In de Derkinderenstraat wonen sinds een half jaar 150 migranten zonder geldige verblijfspapieren in een oud schoolgebouw. ‘We zien ze vooral heen en weer lopen met Albert Heijntasjes.’

door David Hielkema – Parool – 10 april 2019

Het pleintje naast het oude schoolgebouw is rustig. Voetbalveldje, speeltuin, het is er op­geruimd. Het enige afval dat er te vinden is, zijn zonnebloempitten onder de bankjes. Ook het schoolgebouw zelf trekt nauwelijks de aandacht. Een enkeling zal de tekst opvallen, die groot op de ramen prijkt: ‘Iedereen is welkom’.

Rutger Groot Wassink weet inmiddels wel dat niet iedereen dat vindt. Tijdens zijn bezoeken aan potentiële opvanglocaties kreeg de wethouder van Sociale Zaken van alles te horen: mensen moeten terug naar hun eigen land of ze gaan de buurt verpesten.

Ook in Nieuw-West was niet iedereen enthousiast. “Eerst was er spanning in de buurt. Heerste er wat angst. u vindt iedereen het wel oké,” zegt Brian Luikel (27), die in het oude schoolgebouw een café heeft.

Ben Hallozi (62) woont pal naast het gebouw. “Af en toe hoor je ze heel goed,” zegt hij. “Maar het zijn mensen zoals wij. Als wij onze rust behouden en als deze plek hun rust geeft, is het geen probleem.”

Oumaima El Fakir (19), die al haar hele leven naast het schoolgebouw woont, zegt geen overlast te ervaren. Een andere buurtbewoner zegt een ‘beetje geluid’ te horen, maar vindt dat ‘geen probleem’. Nog een ander zegt dat hij de mensen weinig ziet, maar ze lijken hem wel ‘tof’.

Liever dit dat krakers

Bij de tandartsenpraktijk en het kinderdagverblijf in de straat hebben ze ook geen bezwaren. “Liever dit dan dat ze panden kraken,” zegt Dimitrov Lebedov (26). Anissa El Abbassi (23) en Maryam Belkadi (23): “We zien ze vooral vaak heen en weer lopen met Albert Heijntasjes. Soms zien we dezelfde mensen meerdere keren per dag.”

Ook het aantal klachten dat de gemeente binnenkrijgt over de ongedocumenteerden, valt mee: tot nu toe drie. Een buurtbewoner vond het ‘onprettig’ dat een groep bewoners bij de ingang van het gebouw stond. Eén melding van geluidsoverlast. En een verkeerd geparkeerde auta van een cateraar.

Niet zo gek, zegt buurtbewoner Hallozi. “Er wonen hier nog genoeg leuke mensen die openstaan voor iedereen.”

Hallozi woont al 22 jaar in zijn flat in Overtoomseveld. Voordat de 24 uursopvang in het pand trok, zat hier het Comenius Lyceum, vernoemd naar theoloog Jan Amos Comenius. Hij schreef ooit: “Wij zijn allen burgers van één wereld. Een mens haten omdat hij elders is geboren, omdat hij een andere taal spreekt, wat een onbegrip!” Alsof zijn geest nog door het gebouw en door de buurt dwaalt.

Het oude schoolgebouw is in tweeën gedeeld. Rechts is voor broedplaats Lola, die de hoofdingang heeft. Links is voor de opvang, waarvoor de achteringang wordt gebruikt. Hier zit 24 uur per dag beveiliging.

“Je moet het echt zien als hun woning,” zegt Conrad Köckert (40), teammanager bij zorgorganisatie HVO-Querido, die de opvang in opdracht van de gemeente organiseert. “Jij wilt ook niet dat er opeens vreemden in jouw huiskamer staan.”

150 koelkasten

Een gezamenlijke ruimte met een televisie. Een groot lokaal met 150 op elkaar gestapelde koelkastjes. Gescheiden badkamers en toiletten. Een noodlokaal met een geïmproviseerde keuken. Veel gangen en trappen. Zo ziet het huis van de vluchtelingen eruit.

Slapen doen ze er in oude schoollokalen, die doormidden zijn gedeeld door dunne wandjes. “Eerst was het moeilijk,” vertelt Nuraini Suliman (28) uit Eritrea. “Ik sliep met drie mensen uit andere landen. We konden niet met elkaar communiceren. Ik ergerde me aan ze. Nu slaap ik met mensen uit mijn eigen land. We leven echt samen.”

