van: Trouw  –  31 januari 2019

door Bart Zuidervaart

Met enige regelmaat belooft ‘Den Haag’ een snellere asielprocedure, met minder ‘schrijnende gevallen’. In de praktijk is het probleem onoplosbaar. De roep om een nieuw pardon is nooit ver weg.

De coalitie is met enige opgewektheid uit de crisis gekomen. Natuurlijk, VVD, CDA, D66 en ChristenUnie zijn bovenal opgelucht dat ze elkaar na dagenlang intensief beraad hebben gevonden in een oplossing rond het kinderpardon; het kabinet-Rutte III blijft voortbestaan. Maar er is ook hoop dat de gemaakte afspraken zorgen voor een beter asielsysteem

Op papier lijkt het akkoord inderdaad een garantie voor succes. De ­Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) krijgt een eenmalige injectie van 13 miljoen euro om te zorgen dat asielprocedures worden versneld. Zoals staatssecretaris Mark Harbers van asielzaken dinsdagavond zei: “We moeten voorkomen dat mensen vroeg of laat in schrijnende situaties terechtkomen.” Het is niet langer de bedoeling dat asielzoekers de ene procedure op de andere stapelen, zodat op enig moment kinderen wortelen in de samenleving, ondanks dat ze niet Nederland mogen blijven. Die ‘worteling’, zei D66’er Maarten Groothuizen gisteren in het Kamerdebat, is ongewenst en leidt tot ‘schrijnendheid’.

Snellere procedures, asielzoekers veel eerder duidelijkheid geven over hun eventuele toekomst in Nederland. Mensen die niet mogen blijven daadwerkelijk uitzetten. Een sluitend asielsysteem. Waar hebben we dat eerder gehoord?

Toen Job Cohen rond de eeuwwisseling zijn nieuwe Vreemdelingenwet presenteerde, had hij als staatssecretaris van justitie een centrale boodschap: de procedures duren veel te lang. De asielzoeker moet eerder te horen krijgen of hij mag blijven. Het eindeloos procederen zou aan banden worden gelegd. Helder verhaal. De politiek knikte instemmend.

Sindsdien zijn er diverse pardonnen geweest voor afgewezen asielzoekers. In de praktijk bleek een sluitend asielsysteem een illusie. Procedures bleven jaren duren, vreemdelingen bleven de ene op de andere stapelen. Niet zelden zorgde juist de Staat voor vertraging, door in beroep te gaan tegen een rechterlijke uitspraak dat een bepaalde asielzoeker wel in Nederland mocht blijven. Ondertussen wortelden kinderen in hun omgeving, ze doorliepen hier de school en brachten hun jeugd door bij de plaatselijke voetbalclub.

In augustus 2003 was toenmalig minister Rita Verdonk (Vreemdelingenzaken) bereid om 2200 afgewezen asielzoekers alsnog een verblijfsvergunning te geven. Ze onderstreepte: “Het gaat om een eenmalige regeling.” Het betrof mensen die langer dan vijf jaar in afwachting waren van hun asielaanvraag en nooit duidelijkheid kregen vanwege ‘inactiviteit van de overheid’, zoals dat heette. Verdonk zei in een toelichting dat ze ‘een oplossing heeft gevonden voor een maatschappelijk probleem’. “Maar helemaal oplossen lukt me in dit geval niet.”

Verkiezingen

Dat bleek. De jaren erna zwol de roep om een generaal pardon aan, zowel vanuit de politiek als de samenleving. Er verschenen steeds meer verhalen van asielzoekers die nog onder de oude Vreemdelingenwet naar Nederland waren gekomen en soms al tien jaar of langer hier illegaal verbleven. Uitzetten lukte niet. Soms vanwege het ontbreken van juiste identiteitspapieren, soms omdat het thuisland weigerde de desbetreffende persoon terug te nemen. De situatie werd langzamerhand onhoudbaar.

Toen de machtsverhoudingen in de Tweede Kamer na de verkiezingen van 2006 verschoven, grepen de linkse partijen hun kans. Nog voor de beëdiging van het nieuwe kabinet (Balkenende IV) dwongen zij een generaal pardon af voor asielzoekers die nog onder de oude wet vielen. Het resultaat was dat PvdA-staatssecretaris Albayrak verblijfsvergunningen kon uitdelen aan meer dan 28.000 mensen.

Er was opluchting bij diverse politieke partijen, maar vooral ook bij burgemeesters in het land. Zij zagen dagelijks mensen in hun gemeente rondlopen waar niemand raad mee wist. Wim Deetman, in die periode voorzitter van de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG), zei in deze krant: “Je ziet gezinnen die hier al zo lang wonen, maar weg hadden moeten zijn. Zet je die alsnog uit? Dat kan je vaak niet maken.”

Ook dit forse pardon beloofde de asielproblematiek op te lossen. Gemeenten kregen met de regeling hun zin, maar moesten tegelijkertijd toezeggen dat ze noodopvangen voor uitgeprocedeerde asielzoekers zouden sluiten. De achterdeur van het asiel­systeem moest dicht. Mensen kregen óf een vergunning óf moesten het land uit. De toenmalige directeur van de IND, Peter Veld, vertelde: “Het wordt tijd dat we deze dossiers voorgoed sluiten en er een dikke streep onder zetten.” Maar Deetman zei in alle eerlijkheid: “Of deze regeling wel sluitend zal zijn? Forget it.”

