19 januari : AV 22 januari : Avondgebed week van gebed voor de eenheid (18.30 uur Oude Kerk) 4 maart : Ontmoetingsbijeenkomst bij Hoop voor Noord, Rode Kruislaan 20 i.s.m. diaconaal opbouwwerk PKA-Noord 16 maart : AV 4 mei : Vesper t.g.v. herdenken oorlog en vrijheid vieren (in de Waalse kerk) 11 maart : AV 15 juni : AV 30 juni : Nationale herdenking slavernijverleden in de Nieuwe Kerk, Amsterdam 5 November: oecumenischeherdenking omgekomen vluchtelingen aan de randen van Europa in deMozes & Aaronkerk 17 november: AV 3 december : Nicolaas Vesper
DB-leden van de Taakgroep nemen deel aan het Gelagkamer Overleg (onder voorzitterschap van Gerhard Scholte; genoemd naar de plaats van samenkomst in gewone tijden: de Gelagkamer bij de Protestantse Diaconie) en de klankbordgroep bij de Regiegroep Ongedocumenteerden (die de LVV coördineert). Recent zijn verschillende brieven verstuurd aan de lokale (en landelijke) politiek en is intensief overleg geweest met de GGD over de zorg voor ongedocumenteerden.
= De Taakgroep vroeg, in een brief met enkele Amsterdamse hulporganisaties, wethouder Groot Wassink aandacht te hebben voor de situatie van Eritreeërs (en Ethiopiërs) in de Amsterdamse LVV. Al snel wordt het label ‘geen perspectief’ op deze groep geplakt, maar het is voor hen onmogelijk om de bewijslast te dragen die IND van hen vraagt. [link2x]
= Het Gelagkameroverleg drong aan op adequate noodopvang voor alle dak&thuislozen, ook ná 19 november (toen de noodopvang zou stoppen). [link] – De gemeente heeft inderdaad de noodopvang voortgezet, op diverse locaties. Zie https://www.amsterdam.nl/nieuws/nieuwsoverzicht/noodopvang-daklozen/
Voor de ongedocumenteerde vluchtelingen die door de praktijk van het vreemdelingenbeleid in de knel zijn geraakt is de pilot Landelijke Vreemdelingen Voorziening ingericht. Daar worden mensen opgevangen die de asielprocedure zonder succes hebben doorlopen en zijn uitgesloten van de gewone sociale voorzieningen. Nog 1x wordt, in een periode van maximaal 18 maanden, hun vluchtverhaal en de perspectieven voor hen verkend. De LVV-locaties bevinden zich op verschillende plekken in de stad: aan het Javaplantsoen in Oost, in de Gerard Doustraat, de Pieter Aertszstraat, de Plantage Muidergracht, de Van Leijenberghlaan. Zie verder: https://www.amsterdam.nl/zorg-ondersteuning/ondersteuning/vluchtelingen/24-uursopvang-ongedocumenteerden
Recent werd daaraan toegevoegd een locatie in Nieuw Sloten (Anderlechtlaan 3) voor kwetsbare asielzoekers. In de planning zijn nog: Overhoeksplein 2 (voor 46 personen) opening gepland zomer 2021 en Marnixstraat 2 (voor 48 personen) opening gepland tweede kwartaal 2021.
Team KerkBed regelt tijdelijke logeerplekken. Vooral ongedocumenteerden maken hier gebruik van. Volgens Rieta van Staalduine is dat goed te doen. ‘Je levert een beetje privacy in, maar niet meer dan bij andere logees.’
Toen bij de Muiderkerk een hulpvraag binnenkwam voor onderdak van een Iraanse vader en zijn zoontje, aarzelde Rieta van Staalduine (66) geen moment. Ze fietste naar huis om te overleggen met haar man Wilken Veen. Al snel kwamen ze tot het besluit: ‘We hebben plek genoeg, dus we doen het.’ De opvang zou eerst tien dagen duren, werd verlengd tot drie weken en uiteindelijk zijn de logees tot begin februari 2020 gebleven.’
Lopend naar Nederland
Eerst wilden Rieta en haar man het tweetal elk een eigen kamer geven. Dan hadden ze ook wat privacy, dachten ze. Maar vader en zoon kozen voor een kamer en sliepen zelfs bij elkaar in bed. Zo wisten ze altijd waar de ander was. ‘Mijn man en ik realiseerden ons toen pas hoe vanzelfsprekend het is dat wij ons altijd veilig voelen.