De vluchtelingen zitten niet de hele dag binnen. Ze gaan naar Oost voor taallessen, naar de Jordaan voor juridische hulp, naar het centrum voor informatie of een cursus bij het Wereldhuis, naar Zuidoost voor fietsles en naar West voor psychologische hulp. Medische zorg krijgen ze van de Dokters van de Wereld, die elke woensdag naar de Derkinderenstraat komen.

Verveling en onrust

Toch liggen verveling en onrust op de loer. Om dat te voorkomen, gelden er allerlei regels voor de bewoners. Niet de hele dag op bed liggen bijvoorbeeld, geen drank of drugs, voor half elf ’s avonds binnen zijn, niet discrimineren en niet rond het gebouw hangen.

Sinds januari krijgen de bewoners leefgeld: 50 euro per week, waarmee ze hun eigen boodschappen kunnen doen, zodat ze een zelfstandiger bestaan kunnen leiden.

“Over een paar maanden kan ik in alle rust een nieuwe asielaanvraag doen,” zegt Obi Uweafiri (27) uit Nigeria. Mutala Farid Anas (20) uit Ghana zegt blij te zijn met een eigen bed en de rust die hij daardoor krijgt. De twee koken vaak samen, vaak voor een grote groep eters. Dat soort dingen ziet teammanager Köckert vaker sinds de invoering van het leefgeld. “Ze helpen elkaar echt.”

Honderdvijftig mensen in één pand is wel veel, zegt Köckert. “Ze hebben soms heftige, traumatische ervaringen. Natuurlijk levert dat af en toe problemen op. Kleinschalige opvang zou beter zijn, omdat je ze dan nog beter zou kunnen ondersteunen.”

– – – – –

Dublinclaimanten

= Het rijk en vijf gemeenten kwamen eind vorig jaar tot een akkoord over de opvang van ongedocumenteerden.

= Amsterdam vangt 500 ongedocumenteerden op in maximaal 23 panden.

= Eind april neemt het college van b. en w. een besluit over de eerste zeven locaties. In juli moeten de eerste deuren opengaan.

= Het rijk financiert 360 plekken, de rest betaalt de gemeente Amsterdam.

= Ongedocumenteerden krijgen anderhalf jaar de tijd om te werken aan hun toekomst: vrijwillig het land uit of alsnog via een juridisch traject aanspraak maken op een verblijfsvergunning.

= In de overeenkomst tussen het rijk en de gemeente staat dat 20 procent van de mensen die worden opgevangen tot één van deze twee conclusies moet komen.

= Een ongedocumenteerde heeft één keer recht op opvang. Als iemand na anderhalf jaar niet tot een van de conclusies is gekomen, is hij of zij niet meer welkom in de opvang.

= De gemeente is verantwoordelijk voor selectie van mensen die worden opgevangen.

= De opvang is alleen bedoeld voor mensen uit onveilige landen, niet voor migranten uit landen rond de Middellandse Zee of uit West-Afrika, die volgens Nederland veilig zijn.

= In de Derkinderenstraat wonen, naast 34 mensen uit veilige landen, 115 Dublinclaimanten: asielzoekers die zich in een ander Europees land hebben geregistreerd, maar de procedure niet hebben afgemaakt. Na achttien maanden vervalt de verantwoordelijkheid van het eerste asielland en mogen asielzoekers in een tweede land opnieuw een aanvraag doen.

= Deze Dublinclaimanten komen niet in aanmerking voor de 360 plekken die het rijk financiert en tellen niet mee voor de 20 procent. De gemeente wil ze wel opvangen als onderdeel van de plekken voor 500 ongedocumenteerden.

= = = = = =

https://www.parool.nl/amsterdam/opvang-migranten-in-nieuw-west-iedereen-vindt-het-wel-oke~a4625715/

= = = = = =

In 2019 is er niet meer elke maand een bijeenkomst van Taakgroep/Platform Vluchtelingen van de RvK Amsterdam. In principe is het nieuwe ritme: de derde donderdag van elke even maand. Je bent kortom van harte welkom op

• 11 april (2^e donderdag, i.v.m. de Stille Week)
• 20 juni
• 5 september (omdat de 3^e donderdag van augustus zo vroeg valt)
• 17 oktober
• 19 december

Steeds om 17.00 uur in de Kerkstraat 107 (achterkant Keizersgrachtkerk). In de tussenliggende maanden proberen we andere activiteiten te organiseren.

