Afgelopen jaar is er van alles veranderd in het veld waarin de taakgroep Vluchtelingen en de kerken actief zijn. Het LVV-programma van de gemeente Amsterdam als experiment is volop in bedrijf (ook al schiet de capaciteit en soms ook de aanpak tekort – het is toch een wereld van verschil met twee jaar geleden). Amsterdam trekt veel Dublin-claimanten aan. Niet langer is de We Are Here-groep  het brandpunt van actie – we hebben inmiddels team Kerkbed, Here to support, Amsterdam City Rights.  Jarenlang was het Platform van de Taakgroep Vluchtelingen de plek bij uitstek waar vanuit allerlei hoeken in de samenleving verhalen over hulp aan vluchtelingen werden gedeeld en actie gesmeed. De laatste tijd kwamen steeds minder mensen naar de Platformbijeenkomsten. En is er een nieuw  overlegcircuit gegroeid: in het Gelagkamer overleg (vrz. Gerhard Scholte)  en de klankbordgroep bij de gemeentelijke Regiegroep ongedocumenteerden wordt beleid besproken, individuele casuïstiek onder de aandacht gebracht en actie gesmeed.

Effect: de Taakgroep heeft een veel minder prominente taak en rol. Daarom wil het db zich nadrukkelijker naar de kerken wenden, die zich inzetten voor vluchtelingen (met en zonder status). Op twee manieren: met bijeenkomsten in de buurt (zoals hierboven genoemd), waar we nieuwe mogelijke partners voor uitnodigen i.s.m. de diaconaal opbouwwerker van de PKA in de buurt: De Taakgroep komt naar u toe. Zulke bijeenkomsten zouden we 2 tot 3 keer per jaar kunnen organiseren. Daarnaast denken we aan 1 of 2 thema-bijeenkomsten per seizoen.

Deze wijziging in onze manier van werken bespreken we graag met jullie in een Taakgroep-bijeenkomst op 17 december (via zoom of in levenden lijve…). Noteer de datum vast!

Datum : donderdag 15 oktober 2020 

Tijd      : van 19.30 tot 22.00 u.

Plaats  : Muiderkerk, Linnaeusstraat 37, 1093 EG Amsterdam

Beste mensen van het DPAO, van de Taakgroep Vluchtelingen, en andere belangstellenden,

In Oost zijn diverse kerken (wijkgemeenten, parochies, zelfstandige kerken, christelijke organisaties) al lange tijd betrokken bij vluchtelingen en migranten: arbeidsmigranten met of zonder papieren, asielzoekers voor en tijdens hun procedure, erkende vluchtelingen ofwel statushouders én  afgewezen ongedocumenteerden.

In overleg met Gianni da Costa van het Diaconaal Platform Amsterdam Oost nodigt de Taakgroep Vluchtelingen jullie uit voor een nadere kennismaking met elkaar en met vluchtelingen in de buurt.

We nemen alle voorzorgsmaatregelen tegen corona in acht; je kunt alleen komen als je je hebt aangemeld bij Frans Zoer, secr. Taakgroep Vluchtelingen, frans.zoer@hotmail.com 

1. kerken en vluchtelingen/migranten – waar zijn we mee bezig?

In een kort voorstelrondje delen we met elkaar op welke manier ieder van ons betrokken is bij vluchtelingen en delen we onze ervaringen met, kennis van en nieuwsgierigheid naar migranten en vluchtelingen in onze buurt. Welke activiteiten onderneemt ieder van ons? Wat leerden we ervan, welke plannen en wensen leven onder ons?

•  ongedocumenteerden in onze buurt – zien, geloven, vertrouwen in wat ze kunnen

In Oost zijn onlangs twee locaties in gebruik genomen waar mensen zonder papieren opgevangen worden, resp. aan de Plantage Muidergracht 14 ( 80 mannen en vrouwen) en het Javaplantsoen 17 (24 vrouwen).  Zij nemen deel aan een programma van de gemeente Amsterdam waarin hun juridisch perspectief wordt onderzocht: alsnog verblijfspapieren in Nederland of voorbereiding op terugkeer; ieder van hen woont er maximaal anderhalf jaar. Wat kunnen kerken in de buurt bijdragen aan activering en participatie aan de samenleving?

Van beide locaties komt een coördinator toelichting geven: Paul Doodeman van HVO-Querido voor Plantage Muidergracht en Anouk Brugman van Maya Angelou Opvang voor Javaplantsoen.

•  vluchtelingen en armoede – wat kunnen kerken doen?

Veel ongedocumenteerden (met asielverleden of arbeidsmigranten) zagen in de corona-crisis hun inkomsten, bijv. uit schoonmaakwerk, dramatisch verminderen en zijn meer dan ooit aangewezen op particuliere initiatieven voor hulpverlening, zoals voedseldistributie. Diaconaal opbouwwerker Gianni da Costa is hier intensief bij betrokken. Samen met een jongere uit deze doelgroep zal hij zijn ervaringen met ons delen. Zie verder ook de bijlage bij deze uitnodiging, i.h.b. de oproep Voedselhulp aan Braziliaanse families.

We hopen dat velen van jullie zich aanmelden voor deze bijzondere bijeenkomst!

Jan van der Meulen (vrz. Taakgroep) en Gianni da Costa (diaconaal opbouwwerker Oost)

Bijlage bij de uitnodiging

Voor informatie over de opvanglocaties in Oost:

• algemeen: www.amsterdam.nl/zorg-ondersteuning/ondersteuning/vluchtelingen/24-uursopvang-ongedocumenteerden/
• locatie Plantage Muidergracht  14, 1018 TV,  tel. 06-4697.5726

www.amsterdam.nl/zorg-ondersteuning/ondersteuning/vluchtelingen/24-uursopvang-ongedocumenteerden/opvang-ongedocumenteerden-plantage/

lees ook: www.hvoquerido.nl/like-any-other-human-being/

• locatie Javaplantsoen 17, 1095 CR, tel. 06-8241.0009 (werkdagen 9-17 u.) 

www.amsterdam.nl/zorg-ondersteuning/ondersteuning/vluchtelingen/24-uursopvang-ongedocumenteerden/opvang-ongedocumenteerden-javaplantsoen

lees ook: www.mayaangelouopvang.nl en www.facebook.com/Mayaangelouopvang/

Meer informatie over het werk van Gianni voor de Braziliaanse families:

• AT5 publiceerde op 12 augustus: www.at5.nl/artikelen/203724/meer-dan-600-ongedocumenteerde-gezinnen-in-de-stad-afhankelijk-van-voedselpakketten
• ook te vinden op: www.debalie.nl/live-journalism/ongedocumenteerden-steeds-afhankelijker-van-alternatieve-voedselbanken/

Geachte zussen en broers in het geloof,

De Nederlandse regering heeft op 7 mei jl. bij een brief van staatssecretaris Broekers-Knol aangegeven hoe Nederland er wil zijn voor alleenstaande minderjarige vluchtelingen op Lesbos. De Nederlandse hulp bestaat uit 48 plekken in Griekenland voor de opvang van 5.463 minderjarige vluchtelingen.