Het jongetje had eerder angstaanvallen gehad; gelukkig is dat na verloop van tijd minder geworden.’ Vader en kind vluchtten drie jaar geleden uit Iran. In 2018 vroegen ze asiel aan in Slovenië.
Daar waren ze weliswaar veilig voor het Iraanse bewind, maar de vader zag er geen toekomst voor zijn kind. In zeventig dagen tijd zijn ze toen naar Nederland gelopen. Maar omdat ze in Slovenië al asiel aangevraagd hadden, konden ze pas na anderhalf jaar illegaliteit in Nederland opnieuw asiel aanvragen. In de tussentijd hadden ze geen recht op werk, woning of inkomen. Het kind mocht naar school, maar daar hield het dan ook mee op.
Keurige gasten
Alleen de naaste buren had Rieta ingelicht, want ze wilde niet teveel ruchtbaarheid geven aan de opvang. ‘Ze waren tenslotte nog steeds illegaal. Als ze “ontdekt” werden, zouden ze teruggestuurd worden. Toen ze een keer in onze afwezigheid een week op ons huis pasten, werden er wel wat vragen gesteld in de buurt. Gelukkig was dat verder geen probleem. En bij het Wereldhuis konden we altijd terecht met vragen, bijvoorbeeld wat we moesten doen toen de vader medische hulp nodig had voor zijn pijnaanvallen, die een gevolg waren van gebeurtenissen in Iran.’ Vader en zoon waren keurige gasten. Ze noemden Rieta en Wilken vanaf het begin opa en oma. De eerste tijd sliepen ze veel, want ze waren hondsmoe. Natuurlijk waren er ook nadelen: ‘We moesten de badkamer delen. Ook was het brood weleens eerder op dan ik had gedacht. Maar ze brachten ook een mooie sfeer in huis. Iraniërs hebben een poëtischer taalgebruik. Dat merkten we bij het bidden aan tafel. Toen ik voor vader een ov-kaart had geregeld (wat voor een Nederlander al een hele toer is), appte hij mij: “Ik kus je handen”. ’
Jezelf blijven
Overdag ging het jongetje naar school in Zuidoost. Zijn vader bracht en haalde hem. Verder volgde de vader een online talencursus en hij maakte zich verdienstelijk met allerlei klusjes. In Iran was hij onderhoudsmonteur geweest van bekende westerse merken. Hij repareerde een fiets, lamp, afzuigkap en wasmachine. Ook voor de scheefgezakte schutting van het echtpaar had hij een oplossing. Mensen die ook tijdelijke opvang willen bieden, raadt Rieta aan om vooral jezelf te blijven en daarbij goed je grenzen te bewaken. ‘Toen onze kleinzoon een keer klaagde dat het Iraanse jongetje iets wilde waar hij geen zin in had, vertelde ik dat hij ook ‘nee’ mocht zeggen. Gasten moeten zich natuurlijk wel aanpassen. Wij wilden bijvoorbeeld niet dat er gerookt werd in huis.’ Voor mensen met een huurhuis is het niet raadzaam om mee te doen met KerkBed in verband met huurtoeslag, aldus Rieta. Maar dat hoeft niemand te weerhouden om toch iets te doen: ‘Buddy’s die mensen wegwijs maken, zijn ook altijd welkom.’
Nog altijd is Team Kerkbed actief om tijdelijke logeerplekken te vinden voor ongedocumenteerde asielzoekers. Een kort verblijf, waar ze op adem kunnen komen en waarmee even tijd wordt gekocht door/voor hulpverleners om een goede vervolgstap te zoeken voor verdere opvang en begeleiding. Meer info via: https://www.facebook.com/pages/category/Community/KerkBed-1133497943505047/ en via: kerkbed@gmail.com
Hoe overleven ongedocumenteerden in Amsterdam? Vaak toch door (sst! niet verder vertellen, want: illegaal!) ergens een zwart baantje te hebben, als schoonmaker in een restaurant, of als oppas. Amsterdam telt naar schatting duizenden ongedocumenteerden. Velen van hen werken zonder papieren in de schoonmaak, horeca, bouw of andere legale sectoren en dragen zo bij aan de economie van de stad. Maar in deze schaduweconomie vinden ook misstanden en uitbuiting plaats. Ongedocumenteerden kunnen in handen vallen van malafide werkgevers, mensenhandelaren en huisjesmelkers. Welke rechten worden geschonden en hoe houden we dit met zijn allen in stand? Daar wordt deze dagen onderzoek naar gedaan en we stellen voor om dat komend jaar als Taakgroep te volgen.
