te protesteren en niet om op straat te leven, om aandacht te vragen voor onze situatie. Doe mee en steun ons.

We hebben genoeg geleden, we zitten al te lang vast in een vicieuze cirkel. Het is tijd voor echte verbetering: permanente verblijfsvergunningen.

Kom en wees solidair met ons op zaterdag 23 oktober 2021.
Aanvang: 13.00 uur: Javaplantsoen Amsterdam
(op het plein voor het Javaplantsoen 17-19)

We lopen langs een aantal LVV-locaties en eindigen de demonstratie in het centrum van de stad.

No temporary solutions but permanent residency

We are a group of undocumented people who have been in Amsterdam for between 5 and 35 years. We call ourselves ‘We Are Still Here’, we were part of the ‘We are here’ group. And we are still fighting for real solutions.

We all live in one of the shelters of the gemeente Amsterdam, under the project LVV. This is only temporary (maximum 1,5 years) and our time is running out now. We are very stressed and don’t know where to go when this program and the shelter stops.

Before we were promised that this program would actually work on new and real solutions for our future. But now we see that nothing has changed and we are not moving forward what so ever. We are back to where we were 1,5 years ago, forced to live an illegal life on the streets. And that is why we come into action.

Saturday 23 October 2021 we will demonstrate in Amsterdam to demand our right to a real solution. We are Amsterdammers and we have the right to be here, to lead full lives and build a future. We take to the streets, this time to protest not to live on them, to call for attention for our situation. So please come and support us.

We have suffered enough, we have been stuck in a loop for too long. It’s time for real improvement: permanent residency.

Come and join us in solidarity on Saturday 23 October 2021.
Start: 13.00 h. Javaplantsoen Amsterdam
(at the square in front of Javaplantsoen 17-19)

We will walk past a few LVV locations and end the demonstration in the city centre.

Tekst voor kerkblad of nieuwsbrief

Gastgezinnen gezocht 

Als vluchtelingen horen dat ze in Nederland mogen blijven, duurt het vaak nog maanden voordat ze een woning toegewezen krijgen. Tot die tijd is het afwachten, in volle asielzoekerscentra, ver weg van het echte Nederland. Veel nieuwkomers willen graag al een begin maken: Nederlanders leren kennen, wegwijs raken in Nederland en de taal leren. Door te logeren bij een Nederlands gezin krijgen ze een enorme boost. Waar leer je immers meer over Nederland dan bij Nederlanders thuis? 

Voor een warm welkom 

Takecarebnb is de organisatie die gastgezinnen en nieuwkomers koppelt. Wilt u een ook bijdrage leveren en het verschil maken door een nieuwkomer een prettige start te geven in Nederland? Heeft u thuis ruimte om een vluchteling tijdelijk te laten logeren? Voor een periode van maximaal drie maanden kunt u een vluchteling de kans geven op een versnelde inburgering. Dit verloopt via een zorgvuldig matchingproces, waarbij uw wensen en voorkeuren voorop staan. Meer weten? Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Karel Jungheim, via j.jungheim@protestantsekerk.nl of met Takecarebnb via info@takecarebnb.org. 

Het Karmelitaans Centrum voor Spiritualiteit in Haarlem organiseert een dag voor gesprek over omgang met vluchtelingen, aan de hand van het boek Archipel van de hond van Philippe Claudel.

19 november, 10.30 – 16.00 u. Parkstraat 1, 2011 KJ Haarlem. Info en aanmelden: 023 – 527 46 75 of  info@kcs-haarlem.nl

Ik ben de stoorzender, een steentje in jullie schoen!

Archipel van de hond, Philippe Claudel

Op het strand van een vulkanisch eiland spoelen drie lijken aan van Afrikaanse vluchtelingen die onderweg verdronken zijn. Wat gaan de eilandbewoners doen met een dergelijke gruwelijke vondst?

Hoe gaan ze ermee om?

Hiermee begint een spannend en indringend verhaal over de wijze waarop we vaak met vluchtelingen omgaan of liever niet mee omgaan, over zowel de betrokkenheid als het ongemak dat we erbij voelen en de dubbele moraal die we er daardoor dikwijls op na houden.

