‘Ik ben zo moe van alles, niemand wil me hebben’

Amsterdam telt ruim 1052 kinderen zonder verblijfsvergunning. Afia Victoria Gyarko (16) uit Amsterdam-Zuidoost is een van hen. Ze leeft al jaren met stress en schaamte: ‘Ik wil niet bang zijn voor politie, ik wil leuke dingen doen met mijn vriendinnen.’

door Frenk der Nederlanden en Roos van Riel

Afia Victoria – ‘zeg maar Victoria’ – Gyarko is het zat, spuugzat. Al zo lang ze zich kan herinneren zweeft ze tussen hoop op een verblijfsvergunning en vrees dat ze Nederland wordt uitgezet. De 16-jarige in Libië geboren dochter van een Ghanese vader en een Nigeriaanse moeder woont al elf jaar in de Amsterdamse Bijlmermeer, tussen duizenden andere Afrikanen zonder verblijfsstatus. Ze maakt zich zorgen over haar toekomst, vooral over de tijd na school – wanneer ze op eigen benen moet staan. Daarom wil ze nu haar verhaal vertellen.

“Ik ben bang dat ik me straks niet kan inschrijven voor een studie. Ik heb sowieso geen geld voor ov of boeken, die zijn superduur. Als ik een verblijfsvergunning heb, kan ik een baantje gaan zoeken. Ik wil alles aannemen: schoonmaken, oppassen, weet ik het. Maar zolang ik geen papieren heb, neemt niemand me aan.”

Veilig land

Ze praat snel, in een accent waarin Amsterdamse en Surinaamse invloeden doorklinken. Drie jaar geleden benaderde ze met haar vader een advocaat in een poging een verblijfsvergunning te bemachtigen, maar na twee vergeefse bezoeken aan de IND heeft ze niet het idee dat het soelaas biedt – Ghana wordt door de Nederlandse overheid immers gezien als een veilig land. Maar Victoria ziet daar geen toekomst voor zichzelf: “Ik ben nog nooit in Ghana geweest. Wat moet ik daar?”

Ze heeft een dikke trui aan, want het is koud in de flat op Kikkenstein, hartje Bijlmer. Geld voor verwarming hebben ze niet, zegt vader Nana Gyarko, die met zijn muts op in de eenvoudig ingerichte huiskamer zit. Hij spreekt Engels, maar met zijn dochter vooral Twi, de taal van de Ashanti’s, het Ghanese volk waar hij van afstamt. “Een toekomst voor mijn dochter, dat is het enige wat ik wil. En ik huil nog altijd om mijn zoon, die al dertien jaar is vermist. In stilte, want ik wil Victoria er niet mee belasten.”

Zelf weet Victoria niets meer van haar eerste levensjaren, of het nou om de dood van haar moeder gaat, de lijken in de straten van de Libische hoofdstad of de tocht in een afgeladen boot over de Middellandse Zee naar Italië. Haar herinneringen beginnen pas in het vluchtelingenkamp op Sicilië. “Ik weet het allemaal niet meer zo goed. Wat er in die eerste jaren gebeurde is diep weggestopt en komt niet meer tevoorschijn.”

Hard werken

Victoria zit in 4 havo van het Ir. Lely Lyceum in de Bijlmer en hoopt volgend jaar examen te doen, maar dan zal ze alles op alles moeten zetten. “Ik ben elk jaar overgegaan, geen idee hoe ik dat voor elkaar heb gekregen. Ik had mavo-advies, maar ik scoorde goed met rekenen en de onderwijzers op de basisschool hebben me goed geholpen met dingen die ik niet snapte. Ik ben niet dom en geloof in mezelf. Maar ik zal nog heel hard moeten werken om het examen te halen. Laatst kreeg ik een onvoldoende voor Nederlands. Echt een trauma, weet je. Ik wist niet dat ik zo slecht was.”

Op het Ir. Lely Lyceum voelde ze zich meteen thuis, maar in haar vriendengroep is ze de enige zonder verblijfsvergunning. “Dat geeft veel stress. Ik kan nooit iets leuks doen. Er zijn wel een paar vrienden die van mijn situatie weten en soms voor mij betalen. Een etentje, of barbecue als we gaan picknicken, en soms de bioscoop, daar heb je geen papieren voor nodig. Maar laatst zouden we een weekend naar een huisje gaan en dat moesten we cancelen omdat ik geen paspoort kon laten zien.”

“Vorig jaar hadden we met school een excursie naar Tsjechië. Daar hadden we geen geld voor, dus ik moest liegen dat ik niet mocht van mijn vader. Achteraf hoorde ik dat het heel koud was en het eten verschrikkelijk, dus ik was blij dat ik niet was gegaan. Maar ik ben er helemaal klaar mee, met dat liegen. Ik ben één keer opgepakt door de politie toen ik niet goed had ingecheckt in de metro. Sindsdien ben ik zenuwachtig. Ik ben geen crimineel, maar zonder ID durf ik niet voor mezelf op te komen, al heb ik best een grote mond. Beleefd blijven en niet in discussie gaan, zeg ik dan tegen mezelf.”

Gebedel

Victoria is teneergeslagen en schaamt zich. “Dat eeuwige gebedel om geld maakt me gek. Zonder papieren kom je niet eens in aanmerking voor de voedselbank. Soms is er geen rijst meer in huis en eten we alleen brood. In de kantine op school krijgen we gelukkig gratis ontbijt, maar het is elke keer weer de vraag of we de huur nog kunnen betalen. We hebben onze flat in onderhuur van een Ghanese man, voor 1050 euro per maand. Mijn Italiaanse vrienden sturen af en toe geld, en soms krijg ik een euro van mijn vader. Maar wat ik straks na school moet gaan doen? Ik heb geen idee.”

Vader Gyarko (1977) haalt zijn schouders op, alsof hij het ook allemaal niet meer weet. Hij werkt zwart als lasser, schilder of schoonmaker. Meestal in Nederland, maar soms ook in België of Duitsland. De hoop op een beter leven heeft hij allang opgegeven, vertelt hij. Sinds zijn vlucht uit Libië voelt hij zich permanent opgejaagd. “Ik ben altijd bang, altijd op de vlucht. Als ik agenten zie, raak ik in paniek. En ik schaam me, dat ik vrienden steeds om geld moet vragen. Ik ben een man en heb mijn trots.”

Op zijn zestiende verliet Gyarko het straatarme Ghana om in Libië werk te zoeken. Als jonge jongen had hij al in een garage gewerkt en in het land van de toenmalige dictator Kadhafi hoopte hij een toekomst te kunnen opbouwen. Dat lukte wonderwel. Gyarko kon in Tripoli als plaatwerker aan de slag en trouwde in 2003 met een Nigeriaanse vrouw, met wie hij na Victoria in 2009 zoon Kwabena Wusu kreeg.