Voor nu is het belangrijk om onder ogen te zien dat juist deze zwartwerkers in tijden van corona hun werk massaal hebben verloren. De ongedocumenteerde arbeidsmigranten (Brazilianen, Filippino’s, Indonesiërs, Columbianen, Nigerianen) lijden gebrek. Rode Kruis e.a. partijen proberen hen met voedselpakketten te steunen. We houden u op de hoogte.
Voor onuitzetbare ongedocumenteerden (afgewezen asielzoekers e.a.) biedt de Vreemdelingenwet geen oplossing. Wie in de LVV geen perspectief vindt belandt weer op straat, zonder toekomst. In Duitsland bestaat een tussenvorm die onze aandacht trekt.
Anders dan in Nederland mogen asielzoekers in Duitsland al snel werken en voor zichzelf zorgen. Asielzoekers mogen altijd naar school en studeren, en ze mogen verplichte stages lopen. Vanaf 3 maanden mogen asielzoekers ook werken (incl. vrijwilligerswerk en beroepsvoorbereiding). Asielzoekers die uit veilige herkomstlanden komen, of die verplicht zijn in overheidsopvang te blijven mogen niet werken. Ze mogen wel altijd naar school. Dat is in Nederland wel anders – daar mogen asielzoekers veel minder, totdat ze een verblijfsstatus hebben. En met alle achterstanden bij de IND kan het heel lang duren voor asielzoekers een status hebben…
Vooral bijzonder is dat in Duitsland ook een humaan beleid wordt gevoerd t.a.v. afgewezen asielzoekers, die buiten hun schuld niet uitgezet kunnen worden. Zij krijgen in principe ‘een Duldung’ en hebben dezelfde rechten als asielzoekers. Dus: recht op scholing en recht op werk, en onder voorwaarden de optie tot legalisering. Gaat u komend jaar met ons mee op verkenning?
‘Wat je gedaan hebt voor de minsten van mijn broeders, dat heb je voor mij gedaan.’ Het is een uitspraak van Jezus, die wel wordt gebruikt om aan te zetten tot gastvrijheid aan migranten. Maar in de politiek bestaat er veel verdeeldheid over de mate waarin we de poort voor migranten open zetten. En ook binnen de ChristenUnie wordt daarover heel verschillend gedacht. Hoe komen we, met al die verschillen, toch tot een goed verhaal over migratie? In een reeks essays gaat wetenschappelijk medewerker Laurens Wijmenga op zoek naar dat verhaal, naar een christelijk-sociaal antwoord op migratie. Daarvan is nu het eerste deel verschenen: ‘Een goed verhaal over migratie’.
Laurens Wijmenga (1980) is wetenschappelijk medewerker bij het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie. Hij is auteur van het boek Gezinskapitaal. Hij heeft Economie gestudeerd aan de Universiteit Utrecht, en is, naast zijn werk bij het WI, als senior onderzoeker verbonden aan de Rekenkamer Rotterdam. Hij is getrouwd, heeft drie kinderen en woont met zijn gezin in Amersfoort.
Podcast
Ga met ons in gesprek! Vanaf woensdagavond 3 juni zendt het Wetenschappelijk Instituut via het eigen YouTube-kanaal de live podcast ‘Een goed verhaal’ uit. In deze podcast gaan we op zoek naar een goed verhaal over actuele politieke thema’s. Er schuift steeds een inspirerende tafelgast aan, én we gaan in gesprek met onze luisteraars!
Hostile Terrain 94 – De Oranjekerk huisvest tot 20 januari een internationale expositie over het tragische lot van veel migranten langs de grens tussen Mexico en de VS. Zie: http://www.oranjekerkamsterdam.nl/Oranjekerk/nl-NL/activiteiten/expositie.aspx – NB. de gelijktijdige tentoonstelling Mexico in Nederland is afgelopen, maar deze expositie blijft. Openingstijden: di, wo, do 10-15, vr 13-15, za 12-15, zo na de dienst.