Al snel werden de rafelranden van het generaal pardon zichtbaar; de mensen die net buiten de regeling vielen. Er was het verhaal van een man die last kreeg van een levensbedreigend gezwel en zich liet behandelen in het tropenziekenhuis in Antwerpen. Door dat uitstapje viel hij buiten de pardonregeling, want ononderbroken verblijf in Nederland was een voorwaarde voor een vergunning. Een andere asielzoeker werd tegengeworpen dat hij op familiebezoek in Duitsland was geweest.

De minister van vreemdelingenzaken in het eerste kabinet-Rutte heette Gerd Leers. In 2012 riep hij dat de asielprocedures nu echt versneld en verscherpt zouden moeten worden. Leers hekelde de stapeling van bezwaar- en beroepszaken. Dat was twaalf jaar na invoering van de Vreemdelingenwet van Cohen.

Toekomstige gevallen

Het was wachten op een nieuw pardon. Dat kwam er in 2013, dankzij het tweede kabinet-Rutte. Dit eenmalige kinderpardon regelde dat uiteindelijk 1540 minderjarigen mochten blijven, op voorwaarde dat ze langer dan vijf jaar in Nederland verbleven. Er kwam tegelijkertijd een structurele regeling voor ‘toekomstige gevallen’. Dat is een wassen neus gebleken. De voorwaarden zijn zo streng, dat meer dan 90 procent van de aanvragen wordt afgewezen. De kinderen struikelen over het zogeheten ‘meewerkcriterium’. Ouders moeten aantonen dat ze gedurende hun gehele verblijf in Nederland altijd hebben meegewerkt aan hun vertrek. In de praktijk blijkt dat ondoenlijk.

Het zorgt voor nieuwe schrijnende gevallen, voor kinderen die soms in de media hartverscheurende verhalen vertellen over hun dreigende uitzetting, over een land waar ze nog nooit zijn geweest en er de taal niet spreken (denk aan de Armeense kinderen Lili en Howick). CDA-Kamerlid Madeleine van Toorenburg gaf twee weken geleden de aanzet tot de crisis met de woorden: “Deze situatie is onhoudbaar.”

De allerlaatste keer

De coalitie zegt een goede oplossing te hebben voor het probleem. De dossiers van afgewezen kinderen worden opnieuw beoordeeld. Er gelden soepeler regels, waardoor vermoedelijk in een keer meer dan zeshonderd kinderen alsnog mogen blijven, aangevuld met hun gezinsleden. Een nieuw pardon dus. Het is, bezweren partijen, echt de allerlaatste keer.

VVD, CDA, D66 en CU denken namelijk dat ze nieuwe schrijnende gevallen kunnen voorkomen. Asielzoekers krijgen al in het begin van de procedure een ‘schrijnendheidtoets’. Als daaruit blijkt dat iemand op dit punt wordt afgewezen heeft het geen zin om, eenmaal uitgeprocedeerd, daar alsnog een beroep op te doen. Hopen op de discretionaire bevoegdheid van de staatssecretaris biedt ook geen uitkomst. Dit instrument verdwijnt. Harbers kan niet langer met het hand over het hart strijken om iemand op de valreep, tegen de regels in, een vergunning te geven.

En heeft dus ook geen zin meer, zei de staatssecretaris gisteren in het Kamerdebat, dat iemand zijn procedure eindeloos rekt in de hoop dat de discretionaire bevoegdheid hem helpt. “Er zijn mensen die ten onrechte denken dat deze bevoegdheid een soort rechter in laatste instantie is.” Het schrappen ervan betekent dat afgewezen asielzoekers eerder zullen vertrekken uit Nederland. Denkt Harbers.

SP-Kamerlid Jasper van Dijk gelooft er weinig van. Hij zegt: “Je kunt de discretionaire bevoegdheden wel afschaffen, maar schrijnende gevallen kun je niet afschaffen.” PvdA-collega Attje Kuiken: “De coalitie zegt de ideale oplossing te hebben gevonden. Halleluja, na ons geen enkel probleem meer. Dat is toch naïef? Dat is toch niet waar? Dat kan toch niemand beloven?” Snellere procedures bij de IND klinkt prachtig, zegt Kuiken, maar de wachttijden voor asielzoekers lopen alleen maar verder op.

Belangenorganisatie Defence for Children is verheugd over het akkoord tussen de coalitiepartijen, maar wijst er ook op dat de nieuwe regeling te beperkt is. Er zijn namelijk ook kinderen die de afgelopen jaren geen beroep op het kinderpardon hebben gedaan omdat dat zinloos leek. Biedt de politiek nu ook een oplossing voor hen? Of wacht Den Haag op de roep om een nieuw pardon?