Op 3 juli jl. is in de Tweede Kamer gestemd over een motie over de kinderen van Lesbos. In de motie wordt geconstateerd dat het Nederlandse plan om kinderen in Griekenland op te vangen nauwelijks van de grond komt. In de motie wordt de regering verzocht om uiterlijk 1 augustus met een voorstel te komen om een aantal kinderen in Nederland te herplaatsen. De motie is verworpen, ook omdat u als volksvertegenwoordiger van het CDA of de CU tegen de motie hebt gestemd.

De vluchtelingkinderen op de Griekse eilanden zijn alles kwijt. Soms zijn ze hun familie in hun thuisland kwijtgeraakt; soms zijn ze op de reis naar een veilig land gescheiden van hun familie. Het zijn kinderen die zeer kwetsbaar zijn voor mensenhandel en misbruik en die zeker in coronatijd bescherming nodig hebben. We maken ons grote zorgen over deze kinderen. Onze zorgen worden vergroot door wat we in media (bijvoorbeeld Trouw, Reformatorisch Dagblad en Nederlands Dagblad) lezen over het Nederlandse plan. Meest recent, medio juli, ruim twee maanden na de brief van 7 mei, berichtte RTL Nieuws dat de opvang in Griekenland nog niet is geregeld. Staatssecretaris Ankie Broekers-Knol van Justitie en Veiligheid wil geen concrete deadline noemen wanneer dat wel het geval is.

Wij zien hoe de Bijbel ons leert om er voor de kwetsbaren van deze wereld te zijn. We hebben het voorbeeld van Jezus die kinderen tot zich laat komen. Dat roept ons op tot ontferming over deze kinderen. Deze bewogenheid maakt dat wij u vragen om onze zorgen over de Nederlandse hulpplannen weg te nemen en dat wij u een aantal vragen voorleggen.

Wij vragen we u de volgende vragen te beantwoorden:

1. welke garanties of andere zekerheden hebt u dat het Nederlandse plan van de grond komt en kinderen daadwerkelijk en snel in hun acute nood worden geholpen en onderkomen, onderwijs en voogdij ontvangen?
2. welke garanties of andere zekerheden hebt u dat de andere kinderen dan de 48 die door Nederland worden geholpen, ook op korte termijn daadwerkelijk en snel hulp ontvangen?
3. hoeveel tijd wilt u de regering geven voor het realiseren van het plan, ook gezien de acute nood van deze kinderen?
4. bent u bereid u om de regering te vragen kinderen in Nederland op te vangen als het Nederlandse plan voor opvang in Griekenland niet van de grond komt of andere kinderen onvoldoende hulp ontvangen?

We hopen en bidden dat uw en onze inzet leidt tot bescherming van deze, Gods, kinderen. Gods zegen bij uw werk daarvoor toegewenst; we bidden voor u.

In de liefde van Christus verbonden,

1. Peter R. Baas, emeritus-predikant binnen de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt
2. Cor Baljeu, predikant protestantse wijkgemeente Open Kring Zwolle
3. André van der Beek, voorganger Apostolisch Genootschap Zwolle
4. Bram Beute, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Kampen-Zuid (Bazuinkerk)
5. Menko Biewenga, emeritus-predikant Nederlands Gereformeerde Kerk Enschede
6. Fred Blokhuis, predikant samenwerkingsgemeente Christelijke Gereformeerde Kerk en Nederlands Gereformeerde Kerk Nieuwegein
7. Henk Bondt, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Hardenberg Marslanden (De Levensbron)
8. Arend de Braak, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Sint Jansklooster-Kadoelen
9. Sape Braaksma, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Leeuwarden (De Morgenster)
10. Cor van Breemen, geestelijk verzorger (en predikant) Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Zeist-De Bilt
11. Sijtze de Bruine, voorganger Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Balkbrug
12. Jos Colijn, voorganger Gereformeerde Kerk vrijgemaakt, Wezep
13. Arjan Dam, pastor algemene zaken Vrije Evangelisatie Zwolle
14. ds. P.J. van Dam, emeritus-predikant Christelijke Gereformeerde Kerken
15. Adri Dingemanse, emeritus-predikant voor doven van de Christelijke Gereformeerde Kerken, Zwolle
16. George B.J.M. Dölle, priester Rooms-Katholieke kerk, pastoor te Hulsberg
17. Albert Pieter Feijen, emeritus-predikant Gereformeerde Kerk Hardenberg Baalderveld Zuid en heeft als vrijwilliger op Samos gewerkt
18. Linus van ’t Foort, emeritus-predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt, Beekbergen
19. Titus Frankemölle, diaken Rooms-Katholieke kerk, voorzitter Nederlandse Katholieke Schoolraad
20. Jan Geersing, Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Ridderkerk (Maranathakerk)
21. Nico Geertsema, voorganger Samenwerkingsgemeente Christelijke Gereformeerde Kerk-Gereformeerde Kerk vrijgemaakt-Nederlands Gereformeerde Kerk Lisse
22. Willem Griffioen, voorganger Akergemeente Amsterdam
23. Dirk Groeneveld, voorganger Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Amersfoort-Zuid (Martuskerk)
24. Han Hagg, voorganger Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Zwolle-Zuid (Koningskerk)
25. Roel Heida, emeritus-predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt, Monster 
26. Sjoerd Heij, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Harkstede-Meerstad
27. Adrie van der Heijden, emeritus-legerpredikant Christelijke Gereformeerde Kerken, Zaandam
28. Jan Hendriks, bisschop van het bisdom Haarlem-Amsterdam
29. Zweitse van Hijum, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Zevenbergen
30. Hans van ’t Hoff, voorganger Nederlands Gereformeerde Kerk Den Haag-Rijswijk (Leeuwendaalkerk)
31. Peter Hommes, Gereformeerde Kerk vrijgemaakt De Koningshof Leusden 
32. Ron van den Hout, Rooms-Katholieke bisschop van Groningen – Leeuwarden
33. Marinus de Jong, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Amsterdam (Oosterparkkerk)
34. Sieds de Jong, voorganger Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Drachten Zuid/West
35. Martijn Junte, Remonstrantse Broederschap
36. Gerrit Kemna, voorganger Grace Communion International Zwolle
37. Jeroen Knol, kerkelijk werker Protestantse Gemeente Zwolle
38. Dr. Bert Loonstra, predikant Christelijke Gereformeerde Kerk Gouda
39. Wim (W.H.) Louwerse, emeritus-predikant Nederlands Gereformeerde Kerk, Apeldoorn
40. Theodoor Meedendorp, voorganger multiculturele kerk Hoop voor Noord, Amsterdam Noord
41. Rik Meijer, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Hardenberg Baalderveld-Zuid
42. Roel Meijer, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Meppel (Kruiskerk)
43. Kees Mewe, emeritus-predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Spakenburg-Zuid
44. Wouter Moolhuizen, predikant Christelijke Gereformeerde Kerk Hoogeveen
45. Rob Nijhoff, pastor Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Duiven-Velp
46. Dick Noort, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Zuidhorn (De Rank)
47. Gertjan Oosterhuis, gemeentepredikant De Verbinding Hilversum
48. Melle Oosterhuis, emeritus-predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt, Wezep
49. Rolf van Ommen, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Rouveen
50. Hendrik Pathuis, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Spakenburg-Noord
51. Jan-Jaap van Peperstraten, pastoor te Alkmaar
52. Johan Plug, emeritus-predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Roden
53. Gerrit Riemer, emeritus-predikant in missionaire dienst, Gereformeerde kerk vrijgemaakt, Mastenbroek
54. Folkert Rinkema, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Katwijk
55. A.J.Th. van der Scheer, emeritus-predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt
56. Joop Schreuder, emeritus-predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt, Spakenburg-Noord
57. Peter Sinia, voorganger Nederlands Gereformeerde Kerk Ede (de Proosdij)
58. Hans Slotman, Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Kampen
59. Herman Smit, emeritus-predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt, Zuidwolde (Dr.)
60. Arie de Snoo, emeritus-predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt, Leiden
61. Gert Jan van der Steen, bisschop Vrij-Katholieke Kerk in Nederland
62. Henk Stoorvogel, pastor Vrije Evangelisatie Zwolle
63. Peter Strating, voorganger Havenkerk Den Haag
64. Jaap van Tuil, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Mariënberg
65. Philip Troost, voorganger Gereformeerde Kerk vrijgemaakt, spreker, heeft als vrijwilliger op Lesbos gewerkt en auteur, Zwolle
66. Lucas van der Veen, predikant Kruiskerk Waddinxveen
67. Tom A. Viezee, consulent Nederlands Gereformeerde Kerk Westbroek
68. Bart Visser, predikant Christelijke Gereformeerde Kerk Leeuwarden (Bethelkerk)
69. Tom Waalewijn, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Lutten
70. Jan Wessels, missionair predikant Christelijke Gereformeerde Kerk Veenendaal (Bethelkerk) en internationaal directeur van Faith2Share, een wereldwijd netwerk van zendingsorganisaties
71. Tjitte Wever, emeritus-predikant Nederlands Gereformeerde Kerk, laatst verbonden aan De Open Hof (Christelijke Gereformeerde Kerk/Nederlands Gereformeerde Kerk) Alkmaar
72. Jan Hendrik van Wijk, predikant Hervormde gemeente Windesheim (Protestantse kerk in Nederland)
73. Wim van Wijk, predikant Samenwerkingsgemeente Christelijke Gereformeerde Kerk-Gereformeerde Kerk vrijgemaakt-Nederlands Gereformeerde Kerk Deventer
74. Dennis van der Zee, predikant Nederlands Gereformeerde Kerk IJsselmuiden
75. Chris van Zwol, predikant Gereformeerde Kerk vrijgemaakt Middelharnis