Toen begon de ellende. Drie dagen na de geboorte van de jongen overleed Gyarko’s 29-jarige vrouw aan een hartaanval, voor de ogen van Victoria. Ineens was Gyarko een weduwnaar met twee kinderen. Toen in Libië in 2011 een burgeroorlog uitbrak en hij moest vluchten voor het geweld, raakte hij gescheiden van zijn tweejarige zoontje. “De familie die op hem paste – een bevriende huisarts uit Jordanië – was in paniek op de vlucht geslagen. De rebellen hadden het vooral voorzien op donkere Afrikanen, die als aanhangers van Kadhafi werden gezien. Ik heb nooit meer iets over mijn zoon gehoord.”

Gammele boot

Tijdens de tocht in een gammele boot over de Middellandse Zee werd hij ook gescheiden van Victoria, maar hij vond zijn dochter terug in een vluchtelingenkamp op Sicilië. De hereniging werd zelfs uitgezonden op de Italiaanse televisie, zo’n feelgoodverhaal ging er wel in. Victoria en haar vader werden opgevangen door een rooms-katholieke hulporganisatie en kregen na twee jaar een verblijfsvergunning. Omdat er in hun regio geen werk was, besloot Gyarko zijn geluk in Nederland te beproeven, en zo kwamen Victoria en hij in de lente van 2013 in Amsterdam terecht.

Na drie dagen in het Novotel was het geld op. Gyarko: “Op het plein voor het Centraal Station ontmoetten we een man die ons wel wilde helpen. We mochten bij hem in zijn huisje aan de Amstel blijven slapen en hij regelde een baantje in een garage voor me. Na drie weken konden we naar een flat in de Bijlmer.”

Met hulp van het ASKV/Steunpunt Vluchtelingen en de jeugdhulporganisatie Sensa Zorg werden een school en een sportvereniging voor Victoria gevonden. Ook de kerk, de Pentecost Revival Church, bood een helpende hand en maakte Victoria en haar vader wegwijs in de Amsterdamse samenleving. Sindsdien leidt Gyarko het leven van zoveel migranten zonder verblijfspapieren – hij werkt overal en nergens , wordt af en toe opgepakt en uitgezet naar Italië, maar is steevast binnen een paar dagen weer terug in de stad. Victoria probeert zich ondertussen met de moed der wanhoop staande te houden.

“Vroeger kon ik via een fonds van Sensa naar de tandarts, maar het geld was op. Laatst was een kies ontstoken en heb ik weken met pijn rondgelopen. De school heeft er toen voor gezorgd dat ik in het weekend bij een noodtandarts terechtkon.”

Heimwee

De bezoeken aan de IND omschrijft Victoria als demotiverend. “We zijn twee keer voor niets naar Den Haag geweest. Omdat er geen tolk aanwezig was, ging het gesprek niet door, terwijl ik natuurlijk ook zelf had kunnen vertalen. Van het geld van de treinkaartjes hadden we een week lang kunnen eten.”

Soms heeft ze heimwee naar Italië. “Ik mis de familie die daar voor ons zorgde en het eten was lekker. Maar Italië heb ik uit mijn hoofd gezet. Amsterdam is mijn plek. Ik heb hier met bloed, zweet en tranen gewerkt, dit is mijn thuis. Ik wil een goede baan en een stabiel leven. Iets met economie, want daar heb ik goede cijfers voor. Als ik voor mezelf kan zorgen, kan ik ook anderen helpen. Ik wil niet meer bang zijn voor de politie, ik wil leuke dingen doen met mijn vrienden.”

Voor het eerst tijdens het gesprek in de koude flat valt ze stil. “Ik word zo moe van alles, en dat heeft invloed op m’n schoolprestaties. Ik heb altijd hoofdpijn. Omdat ik in Libië ben geboren, wil Ghana mij niet hebben. Niemand wil me hebben.”

Ongedocumenteerde kinderen hebben recht op onderwijs

Voor kinderen en tieners zoals Victoria is tot hun zestiende op papier veel goed geregeld in Nederland. Door het recht op onderwijs mogen alle kinderen naar school, ook als ze geen verblijfspapieren hebben. Sterker: het is van hun vijfde tot hun zestiende verplicht. Scholen mogen ongedocumenteerde kinderen niet weigeren.

Momenteel zijn er volgens Leerplicht 1052 kinderen zonder burgerservicenummer in Amsterdam ingeschreven op een school. Er is geen hulporganisatie of gemeentelijke instantie die zicht heeft op de grootte van de groep kinderen zonder papieren in Amsterdam. Een schatting van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum uit 2020 kwam neer op 15.000 mensen zonder verblijfsdocumenten, maar dat gaat om kinderen en volwassenen samen. Volgens hulporganisaties is dat ook een conservatieve telling, zij denken dat het om wel twee keer zoveel mensen kan gaan. Hoeveel kinderen niet naar school gaan in Amsterdam, is ook niet duidelijk.

In de praktijk merken hulporganisaties dat de inschrijving van ongedocumenteerde leerlingen bij sommige basis- en middelbare scholen makkelijker gaat dan bij andere. Dat komt grotendeels ook door onwetendheid, zegt Eunice de Asis van Migrante Amsterdam. “Het gebeurt weleens dat een school om een burgerservicenummer (bsn) vraagt. Maar dat hebben ongedocumenteerden natuurlijk niet. En het is ook niet nodig voor de inschrijving.”

Wanneer kinderen geen bsn hebben, meldt de school ze aan bij de Dienst Uitvoering Onderwijs. Die geeft een zogeheten onderwijsnummer af, waarmee een kind kan worden ingeschreven. Dat onderwijsnummer behouden ze hun gehele schoolcarrière. Kinderen met een grote taalachterstand moeten die vaak eerst inhalen in schakelklassen. Daarna kunnen ze doorstromen naar het reguliere onderwijs.

Veel kinderen zonder verblijfsstatus kampen met grote (mentale) problemen, zeggen hulporganisaties. Veelal komt dat door een gebrek aan zorg en permanente huisvesting, armoede en taalachterstand. Omdat de gezinnen geen papieren hebben, wonen ze veelal op plekken met illegale onderhuurconstructies. Zonder huurbescherming kunnen ze elk moment op straat belanden. Het gevolg is dat de gezinnen veel moeten verhuizen. Ze hebben nog geluk als dat binnen Amsterdam is. Veel gezinnen moeten noodgedwongen uitwijken naar een andere stad. Kinderen die dan misschien al jaren naar dezelfde school gaan, moeten dan wisselen van school of lang reizen.

Als de kinderen wel voor langere periodes een dak boven het hoofd hebben, is dat vaak in woningen die verre van ideaal zijn. “We kennen veel voorbeelden van mensen die met twee, drie, of vier families in één appartement verblijven,” zegt De Asis. In alle rust een proefwerk, tentamen of examen voorbereiden gaat daar niet.

bron: Het Parool – 16 maart 2024

http://www.parool.nl/amsterdam/victoria-16-leeft-al-elf-jaar-zonder-papieren

Ik vrees dat dit geen gedicht is maar een preek

Er zit namelijk geen poëzie in de naastenhaat

Die in ons land tegen de plinten klotst

Vandaar, drie punten:

1.