– – –

https://www.trouw.nl/democratie/het-laatste-kinderpardon-een-illusie~ab306a01/

= = =

Kerken en maatschappelijke organisaties in heel Europa gaan het komend jaar, tot aan de Europese verkiezingen in mei 2019, handtekeningen verzamelen om bij de Europese Commissie te pleiten voor onder andere meer steun voor lokale groepen die vluchtelingen opnemen. Doet u mee? Verzamel in uw plaatselijke gemeente handtekeningen. Lees hier meer.

Teken de petitie voor betere integratie en bescherming van vluchtelingen in Europa

Kerk in Actie vraagt aandacht voor betere integratie en rechten van vluchtelingen in Europa. De komende maanden voeren kerken en maatschappelijke organisaties een gezamenlijke campagne in heel Europa. In Nederland steunen Cordaid en Justice and Peace Nederland dit initiatief ook. Veel Europese en Nederlandse burgers willen graag helpen bij het integreren van vluchtelingen. De financiële middelen ontbreken hier echter vaak voor, ook bij gemeenten die kampen met krimpende budgetten voor integratie.

Daarnaast vinden wij het van belang dat de rechten van vluchtelingen beter gerespecteerd worden. Óók aan de buitengrenzen van Europa, waar vluchtelingen op grote schaal vast komen te zitten en worden uitgebuit. Daarom is het tijd voor actie om de positieve krachten in de samenleving te bundelen.

Om deze positieve verandering te realiseren nemen wij deel aan een Europees Burgerinitiatief om de Europese Unie te overtuigen om actie te ondernemen.

Teken de petitie op de website van Kerk in Actie:

https://www.kerkinactie.nl/diakenen-zwo/vluchtelingen-in-nederland/teken-de-petitie

Wij verzoeken de Europese Unie:

1. financiële steun te bieden aan burgers en initiatieven die vluchtelingen helpen bij het integreren.

2. lidstaten te verbieden burgers te straffen die hulp verlenen aan een vluchteling.

3. de slachtoffers van mensenrechtenschendingen aan onze buitengrenzen, mensenhandel en uitbuiting op het werk te beschermen door de instelling van een effectief klachtenmechanisme.

Om de Europese Unie te overtuigen, hebben we 30.000 Nederlandse handtekeningen nodig. 

Teken hiernaast [op de website] en deel dit bericht of verzamel handtekeningen in uw gemeente. Download hiervoor dit formulier. 

Wat is Het Europees Burgerinitiatief?
Het Europees Burgerinitiatief is, net zoals het Burgerinitiatief in Nederland een mogelijkheid voor burgers om politieke en bestuurlijke aandacht voor hun ideeën te krijgen. Een Europees Burgerinitiatief moet tenminste worden gesteund door één miljoen stemgerechtigde burgers uit minimaal 7 van de 28 EU-landen. Binnen elk van die 7 landen is ook een minimumaantal handtekeningen vereist.

Het stelt een miljoen EU-burgers in staat direct de Europese Unie op te roepen wetgeving voor te stellen op een gebied waar de Lidstaten bevoegdheden aan de Europese Unie hebben overgedragen. Meer informatie over het ECI op de website van de EC en op de EU campagnewebsite.

door Patrick Meershoek

Het stadsbestuur heeft aangekondigd vaker het gesprek te willen aangaan met de burgers. Sterker nog: in samenspraak met de Amsterdammers tot breed gedragen besluitvorming te willen komen over allerlei lastige onderwerpen.

Dat is een prijzenswaardig voornemen, maar niet zonder risico. Een oud-wethouder vertelde me ooit met veel gevoel voor detail en drama hoe tijdens een bewonersavond in het vroegere stadsdeel Westerpark bij een collega-wethouder een stuk uit diens oor werd gebeten door een betrokken burger. Het waren de wilde jaren tachtig: een beetje bestuurder was gehavend en gebutst als een Engelse verdediger na een loodzwaar seizoen.

De stemming in de zaal laat zich doorgaans eenvoudig voorspellen. Komt de bestuurder met goed nieuws voor de bewoners, dan kan hij rekenen op grote waardering. Moet er daarentegen een voor de mensen beroerd besluit worden uitgelegd, dan kan zo’n zaal binnen enkele minuten veranderen in een hete heksenketel.

De zoektocht van het bestuur naar geschikte panden voor de opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers belooft ook weer een reeks verhitte bewonersavonden op te leveren. Het bericht dat de voormalige brandweerkazerne in Buitenveldert op de longlist staat, bracht de fractievoorzitter van de VVD in Zuid al tot een woedende tweet waarin hij sprak van een ‘walgelijk plan’ en een ‘brute provocatie’ van de bewoners.

Het was in zekere zin een typische reactie, omdat hij naadloos aansluit op het periodieke onderzoek naar het draagvlak onder Amsterdammers naar de huisvesting van statushouders. De stadsdelen Zuid en Centrum hebben verreweg de minste statushouders binnen hun grenzen wonen, maar het draagvlak onder de inwoners is er nog niet de helft van de score in de stadsdelen met verreweg de meeste statushouders, Zuidoost en Nieuw-West. Barmhartigheid heeft een postcode, ook in Amsterdam.