Nieuwe Aarde – 12 visioenen – Westerkerk 31 oktober tot 11 december
NIEUWE AARDE is een tentoonstelling van het Bijbels Museum, op locatie in de Westerkerk. Kunstenaars laten zien welke wegen zij zien voor een nieuwe wereld na COVID. Een wereld waarin natuur en techniek zijn samengesmolten, waarin ongedocumenteerden wél zeggenschap hebben over hun leven, en waarin een regen van bewustzijn op de aarde neervalt, zodat de mensheid begrijpt wat hem te doen staat.
Ruim 260 kunstenaars zonden een werk in voor de Open Call NIEUWE AARDE. Deel je visioen. Tientallen daarvan zijn te zien op de speciale website www.nieuweaarde.nu/inzendingen. Twaalf werken zijn te zien in de tentoonstelling NIEUWE AARDE: 12 visioenen in de Westerkerk. We zijn trots op de deelname, met nieuw gemaakt en bestaand werk, van
Margriet van Breevoort, Oussama Diab, Rinske van Dijk, Jet van Helbergen & Judith Scholte, Rieteke Hoogendoorn, Pavèl van Houten, Felipe van Laar, Sarah van der Lijn, Lego Lima, Jeanne Rombouts, collectief We Sell Reality en Zindzi Zwietering.
De Westerkerk is geopend ma t/m za tussen 10.00 – 15.00 uur, de entree is gratis; in verband is de covidmaatregelen is reserveren verplicht viahttps://bit.ly/34BZcZH.
We hopen met deze afwisselende tentoonstelling bezoekers in het hart te raken, confronteren, inspireren en te bemoedigen. En te laten zien welke belangrijke bijdrage kunst kan leveren aan een samenleving in tijden van verandering. We zijn blij dat jullie met ons mee doen. Nogmaals dank daarvoor!
Een van de 12 werken is van het collectief We Sell Reality, een sociaal tegendraads label. Het team bestaat uit gedocumenteerde en ongedocumenteerde kunstenaars die kunst maken met als doel inzage te geven in het leven van ongedocumenteerde vluchtelingen. Speciaal voor NIEUWE AARDE maakt We Sell Reality een heel erg groot (en mooi) wandkleed. De bijbeltekst uit Mattheüs 20 dient ter inspiratie: “De laatsten zullen de eersten zijn”:
Voor ‘Nieuwe Aarde’ wil We Sell Reality graag een wandkleed vervaardigen. Dit wandkleed zal ontworpen worden op basis van een workshopsessie met ongedocumenteerde vluchtelingen. De bijbeltekst uit Mattheüs 20 dient ter inspiratie: “De laatsten zullen de eersten zijn.”
De mensen die in realiteit geen invloed kunnen uitoefenen op de inrichting van de wereld, komen aan het roer en zetten de richtlijnen uit. Tijdens het proces zullen we uitgaan van het doorbreken van de beperkingen die vluchtelingen in limbo ervaren doordat ze altijd buiten de maatschappij worden geplaatst. Daarnaast zullen we ook refereren aan religieuze symbolen omtrent het hiernamaals – daar waar alle aardse problematieken zijn opgelost.
Over de kunstenaar
We Sell Reality is een sociaal tegendraads label. Het team bestaat uit gedocumenteerde en ongedocumenteerde kunstenaars die kunst maken met als doel inzage te geven in het leven van ongedocumenteerde vluchtelingen: “Wij geven uiting aan een teleurstellend Europa, een falend asielbeleid, het overleven, het ontwricht zijn, maar ook aan trots, liefde en kracht. We reflecteren op de paradox van de gesloten grenzen voor migranten die geen rijkdommen bezitten. Diezelfde grenzen zijn voor iemand in het bezit van een Europees paspoort gemakkelijk fysiek, of door middel van handel, te overschrijden. We maken de effecten van deze paradox, zichtbaar.”
Trust Photo Exhibition – Pleintheater, Sajetplein 39, tot 15 december
Een fototentoonstelling van mensen zonder papieren, georganiseerd met Dorit Weintal. Het goede nieuws is dat de tentoonstelling nog minstens 15 december 2020 mag blijven hangen. We hopen natuurlijk ook dat er iemand daar een kijkje komt nemen. De foto’s zijn daarbij ook te koop. Adres is Sajetplein 39. Leuk als je er een kijkje gaat nemen. Of een foto wilt kopen. Laat even weten via schravendeel.r@gmail.com.] https://www.plein-theater.nl/expositie/1193/trust-photo-exhibition
Een tip voor kerken die mensen in armoede helpen, ongeacht of het gaat om mensen met de Nederlandse nationaliteit, een tijdelijke verblijfsvergunning of mensen zonder papieren. Stichting SINA (Samen IS Niet Alleen) helpt alle kinderen in Amsterdam en gezinnen met lage inkomens met toegang tot bijvoorbeeld sportlessen (zoals zwemlessen voor een zwemdiploma), muzieklessen maar we kunnen hen ook ondersteunen met praktische zaken zoals (lucht bedden) bedden, matrassen, fietsen, kasten voor in huis en laptops voor school.