van Jan de Beer – 29 juli 2020

Goedenmorgen,

Vorige week verzonden wij de ingesloten oproep aan dominees en voorgangers om een oproep voor de Tweede Kamerleden van CU en CDA te ondertekenen. We zijn ontzettend blij en dankbaar dat in een week tijd, in de vakantieperiode, 75 mensen hebben aangegeven de oproep te willen ondertekenen!

De komende weken willen we proberen om meer dominees en voorgangers te benaderen en hen ook te vragen om de oproep te ondertekenen. Als u daarin iets kunt betekenen, bijvoorbeeld door onze oproep door te sturen, heel graag!!! Het is helemaal prima als u daarbij de mailberichten doorzendt en ook ons e-mailadres doorgeeft zodat mensen rechtstreeks kunnen laten weten. 

Dank u wel alvast en met hartelijke groet, 

Bert Sluijer, Carla Troost, Claudia van Bruggen, Freddy Eikelboom, Joop van Ommen, Ruth Stoorvogel, Philip Troost, Sybrena Vonck en Jan de Beer

Van: Jan de Beer [mailto:beerjg@hotmail.com]
Verzonden: dinsdag 21 juli 2020
Onderwerp: Oproep dominees en voorgangers voor hulp voor de kinderen van Lesbos

Goedenavond zus, broer in het geloof,

We benaderen u omdat we een oproep willen doen aan de vertegenwoordigers van CDA en CU in de Tweede Kamer. We vragen u als dominee of voorganger om aan te geven of u deze oproep wilt steunen. Wilt u ons laten weten?

Op de laatste dag voor het zomerreces stemde de Tweede Kamer over een motie, waarbij de regering werd gevraagd om met een plan te komen om alleenstaande minderjarige kinderen op Lesbos in Nederland op te vangen. De motie werd verworpen, onder andere doordat de vertegenwoordigers van CDA en CU tegen stemden. 

We hebben de afgelopen periode bij herhaling gevraagd aan de volksvertegenwoordigers van CDA en CU om toelichting waarom ze tegen deze motie hebben gestemd. We hebben daarop reactie ontvangen, waarbij vooral werd aangegeven dat er grote zorgen zijn, maar dat we ervan verzekerd kunnen zijn dat christenpolitici alles doen wat in hun vermogen ligt om asielkinderen te helpen en daar weg te krijgen. Wij zijn dankbaar voor deze inzet, maar zien tegelijkertijd dat deze inzet van onze politici niet heeft geleid tot concrete toezeggingen van de staatssecretaris. 

We vragen u nu om deze oproep te ondertekenen. Dat is om de volksvertegenwoordigers van CDA en CU te laten weten hoe betrokken “de achterban” is, om zich gesteund te laten voelen bij een oproep aan de regering om zich in concretere bewoordingen uit te laten, maar ook om aan iedereen in Nederland te laten zien dat christenen zorg hebben voor wat kwetsbaar en weerloos is, voor de verschoppelingen van deze wereld, voor Gods kinderen in de verschrikkingen van Lesbos. Wij zien het als taak van de overheid om zich met alle kracht hiervoor in te zetten.

Als u deze oproep wilt steunen, stuurt u ons dan een e-mailbericht met uw naam met vermelding van uw kerk of het kerkgenootschap. Wij nemen uw gegevens in de oproep op en verzenden deze zodra we meer ondertekenaars hebben naar de volksvertegenwoordigers van CDA en CU.

We hopen en bidden dat u deze oproep wilt ondertekenen. Dank u wel alvast en met hartelijke groet,

Bert Sluijer, Carla Troost, Claudia van Bruggen, Freddy Eikelboom, Joop van Ommen, Ruth Stoorvogel, Philip Troost, Sybrena Vonck en Jan de Beer

van: Parool  –  28 september 2019

Zo is leven in illegaliteit: ‘Hoe lang moeten we dit nog vol­houden?’

In Amsterdam zou de Braziliaanse Regina en Roseli een mooie toekomst wachten, maar een bestaan in de illegaliteit heeft donkere kanten: duizenden kilometers bij je kinderen vandaan zijn, een veel te dure woning huren, altijd de angst het land te worden uitgezet. ‘Hoe lang moeten we dit nog volhouden?’

door Paul Teunissen

Als Regina (38) de tram naar haar schoonmaakadres neemt, een geldig kaartje heeft en niet per ongeluk een zone te ver reist, hoeft ze niet bang te zijn. Ze moet geen te harde muziek draaien, geen vuilnis laten slingeren, niet roken waar het niet mag. Altijd onder de radar blijven. Haar man Jeferson (40) lette een keer niet op en fietste door rood. Een politieman hield hem aan. Toen hij geen ID-kaart kon tonen, nam de agent hem mee.

Regina ging naar het politiebureau en smeekte de agenten om haar echtgenoot te laten gaan. Hij mocht met haar mee, maar binnen twee weken zouden ze het land uit worden gezet. Ze hadden meteen hun spullen gepakt en zich onvindbaar gemaakt.