Dat werd ook zichtbaar toen enkele jaren geleden honderden vluchtelingen uit Syrië tijdelijk moesten worden opgevangen. Ook toen stonden Zuidoost en Nieuw-West als eerste op om ontheemde mannen, vrouwen en kinderen in sportzaal en kantoorgebouw onderdak te bieden.

Ik woonde in die periode een aantal informatieavonden voor inwoners bij, en werd elke keer verrast door het verloop. Terwijl het late Journaal beelden bracht van schreeuwende en dreigende mensen in andere delen van het land, staken hier mensen hun vinger op om te vragen of er misschien nog behoefte was aan kleding, eten of speelgoed voor de kinderen.

De verantwoordelijk wethouder heeft dit keer laten weten de opvangcentra voor de uitgeprocedeerde asielzoekers over de hele stad te willen spreiden. De bewonersavonden zullen een interessant uitzicht bieden op het humeur in de verschillende gebieden. Ik wens de wethouder veel sterkte toe bij de gesprekken, en twee hele oren na afloop van zijn tournee.

uit het Parool, 30 januari 2019

van: Trouw  –  30 januari 2019

Het kerkasiel in de Bethelkapel werkte eerder verbindend dan splijtend

door Maaike van Houten

De kerkestafette had een politiek doel: een ruimer kinderpardon. Toch viel de PKN hierdoor niet uit elkaar. Hoe kan dat?

De voorgangers uit het Friese Appelscha konden deze week net niet op tijd in de Haagse Bethelkapel zijn, daarom ging de dominee uit Meppel wat langer door. Hij verlengde zijn dienst met het zingen van ‘Mag ik dan bij jou’, van Claudia de Breij. “Zo ontroerend en passend”, twitterde Annemarie Gehrels, coördinator van de dienst

Ruim achthonderd voorgangers hebben 97 dagen en nachten gezorgd voor een marathondienst die vrijwel zeker de geschiedenisboeken ingaat als de langste. Woensdag is die beëindigd, omdat er een ruimere regeling komt voor het kinderpardon. Na een chaotisch eerste weekend, leken de blokken van twee uur moeiteloos te worden gevuld. Een oproep op Twitter leidde steevast tot voldoende aanmeldingen, na de vraag een nacht te adopteren konden ook de lastige uren in de duisternis worden gevuld met zeer gevarieerde preken en muziek.

Helemaal onomstreden was die dienst niet. Het uitgeprocedeerde Armeense gezin Tamrazyan klopte eind september aan bij haar eigen kerk, de vrijgemaakt-gereformeerde in Katwijk. Die bood onderdak. Na drie weken kwamen er wakes in de nacht, zoals die bij detentiecentra worden gehouden.

Actiemiddel

Er werd wel al gedacht aan een estafettedienst. Daarmee zou de kerk de politie buiten de deur kunnen houden; die mag tijdens een dienst niet binnenvallen. Maar de vrijgemaakte kerk in Katwijk en de 25 kerken die haar te hulp waren geschoten, vonden dat te veel een politiek actiemiddel waarmee ze tegen de overheid in zouden gaan. 

Het gezin verkaste – onherkenbaar gemaakt – naar de Bethelkapel, onderdeel van de veel grotere Haagse Protestantse Kerk in Nederland. Vrijwel onmiddellijk schaarde de landelijke PKN zich achter de actie. “Als mensen aankloppen in nood, zeg je niet: er zijn regels, we moeten kijken of daaraan is voldaan. Nee, dan zet je je deuren open en zie je naar mensen om”, zei scriba René de Reuver. Met die menselijke benadering haalde hij de kwestie meteen uit de sfeer van de politiek. Hij had vanuit dat idee van ‘christenplicht’ ook graag de katholieke bisschop De Korte erbij betrokken, maar de katholieke kerk wilde zich niet ‘op deze manier mengen in de verhouding tussen kerk, politiek en rechterlijke macht’.

De PKN heeft het kerkasiel van meet af aan in het kader gezet van een ruimere pardonregeling, daarmee de kritiek parerend dat zij zich louter zou inzetten voor één, christelijk gezin. In de eerste week kreeg de PKN drie afkeurende mails. “Dit gaat wel heel ver”, zei bij voorbeeld  dominee Willem Jan Dekker uit Amersfoort. Ook Jos Wienen, burgemeester van Haarlem, CDA’er en theoloog, bleef kritisch. Bij een discussie over het kerkasiel verweet hij de kerk ‘oneigenlijk gebruik’ van het wetsartikel dat kerkdiensten vrijwaart van politie-inmenging.

Bijval

Maar deze kritische geluiden vielen in het niet bij de massale bijval. Een woordvoerster van de PKN kenschetste de reacties van de achterban als ‘opvallend positief’. Dominees uit alle delen van de PKN deden mee, niet alleen de progressieve maar ook orthodoxe. Ook niet-PKN’ers gaven acte de presénce. Vrijzinnige remonstranten en doopsgezinden net zo goed als vrijgemaakten en Nederlands-gereformeerden, en ook enkele priesters.

Het kerkasiel heeft daarmee eerder eensgezindheid laten zien in de kerken dan verdeeldheid, het heeft eerder verbindend gewerkt dan splijtend. Datzelfde geldt voor de aanklacht die de PKN een paar jaar geleden indiende tegen het op straat zetten van uitgeprocedeerde asielzoekers. Daarover is intern nauwelijks discussie geweest.