Ik spreek liefst niet als “nederlander”

Want als ik daaraan denk

dan heb ik u niets te bieden dan schaamte

voor dit hardvochtig land

waar ellende een middel is

tegen de minsten onder ons

waar machthebbers garen spinnen

bij onderscheid maken

en zo niet alleen hun eigen hart bevuilen

Maar alles wat hier gezamenlijk is

2.

Liever spreek ik hier als mens

En als leerling van mijn moeder

Ze zei: er is geen onderscheid

de liefde van God hangt niet in de lucht

Die moet van de ander komen.

Er is geen alternatief voor naastenliefde

dan een holklinkend vat

We zijn allemaal niet meer dan gewoon maar mensen

En in ergens die kennis

zit ook de verlossing

3.

Daarom spreek ik hier als laatste

van dankbaarheid

Die een dagtaak is

Een herhalend omkeren van onverschilligheid

een onmogelijk smal pad

En vergewissing in de ochtend

Waarin elke fijnmazige borduursteek

Elk liefdevol gebaar

een daad van verzet wordt

Een beweging tegen het kwade

Chris Keulemans ziet om zich heen het verzet groeien. Als het even tegenzit mogen verschillende groepen mensen komende winter officieel niet meer in Nederland zijn. En is iedereen die ze helpt strafbaar. Wie geeft ze straks een onderduikadres?

door Chris Keulemans

Een stil gebaar van verzet is iemand in huis nemen die hier officieel niet mag zijn. (Hier is waar je woont op het moment dat je dit leest.) Een geheim gebaar van verzet is iemand in huis nemen als diegene verklikt kan worden, als de buren zich gerechtvaardigd voelen zo iemand eigenhandig uit je huis te sleuren en aan te geven bij de autoriteiten of gewoon zelf te lijf te gaan.

Ik woon in Amsterdam op een ingewikkeld moment.

De derdelanders uit Oekraïne mogen hier sinds vorige week officieel niet meer zijn. Studenten en werknemers uit niet-Europa die per ongeluk in Oekraïne woonden toen de Russen binnenvielen en naar Nederland vluchtten. Ik leerde Francois kennen, een goedlachse jongen uit Nigeria die koeien hield op een kleine boerderij vlak buiten Kharkiv en tegelijk glossy hiphopvideo’s maakte. We delen niet helemaal hetzelfde mensbeeld. Daarvoor liggen er in zijn clips teveel halfnaakte vrouwen gedrapeerd over glimmende bolides, terwijl de rappers en hun vrienden zwaaien met champagneflessen en pistolen onder een regen van geldbiljetten. Maar ik zie ook de liefde waarmee hij op zijn telefoon over de beelden van zijn koeien streelt. Hij spreekt hun namen teder uit. En nu weet hij niet waar hij naartoe moet.

Intussen gaat het in de formatiegesprekken over de strafbaarstelling van ‘illegalen’, waar PVV en VVD allebei voor zijn.

Ook bereidt de Europese Commissie een nieuw Facilitators’ Directive voor, als onderdeel van de strijd tegen mensensmokkel. Daarin gaat het niet alleen over de criminelen die rijk worden aan de handel in migranten. Het biedt ook lidstaten de ruimte om ‘instigatie’ van ongedocumenteerd verblijf strafbaar te stellen. De formuleringen zijn ruim en vaag. Instigatie zou elke vorm van hulp of advies kunnen inhouden. Zeker als er, direct of indirect, inkomsten mee gepaard gaan. Stichtingen die ongedocumenteerden bijstaan en subsidie ontvangen bijvoorbeeld. Iemand die een column schrijft over strafbaarstelling en daar een honorarium voor ontvangt misschien ook.

Op ditzelfde moment gaat hier in Amsterdam het Nationaal Holocaustmuseum open. (In aanwezigheid van de president van Israël, vanwege de geschiedenis de eerste en vanwege het heden de laatste persoon die je daar wil zien.) Op de binnenplaats van het gebouw werden tijdens de Duitse bezetting joodse kinderen over de muur getild, waarna ze konden onderduiken bij mensen die weigerden te accepteren dat zulke kinderen hier officieel niet mochten zijn. Ze konden door de buren verklikt worden voor geld, brood of een fiets.

Precies twee jaar geleden zat ik in een uithoek van Polen, vlakbij de grens met Belarus, op het erf van boeren en ambachtslieden die woonden aan de rand van het uitgestrekte oerbos. Het was zonnig maar fris, net als nu, te koud eigenlijk om buiten te blijven zitten. Ze boden me thee en warme chocomel aan maar lieten me niet naar binnen. Ik vroeg niet waarom en zij legden het niet uit, zodat ik begreep dat ze logees hadden die daar officieel niet mochten zijn: migranten die door de bossen een weg hadden gevonden naar Europa. Iedereen die ze hielp, met soep, dekens of onderdak, riskeerde acht jaar gevangenis. Nu zaten ze opgeborgen in dezelfde boerenhoeves en graanschuren waar tachtig jaar geleden joodse vluchtelingen werden schuilgehouden.

In Polen is de hulp strafbaar. In Nederland is dat een kwestie van tijd. Op dit moment hebben we vijf landelijke vreemdelingenvoorzieningen. In Utrecht, Groningen, Eindhoven, Rotterdam en Amsterdam bestaat sinds 2019 zo’n LVV. Ruim tweeduizend afgewezen asielzoekers hebben er anderhalf jaar kunnen wonen om te werken aan een toekomstperspectief. Dertig procent heeft er alsnog een verblijfsvergunning aan overgehouden. Gemeente en rijk dragen samen de kosten. Uit de evaluatie blijken alle partijen positief over de samenwerking. Maar het blijft een pilot. Die de vier beoogde coalitiepartijen niet willen voortzetten. Nog eens tweeduizend mensen dus die hier binnenkort officieel niet mogen zijn.

En dat worden er nog meer. Vorige week scherpte het demissionaire kabinet het asielbeleid verder aan. In de samenvatting van VluchtelingenWerk: ‘Vluchtelingen moeten straks individueel aantonen waarom zij gevaar lopen. Ook als zij onderdeel zijn van een groep waarvan bekend is dat die gevaar loopt – zoals politiek vluchtelingen, vervolgde etnische minderheden (bijvoorbeeld Jezidi’s en Hazara), LHBTI’s, bekeerde christenen en andere vervolgden zoals Afghaanse tolken. Dit betekent dat het veel moeilijker wordt om bescherming te krijgen. Want de beoordeling van de geloofwaardigheid van een asielrelaas wordt veel strenger: alles moet aangetoond worden met documenten. Maar dat je als individu vervolgd wordt krijg je nu eenmaal niet op een briefje meegegeven.’