Anders dan haar klas

Regina heeft haar dochter Gabriëlla (8) nog niet verteld dat ze anders is dan de andere kinderen in haar klas. Zij gaat gewoon naar school. Ook een illegaal kind heeft recht op onderwijs. Zij wil dat Gabriëlla vrij is om kind te zijn als elk ander. Vrij is om te dromen. Gabriëlla vraagt er wel naar. Zoals van de zomer, toen de andere kinderen haar vertelden waar ze met vakantie naartoe gingen. “Waarom gaan wij nooit?” Toen had Regina een klein stukje van de waarheid verteld. Ze zei dat ze nog op wat papieren wachtten, maar dat er vast een moment zou komen waarop ze net als andere gezinnen konden gaan waar ze maar wilden.

Tweeduizend folders

Nu Gabriëlla wat ouder wordt, begint ze te voelen dat ze anders is. Ze hoort nooit over andere kinderen die van de ene op de andere dag hun huis, buurt en school moesten verlaten. Dit heeft zij al drie keer moeten doen. Een keer toen haar vader door rood was gefietst. Een andere keer omdat de eigenaar ze uit huis zette. Regina had hem eerlijk gezegd dat ze illegaal waren. Hij zei dat het geen probleem was, maar na een maand had hij ze er toch uitgegooid en de vooruitbetaalde huur gehouden. Dat gaat om grote bedragen, waar Regina meer dan tweehonderd uur voor moet schoonmaken. “Hoe denk je dat dat voelt,” vraagt ze.

Elf jaar geleden had ze gehoord dat ze het bes­te naar Europa kon gaan. Dat je daar in een maand evenveel kon verdienen als in Brazilië in twee jaar. Dat je na vijf jaar genoeg geld had om je eigen huis te kopen in een veilige buurt, ver van de favela. Een Braziliaanse had een plek voor haar bij haar in Amsterdam. Er woonden al zes illegale Brazilianen, maar Regina paste er nog wel bij. Die vrouw hielp Regina met de tekst op de folder. ‘Schoonmaker gezocht?’ Tweeduizend bracht ze er van deur tot deur. Ze moest snel werk vinden, zodat ze een ticket voor Jeferson kon kopen.

Ze was met de trein naar Naarden gegaan. Daar is het goed schoonmaken, zeiden ze haar. Grote huizen waar je een hele dag aan het werk bent. In Amsterdam betalen ze je twee of drie uur, voor een klein appartement. Dan moet je van het ene naar het andere adres haasten.

Ontheemd gevoel

Bij elk huis was ze het tuinpad opgelopen om de folder in de bus te doen. Na de laatste folder had ze om zich heen gekeken en geen idee welke kant ze op moest. Ze sprak geen Nederlands. Geen Engels. Op straat zag ze alleen Nederlanders. Toen was de eenzaamheid als een baksteen op haar hoofd gevallen. Ze was op de stoep gaan zitten en in huilen uitgebarsten. Een oudere vrouw vroeg haar iets, maar Regina begreep het niet. Ze had haar treinkaartje ­laten zien. De vrouw stapte op haar fiets en zei Regina achterop te gaan zitten. Zo was ze bij het station gekomen. Als Regina nu door Naarden loopt, komt dat ontheemde gevoel soms weer boven.

Na vijf jaar in Amsterdam hadden ze nog lang niet genoeg geld. Eerst had ze genoeg klanten moeten vinden en de taal moeten leren. En toen was Regina zwanger geworden. Ze wilde terug naar haar land. Naar een ziekenhuis kunnen zonder de angst te worden weg­gestuurd, zoals haar in Amsterdam was over­komen. Met een baby op komst wilde ze geen risico nemen. Maar de vrouw bij wie Regina inwoonde zei dat ze haar niet mochten wegsturen. Een paar dagen voor de bevalling was ze met complicaties opgenomen. Regina wilde aan de dokter vragen hoe het met haar baby was. Ze maakte zich zorgen, maar besloot dat het beter was om zo min mogelijk de aandacht te trekken.

“Hoe lang moeten we dit leven nog vol­houden,” vraagt ze wel eens aan Jeferson. “Tien jaar geleden was ons leven slechter dan het nu is. Over tien jaar zullen we het vast nog beter hebben.” Ze hadden wel meer kinderen gewild, maar met het vele schoonmaakwerk en die voort­durende onzekerheid waarin ze leven, is dat geen doen. Vorige Kerstmis wilden ze naar hun familie in Brazilië. Jeferson heeft zijn ouders al zeven jaar niet gezien. Het maakt hem triest. Op het laatste moment waren ze niet gegaan, uit angst dat ze Nederland niet meer in zouden komen. Dat ze niet meer naar huis konden, dat ze hun klanten zouden verliezen en Gabriëlla haar plek op school.

Ze hebben elkaar beloofd dat ze dit jaar wel gaan. Jeferson wil zijn ouders kunnen omhelzen, zegt hij. Die moeten voor hun dood hun kleindochter Gabriëlla ontmoeten. Ze weten dat ze een groot risico nemen. Wat als het niet lukt naar Nederland terug te keren? Dan zullen ze het op een andere manier proberen. Via Frankrijk of Portugal naar Amsterdam terug. Regina hoorde dat ze in Portugal makkelijker zijn. Dat ze een werkcontract geven en je dan een verblijfsvergunning krijgt. Ze zullen het blijven proberen. Net zo lang, tot het lukt.

De mensen waar ze schoonmaakt helpen haar. Iemand gaf haar een contract, zodat ze een huis konden huren. Van anderen mogen ze twee weekenden per jaar in hun vakantiehuis in Egmond aan Zee. Maar kort voor de zomervakantie kreeg ze ook van klanten te horen dat ze vier weken weggingen. “Je kunt weer beginnen als we terug zijn.” Dat vindt Regina een beetje gek. Zit ze een maand zonder werk. Het lijkt of die mensen er niet bij stilstaan dat Regina en Jeferson die maand wel 1400 euro huur voor hun kleine appartement moeten betalen. Op zo’n moment voelt ze zich minderwaardig. Soms zegt ze het tegen een klant. “O, sorry. Daar had ik niet bij stilgestaan,” hoort ze dan. Of: “Dat is niet mijn probleem.” Bij zulke mensen blijft ze niet lang werken.

Erkenning

Gabriëlla is de laatste tijd veel bezig met wie ze nu eigenlijk is. “Ik denk dat ik belangrijker ben dan andere kinderen,” zei ze laatst. “Ik ben Nederlands én Braziliaans.” Geen enkel kind uit haar klas spreekt vloeiend twee talen, zoals zij. Regina vertelt haar dochter dat ze hoopt dat zij een ander leven kan gaan leiden. Gabriëlla zegt dat ze het leven van haar moeder juist leuk vindt. Dat ze graag in al die vreemde huizen komt en zelf ook schoonmaker wil worden.

Net als de naar schatting andere tienduizend illegale inwoners van Amsterdam hoopt Regina dat Nederland besluit gezinnen die hier al jaren leven en werken eindelijk te erkennen. Dat ze papieren krijgt en kan gaan studeren, dat ze legaal voor mensen kan gaan werken en ze zich niet langer genegeerd voelt. Dat haar dochter hier een toekomst heeft.

Roseli liet haar zoontjes in Brazilië achter toen die zes jaar en twee maanden waren.