Wij werken op basis van vertrouwen en hebben geen documenten van mensen nodig en zullen adresgegevens (bijvoorbeeld voor het bezorgen van huisraad of een huisbezoek om te kijken wat het gezin nodig heeft aan huisraad) nooit aan derden verstrekken. Voor de vergoedingen voor sport en muzieklessen hebben wij sowieso geen persoonsgegevens nodig.
We willen met name ook de groep ongedocumenteerde gezinnen en kinderen in Amsterdam graag helpen aan deze voorzieningen.
Gianni da Costa werkt zich samen met vele vrijwilligers al maanden een slag in de rondte om nu ruim 700 vnl. Braziliaanse gezinnen wekelijks van voedselpakketten te voorzien. We herhalen de oproep om steun te geven, dat blijft hard nodig! U kunt helpen door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL79 TRIO 0379 3155 64 t.n.v. Stichting Regenboog Amsterdam onder vermelding van actie ongedocumenteerde Brazilianen.
Voedselhulp aan Braziliaanse families
Met ‘ongedocumenteerden’ bedoelen we meestal vluchtelingen, van wie het asielverzoek is afgewezen. Maar Amsterdam kent ook grote aantallen mensen zonder verblijfsvergunning die hier als arbeidsmigranten jarenlang een vrijwel rechteloos bestaan leiden door hun diensten (voornamelijk schoonmaken) in de vorm van zwart werk aan te bieden aan Nederlanders. Ondanks hun rechteloosheid besluiten ze toch in Amsterdam te blijven – om allerlei redenen. Sinds het begin van de coronacrisis zijn tienduizenden van hen in de problemen gekomen.
Team KerkBed is de organisatie die bedden bij particulieren zoekt waar voor enige tijd ongedocumenteerden kunnen verblijven. Elske Scholte en Coen van Loon spannen zich in om logeeradressen te vinden voor kwetsbare ongedocumenteerden. Gastadres en logee worden begeleid om onaangename situaties te voorkomen, en de duur van het verblijf is gelimiteerd. De ervaringen van de gastadressen zijn overwegend positief. Het is niet makkelijk over de eerste drempel heen te komen, maar durft men die stap te nemen dan blijkt het vaak een verrijking voor het gezinsleven om even letterlijk ‘de vreemdeling in je midden te hebben’!
De vraag van team Kerkbed is: kunt u voor enkele dagen of weken een vluchteling logies bieden? Neem dan contact op met Coen van Loon: cej.vanloon@kpnmail.nl
Vanwege een aantal beperkingen kunnen de ongedocumenteerden niet in een LVV (Landelijke Vreemdelingen Voorziening) of BBB (Bed, Bad, Brood)- voorziening terecht. Het gaat naar schatting om enkele honderden mensen in de COA-locaties die daar binnenkort moeten vertrekken, daarnaast zijn er nog ongeveer 300 ongedocumenteerden in de daklozenopvang in Amsterdam en andere grote steden. Van maart tot eind juni was er extra noodopvang voor deze mensen. Toen was de eerste golf voorbij en was er optimisme dat Corona achter ons lag. De extra noodopvang werd gesloten. De Raad van Kerken Nederland heeft toen een brief aan staatssecretaris Blokhuis gestuurd met het dringende verzoek voor deze mensen te blijven zorgen.
Zoals u wellicht weet zijn hier in de afgelopen maanden ook de arbeidsmigranten bij gekomen. Mensen die min of meer zwart werkten in de horeca, als schoonmaker, als au pair, etc.. Ook zij kwamen nu op straat te staan. Hierdoor worden er nu dagelijks 5000 maaltijden uitgedeeld door Human Aid Now en het Rode Kruis verzorgt nog eens 5000 maaltijden extra. Gianni da Costa coördineert de Amsterdamse ondersteuning van deze migranten zonder papieren
Het Team KerkBed blijft haar handen vol hebben aan de ongedocumenteerden. Op dit moment reageren veel gastgevers met flinke corona-huiver. Dat is goed voorstelbaar want veel gasten hebben een paar dagen op straat geleefd, of in eigen netwerk doorgebracht, en (zoals voor ons allemaal) is vaak niet duidelijk of je misschien besmet bent.