Het is een ingewikkeld moment. Voor de derdelanders uit Oekraïne. Voor de mensen die niet meer in een LVV terecht kunnen. Voor de Jezidi vrouw die aan IS ontsnapt is, de lesbienne uit Oeganda, de Afghaanse tolk en de dissident uit Turkije die niet zwart op wit kunnen aantonen dat zij persoonlijk werden vervolgd. Als het even tegenzit mogen ze hier allemaal komende winter officieel niet meer zijn. En is iedereen die ze helpt strafbaar. Wie biedt ze straks een onderduikadres aan? Wie gaat er in het verzet?

Verzet, het nieuwe boek van Chris Keulemans, verschijnt op 15 maart bij Uitgeverij Jurgen Maas. Zie: http://www.uitgeverijjurgenmaas.nl/product/verzet/

bron: De Groene Amsterdammer, 11 maart 2024

In een kwartier vertelt Arjan Lubach welke groepen migranten vorig jaar naar Nederland kwamen; vluchtelingen/asielzoekers vormen hier een heel klein deel van. Kijk op: http://www.youtube.com/watch?v=d9u-CLXIH8k

Bij de herdenking van vluchtelingen die omkwamen aan Europese grenzen waren ong. 150 mensen aanwezig. Indrukwekkend was de lange stoet van Mozes&Aaronkerk naar de Amstel, waarbij het koor van de All Saints parochie zingend voorop ging.

Lees het verslag in het Parool: https://www.parool.nl/amsterdam/herdenkingswake-in-amsterdamse-kerk-voor-omgekomen-vluchtelingen~ba78df4e/

Beste lezer,

In deze Nieuwsbrief berichten over de drie activiteiten die we als Raad van Kerken Amsterdam in 2022 nog organiseren: het Korenfestival, De Allerzielenherdenking van omgekomen vluchtelingen en de Nicolaasvesper. 

Het Bericht van een lidkerk komt dit keer uit de Nicolaasbasiliek. 

Twee actuele thema’s komen in deze Nieuwsbrief aan bod. Allereerst aandacht voor de crisis in de vluchtelingenopvang (besproken in de RvKA-vergadering in september) en de uitnodiging van de landelijke Raad van Kerken om op 5 november naar Amersfoort te komen om met elkaar te onderzoeken welke actie we als kerken kunnen ondernemen. Tweede actueel punt: de energiecrisis en de oproep van het Leger des Heils om ‘een deken van warme kamers’ over de stad uit te spreiden. 

Met een citaat uit de Slotverklaring kijken we even terug op de 11^e Assemblee van de Wereldraad van Kerken.

Tenslotte:  n.a.v. de oorlog in Oekraïne worden nog steeds bijzondere evenementen georganiseerd. In deze Nieuwsbrief attenderen we u op een prachtig concert op 14 oktober (Russische en Oekraïense top-musici in de Waalse Kerk), en op de Dom Hélder Câmaralezing 2022 (3 november) met de Oekraïense theoloog Fyodor Raychynets, in gesprek met een (van oorsprong Tsjechische) krijgsmachtpredikant en een bijbelwetenschapper van de PThU.

Anna Verbeek

Voorzitter Raad van Kerken Amsterdam

RvKA KORENFESTIVAL 2022

Bericht uit ….  de Nicolaasbasiliek

Beste betrokkenen bij de Raad van Kerken Amsterdam, 

Namens de Rooms-katholieke kerk mag ik jullie begroeten en kort iets vertellen over wat er speelt in de ‘Roomsche gelederen’. Net als voor de meeste kerken is bij ons een nieuw werkseizoen aangebroken. We hebben dit binnen de Nicolaasbasiliek, waar ik werkzaam ben, geopend met een ‘nieuwjaarsreceptie’ op 18 september.

In oktober starten in vele Rooms-katholieke kerken weer allerhande cursussen. Vanuit de Nicolaasbasiliek is dat de jaarlijkse ‘Geloofscursus voor beginners’. In deze cursus bespreken we de apostolische geloofsbelijdenis in ongeveer twintig avonden. De cursus loopt al vele jaren en ieder jaar hebben we tussen de 12 en de 20 deelnemers, jongeren, ouderen, al gedoopten of mensen zonder enige kerkelijke achtergrond. Mijn college pastoor Eric Fennis en ik vinden steeds weer bijzonder om voor zo’n groep te mogen staan en zijn verwonderd om de interesse van de deelnemers. Elk jaar besluit een deel van die deelnemers om toe treden tot de kerk. Dat betekent veel voor onze gemeenschap die steeds meer een mengeling van ‘oudgedienden’ en nieuwkomers wordt. Het vitaliseert, en vergroot de diversiteit binnen onze gelederen. Ook de Krijtberg biedt jaarlijks een geloofscursus aan. 

Verder werken we de komende maanden toe naar de afronding van het Nicolaasjaar, dat op 6 december 2021 begon. Er waren bij de openingsviering vertegenwoordigers van verschillende andere kerken aanwezig, een mooi teken van oecumenische verbondenheid. Op zondag 4 december is de slotviering van het Nicolaasjaar in de basiliek, en ‘s avonds een oecumenische Nicolaasvesper (in de voormalige schuilkerk Ons ’Lieve Heer op Solder), georganiseerd door de Raad van Kerken. Ook plannen we een symposium in de OBA over ‘Barmhartigheid en integriteit’ op 6 december. Schrijfster Désanne van Brederode zal dan een inleiding geven.

Voor dit nieuwe werkjaar wens ik alle bij de Raad aangesloten kerken en gemeenschappen veel inspiratie. Hopelijk kunnen we de onderlinge verbondenheid ook dit werkjaar weer goed vieren, waar en wanneer dan ook!

Een hartelijke groet vanuit de Nicolaasbasiliek,

Rob Polet (diaken)

Een deken van warme kamers over Amsterdam?!

Omdat veel mensen pas in het nieuwe jaar iets van het door het kabinet aangekondigde steunpakket gaan merken, wordt gevreesd dat een grote groep de komende wintermaanden in de knel komt. Door de hoge prijzen en inflatie neemt het aantal mensen dat in een penibele financiële situatie verkeert toe. Het Leger des Heils verwacht dat veel mensen deze winter letterlijk in de kou zitten en zet zijn ruim 100 buurthuiskamers vanaf eind oktober in als warme plek. Het Leger des Heils vraagt andere organisaties, bedrijfsleven, scholen, sportverenigingen en kerken hetzelfde te doen om te komen tot een deken van warme kamers over Nederland. 

In navolging van de oproep van het Leger des Heils moedigt de PKA haar wijkgemeenten aan om vanaf 1 november (tot en met tenminste 31 januari) kerkgebouwen te openen om mensen een warme plek te bieden. Denk aan een wijkzaal met koffie, thee, een kop soep, boeken en tijdschriften en misschien een aantal werkplekken (en natuurlijk met de kachel aan!). Een warme kamer waarin mensen misschien wel voor het eerst in het kerkgebouw komen en waar nieuwe contacten ontstaan tussen mensen uit de buurt onderling en de wijkgemeente. De PKA stelt zich ten doel in elk stadsdeel elke dag zo’n warme kamer voor de buurt open te hebben. Dit kunnen verschillende locaties zijn. Alle kleine beetjes helpen, of je nu 1, 2 of 3 dagen per week de deuren opent.