Ook Roseli dacht dat de zon in haar leven zou gaan schijnen als ze eenmaal in Amsterdam woonde. Dat ze een groot huis zou krijgen, de mensen waar ze komt schoonmaken haar met open armen zouden ontvangen. Maar die zeiden: “Ik wil iemand met wie ik kan praten.” “Ze werkt niet met haar tong, maar met haar handen,” zei haar zus dan. Roseli (40) weet het nog precies, hoe ze in Belo Horizonte haar slapende zoontjes op hun hoofd kuste, de een twee jaar en de ander zes maanden oud. Hoe haar vriend haar naar de bus bracht, ze elkaar omhelsden en ze was ingestapt. Ze weet nog dat ze naar hem keek en dacht: vanaf nu zal mijn leven anders worden. Hij was geen goede man voor haar, zei dingen als: “Voordat je kinderen kreeg zag je eruit als een volmaakte druif. Nu lijk je net een ananas.”

Ze weet nog hoe ze die eerste nacht op een matras in de woonkamer bij haar zus sliep, in een klein appartement bij het Mercatorplein. ­Samen met haar twee nichtjes. En hoe haar zus tegen de kinderen tekeerging als die niet wilden slapen.  Ze weet nog dat ze voor het raam zat en door de luxaflex naar buiten keek, naar die vreemde stad waar niemand haar verstond. Hoe het gehuil van de kinderen haar deed verkrampen. Het was alsof haar zoontjes huilden en riepen dat ze terug moest komen.

Ze was gegaan met de gedachte dat ze hard zou werken, zodat ze een ticket voor hem en haar zoontjes kon kopen. Dat alles beter zou worden als ze maar eenmaal met zijn vieren samen waren in Amsterdam. Ze was een naïef meisje, zegt ze nu. Ze had het leven van haar moeder gezien, nadat haar vader was vertrokken. Alleen met acht kinderen, zonder geld, zonder iets.  Haar eigen leven, met twee kleine kinderen, een man die nooit geld had, die haar kleineerde en dagen wegbleef omdat ze geen eten voor hem klaar had staan, begon steeds meer op dat van haar moeder te lijken.

Toen had ze haar zus in Amsterdam gebeld. “Of je laat me bij je komen, of het hoeft van mij niet meer.” Zo voelde ze het. Haar moeder was depressief geworden en aan de drank geraakt. Die lag alleen maar ziek op bed. Zo zou haar leven ook worden als ze niets zou doen.

Nederlandse man

Na drie maanden was alles anders dan ze had gepland. Toen ze haar man belde, zei deze dat ze niet meer naar huis hoefde te komen. Hij had een andere vrouw genomen. Roseli moest geld sturen, zodat hij en haar zoontjes konden leven.  Zonder geld zou ze haar zoontjes niet kunnen spreken. “Nu moet je niet meer huilen,” zei haar zus. “Je hebt er zelf voor gekozen om hier te leven. Leer de taal en werk hard. Straks zal je een vriend krijgen en weer gelukkig zijn.” Er waren genoeg mannen die interesse toonden. Braziliaanse, Marokkaanse en Turkse mannen. De meeste waren hier illegaal, net als zij. “Alleen een Nederlandse man zal je problemen kunnen oplossen,” zei haar zus.

Roseli wilde geen man. Sinds haar vertrek had ze alleen haar zoontjes in haar hoofd. Voor hen werkte ze vijf dagen per week. Ze leefde sober en stuurde geld naar Brazilië. Haar ex dreigde haar voor de rechter te slepen als ze geen alimentatie betaalde. Soms verbrak hij het contact. Sloot hij internet en de telefoon af. Dan belde ze met de buurvrouw, of die daarnaast. Ze belde de hele buurt af, tot er iemand haar zoontjes wilde gaan halen, zodat ze hen kon spreken. Ze vroeg of ze de doos met kleren en speelgoed hadden ontvangen die ze had opgestuurd. “Ja, maar de schoenen zijn veel te groot,” zeiden ze. Ze moesten maar niet tegen hun vader zeggen dat ze haar hadden gesproken.

Zelfvertrouwen

Een keer was Roseli met een vriendin naar een Braziliaanse bar. Daar was een vrouw die vroeg of ze Roseli’s nummer mocht, zodat ze nog eens konden afspreken. Een week later belde een Nederlandse man. Hij had haar zien dansen en vroeg of ze met hem wilde gaan eten. Ze wilde niet afspreken met een man die ze niet kende, maar toen bedacht ze dat het zondag was en ze was vergeten dat de winkels gesloten waren en toen had ze maar ja gezegd. Ze vertelde de man dat ze illegaal was en twee kleine kinderen had in Brazilië. Hij kon zich maar beter niets in zijn hoofd halen. Ze moest geld verdienen voor haar kinderen en wachtte op de dag dat ze hen bij zich zou hebben.

Maar die man, Herman, was niet van zijn stuk te brengen en vroeg of ze mee ging naar de film. En de week erna kwam hij haar elke keer met de auto ophalen bij haar laatste schoonmaakadres. Stond ze daar in haar schoonmaakkleren, met d’r haar in een knot, ruikend naar Glorix, tegenover die lange blauwogige man in maatpak, manager bij een groot Amerikaans bedrijf. Hij deed dingen die een man nog nooit voor haar had gedaan. Hij pakte haar hand vast als ze over straat liepen. Hij zei dat ze mooi was zoals ze was en dat ze nooit iets aan zichzelf moest veranderen. Hij gaf haar zelfvertrouwen. Ze vroeg hem niet om geld, om naar haar zoons te sturen. Ze wilde het zelf verdienen. Dat waardeerde hij.

“Het lijkt wel of je niet van je kinderen houdt. Je woont hier, bent samen met een Nederlander, maar je laat je zoons daar,” zeiden Braziliaanse kennissen. “Waarom ga je in Brazilië niet naar de rechter en vecht je voor je kinderen?” Roseli zei dat ze alles had geprobeerd om haar ex zover te krijgen. “Geef me alsjeblieft mijn zoons. Hier kunnen ze een opleiding doen, een goed leven opbouwen.” Misschien zou ze een rechtszaak winnen en haar zoons kunnen krijgen. Maar kreeg ze daarmee ook de liefde van haar kinderen? Haar ex weigerde haar de kinderen te geven en wilde dat ze geld bleef sturen.

‘Luxeleventje’

“Jullie moeder leidt een luxeleventje in Nederland. Ze heeft een nieuwe man en is jullie vergeten,” zei hij tegen haar zoons. Een keer per jaar ging ze met Herman naar Brazilië om haar zoons te zien, maar toen ze een jaar of tien waren wilden ze zich niet meer laten omhelzen. Als ze met ze wilde gaan zwemmen of ijs eten, moest hun vader mee, anders gingen ze niet. Later hoorde ze van hen dat ze bang waren dat hun moeder hen wilde ontvoeren. Dat had hun vader ze wijsgemaakt.

Met Herman – die een 18-jarige, half Braziliaanse dochter heeft uit een vorige relatie – had ze kinderen kunnen krijgen, maar Roseli wilde niet dat haar zoons zouden denken dat ze een nieuw leven had en niet meer aan hen dacht.