Demonstraties

Heel anders lag dat toen de kerk zich in de jaren tachtig op maatschappelijk terrein begaf. Zij was destijds via het Interkerkelijk Vredesberaad intensief betrokken bij de organisatie van grote demonstraties tegen kernwapens. Dat leidde tot conflicten in kerken, en tot oprichting van een tegenbeweging van christenen in het Icto.

Het doel van het kerkasiel nu was net zo goed politiek: een ruimer kinderpardon. Dat hinderde niet. Christenen zien de bescherming van een gezin in nood meer als een daad van naastenliefde dan als een politiek pressiemiddel, al heeft het wel als zodanig gewerkt. Daarmee zit het kerkasiel, hoe groot uitgepakt ook, dichtbij het reguliere diaconale werk van kerken voor hulpbehoevenden. Dat nemen kerkleden op zich, ongeacht hun politieke kleur. En ook dat houden kerken al heel lang vol.

De permanente kerkdienst stopte woensdag met het overdragen van de paaskaars aan de Haagse predikant Theo Hettema, die de marathon begon én afsloot. De afgelopen maanden zaten er altijd mensen, soms maar een handjevol. Nu was de kerk bomvol.

– – –

Maaike Harmsen – theologe

“Dit is gebedsverhoring. En de politici hebben het goed gedaan. Ik denk dat God luistert naar gebed en dat we Hem straks flink mogen bedanken. Als je Hem zolang om hulp vraagt, moet je niet alleen even de kaarsjes uitblazen en de deur dichtdoen.”

Henk Rietveld – bezoeker

“De kerk was de afgelopen tijd veel met zichzelf bezig, maar heeft nu herontdekt dat ze kan spreken, dat ze een machtsfactor is. Hopelijk opent dit de ogen van de mensen en zien ze dat de kerk een moreel kompas kan zijn.”

Pieter Grinwis – Bezoeker, gemeenteraadslid CU/SGP

“Ik heb groot respect voor de mensen die zich hier al die maanden inzetten tot de familie mag blijven. In het begin was er geen enkele garantie voor succes, nu is er een andere machtsbalans. Nu is het wachten op de materialisering van het besluit. Het is onwerkelijk, maar een vrolijke spanning.”

Martine van Wolfswinkel – Buurtbewoonster

“Als dit de kerk is, dan wil ik er wel wat mee. Deze actie verstevigt ook de onderlinge band tussen mensen van verschillende kerken. Eerst was het: ik ben van die kerk en jij van die. Nu zit je naast elkaar en geef je elkaar een hand.”

– – – – –

Kerkasiel in cijfers:
97 dagen, 2330 uur, bijna 1000 voorgangers, 12.000 bezoekers

– – – – –

Op donderdag 10 januari zal de commissie Algemene Zaken van de gemeenteraad het uitvoeringsplan bespreken over de 24-uurs opvang met begeleiding. De raadsleden ontvingen een duidelijke samenvatting van het uitvoeringsplan: https://amsterdam.raadsinformatie.nl/document/7155716/1/09012f978274d17d Een zgn. Praatplaat brengt het plan op één pagina in beeld: https://amsterdam.raadsinformatie.nl/document/7155715/1/09012f9782730e9d Op de publieke tribune kunt u deze zitting bijwonen. Met onze aanwezigheid kunnen we laten zien dat we dit plan van groot belang vinden voor een humane opvang van ongedocumenteerden in onze stad. De vergadering is inde Commissiezaal in het Stadhuis en begint om 13.30 uur; het uitvoeringsplan staat als punt 14 op de agenda – zie: https://amsterdam.raadsinformatie.nl/vergadering/558678/Raadscommissie%20Algemene%20Zaken%2010-01-2019?

Met ingang van de Kerstdagen zijn de Bed, Bad & Brood-voorzieningen Walborg en Schuitenhuisstraat voortaan 24 uur open.

Zie: https://www.parool.nl/amsterdam/bbb-opvang-vanaf-maandag-al-24-uur-per-dag-open~a4616370/

Ga dan als een zalm

tegen de stroom in

met alle razernij van je woede.

Wanhoop niet!

Het water zal rotsen breken.

Zangen van Zoeken en Zien, lied 371 
Zie ook http://kerkliedwiki.nl/Wanneer_alles_diep_van_binnen_pijn_doet 

• Amsterdamse BBB 24/7 open sinds Kerst 2018
• Uitvoeringsplan BBB+ in commissie Algemene Zaken
• Pilot BBB+ in Derkinderenstraat 
• Opvang voor gezinnen zonder papieren schiet tekort
• Pim Fischer toetst het landelijk beleid  woensdag 16 januari 2019 
• Project Activering Ongedocumenteerden (PAO)
• We Gaan Ze Halen ging naar Athene
• Discussie rond We gaan ze halen / eerste terugblik Rikko Voorberg
• Nieuws over de Unity groep van We Are Here
• Nieuwe publicatie: Migratie in beeld 

Doorgaande vieringen in de Bethelkerk (of Bethelkapel), Den Haag, rondom het gezin Tamrazyan.