De facebook pagina van de Taakgroep Vluchtelingen vindt u onder https://www.facebook.com/Taakgroep-Vluchtelingen-Raad-van-Kerken-Amsterdam-433747713822160/

Zie ook de website: www. https://rvkamsterdam.nl/index.php/vluchtelingen/

De Raad van Kerken Amsterdam heeft haar jaarverslag en beleidsplan gepubliceerd.

Hierin vindt u de activiteiten van de Taakgroep, geplaatst in de bredere context van de Raad.

Zie de Voortgangsrapportage 2017 en 2018 op:

en het Beleidsplan 2019-2020 op:

Mensen zonder papieren die horen bij een Wij Zijn Hier-groep verzorgen een driegangenmaaltijd. Een mooie gelegenheid om samen te eten en kennis te maken. De opbrengst is bestemd voor hen.

dinsdag 16 april 2019, Kerkplek Hebron, Van Polanenstraat 197, inloop 18.00 uur, aanvang 18.30 uur. Kosten 10 euro p.p.

woensdag 22 mei 2019, Nieuwe Augustinus, Kamperfoelieweg 209, inloop 18.00 uur, aanvang 18.30 uur. Kosten 10 euro p.p.

donderdag 6 juni 2019, Regenbooggemeente in kerkgebouw De Ark, Van Ollefenstraat 9, inloop 18.00 uur, aanvang 18.30 uur. Kosten 10 euro p.p.

aanmelden kan bij Rogier Schravendeel: schravendeel.r@gmail.com

Op 4 maart werd een delegatie van de Raad van Kerken ontvangen door de Commissie van Zwol die in opdracht van het Kabinet de asielprocedure tegen het licht houdt. Onze delegatie bestond uit Kees Nieuwerth, vicevoorzitter RvK, René de Reuver, lid moderamen PKN, Rian Ederveen, lid werkgroep Vluchtelingen en Jan van der Kolk, voorzitter werkgroep Vluchtelingen. De Raad had ter voorbereiding een gespreksnotitie opgesteld gebaseerd op de jarenlange betrokkenheid  bij de opvang en integratie van vluchtelingen.
Daarin benadrukte de Raad het uitgangspunt, dat onder alle omstandigheden de mensenrechten en een menswaardige behandeling centraal moeten staan. Dit vond duidelijk weerklank bij de Commissie en bepaalde een belangrijk deel van het gesprek.

De Raad neemt het misverstand weg, dat kerken zouden menen dat iedereen die asiel aanvraagt in Nederland altijd zou moeten kunnen blijven. Wel is uitgangspunt, dat altijd naar een menswaardige toekomst – hier of elders- moet worden gestreefd, ook vanuit de overheid en ook wanneer er geen recht op verblijf wordt toegekend. Daarbij is activering in alle fases essentieel.
De Raad uit grote zorgen over de kwaliteit van de beoordeling. Vaak worden daarbij ernstige fouten gemaakt of is er een duidelijk gebrek aan interculturele sensitiviteit. Ook de eis, dat een asielzoeker vanaf dag één altijd alle relevante feiten moet vertellen en daarbij de overheid volledig moet vertrouwen is voor velen onder hen een zware eis. In de landen van herkomst kon veelal de overheid niet vertrouwd worden! En dan is het een probleem dat latere aanvullingen of correcties niet worden aanvaard. Tenslotte lijkt de beoordeling vaak vooral gericht op het vinden van afwijzingsgronden.
Daarom pleit de Raad voor een cultuuromslag bij de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND) en de Dienst Terugkeer en Vertrek (DTV) waarbij bij de beoordeling de mensenrechten centraal staan.
De Raad geeft ook aan, dat ‘Verelendung’ en slechte procedures niet leiden tot sneller vertrek van afgewezen asielzoekers. Integendeel. Bij adequate begeleiding en activering komt een toekomstperspectief, in Nederland of elders, veel beter in zicht.

Kortom: het moet ‘zorgvuldiger, sneller, beter, humaner, meer toekomstbestendig’.