Misschien zijn er meer kerken die een soortgelijke actie willen doen! Voor meer informatie: mail raadvankerkenamsterdam@gmail.com 

Crisis in de Vluchtelingenopvang

In de septembervergadering hebben we, als afgevaardigden van de verschillende lidkerken, onze gevoelens van afschuw en onmacht over de crisis in de vluchtelingenopvang met elkaar gedeeld. Wat kunnen we als kerken op dit moment, in Amsterdam, doen aan een situatie die de overheid de afgelopen jaren willens en wetens heeft laten verslechteren? We zijn dankbaar dat kerken in het noorden vluchtelingen opvangen die in Ter Apel buiten moeten slapen. In Amsterdam zijn verschillende kerken betrokken bij de begeleiding van ongedocumenteerde vluchtelingen; landelijk zijn kerkgenootschappen ook actief bij opvang, bv. met uitdelen van eten en kleren – van Groningen tot Calais. Ook bieden Amsterdamse kerken regelmatig voor korte tijd een woonplek voor asielzoekers.

In de vergadering werd ervoor gepleit om, in de traditie van de Quakers, als kerken van ons te laten horen en richting overheid en publieke opinie steeds de stem te verheffen tegen dit onrecht. Laten we blijven benadrukken dat het een Europees grondrecht is dat vluchtelingen worden gehoord en in de samenleving een plek krijgen, en dat migratie bij deze wereld hoort – migranten zullen blijven komen en dat is logisch en vanzelfsprekend. De kerk (wij allemaal, overal) als tegenstem tegen de stemmingmakerij rond vluchtelingen, tegen het neo-liberale denken van de Nederlandse overheid. 

In dat perspectief is de inspiratiedag die de werkgroep vluchtelingen van de landelijke Raad van Kerken organiseert, absoluut een aanrader.

Meer informatie vindt u in de oktober Nieuwsbrief van de Raad van Kerken in Nederland. Daar ook informatie over het project ‘Thuisgevers’: een initiatief van de Protestantse Kerken in Nederland om, samen met kerken en maatschappelijke organisaties door heel Nederland, honderden statushouders een woonplek te bieden – voor een afzienbare periode, zodat de overheid huisvesting kan organiseren voor vluchtelingen die daar gewoon recht op hebben. Staatssecretaris Eric van der Burg zegde zijn financiële steun toe voor dit ‘oplossingsgerichte initiatief’, m.a.w.: er is rijksfinanciering voor de huisvestingskosten in de eerste periode. Lees verder: https://www.raadvankerken.nl/publicaties/nieuwsbrief/ 

De september-Nieuwsbrief van de Taakgroep Vluchtelingen van de Raad van Kerken Amsterdam besteedde vanzelfsprekend ook veel aandacht aan de opvangcrisis. De nieuwsbrief opent met een treffend citaat van Derk Stegeman, directeur van STEK (stedelijke diaconie van protestants Den Haag): 

‘De meeste vluchtelingen in Ter Apel hebben de gruwelijkheden overleefd. Ze hebben onze zorg nodig en onze menselijkheid. Kerken moeten nu niet het kabinet helpen met ‘oplossingen’. Kerken moeten allereerst en vooral de mensen zelf opzoeken, die daar buiten bij het aanmeldcentrum zijn. Het zijn onze broeders en zusters. Zij zijn geen probleem, zij hebben een probleem. Ook de kerk is een gemeenschap zonder grenzen. En dat betekent kiezen voor de mensen buiten de poort. Het begint met protest en aanklacht, met schaamte over onze opvang. – Als kerken kunnen we wel druk zetten op lokale overheden. Bij kleinschalige opvang kunnen we mensen een netwerk bieden, aandacht geven en steun. Dat kunnen we samen met andere godsdiensten, samen met alle mensen van goede wil. Die zijn ook te vinden op een stadhuis.’

11^e assemblee Wereldraad van Kerken

betrokkenheidop maatschappelijke actie. Treffend samengevat in: ‘Compassion is the key to justice’.

Uit de slotverklaring:

Door samen het woord van God te horen, herkennen wij onze gemeenschappelijke roeping;
door samen te luisteren en te praten worden we hechtere buren;
door samen te klagen, stellen wij ons open voor elkaars pijn en lijden;
door samen te werken, komen we tot gezamenlijke actie; 
door samen te vieren, genieten wij van elkaars vreugde en hoop;
door samen te bidden, ontdekken wij de rijkdom van onze tradities en de pijn van onze verdeeldheid. 

Lees verder: https://www.raadvankerken.nl/nieuws/2022/09/slotverklaring_11e_assemblee/ 

14 oktober, 20.00 uur, Waalse Kerk: benefiet concert voor Oekraïne. 

De Bijbel in oorlog – Dom Hélder Câmaralezing 2022

3 november 2022 om 19:30 uur bij de PThU (De Boelelaan 1105, Amsterdam) of online. 

Oekraïense kerken zoeken hun weg door de crisis van de Russische invasie van hun land in gesprek met de Bijbel. Welke stemmen uit de Schrift inspireren daarbij tot hoop en volharding, welke teksten geven woorden aan woede en verdriet? De Dom Hélder Câmaralezing 2022 verkent dit thema met een lezing van de Oekraïense theoloog Fyodor Raychynets en verbindt het met de Nederlandse maatschappelijke en kerkelijke context. Krijgsmachtspredikant Hanna Nováková en de bijbelwetenschapper Klaas Spronk geven reacties.

De avond zal tweetalig vormgegeven worden (Engels/Nederlands).

Voor meer informatie en aanmelding, zie: https://www.pthu.nl/actueel/agenda/2022/11/dom-helder-camaralezing-2022-de-bijbel-in-de-oorlog/

ALLERZIELENHERDENKING OMGEKOMEN VLUCHTELINGEN AAN DE EUROPESE GRENZEN 

Op zondag 6 november vindt om 15.00 uur in de Mozes en Aäronkerk (Waterlooplein 207 Amsterdam) de jaarlijkse oecumenische herdenking plaats van de vluchtelingen die het afgelopen jaar omkwamen aan de Europese grenzen. 

Voorafgaand aan de herdenking vindt in het Huis van Sant’ Egidio, Waterlooplein 205, om 13.30 u. een informatiebijeenkomst plaats over het migratiebeleid van de EU en de gevolgen daarvan. Spreker is Minella van Bergwijk, directeur van ontwikkelingsorganisatie Tearfund.

De herdenking wordt georganiseerd door de Raad van Kerken Amsterdam, het Jeannette Noëlhuis, de Protestantse Diaconie en de Gemeenschap van Sant’ Egidio.