Zie ook https://rvkamsterdam.nl/index.php/2018/12/04/het-vuur-brandt-nog-in-bethel/

In dat artikel komt ook Joris van Gerven aan het woord, aangesloten bij de katholieke Gemeenschap van Sant’Egidio in Amsterdam: ‘We geloven dat het zin heeft om te bidden. Het eerste en misschien wel belangrijkste wat wij als mensen kunnen doen, is bidden. Daarnaast dragen we graag bij aan deze viering, omdat de kerk bij uitstek een plek is waar mensen die in de knel zitten een toevlucht kunnen vinden.’ Van Gerven was al eens eerder te gast bij een viering in de nacht. Dit keer leidde hij samen met een paar anderen een viering van twee uur. ‘We hebben met elkaar psalmen gezongen, gelezen en er was ook ruimte voor een overweging. Ook hebben we een gebed van vrede uitgesproken waarbij we alle landen noemen waar conflicten zijn.’’

Tot slot vindt u hier een gedicht van Hayarpi Tamrazyan.

Zie ook https://gedichtenvanhayarpi.wordpress.com/

Genade

Het is alsof
U mij zelf opvangt
Als er geen plek meer is
Waar ik me veilig voel

Het is alsof
U een kaarsje voor mij steekt
Het vuur ontsteekt
Dat nooit meer dooft

Het is alsof
De hemel openbreekt
En het liefde regent
In onze harten

Heer, U bent zo genadig
Dat het niét alleen lijkt alsof

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Wij wensen alle lezers van deze Nieuwsbrief en allen voor wie wij ons inzetten, gezegende Kerstdagen en veel heil en zegen in 2019

door Eline Kuijper en Maarten Boersema   –  1 december 2018   –    Nederlands Dagblad

In de Bethelkapel wordt gezongen, gelezen en gebeden. Er hebben zich al 450 voorgangers uit alle hoeken van het land en uit bijna alle denominaties aangemeld.  | beeld Maarten Boersema

De voortdurende dienst die de familie Tamrazyan kerkasiel biedt, is wereldnieuws geworden.. Maar hoelang kan het gezin deze situatie volhouden?

Den Haag

Als even rustig is in de ontvangstruimte van de Bethelkapel, komt vader Tamrazyan stilletjes naar beneden. Hij draagt een kruis over zijn dikke trui en sokken in zijn leren slippers. Zijn voornaam mag niet in de krant, dat kan hem in gevaar brengen.

Het is een sombere, regenachtige novemberdag. Het buurt- en kerkhuis Bethel is huiselijk, warm en droog. In de kapel duurt de kerkdienst nog altijd voort. Nu al vijf weken.

‘Wilt u mijn dochter spreken?’ vraagt Tamrazyan vriendelijk. Zijn oudste, Hayarpi (21) staat geregeld journalisten te woord. Haar zusje Warduhi (19) en broertje Seyran (15) blijven zo wat uit de wind. Hoe het met hem gaat? ‘Ja, ja, bedankt voor de aandacht.’ Hij maakt een praatje en loopt dan weer naar boven.

Het is soms een drukte van belang in de ontvangstruimte, waar tafels, een bureau en een keukenblok staan. Allerlei bezoekers van de kerkdienst drinken er koffie en praten na. Als er journalisten zijn, blijft het gezin Tamrazyan het liefste boven. Daar hebben ze een woonkamer, meerdere slaapkamers en een zojuist verbouwde douche. Met een grijze geblokte theedoek staat vrijwilliger Hilly Merx wat koffiekopjes af te drogen. Ook zij komt tot rust nu er even geen mensen zijn. ‘We zijn streng voor de bezoekers hoor’, zegt Merx. ‘Iedereen wil het gezin spreken. Sommige mensen zeggen dat ze een afspraak met hen hebben, terwijl dat niet zo is.’ Daar wil ze de familie voor beschermen. ‘Het gezin is afhankelijk van de hulp en aandacht die zij krijgen. Dat maakt hen kwetsbaar. Ik zou willen dat de mensen die hier komen die machtsverhouding inzien.’

wereldnieuws

De kleine kapel, ingeklemd tussen de woonhuizen in de Haagse Thomas Schwenckestraat, is inmiddels wereldnieuws. ‘Dutch church holds 800-hour service to save family from deportation’, kopte de Amerikaanse nieuwszender CNN. Een cameraploeg van de Britse zender BBC komt langs. De New York Times belde zojuist. Zelfs in China is het nieuws opgepikt.

Die internationale aandacht zal toch druk uitoefenen op de Nederlandse overheid, verwacht Derk Stegeman. De predikant coördineert de gang van zaken rond het gezin al sinds ze hier in Den Haag verblijven. Hij is manager van Stek, de stichting die samen met de Protestantse Kerk in Den Haag het kerkasiel biedt, met steun van het landelijke kerkverband. ‘Ik hoop dat het kabinet niet zo het kerstreces in wil. Want dit is wel het echte kerstverhaal. Er staat niet voor niks een icoon voor in de kapel, van Maria met kind, als bootvluchtelingen. Zo verschijnt God aan ons.’