Zij moest het doen met de kinderen waar ze op paste. Als de ouders naar hun werk waren dacht ze: nu moet ik ze beschermen. Ze gaf hen de fles. Ze wiegde ze als ze verdrietig waren, bracht ze met de kinderwagen naar de crèche en later liep ze met hen naar de lagere school. Met hen deed ze alle dingen die ze niet met haar eigen kinderen kon doen. Als de kinderen huilden, dacht ze dat het een boodschap van haar zoontjes was. Als ze hen zou troosten, zouden haar kinderen dat voelen.

Ticket

Toen haar jongste zoon dertien was, belde zijn vader. Dat het te gevaarlijk voor Rafael was geworden. Hij moest drugs rondbrengen en andere bendes zaten achter hem aan. Al die jaren had ze met de telefoon naast haar oor geslapen, had ze geld klaar gehad voor een ticket. Ze wilde meteen kunnen vertrekken als haar kinderen haar nodig hadden. Het was een obsessie, zegt Roseli. Alles had ze voor hen over. Ze was als de dood dat haar ex het contact zou verbreken. Ze de stemmen van haar zoontjes niet meer zou kunnen horen. Dus als haar ex, zijn vriendin, of een andere vrouw haar belde en zei dat er geen geld was, dat die vent al dagen weg was en zij met die twee jongens zat, dan vroeg ze haar rekeningnummer en maakte ze meteen geld over.

Ze was naar Brazilië gevlogen en had haar zoon Rafael meegenomen. Twee jaar geleden was haar oudste, Gabriel, ook eindelijk gekomen. Ze was dolblij om hen beiden bij zich te hebben. Hier zouden ze gaan studeren en iemand kunnen worden. Maar Gabriel had andere plannen. “Ik wil werken.” In Brazilië hadden ze hem gezegd dat hij snel veel geld kon verdienen, rijk zou terugkeren en alles zou kunnen kopen. Maar van zijn moeder moest hij naar school en zijn inburgeringsexamen doen. “Hier is er niks aan,” zei hij en hij wilde terug naar Brazilië. “Het was moeilijk,” zegt ze. Vijftien jaar had ze op hem gewacht, maar na een paar maanden ging hij alweer weg.

Huisslaaf

Veel Brazilianen gaan terug. Soms omdat ze genoeg geld hebben om een huis te kopen. Vaker omdat ze het illegale leven niet langer aankunnen. Niet langer uitgebuit willen worden door huisbazen die driedubbele huur vragen, of werkgevers die hen maar de helft van het loon geven. Anderen hebben te veel heimwee of krijgen een baby en merken dat opvoeden en hele dagen schoonmaken niet samengaan. “Blijf daar, het is hier slechter dan vroeger,” krijgt Roseli soms te horen. Haar moeder is al lang geleden aan haar ellende bezweken. Ze weet nog dat ze haar sprak en ze zei: “Je moet snel komen, want ik heb niet lang meer.” “Ach, je weet hoe moeder is,” zei haar zus. Drie dagen later was ze overleden. De pijn van het niet gaan is altijd gebleven. Een paar weken geleden overleed haar vader. Haar zussen wilden naar Brazilië, Roseli niet. “Wat is er met je? Waarom huil je niet?” vroegen ze haar. “Hij is nooit een vader voor me geweest,” zei ze. “Als mensen me liefde geven, dan geef ik ze dat terug. Van hem heb ik het nooit ge­kregen.”

Dit jaar wil ze terug naar het dorp waar ze opgroeide. Ze zal alle mensen in haar straat langs gaan. Overal koffie drinken, wat eten en praten. Ze zal ’s ochtends beginnen en als ze geluk heeft is ze voor de zon ondergaat aan het eind van de straat.

Neus omhoog

Ze kent ze wel, Brazilianen die in het buitenland wonen en als ze teruggaan met hun neus omhoog lopen. Die vinden dat ze iemand zijn geworden, nu ze geld hebben. Die de armoede niet meer willen kennen. Zelf wil Roseli het niet vergeten. Daarom moet ze terug, weer voelen waar ze vandaan komt. Wonen zal ze er nooit. “Het leven daar is onrechtvaardig.” Roseli heeft gevoeld hoe het is om helemaal niets te hebben. Met dertien werkte ze als huisslaaf voor mensen met geld. Zelf nog een kind, moest ze andermans kinderen opvoeden. De vrouw jaagde haar weg omdat ze geen lekkere salade kon maken. Ze gooide de salade in Roseli’s gezicht en zei: “Mijn huis uit.”

Ze heeft gezien hoe in Brazilië die werelden nooit bij elkaar komen. Hoe de rijken rijker worden en de armen even kansloos zijn als dertig jaar geleden. In Nederland zag ze pas dat het anders kan. Dat de mensen bij wie ze schoonmaakte gewoon met haar aan tafel zitten. Koffie of eten voor haar maken. Mensen die arts of advocaat zijn, die haar een hand geven, haar bedanken en op de fiets stappen. Dat alle kinderen naar dezelfde school gaan.

In Brazilië liggen beide werelden mijlenver uit elkaar. De armen weten dat er geen enkele mogelijkheid is om ooit tot die andere wereld toe te treden. Een glimp van de ander door de geblindeerde autoruit is het enige contact dat er is.

Ineens weer een gezin

Een jaar geleden belde Gabriel: “Wil je me nog een kans geven?” Het is moeilijk om na al die jaren ineens een gezin te zijn. Herman heeft zijn dochter voor het eerst bij zich, en Roseli haar zoons. Roseli had er jaren over gedroomd en dacht dat ze snel gelukkig zouden worden. Ze zit haar zoons achter de broek. Ze wil dat ze hun kansen grijpen. Ze hebben een eigen kamer, krijgen kleren, eten, zakgeld. Alles. Ze hoeven alleen maar hun best te doen. Niet rond­hangen, zoals hun leeftijdgenoten misschien doen. Maar die hebben geen armoede gekend. Die hebben geen moeder die als kind op straat moest bedelen om eten.

Roseli hoopt dat haar zoons politieman zullen worden. Ze zijn allebei groot en knap en een uniform staat ze vast heel mooi. Goede, rechtvaardige politiemannen. Vanmorgen had Rafael zich verslapen. “O, kom op. Het is je eerste schooldag.” “Doe rustig, mama,” zeggen haar zoons. Roseli wil niet rustig zijn. Ze wil dat ze begrijpen dat wat nu goed lijkt, ineens voorbij kan zijn. Dan moet je klaar zijn om jezelf te redden.

Macho

Laatst was ze met Rafael naar het ziekenhuis, voor zijn bronchitis. De arts wilde weten of haar zoon vroeger last van zijn longen had.  Ergens allergisch voor was. Ze had gezegd dat hij nergens allergisch voor was. “Dat weet je helemaal niet,” zei Rafael. “Jij was er nooit.” “Ze moeten nog aan je wennen,” zeggen anderen haar. Ze raken haar niet aan. Als ze hen in haar armen wil sluiten, deinzen ze achteruit. “Ho, mam, niet doen.” Rafael laat iets meer toe. Die heeft meer haar karakter. Is zachter en emotioneler. Haar oudste is meer macho, als zijn vader. “Je hebt het ons nooit gegeven,” zegt die. “Je stuurde alleen maar geld en kleren. Dacht je dat we alleen dat nodig hadden?” “Ik wilde jullie alles geven,” antwoordt ze dan. “Meer kon ik vanaf hier niet doen.” Ze hoopt dat, als ze langer bij haar wonen, haar zoons toegankelijker worden. Dat ze gaan begrijpen dat alles wat ze deed, alleen maar voor hen was.