4 december: Nicolaasvesper van de  Raad van Kerken Amsterdam 

Nadat vorig jaar corona roet in het eten gooide, hopen we dat we toch dit jaar onze Nicolaasvesper kunnen organiseren in de voormalige schuilkerk Ons’ Lieve Heer op Solder, aan de Oudezijds Voorburgwal 38. De tweede Nicolaaskerk van Amsterdam! Oorspronkelijk was de Oude kerk gewijd aan St. Nicolaas, de heilige van de stad Amsterdam. Met de Reformatie werd de Oude Kerk echter bestemd voor de protestantse eredienst waarin geen plaats was voor de stadsheilige. In de 17^e eeuw werd vervolgens de RK schuilkerk aan de OZ Voorburgwal gebouwd – en gewijd aan de Heilige Nicolaas. 

Inmiddels kennen we natuurlijk ook de RK St. Nicolaas basiliek en de OK-parochie van de Heilige Nicolaas van Myra.  De afgelopen jaren vond in alle drie hiervoor genoemde kerken al eens een Nicolaasvesper van de RvKA plaats – we zijn blij dat het museum Ons’ Lieve Heer op Solder bereid is ons dit jaar te ontvangen en zo het kwartet Nicolaaskerken vol te maken.

Meer informatie volgt in de loop van november!

Activiteitenkalender RvKA

15 oktober : RvKA korenfestival, 13.30 uur in de Waalse Kerk, Walenpleintje 159, Amsterdam

6 november : oecumenische herdenking van omgekomen vluchtelingen aan de grenzen van 

  Europa, 15.00 uur Mozes en Aaronkerk; voorprogramma 13.30 uur in het 

  Huis van Sant’Egidio, Waterlooplein 205, Amsterdam

4 december : Nicolaasvesper in museum Ons’ Lieve Heer op Solder, Oudezijds Achterburgwal    

                              38-40, Amsterdam

van: AD – 26 augustus 2022

Tientallen asielzoekers en statushouders kunnen op korte termijn onderdak krijgen bij kerkelijke gemeenten in heel Nederland, in de hoop de situatie in Ter Apel enigszins te verlichten. De Protestantse Kerk in Nederland en de gemeente Kampen hebben daar een plan voor, nadat ze zich eerder al samen succesvol inzetten voor de opvang van vluchtelingen uit Oekraïne.

De kerken en Kampen lukte het eerder dit jaar om in korte tijd huisvesting te bieden aan een grote groep mensen uit Oekraïne. Op basis daarvan hebben de gemeente Kampen en de Protestantse Kerk in Nederland een voorstel neergelegd bij het ministerie om een ‘forse pilot’ op te zetten om dit model op meer plaatsen in het land te laten werken, maar dan voor statushouders of asielzoekers. ,,We kunnen in principe gewoon van start, maar iemand moet het financieren”, legt een woordvoerder van Kerk in Actie uit.

Volgens de twee partijen laat de ‘Kamper Aanpak Ontheemden’ zien dat vluchtelingen snel – en met draagvlak – onderdeel worden van de samenleving als dat kleinschalig gebeurt. ,,Je biedt mensen een menswaardig bestaan als je hen bij naam kent en hen opneemt in de gemeenschap. Wij voelen ons door God geroepen om vreemdelingen te verwelkomen, hen te helpen en voor hen te zorgen. Dus hier is voor ons een nieuwe kans om deze roeping uit te leven, om op te komen voor gerechtigheid en op te komen voor de meest kwetsbaren”, zegt Jurjen de Groot, directeur van de dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland.

Mensonwaardige situatie

Hij zegt ‘al weken met ontzetting te kijken’ naar de beelden uit Ter Apel, waar honderden asielzoekers per dag buiten slapen. Voor hen zijn er een handjevol wc’s en geen douches, waardoor de hygiënische situatie dramatisch is. Artsen zonder Grenzen staat sinds gisterochtend met een groep medici bij het aanmeldcentrum. ,,Het is meer dan mensonwaardig wat we zien. Onze telefoon gaat voortdurend: kerken in heel Nederland bieden hulp en opvangplekken aan”, aldus De Groot.

Volgens burgemeester Sander de Rouwe van de gemeente Kampen spelen kerken nu nog een ‘ondergeschikte rol’. ,,Terwijl ze bovengemiddeld betrokken zijn en een actievere rol kunnen vervullen bij de lokale extra opvang van bijvoorbeeld statushouders. Als lokale overheden en kerken de handen ineenslaan kunnen we net als bij de Oekraïense vluchtelingen de maatschappelijke druk verminderen en het draagvlak vergroten.”

Er hebben al verschillende gemeenten belangstelling getoond. Kampen wil zelf de pilotgemeente blijven van het project om te kijken of de aanpak efficiënt blijft verlopen. In die gemeente worden nu alleen Oekraïense vluchtelingen opgevangen, maar dat kan snel worden uitgebreid naar asielzoekers uit andere landen.

Bisschop

Bisschop Ron van den Hout van het bisdom Groningen-Leeuwarden noemt de situatie in Ter Apel ‘beschamend en vernederend’. Dat stelt hij in een gezamenlijke verklaring van de Nederlandse bisschoppen. De Rooms-Katholieke Kerk in Nederland (RKK) roept op tot ‘waardige hulp’ aan deze asielzoekers, die minimaal een schoon bed, bad en brood zouden moeten hebben.

Van den Hout was onlangs met de werkgroep Vluchtelingen van de Raad van Kerken in Griekenland, waar ook een opvangcrisis is. Zoiets als nu in Ter Apel heeft hij zelfs daar niet gezien, aldus de RKK. ,,Het kan niet zo zijn dat dergelijke situaties van te veel mensen, te weinig bedden, sanitair en voedsel nu ook hier in Nederland ontstaan”, aldus Van den Hout.

De bisschoppen vinden dat kerkgangers ook een taak hebben in de opvang van de asielzoekers. Gelovigen zouden een luisterend oor moeten bieden en daadwerkelijke bereidheid moeten tonen om te helpen. ,,Een land zo rijk als Nederland zou in staat moeten zijn om echte vluchtelingen op te nemen en dat goed te organiseren”, aldus bisschop Gerard de Korte van het bisdom Den Bosch

– – –

https://www.ad.nl/binnenland/kerken-willen-bijspringen-in-opvangcrisis-onderdak-voor-tientallen-asielzoekers-en-statushouders~ae274a10/?cb=695b08c5f2d96aabbd728c9894b1f7cf&auth_rd=1

van: Trouw  –  2 september 2022

In het Filosofisch elftal legt Trouw een actuele vraag voor aan twee filosofen uit een poule van elf. Vandaag: het kabinet wil de opvangcrisis bezweren met het opschorten van gezinshereniging. Juridisch is dat wankel, is het meer dan symboolpolitiek?  

door Maurice van Turnhout  

De Syrische vluchteling Omar Ahmed, bewoner van het azc in Ter Apel, beschreef maandag in deze krant wat hij boven alles miste: “De geur van mijn dochters, het gevoel echt samen te zijn. Dat komt snel weer.”  