Stegeman houdt het nog wel even vol, zeker met het aanbod van voorgangers uit alle hoeken van het land, uit bijna alle denominaties. Inmiddels zijn het er al 500, van rooms-katholieke priesters, predikanten uit de Gereformeerde Bond – een conservatief deel van de Protestantse Kerk – evangelische voorgangers, vrijgemaakt-gereformeerden, het gaat maar door.

De voortdurende kerkdienst moet vooral tijd geven, om in gesprek met de overheid tot een oplossing te komen. Dat het gezin tot drie keer toe gelijk kreeg van de rechter, maakt het een wrange zaak. Het was de overheid die telkens in beroep ging. Wat als staatssecretaris Mark Harbers van Asiel stug volhoudt, wachtend tot het gezin opgeeft? Het is een scenario, erkent Stegeman. Maar het gevaar dat ze lopen in Armenië, houdt hen hier. Binnen. Hoe het gaat met de gesprekken achter de schermen, wil hij niet zeggen. Dat zou de voortgang alleen maar in de weg staan.

piekeren

Hoelang ze het hier nog kan uithouden? Daarover wil de oudste dochter, Hayarpi, niet nadenken. ‘Dan wordt het donker’, vertelt ze in de ontvangstruimte. Elke avond gaan zij en haar gezin even bij de dienst zitten, voor het slapen. ‘Dat geeft rust, en het is beter dan piekeren over de toekomst. De toekomst is onzeker, ik kan me er geen voorstelling van maken.’ Liever focust ze zich op God. Ze laat een gedicht lezen dat ze heeft geschreven. Naast de tekst staat een plaatje van Jezus die op het water loopt en Petrus die dat ook wil. Petrus zakt weg, zodra hij zijn blik van Jezus afwendt. Zo is het voor haar ook, vertelt Hayarpi. Hoe zwaar de omstandigheden ook zijn, ze ervaart vreugde. ‘Dat is bovennatuurlijk’, zegt ze stralend. ‘Alsof er liefde door je aderen stroomt. Vooral als je God aanbidt of lofzingt.’ Dat ervoer ze in Katwijk al, waar het gezin vier weken in het gebouw van de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt verbleef. ‘Als ik in mijn pyjama even de kerkzaal inliep, voelde ik de armen van God om me heen, een veiligheid die God alleen kan geven.’

Het vertrek van Katwijk naar Den Haag was angstig, vertelt ze.

‘Ik had een bril en een pet opgezet, om minder herkenbaar te zijn.’ Maar het was ook nodig. ‘In Katwijk was er geen kerkdienst die ons beschermde. Ik heb mijn vader in die weken niet zien slapen. Hij stond constant te kijken of er niemand van de vreemdelingenpolitie kwam om ons te halen.’ Hier in Den Haag slaapt hij weer. Zolang de dienst duurt, mag de politie namelijk niet binnenvallen. En dus wordt er gezongen, gelezen en gebeden. Dominee Hanneke Allewijn zit achter de piano, rechts van de herkenbare tegeltjeswand in de kapel. Ze kwam net terug van een begrafenis die ze leidde. ‘Ik fietste hierlangs naar huis en dacht: ik ga even naar binnen.’ Dat is maar goed ook, want juist op dat moment was er een gat in de planning. Theoloog Jacob Talma zou uit Friesland komen, maar was vertraagd. En dus zingen de vijf aanwezigen met Allewijn liederen. Een vrouw uit de zaal staat op. Ze wil graag psalm 57 lezen. ‘Oorspronkelijk kom ik uit Brazilië’, zegt ze. ‘Mijn nichtje daar stuurde me een artikel uit de krant over deze dienst.’ Vurig: ‘Zelfs in Brazilië weten ze er vanaf. Dat wil ik meegeven ter bemoediging.’

Dan komt Talma toch binnen en neemt hij prompt de leiding. ‘Normaal heb ik nooit zo veel tijd om te preken’, zegt hij opgetogen. Een vrouw ontfermt intussen zich over de kaarsen die dreigen uit te gaan. ‘Ze moeten aan blijven’, mompelt ze, ‘ze moeten aan blijven.’

 een bijzondere sfeer 

naam: André van Aarle, diaken in de parochiefederatie HH. Clara en Franciscus in het groene hart.

‘Al weken lees en hoor ik over deze doorgaande viering en ik heb er een tijdje over nagedacht of ik er mijn bijdrage aan zou willen leveren. Op een gegeven moment raakte ik ervan overtuigd dat er situaties zijn dat je moet zeggen ‘tot hier en niet verder’. En dat is het geval met de situatie waarin de familie Tamrazyan verkeert.’

Van Aarle vertelt dat hij bij aankomst in de straat van het kerk- en buurthuis Bethel al het gevoel had dat hij heilige grond aan het naderen was. ‘Er heerst hier een bijzondere sfeer.’ Tijdens vrije zondagen gaat hij weleens voor in een protestantse gemeente. Van die ervaring heeft hij gebruikgemaakt tijdens de viering die hij leidde. ‘Ik heb laten zingen uit het Liedboek en gebruikgemaakt van een protestantse liturgie.’