In de illegaliteit

Naar schatting wonen en werken er minstens tienduizend mensen zonder verblijfsvergunning in Amsterdam. Nederland verleent geen status aan economische vluchtelingen. Volgens een studie uit 2018 heeft zo’n 17 procent van de ongedocumenteerden de Braziliaanse nationaliteit. 

Bij aankomst worden ze vaak door landgenoten geholpen aan een woning en werk. Onwetend over de regels en gebruiken worden velen, niet zelden eveneens door land­genoten, uitgebuit via hoge huren en het afdragen van een deel van het loon.

De meeste van hen werken als schoonmaker bij particulieren. Anderen werken in massagesalons en restaurants.

Ook illegale arbeids­migranten hebben recht op noodzakelijke medische zorg. Ze kunnen hiervoor terecht in elk ziekenhuis. Medische zorg bij zwangerschap valt daar ook onder. Wanneer zij de kosten niet kunnen betalen, kan het ziekenhuis dit verhalen bij het Centraal Administratie Kantoor (CAK).

Kinderen zonder verblijfsdocument hebben in Nederland dezelfde rechten als ieder ander kind. Ze mogen gewoon naar school en hebben recht op jeugdzorg. Als ze zich voor hun 18de hebben ingeschreven voor een vervolgopleiding, mogen ze deze ook afmaken.

In de gemeenteraad van Amsterdam denkt men na over het verstrekken van een lokale identiteitspas voor ongedocumenteerde migranten, zodat ook zij toegang krijgen tot armoede- en hulpvoorzieningen, en ze bij misbruik of uit­buiting aangifte kunnen doen bij politie. 

– – –

https://www.parool.nl/amsterdam/zo-is-leven-in-illegaliteit-hoe-lang-moeten-we-dit-nog-vol-houden~b20bcea4/

= = =

van: NRC  –  10 juni 2020

‘Migratiestress’ bij de ChristenUnie

door Lotfi El Hamidi

Zullen migratie en integratie nog bepalende thema’s worden in de aankomende verkiezingen? Dat was, pre-corona, sterk de verwachting. Ook voor de ChristenUnie, die op zulke onderwerpen steeds vaker lijkt mee te bewegen met de rechtse partijen.

Zo waren er het afgelopen jaar zogeheten ‘huiskamergesprekken’ over identiteit en migratie, gevolgd door een spraakmakend interview in NRC met partij-ideoloog Wouter Beekers, die nationalisme uit het verdomhoekje wil halen. En nu houden uitspraken van Laurens Wijmenga van het wetenschappelijke instituut de gemoederen binnen de CU bezig.

Intern ziet Wijmenga „een soort migratiestress”, zei hij onlangs in een gesprek met Nederlands Dagblad naar aanleiding van zijn essay over migratie. De bijbelse opdracht om gastvrij de vreemdeling op te vangen is voor de CU niet de enige manier om het migratie- en asielvraagstuk te benaderen, aldus Wijmenga. Hij wijst op „een Bijbelse lijn waarin juist de samenhang en zuiverheid van de nationale gemeenschap centraal staan”.

De woorden ‘zuiverheid van de nationale gemeenschap’, die ook in het essay terugkomen, deden de wenkbrauwen van CU-lid en mensenrechtenactivist Antonie Fountain fronsen, vertelt hij in zijn huiskamer in Ede. Fountain maakt zich al een tijd zorgen om „de ruk naar rechts” van zijn partij. Niet geheel toevallig werd hij drie jaar geleden lid om van binnenuit te ageren tegen „de hardvochtige asielparagraaf in het regeerakkoord”.

Steeds vaker ziet Fountain hoe asiel en arbeidsmigratie op een hoop worden gegooid en voor „ruis” in het debat zorgen. Ook constateert hij binnen een deel van de partij een „diepgewortelde angst voor moslims”. Fountain: „Er bestaat ook bij de CU een hardnekkig frame over de islam. Aan de ene kant versterkt door de ervaringen van [fractievoorzitter] Gert-Jan Segers in Egypte, maar ook door een conservatieve vleugel binnen de partij.”

Fountain mist de broodnodige nuance die bij de christelijk-sociale partij zou horen. „Over onze eigen godsdienst zijn we zeer genuanceerd. Bij misstanden kunnen we precies het onderscheid maken tussen stromingen en groepen binnen de grote christelijke familie. Maar waarom kunnen we dat niet opbrengen als het gaat om onze moslimbroeders en zusters?”

De ChristenUnie zit net als veel andere partijen nog steeds „in de Fortuyn-fuik”, zegt hij. Het wordt tijd om uit die fuik te komen, aldus Fountain. „We hebben een hoop brave leden die misschien iets minder spraakzaam en mediageniek zijn. Toch hoop ik dat vooral op dit soort thema’s de linkerflank wat luider van zich laat horen.”

Lotfi El Hamidi (L.elHamidi@nrc.nl @Lotfi_Hamid) schrijft op deze plek een wisselcolumn met Tom-Jan Meeus.

– – – https://www.nrc.nl/nieuws/2020/06/10/migratiestress-bij-de-christenunie-a4002296

Lees ook het essay ‘Een goed verhaal over migratie’ door Laurens Wijmenga, op:

www.wi.christenunie.nl/migratie2020 en beluister de podcast waarin Rikko Voorberg in gesprek met de auteur waarschuwt tegen denken vanuit de zuivere nationale gemeenschap.

= = =

Bij Here to Support zijn mensen geen nummers en wij noemen niemand cliënten. In veel gevallen leren we mensen kennen zonder dat we een juridische intake doen, zonder dat we een dossier lezen en we beginnen niet met moeilijke vragen. We zijn geïnteresseerd in persoonlijkheden, talenten, muziekkeuze, humor en eigenaardigheden. Veel mensen komen bij ons met een hulpvraag, we zoeken het juiste loket, verantwoordelijke organisatie of specialist. We gaan naast iemand staan en denken mee. We mailen en bellen om belangen behartigd te krijgen. We Are Here to Support.

De 40 mensen die dagelijks in onze dagopvang komen kennen we nu door en door. Wie drinkt zijn koffie met melk? En wie draait er graag Celine Dion? (antwoord: iedereen uit Nigeria). Maar nu voeren we iedere dag moeilijke gesprekken:  op 1 augustus sluit de noodopvang, en dezelfde dag sluit onze dagopvang. Voor iedereen is het onzeker of er een plek in de gemeentelijke opvang komt. We proberen mensen te laten screenen door de GGD maar zelfs voor de eerste screening van de GGD zijn nu wachtlijsten. De meeste mensen hebben geen eigen netwerk, ze spreken de taal niet en zijn doordat ze geen papieren hebben niet in staat om in eigen levensonderhoud te voorzien, hebben geen uitkering en mogen niet werken. Naast iemand staan die niet weet waar over 25 dagen te slapen, te eten en te douchen: Hoe doe je dat? Hoe kunnen wij daar zijn waar de mensen ons nodig hebben? Zoals het er nu uitziet worden meer dan 120 ongedocumenteerde mensen dakloos. Dit is te groot voor Here to Support om te dragen. 