Niet als het aan het kabinet Rutte-IV ligt. Het opvangakkoord van de coalitie bevat onder andere een vijftien maanden durende stop op gezinshereniging voor statushouders. Juridisch blijft die maatregel niet overeind, waarschuwen mensenrechtenorganisaties, want die is strijdig met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, de Europese Gezinsherenigingsrichtlijn en het Kinderrechtenverdrag.  

Dat lijkt op symboolpolitiek. Maar waar staat deze politiek dan symbool voor, en wat is in deze kwestie de verantwoordelijkheid van burgers?  

“De coalitiepartners beweren dingen die aantoonbaar niet kloppen”, stelt politiek filosoof Ivana Ivkovic. “Zo zegt het kabinet dat een volledige asielstop onmogelijk is, omdat zoiets tegen Europese regels indruist. Schaamteloos, want een tijdelijke stop op gezinshereniging is natuurlijk evengoed tegen de regels. Premier Rutte geeft toe dat er fouten zijn gemaakt in het asielbeleid, maar hij neemt daar geen enkele verantwoordelijkheid voor en verbindt er geen politieke consequenties aan. Het lijkt alsof het beleid louter symbolisch is geworden, alsof dat nergens meer aan wordt getoetst en losgezongen is van de werkelijkheid.” 

Ivkovic vervolgt: “Het is helemaal surrealistisch dat het akkoord nu als bezwering van de opvangcrisis wordt gepresenteerd. Er wordt nog steeds niet gesproken over structurele uitbreiding van opvangcapaciteit voor asielzoekers, óók niet door linkse partijen. Het gaat alleen maar over extra bedden als noodoplossing. De huidige opvangcrisis is geen ongelukkige uitzondering, en geen gevolg van fouten, maar de uitkomst van jaren structureel bezuinigingsbeleid. Dat beleid was een knieval van de middenpartijen naar de rechtse kiezer, die het liefste een totale migratiestop zou zien.”  

“De vraag is inderdaad waarom die middenpartijen niet de verantwoordelijkheid nemen die bij hun kiezersmandaat past,” reageert Gert-Jan van der Heiden, hoogleraar metafysica aan de Radboud Universiteit. “Als zij óók die rechtse stem gaan vertolken, geloven ze dan nog wel in hun eigen verhaal? Coalitiepartners D66 en ChristenUnie zouden vanuit hun oorspronkelijke politieke overtuiging waarschijnlijk anders met vluchtelingen willen omgaan, maar ze bijten niet door.”  

Volgens Van der Heiden is het opschorten van het recht op gezinshereniging symptomatisch voor een dieper liggend probleem. “In feite is het de zoveelste manier waarop we vluchtelingen een basaal recht ontzeggen. Waarom behandelen we mensen die hiernaartoe zijn gevlucht als een aparte categorie mensen? Waarom zetten we ze in kampen, en vinden we het normaal dat ze afgesneden worden van de samenleving waarin ze bescherming zoeken?”  

Van der Heiden verwijst naar een terugkerend motief in het Oude Testament: wees goed voor de vreemdeling in je midden, want zelf stam je ook van vreemdelingen af. “Als je maar diep genoeg graaft in de geschiedenis stuit je altijd op migratiebewegingen van je voorouders. Wat onderscheidt ons dan van die ándere vreemdelingen dat we denken over hun lot te kunnen beslissen, dat wij als burgers van een natiestaat mogen selecteren welke burgers we naast ons dulden en welke niet? Als je geboren wordt bepaal je toch ook niet binnen welk gezin dat is, of naast welke buren je opgroeit?”  

Ivkovic: “Het opvangakkoord is een voorbeeld van ontmoedigingsbeleid dat al zo’n twintig jaar wordt gevoerd. Denk ook aan minister Rita Verdonk, die in 2006 een vluchtelingenkamp in Kenia bezocht met de boodschap ‘home is home’. Los van het idee dat zo’n ontmoedigingsbeleid moreel verwerpelijk is, blijkt het ook nog eens ineffectief te zijn. Door dit soort negatieve signalen besluiten asielzoekers helemaal niet om in eigen land te blijven. Ze hebben nu eenmaal goede redenen om te vluchten, en aangezien alle andere routes zijn dichtgetimmerd blijven ze met gevaar voor eigen leven de Middellandse Zee oversteken. Natiestaten willen soeverein reguleren welke mensen hun grenzen oversteken en welke niet, maar ze stuiten daarbij op de grenzen van hun kunnen. En dat gaat ten koste van mensenlevens.”  

Als de staat tekortschiet, waar begint dan de verantwoordelijkheid van burgers? “Begrijp me goed,” zegt Ivkovic, “het is prachtig als burgers initiatieven ontplooien voor betere asielopvang. Maar we vangen momenteel al veel te veel politieke tekorten op met de participatiemaatschappij: als de zorg wordt wegbezuinigd, moeten kinderen maar gaan mantelzorgen voor hun ouders; als de asielopvang wordt wegbezuinigd, moeten barmhartige Samaritanen blijkbaar vluchtelingen gaan opvangen op een zolderkamertje. Zo vergeten we dat asielzoekers mensen zijn die aanspraak kunnen maken op rechten, en ontstaat het beeld dat je asielzoekers moet helpen omdat ze zielig zijn. Door goede bedoelingen van burgers worden ze afhankelijk gemaakt van liefdadigheid.”  

Van der Heiden: “Natuurlijk, liefdadigheid mag nooit politieke verantwoordelijkheid vervangen, maar liefdadigheid kan ook betekenen: mensen op een beschaafde manier verwelkomen in hun nieuwe omgeving. Daarmee maak je nieuwkomers helemaal niet kwetsbaarder, maar juist sterker. Volgens mij hebben Nederlandse burgers nu vooral de verantwoordelijkheid om te laten zien dat ze zich diep schamen voor de manier waarop we als rijk land met asielzoekers omgaan. Ik las dat minderjarige azc-bewoners in Ter Apel buiten op een stoel moesten slapen. Dit asielbeleid kleeft aan alle Nederlanders, het wordt namens ons allemaal uitgevoerd. Maar in plaats van de misstanden onder ogen te zien, wenden we uit schaamte liever onze blik af.”  

Ivkovic: “Van hulpverleners weet ik dat vluchtelingen vaak mentaal breken door de uitzichtloosheid van hun asielprocedure. Ze leven in een kafkaëske situatie van legale willekeur: er zijn wel regels, maar die gelden niet; er is een wet, maar die betekent niets meer.”  