Zie ook: http://www.raadvankerken.nl/?b=5344

De afgelopen weken heeft de gemeente in de omgeving van beoogde locaties voor 24-uursopvang de omwonenden geïnformeerd en geraadpleegd. In meerderheid tonen buurtbewoners zich bezorgd en angstig voor deze nieuwe voorziening in hun buurt. Belangrijke informatie kwam uit de Derkinderenbuurt: de zo gevreesde overlast heeft zich beperkt tot een melding van geluidsoverlast, een buurtbewoner die zich onprettig voelde vanwege een grote groep bewoners bij de ingang en een verkeerd geparkeerde auto van de cateraar (die sinds januari niet meer komt). De wijkagent had geen klachten ontvangen. De begeleidingscommissie met buurtbewoners die begon bij de opening op 1 november kwam elke 6 weken bijeen, maar besloot in januari dat het ook wel eens per 3 maanden kan. Zie ook het verhaal over deze opvang in het Parool van 10 april:

https://rvkamsterdam.nl/index.php/2019/04/10/opvang-migranten-in-nieuw-west-iedereen-vindt-het-wel-oke/

Stadsdelen besluiten over het algemeen positief tot het inrichten van de beoogde 24/7 locaties. Dat is immers het vastgestelde beleid! Wel heeft de gemeente toegezegd bij elke te starten locatie de komende tijd te volgen of/hoe er overlast is. Zie ook: https://www.at5.nl/artikelen/192916/jaarlijks-onderzoek-naar-overlast-in-buurten-met-24-uursopvang-ongedocumenteerden

Van de vluchtelingen die nu op straat moeten slapen, komt een deel uit zgn. veilige landen – landen waarvan de Nederlandse overheid zegt dat ze veilig genoeg zijn om terug te keren. Daarover is de gemeente Amsterdam duidelijk: “Als je uit Marokko, Algerije of andere veilige landen komt krijg jij in Amsterdam geen opvang. We kunnen je helpen met terugkeer, maar daarmee houdt het op.” Overigens vinden veel ongedocumenteerden uit veilige landen desondanks hun weg in Amsterdam. Er werken naar schatting duizenden van hen in de horeca en de schoonmaak, buiten het zicht van de gemeente of de vreemdelingenpolitie. Lees ook: https://www.parool.nl/amsterdam/illegalen-slapen-op-straat-ondanks-opvang-hoe-kan-dit~a4625306/

De gemeente Amsterdam is druk bezig met de voorbereiding van 24-uurs opvang voor asielzoekers. B&W wil zich hard maken voor mensen in een uitzichtloze situatie. Een uitzichtloze situatie kan ontstaan als mensen niet kunnen terugkeren, maar ook worden afgewezen voor rechtmatig verblijf. Deze ongedocumenteerde migranten verkeren in een kwetsbare positie en zijn uitgesloten van sociale voorzieningen.

Met het organiseren van de nieuwe 24-uursopvang met intensieve begeleiding en de  monitoring daarvan, wordt kennis opgebouwd over deze situaties. Die kennis wil Amsterdam gebruiken om samen met het Rijk te zoeken naar structurele oplossingen voor deze groep.

Verdere toelichting vindt u in de brief van weth. Groot Wassink:

De Dublinverordening bepaalt dat het land waar een vreemdeling Europa binnenkwam verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek. Deze regels werden ooit ingevoerd om te voorkomen dat asielzoekers Europa rondreizen om in verschillende lidstaten een procedure te beginnen, maar ook om te zorgen dat niet ieder land zijn handen van een zaak af kan trekken. Zodra iemand in Nederland een asielprocedure begint, wordt in verschillende databases gecontroleerd of diegene eerder in een andere EU-lidstaat is geweest.

Mensen met een zgn. Dublinclaim hebben één mogelijkheid om toch in Nederland te kunnen blijven: anderhalf jaar ‘onderduiken’ en daarna alsnog asiel aanvragen. Hun helpers blijven het liefst in de luwte. Lees het artikel uit De Groene Amsterdammer. https://www.groene.nl/artikel/het-is-beter-om-niet-te-veel-te-weten

NB – Amsterdam sluit Dublinclaimanten niet uit van opvang; op dit moment wonen enkele tientallen m.n. Eritrese jonge mensen in de gemeentelijke opvang, en vertrekken van daaruit naar Ter Apel om hun asielprocedure te beginnen, zodra de 18 maanden wachttijd verstreken zijn. In de nieuwe 24-uursopvang vanaf 1 juli zullen alleen Dublinclaimanten uit landen waar de opvang slecht is of ontbreekt, nog welkom zijn.