Het opvangen van moeders met een baby of een jong kind daarvoor is veel begrip. Een plek vinden voor jonge mannen blijkt een stuk lastiger. Hoe dan ook zijn de ervaringen van de gastadressen overwegend positief. Het is niet makkelijk over de eerste drempel heen te komen, maar durft men die stap te nemen dan blijkt het vaak een verrijking voor het gezinsleven om even letterlijk ‘de vreemdeling in je midden te hebben’!
Team KerkBed begint steeds bekender te worden. Van diverse andere organisaties komen steeds vaker verzoeken binnen of er misschien nog een bed is voor één van hun cliënten.
Tot slot:
Team KerkBed heeft haar folders weer bijgedrukt.
Team KerkBed blijft dringend zoeken naar nieuwe gastadressen.
Wilt u één of meerdere folders ontvangen laat hen dat dan weten.
Vluchtelingen, hulporganisaties en ook de Taakgroep Vluchtelingen bepleiten bij de overheid een humaan en barmhartig beleid t.a.v. mensen zonder papieren, die dakloos en zonder inkomsten proberen te overleven in Amsterdam. Wat wij vragen is welbeschouwd: Amsterdam, betoon je barmhartig en sociaal. Wij hopen op een barmhartige samenleving waar geen mens op straat hoeft te leven. Tegelijkertijd is het frappant om te constateren dat de overheid volhoudt dat ze geen zorgplicht heeft voor ongedocumenteerde mensen, ondanks internationale verdragen.
In september lazen we een artikel waarin gesteld werd dat ‘recht op bad, bed en brood op termijn onhaalbaar’ zou zijn. De indruk werd gewekt dat de uitspraak van het Europese Comité voor Sociale Rechten in 2014 zou inhouden dat de overheid onderdak, voedsel en kleding moet organiseren voor íéder die zich in Nederland bevindt, met of zonder papieren. De auteur acht dit onmogelijk, omdat alleen in Amsterdam al tot 50.000 ongedocumenteerden kunnen wonen, terwijl er misschien nog miljoenen naar onze stad zouden willen komen.
Hier lijkt sprake van een misverstand: de zorgplicht die de overheid heeft volgens de ECSR-uitspraak betekent niet dat de overheid in het algemeen een aanbod aan iedereen moet doen. Waar het om gaat is dat we ons als samenleving een ondergrens van beschaving stellen, waarbij we het niet willen toelaten dat mensen in de goot creperen terwijl ze zorg nodig hebben en daar zelf niet in kunnen voorzien. Er zijn landen in de wereld waar mensen hulpeloos sterven op straat: dat achten wij een schending van menselijke waardigheid. Wie zorg nodig heeft en dat niet zelf kan organiseren verdient hulp. Daar hebben kerken al eeuwenlang oog voor (op grond van Mt. 7:12, 25:35-40). Dat behoort niet enkel een gunst te zijn van christenen die hun naasten lief hebben, dat behoort een plicht van de hele samenleving te zijn. Omdat KerkinActie en zorgadvocaat Pim Fischer te maken kregen met papierloze mensen die niet in staat waren om zichzelf te redden in het ongedocumenteerdencircuit terwijl de overheid weigerde om hen de benodigde zorg te verlenen, vroegen ze om een uitspraak van het Comité.
Is de LVV-opvang van 500 ongedocumenteerden een invulling van deze zorgplicht? Nee, nadrukkelijk niet, al zijn we blij met de stap die de gemeente gezet heeft. De gemeente omschrijft deze opvang als een vorm van ‘buitenwettelijk begunstigend beleid’, ofwel op geen wet gebaseerd en slechts een gunst, een aardig gebaar, waar geen rechten aan ontleend kunnen worden. De vele tienduizenden die in Amsterdam en elders al jarenlang een moeizaam bestaan leiden zullen geen beroep doen op dit soort opvang; zij weten zich te redden in de schaduweconomie. De zorgplicht is niet bedoeld als een open aanbod voor iedereen, maar juist voor hen die het het hardst nodig hebben om niet ontmenselijkt ten onder te gaan in de marges van onze samenleving.