Van der Heiden: “Hannah Arendt beschreef de Duitse vernietigingskampen uit de Tweede Wereldoorlog als een intensivering van de vluchtelingenkampen uit het interbellum. Zet mensen als aparte categorie in een kamp, en je normaliseert dat je die mensen anders – slechter – mag behandelen. De Italiaanse filosoof Giorgio Agamben gaat nog een forse stap verder en noemt het kamp de onderliggende structuur van de moderne politiek. Daarmee bedoelt Agamben niet dat wij burgers allemaal in kampen leven. Hij zegt vooral: kijk om je heen, er was geen moment in de moderne geschiedenis dat er géén mensen in kampen zijn gestopt. Vanzelfsprekend zijn azc’s beschaafder dan vernietigingskampen, maar ze opereren met dezelfde onderliggende logica.”  

Leidende tekst uit 1789  

De Verklaring van de Rechten van de Mens en de Burger was in 1789 de leidende tekst van de Franse Revolutie. In dit document kreeg ieder mens bij geboorte onvervreemdbare rechten toegekend. Vele natiestaten – waaronder Nederland – namen de verklaring als leidraad voor hun grondwet.  

Daar begon volgens Giorgio Agamben (1942, Rome) het probleem. Wanneer staten optreden als hoeders van mensenrechten, kunnen ze die rechten in de praktijk enkel als burgerrechten waarborgen. En dan worden die rechten dus exclusief toegekend aan mensen die binnen de grenzen van de natiestaat geboren zijn.  

Maar hoe zit het dan met vluchtelingen? Zij kunnen zich niet volledig op het recht beroepen, omdat ze als het ware tussen twee natiestaten in zijn gevallen. Wél zijn ze onderworpen aan de wetten van de staat waar ze op dat moment verblijven.  

Zo leven vluchtelingen op de drempel van de rechtsorde, beschrijft Agamben in zijn boek Homo sacer (1998): “Als de vluchtelingen (…) in de orde van de moderne natiestaat zo’n verontrustend element vormen, komt dit vooral doordat zij de directe band tussen mens en burger, tussen geboorte en nationaliteit verbreken en daarmee de oerfictie van de moderne soevereiniteit in een crisis brengen.”  

– – –  

www.trouw.nl/religie-filosofie/het-lijkt-alsof-het-asielbeleid-louter-symbolisch-is-geworden 

Beste lezer,

Van veel kanten krijgen we de vraag of er vanuit de PKA/Protestantse Diaconie iets georganiseerd wordt voor de gestrande vluchtelingen in Ter Apel. De Diaconie heeft hierover overleg met o.a. de Regenbooggroep, het Leger des Heils en de Gemeente. De PKA heeft overleg met de Raad van Kerken Amsterdam. Zodra hier concrete dingen over te melden zijn, zullen we dit communiceren. Maar er is ook nu al veel mogelijk. Er zijn diverse mogelijkheden voor kerken en individueel om aan te haken bij Amsterdamse en landelijke initiatieven. Een aantal suggesties noemen we in deze mail.

AMSTERDAM

De Diaconie van de Protestantse Kerk verleent structureel hulp aan vluchtelingen, in nauwe samenwerking met andere partijen als de Regenbooggroep, het Leger des Heils, het Rode Kruis en de Gemeente Amsterdam. De noodhulp die in het Westelijk Havengebied voor een half jaar zal worden georganiseerd voor vluchtelingen die gestrand zijn in Ter Apel, verloopt via het Rijk. De Diaconie onderzoekt of daar wellicht aanvullende vormen van hulpverlening mogelijk zijn. Welke vormen van hulp aan initiatieven in Amsterdam en in het land zijn nu al mogelijk vanuit je kerkplek of individueel?

1. Kleinschalige, kortdurende opvang: Team Kerkbed

Team Kerkbed helpt met het aanbieden van noodbedden. Het doet daarbij een nadrukkelijk beroep op kerkgemeenschappen daaraan bij te dragen. 

Het Team Kerkbed is continu op zoek naar plekken voor kleinschalige, tijdelijke opvang voor vluchtelingen. Het gaat om kortdurende opvang. In de tussentijd wordt dan gekeken naar een meer structurele opvang voor deze mensen.  Dus heb je als kerk of individueel een kamer/kamers met basisvoorzieningen beschikbaar, inclusief een vorm van begeleiding, meld je dan bij: Elske Scholte, elskescholte@gmail.com / 06 5333 8586.

• Structurele hulp: het Wereldhuis

Het Wereldhuis van de Protestantse Diaconie aan de Nieuwe Herengracht biedt ambulante hulp aan vluchtelingen. Je kunt op verschillende manieren helpen:

• Door te doneren
• Door vrijwilliger te worden
• Door vriend te worden
• Door buddy te worden

Kijk voor meer informatie op: https://www.wereldhuis.org/donate

• Structurele hulp: de Regenbooggroep

De Regenbooggroep biedt allerlei vormen van opvang voor daklozen en mensen die het moeilijk hebben, zij verzorgen ook de opvang van 1100 Oekraïners in de stad.

Ze zijn continu op zoek naar vrijwilligers en buddy’s en ze zijn ook blij met donaties. Ze haken regelmatig aan bij actuele situaties, zoals ook nu bij de opvang van vluchtelingen uit Ter Apel.

Meer info: https://www.deregenboog.org/

LANDELIJK

1. Hoe kun je landelijke kerkelijke initiatieven steunen?

Extra collecte voor / oproep tot doneren aan Inlia

INLIA staat voor: Internationaal Netwerk van Lokale Initiatieven met Asielzoekers. Het is een netwerkorganisatie van en voor Nederlandse geloofsgemeenschappen die asielzoekers en vluchtelingen in nood helpen. Inlia steunt de kerken in de noordelijke provincies met de opvang van de vluchtelingen uit Ter Apel.

Kerken kunnen een extra collecte organiseren voor Inlia, of oproepen om te doneren. Collectes en individuele donaties kunnen overgemaakt worden op rek. NL 47 INGB 0005 8728 15 t.a.v. St. Inlia, o.v.v. noodhulp Ter Apel.

Via Stichting MiGreat

Stichting MiGreat richt zich op de actuele situatie in Ter Apel, o.a. via voedseldistributie ter plaatse. [ Op 4 september organiseerde MiGreat een demonstratie op het Museumplein onder het motto ‘Wij maken plek’ https://www.parool.nl/amsterdam/paar-honderd-man-bij-protest-op-museumplein-tegen-situatie-ter-apel-ik-werd-steeds-bozer~b00a48dc/ ]

Je kunt helpen door vrijwilliger te worden of door te doneren.

Meer info op: www.migreat.org

2. Achtergrondinfo: wat gebeurt er vanuit kerken/diaconieën landelijk?

Daarvoor verwijzen we naar de volgende artikelen:

PKN-mailing:

https://protestantsekerk.nl/verdieping/wat-doet-de-protestantse-kerk-voor-de-huidige-vluchtelingencrisis/

We bevelen al deze vormen van hulp van harte bij jullie aan en komen bij jullie terug als er nieuwe plannen/ideeën zijn.

Heb je zelf een suggestie? Laat het ons weten.  

Prot. Diaconie: info@diaconie.org of 06-1334 3219

Prot. Kerk Amsterdam: info@protestantsamsterdam.nl of 020-5353 700