Het Code Rood Netwerk is een initiatief van Annette Kouwenhoven en bundelt een aantal non-profit organisaties zoals verschillende kerken in Amsterdam, Amsterdam City Rights, Caritas Amsterdam, het Wereldhuis van de Protestantse Diaconie, en Stap Verder, een project van zes kerken in Amsterdam Zuid-Oost.

Code Rood is als het ware een vangnet dat signaleert waar ongedocumenteerde vreemdelingen tussen wal en schip vallen. Zij helpen ongedocumenteerden aan medische hulp, verwijzen hen naar een advocaat, geven counseling, en. zo mogelijk, psychosociale ondersteuning. Op 21 maart was Code Rood bij twee commissies van de gemeenteraad en bepleitte om één van de winteropvanglocaties tijdelijk open te houden als overbrugging naar het moment dat de nieuwe 24/7 opvanglocaties open gaan. 

Coen van Loon, die namens Caritas Amsterdam deelneemt aan Code Rood, maakte gebruik van de inspreektijd bij deze raadscommissies met het volgende pleidooi:

Zoals u bekend zal zijn stopt de Winteropvang per 1 april.

En op 2 april dient het gebouw op het Bijlmerplein ontruimd te zijn, wat dit jaar voor deze groep alweer de tweede ontruiming is.

Dit betekent dat er zo’n zeventig personen op straat staan, waaronder veel mensen met een Dublin claim.

Juist voor deze groep zou per 1 maart een opvang worden geregeld in het kader van het convenant dat wethouder Groot Wassink u ruim een maand geleden heeft toegezonden.

Maar de feitelijke start vindt pas op 1 juli plaats.

Daarom voer ik, namens Code Rood, hier het pleidooi om 1 van de 2 locaties van de Winteropvang open te houden tot de 24-uurs opvang op 1 juli open gaat.

Wat er in die tussentijd moet gebeuren is namelijk onduidelijk.

Veel ongedocumenteerden zijn kwetsbaar.  En die kwetsbaarheid wordt op dit moment onvoldoende vastgesteld, omdat de GGD nog niet is begonnen met een diepte screening.

Als die kwetsbaarheid wordt vastgesteld, blijken veel ongedocumenteerden kansrijk in een nieuwe procedure. De geschiedenis van We Are Here toont dat aan: van die groep hebben 117 personen inmiddels een verblijfsvergunning gekregen.

Wie op straat moet verblijven kan niet over zijn toekomst nadenken. Die is alleen bezig met overleven en kan in verkeerde handen vallen.

Wij willen u houden aan het adagium van voormalig burgemeester Eberhard van der Laan, ‘dat niemand onder de brug moet slapen’.

In de toelichting op de subsidieregeling ongedocumenteerden in het gemeenteblad van Amsterdam dd. 15 februari, wordt gezegd:

“De Amsterdamse opvang werkt op een transparante wijze, communiceert op heldere wijze met partners en ongedocumenteerden en betrekt hen bij de uitvoering.”

Code Rood moet met spijt erkennen, dat deze transparante wijze van werken in de praktijk nog sterk verbeterd kan worden.

Voor Code Rood zijn deze mensen geen nummers, maar kwetsbare mensen die aan hun lot dreigen te worden overgelaten.

Het is bijna 1 april. Met mensen maak je geen grappen. Die hebben recht op adequate opvang door de overheid, zoals dat door het Europees Comité voor Sociale Rechten al in 2014 is bevolen.

Code Rood doet u een oplossing aan de hand:

houd nu één van de locaties van de Winteropvang open tot de 24-uurs opvang per 1 juli een feit is.

Dan zal er ook iets van de lente, die vandaag begonnen is, in de harten van deze kwetsbare mensen kunnen opbloeien.

Alleen binnen een dergelijke structuur is het voor hen mogelijk werkelijk te gaan werken aan toekomstperspectief.

Tijdens de slotmanifestatie van de kerken-opvang-estafette voor de groep ongedocumenteerden die na de winteropvang op straat stonden – op 9 april in de Dominicuskerk – bood Anne Klerks, die wethouder Groot Wassink verving, geen oplossing. Vier gemeenteraadsleden kwamen wel met suggesties, zoals: het verplaatsen van de tenten waarin de winteropvang geboden werd, het gedogen van kraken van bepaalde panden van de gemeente, nachtopvang bieden in het stadhuis.