Bovenstaande titel is een uitspraak van de schrijver Philippe Claudel over zijn boek Archipel van de hond, dat in deze cyclus centraal staat. Deze ongemakkelijke duiding, dat je met een verhaal een stoorzender wilt zijn, zou ertoe kunnen leiden dat je het boek naast je neerlegt. En dat zou jammer zijn, omdat het ook ongelooflijk spannend is, wonderschoon van taal en niet gespeend van humor.

Claudel houdt zich zowel in zijn boeken als in zijn films altijd bezig met actuele maatschappelijke thema’s, maar weet ze te verpakken in indringende verhalen die je niet koud laten en werken als een ongemakkelijke gewetenstoets. Hij heeft ook hier de problematiek gegoten in een fascinerend verhaal, een soort parabel, passend bij het universele karakter van dit thema. Het is onvermijdelijk dat de bewoners in hun diverse rollen en opvattingen bij de lezer herkenning, afgrijzen of sympathie opwekken. Het spannende verhaal werkt ontregelend en confronterend, als een steentje in je schoen.

Tegelijk nodigt een dergelijk boek juist daarom ook uit om met elkaar in gesprek te gaan, temeer omdat goed en kwaad niet altijd, of meestal niet, zo duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn.  Wat Claudel met zijn boek beoogt is de onverschilligheid te bestrijden.

Wie zich betrokken voelt bij wat er vlakbij en wereldwijd gebeurt is van harte welkom.

Om te kunnen deelnemen aan deze dag geldt als voorwaarde dat u het boek Archipel van de hond van Philippe Claudel (uitgegeven bij De Bezige Bij) gelezen heeft.

Datum                    Vrijdag 19 november (10.30 – 16.00 uur)

Kosten                    20 euro

Begeleiding           Wil van der Heijden en Kees Weel

4. Omgang met vluchtelingen is een zaak van beschaving

De Raad van Kerken zet zich al jarenlang in voor een ruimhartig asiel- en vluchtelingenbeleid. De laatste jaren hebben we kunnen vaststellen dat het Nederlandse beleid net als in omringende landen steeds stringenter is geworden. De wijze waarop een land met vluchtelingen en vreemdelingen omgaat, is een belangrijke maatstaf voor humaniteit en beschaving. De vlucht van mensen naar Europa vanwege oorlogen, armoede, rampen zal in de komende jaren niet stoppen. De Raad pleit voor een ruimhartig en rechtvaardig asiel- en vluchtelingenbeleid gericht op integratie en participatie; afzien van zowel de strafbaarstelling van illegaliteit als de strafbaarstelling van het bieden van hulp aan ongedocumenteerden; verbetering en versnelling van de asielprocedure, ook voor bekeerlingen.

Lees de hele brief via: https://www.raadvankerken.nl/nieuws/2021/06/raad-schrijft-informateur/

ALLERZIELENHERDENKING OMGEKOMEN VLUCHTELINGEN AAN DE EUROPESE GRENZEN

– zondag 7 NOVEMBER in de Mozes en Aäronkerk in Amsterdam

Op zondag 7 november vindt om 15.00 uur in de Mozes en Aäronkerk (Waterlooplein 207 Amsterdam) de jaarlijkse oecumenische herdenking plaats van vluchtelingen die afgelopen jaar omkwamen aan de Europese grenzen. Bij de herdenking nemen hun verhalen een belangrijke plaats in. De theologe Manuela Kalsky zal de toespraak verzorgen. Verder werken voorgangers uit verschillende kerken mee. De herdenking wordt afgesloten met een processie naar de Amstel, waar bloemen worden uitgestrooid om de overledenen te gedenken.

Aan de grenzen van Europa spelen zich dagelijks drama’s af. Mensen die op zoek zijn naar een beter en veiliger leven, verdrinken in zee of komen op andere manieren onderweg om. Aan hen denken wij en hun namen worden genoemd, opdat zij niet vergeten worden. 

Voorafgaand aan de herdenking vindt in het Huis van Sant’ Egidio, Waterlooplein 205, om 13.30 u. een informatie-bijeenkomst plaats over het migratiebeleid van de EU en de gevolgen daarvan. Spreker is prof. Thomas Spijkerboer, hoogleraar Internationaal Recht aan het VU. Hij verricht toonaangevend onderzoek op het terrein van het Nederlandse, Europese en internationale migratie- en vluchtelingenrecht.

De herdenking wordt dit jaar georganiseerd door de Raad van Kerken Amsterdam, het Jeannette Noëlhuis, De Protestantse Diaconie en Gemeenschap van Sant’Egidio.