Tijdens de viering stond psalm 86, de klaagpsalm van David centraal. Van Aarle heeft al weer een nieuwe afspraak gemaakt om een viering te leiden in de eerste adventsweek. ‘Als het goed bevalt, dan kan en wil ik zeker nog wel vaker terugkomen.’

 bidden voor vrede heeft zin 

naam:Joris van Gerven, aangesloten bij de katholieke Gemeenschap van Sant’Egidio in Amsterdam.

‘We geloven dat het zin heeft om te bidden. Het eerste en misschien wel belangrijkste wat wij als mensen kunnen doen, is bidden. Daarnaast dragen we graag bij aan deze viering, omdat de kerk bij uitstek een plek is waar mensen die in de knel zitten een toevlucht kunnen vinden.’ Van Gerven was al eens eerder te gast bij een viering in de nacht. Dit keer leidde hij samen met een paar anderen een viering van twee uur. ‘We hebben met elkaar psalmen gezongen, gelezen en er was ook ruimte voor een overweging. Ook hebben we een gebed van vrede uitgesproken waarbij we alle landen noemen waar conflicten zijn. We hebben dus ook gebeden voor Armenië. In de verschillende onderdelen wisselden we elkaar als voorgangers af.’

Het treft Van Gerven dat de liturgie in kerk- en buurthuis Bethel telkens blijft doorgaan. ‘Wij zijn gestopt, maar er zijn nu weer anderen die verder gaan met de eredienst. Ik vind dat heel mooi.’ Het is afwachten hoe het verder gaat met de doorgaande viering, maar Van Gerven wil zeker terugkomen.

 eredienst heel concreet 

naam:Wietske Verkuyl, predikant in de Abdijkerk (PKN) in Den Haag – Loosduinen.

In het eerste weekend van de doorgaande dienst in de Bethelkapel leidde Wietske Verkuyl de viering van zeven tot zeven. ‘Het moest allemaal op het laatste moment geregeld worden, dus er was weinig mogelijkheid tot voorbereiding. We hebben toen veel gezongen en uit de Bijbel gelezen. Ook had ik een prekenbundel van Maarten Luther King bij me. Daar heb ik uit voorgedragen en daarover zijn we met elkaar in gesprek gegaan.’

Ze is tot nu toe in vier verschillende vieringen voorgegaan. ‘In de laatste viering waarin ik voorging heb ik een ‘normale’ liturgie gevolgd, die ik in zondagse erediensten ook gebruik. Voor sommige onderdelen heb ik gedichten van Hayarpi gebruikt.’ Verkuyl levert graag haar bijdrage aan deze doorgaande viering om allereerst de familie te steunen en te pleiten voor verruiming van het kinderpardon. Daarnaast vindt ze het ook bijzonder dat de eredienst op deze manier heel concreet wordt. ‘Je doet werkelijk wat je bidt en leest als bondgenoot van God.’ Voor Verkuyl is de belasting met eens in de week een viering niet groot.

 hoop op positief besluit

naam:Folkert Rinkema, predikant in de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt in Katwijk.

Voordat de familie Tamrazyan verhuisde naar Bethel in Den Haag werden ze enkele weken opgevangen in de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt in Katwijk. ‘De familie Tamrazyan is al drie jaar lid van onze gemeente. De reden dat ik meewerk aan deze viering is dus in eerste instantie om de familie te ondersteunen. Ik heb er wel even over moeten nadenken of een doorgaande viering, zoals die nu plaatsvindt, het middel is om te gebruiken. Maar ik ben een keer als gast naar een viering gegaan en toen ben ik overtuigd geraakt. Daarnaast gaat het mij niet alleen meer om de familie, maar om al die kinderen die hier geworteld zijn en dreigen uitgezet te worden.’ Rinkema gebruikt in de tweede viering waarin hij voorgaat een preek over psalm 27 die hij de afgelopen zondag hield in zijn eigen gemeente. Als er op korte termijn geen oplossing gevonden wordt, dan wil Rinkema vaker terugkomen. ‘Ik word door deze vieringen zelf ook verrijkt, maar toch hoop ik dat er voor Kerst een positief besluit genomen gaat worden. Dat lijkt me een mooie kerstgedachte.’

https://www.nd.nl/nieuws/geloof/het-vuur-brandt-nog-in-bethel.3205806.lynkx 

door René de Reuver en Dorottya Nagy e.a.

Boekencentrum  – november 2018  –  144 blz.       € 12,99 – E-book € 7,99

De Protestantse Kerk Nederland bouwt aan een kleine serie publicaties waarin actuele maatschappelijke vraagstukken worden onderzocht vanuit christelijk perspectief. Steeds wordt een specialist, die zich actief betrokken toont bij de kerk, gevraagd zijn/haar inzichten te delen in de Generale Synode en ze verder uit te werken tot een behapbaar en leesbaar boek. Vorig jaar verscheen als eerste in deze serie ‘Heilige Strijd – het verlangen naar veiligheid en het einde van het kwaad ‘van prof. dr. Beatrice de Graaf.

Nu is verschenen ‘Van Migrant tot naaste – Plaatsmaken voor jezelf’