Op 11 april zal de raadscommissie Zorg een spoeddebat hierover houden. Inspreken zullen daar: Coen van Loon (Caritas A’dam), Annette Kouwenhoven (A’dam City Rights) en Jan van der Meulen (namens de kerken die onderdak boden).

Don Ceder, raadslid van de ChristenUnie, heeft op 9 april een voorstel ingediend om opvang te bieden aan ieder die dat nodig heeft, niet alleen tijdens de winterperiode, maar het hele jaar. Er staat veel vastgoed van de gemeente leeg en in de voorjaarsbegroting kan budget opgenomen worden, mits er politieke wil is om de naaste in nood te helpen. Zie ook zijn pleidooi in: https://www.parool.nl/opinie/-waarom-behandelt-amsterdam-daklozen-strenger-dan-hoeft~a4625477/

Advocaat Pim Fischer wees op de zorgplicht van de overheid, landelijk en lokaal, op grond van de uitspraak van het Europese Comité voor Sociale Rechten, en vanwege art. 8 van het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens. Het is erg zorgelijk dat gemeenten en ook de staatssecretaris deze verplichtingen slechts uitvoeren voor zover het hun uitkomt, in plaats van hulp te bieden aan wie dat dringend nodig heeft.

Ter plekke bleek de kwetsbaarheid in deze groep, toen een Eritrese jongeman een aanval van epilepsie kreeg. Vanuit de gemeente werd gesteld dat de GGD te weinig menskracht heeft om te screenen, en wie na screening kwetsbaar genoeg bevonden wordt komt niet direct in de opvang, maar op de wachtlijst voor opvang. – Tegelijk is het beschamend en nauwelijks te geloven dat dit gemeentebestuur niet in staat zou zijn om deze mensen onderdak te verlenen.

Bemoedigend was de donatie van Bas Timmer, ontwerper van de Sheltersuit, een waterdichte jas&slaapzak, die hij ontwierp voor en uitdeelde aan vluchtelingen op Griekse eilanden, in Bosnië en elders. Hij had niet verwacht dat hij die nog eens in Amsterdam zou uitdelen, aan mensen die ze heel goed kunnen gebruiken. Tachtig exemplaren lagen klaar op het altaar van de Dominicus. Info op: http://www.sheltersuit.com

Per 1 april heeft de gemeente de winteropvang gesloten. Vorig jaar heeft de gemeente die voortgezet en die groep van bijna 150 woont nu in de Derkinderenstraat. De winteropvang van dit jaar is beëindigd waardoor de groep van 60 ongedocumenteerde bewoners op straat kwam te staan.

Het Code Rood Netwerk deed een dringend verzoek aan de Amsterdamse kerken om onderdak te verlenen, al was het maar voor een nacht. De afgelopen week boden de volgende kerken onderdak: Dominicuskerk, Gemeenschap van Sant’Egidio Nederland in de Mozes & Aäronkerk, de Waalsekerk, de Tituskapel, de Oosterparkkerk, de Muiderkerk, de Keizersgrachtkerk en Kerkplek Hebron (Spaarndammerbuurt).

Helaas is er ook door deze solidariteitscampagne ‘Kille Nachten’ nog geen oplossing gekomen voor het probleem van gebrek aan slaapplaatsen in de gemeentelijke opvang.

Een deel van de groep ongedocumenteerden die onderdak zocht in de Amsterdamse kerken staat op de wachtlijst voor opvang van de gemeente, maar zij worden tot nu toe niet kwetsbaar genoeg bevonden om al opgevangen te worden. De gemeente heeft, ondanks aandringen van organisaties uit de stad, ervoor gekozen geen overbruggingsopvang te bieden.

Deze collectieve solidariteitscampagne met de kerken werd afgesloten met een debat en laatste Kille Nacht  in de Dominicuskerk: https://www.facebook.com/events/2131612103612819/

Tijdens dit afsluitend evenement gaven Code Rood en de kerken een duidelijk signaal naar de gemeente af: Slapen op straat is mensonwaardig. We helpen, maar onder protest.

Het Code Rood Netwerk bestaat uit Amsterdam City Rights, het Wereldhuis van de Protestantse Diaconie, Caritas Amsterdam, Stap Verder en verschillende stadskerken in de Amsterdamse gemeente.