We denken na over een grote media actie. Housing is a Human Right. Want dat dak, is zeker nodig. Hoe vormen we een groep van Amsterdammers om deze mensen heen, om hen die steeds te horen krijgen dat ze onzichtbaar moeten zijn, weg moeten gaan? 

Wil je met ons hierover meedenken? Mail dan info@heretosupport.nl

uit: Nieuwsbrief van Here to Support, van 7 juli 2020

Sinds 22 maart organiseert Here to Support voor 35 tot 40 mensen dagopvang op twee locaties in de stad. Wij gaan hier op 31 juli mee stoppen. In de komende weken gaat de gemeente Amsterdam de noodopvang (nachtopvang in de sporthallen), die is opgezet vanwege Corona, afbouwen. Het virus is nog niet weg, maar op 1 augustus sluiten de sporthallen helemaal. Er zijn meer dan honderd ongedocumenteerden die straks op straat zullen komen, en dan is er geen vangnet meer. Het wordt voor ons dan onmogelijk om op dezelfde manier een dagopvang te runnen zoals we nu doen. Waar we nu alleen een lunch verzorgen, zullen mensen straks drie maaltijden per dag missen; daarnaast hebben zij geen douche, geen bed en geen andere basisvoorzieningen. De druk op de dagopvang die wij nu met minimale middelen runnen zou te hoog worden. 

De voorspelling is dat een aantal mensen in de reguliere ongedocumenteerde opvang kunnen komen, als zij hoog op de wachtlijst staan, aangezien er veel plekken vrijkomen. Maar lang niet genoeg, en als er plekken vrijkomen betekent het ook weer dat andere mensen op straat komen. Zo zullen er 27 veelal jonge mensen 1 juli vanuit het Dublin programma uit de opvang gezet worden, omdat mensen met een Dublinclaim maar 6 maanden opvang krijgen terwijl zij 18 maanden moeten overbruggen voordat zij naar Ter Apel kunnen. Daarnaast komt er nog een groep mensen op straat waar het LVV programma voor ophoudt, dit betreft veelal oudere ongedocumenteerden. 

Here to Support trekt constant aan de noodbel. Wij zijn onderdeel van veel verschillende overleggen, wij mailen en bellen organisaties, gemeente en regiegroepen en nemen nergens een blad voor de mond. Here to Support wil niet meewerken aan een systeem dat mensen constant dakloos maakt. Here to Support kan niet elke keer als enige organisatie de gaten opvullen.

Wij zullen en kunnen geen grootschalige nachtopvang regelen komende zomer, deze aantallen dakloze ongedocumenteerde mensen zijn onhoudbaar.

Wij zien dat het vanwege Corona bijna onmogelijk is om het particuliere opvangnetwerk aan te spreken. Mensen hebben hun eigen logeerkamer nodig als werkkamer; zijn veel thuis of hebben angst voor corona bij logees. Door de crisis hebben veel particulieren het ook zelf financieel zwaar en kunnen zij geen extra monden voeden.

Waar gaan mensen naar toe als zij naar de straat worden verwezen? Here to Support ziet geen enkele organisatie bewegen om een vangnet op te zetten. Wij maken ons ernstig zorgen en zien donkere tijden aankomen waarin mensenrechten geschonden gaan worden. 

Wij gaan door met het agenderen van basisrechten, want ieder mens heeft recht op bescherming en een dak boven zijn of haar hoofd. Housing is a human right! Bescherming is niet alleen nodig in tijden van corona maar blijft nodig.

Wij houden jullie op de hoogte van wat er deze maand nog verder gaat gebeuren. 

uit: Nieuwsbrief van Here to Support, van 25 juni 2020

Binnen 3 weken tijd is door een klein team van 8 ongedocumenteerden meer dan 1000 mondkapjes geknipt en genaaid. De eerste lading werd deze week [begin juni] uitgedeeld bij de verschillende opvanglocaties in de stad waar ongedocumenteerden verblijven. 

Het idee kwam van het signaleringsteam van Amsterdam City Rights. Zodra mondkapjes in het OV verplicht werden, appte Ilmira uit Rusland dat ze een ontwerp had liggen en 50 kapjes had gemaakt. Zo ontstond het plan Right to Mobility: het maken van 1000 mondkapjes voor en door ongedocumenteerden, zodat zij zich ook veilig kunnen verplaatsen door Amsterdam. Iedere ongedocumenteerden in de gemeentelijke opvang krijgt twee wasbare mondkapjes.

Ilmira: ‘Het plan is om nu ook mondkapjes te maken voor andere Amsterdammers. Zo kunnen we iets teruggeven aan de stad.’ Daarnaast ligt het plan ter tafel om een kit samen te stellen waarmee mensen zelf hun mondkapje kunnen naaien. 

---

JIJ kunt ze ook kopen!

Voor slechts €5,-! Mail naar mondkapjes@heretosupport.nl. De bestelling komt dan terecht bij de makers. De opbrengst gaat niet via Here to Support, maar direct naar de makers. Dit is voor hen een mogelijkheid om eigen geld te verdienen, een bijdrage aan de maatschappij te leveren en te investeren in nieuw materiaal. 

CoCreative Agency 

Het plan van Ilmira past precies binnen onze CoCreative Agency, waar we samen met ongedocumenteerden producten maken die zij zelf kunnen verkopen. Here to Support investeert in materiaal, geeft verkooptrainingen en begeleidt in het maken van de producten. De makers en verkopers kunnen de producten kopen bij Here to Support en zelf doorverkopen. Op deze manier is er geen sprake van een werkgeversrelatie (dit is verboden) en kunnen ongedocumenteerden door zelf ondernemer te worden geld verdienen. Het project is opgezet met ondersteuning van Stichting Doen.

uit: Nieuwsbrief van Here to Support, 5 juni 2020

van: Parool  –  13 juni 2020

( op de website: De Ceuvel is open, maar de opvang van ongedocumenteerden gaat door )

Op broedplaats De Ceuvel vinden ongedocumenteerden die al jaren krakend door de stad trekken, rust en regelmaat. Het verrassende gevolg: een deel heeft Amsterdam inmiddels verlaten.

door Bart van Zoelen

Samantha Selima weet nog goed hoe ze de Mandela Kids vorig jaar aantrof in een kraakpand. “Ik was in shock,” zegt Selima, die de ongedocumenteerden bijstaat met hulpstichting Family on a mission. “Jonge jongens sliepen op de grond met alleen een deken. Moedeloos en zonder enig idee waar ze naartoe moesten.”
In april leefden ze nog op het koude beton van een parkeergarage in de Bijlmer. Dat is een wereld van verschil met hoe ze er nu bij zitten op broedplaats De Ceuvel in Noord. Terrasgangers weten: daar is het goed toeven. Op de vroegere scheepswerf worden duurzame innovaties beproefd, die bijna al het denkbare afval hergebruiken. Momenteel loopt er nog een bijzonder experiment: overdag worden hier zo’n vijftig ongedocumenteerden opgevangen.

Juist toen het coronavirus om zich heen greep, werd de garage in Zuidoost gesloopt. De gemeente regelde daarom een slaapplaats in sporthal Elzenhagen in Noord. Overdag waren de vooral uit West-Afrika afkomstige mannen welkom bij De Ceuvel. Het café was toch dicht en de bedrijven die er gevestigd zijn, werkten vanuit huis.

Vrijwilligers bieden medische zorg en juridisch advies. Verder krijgen de mannen taalles, bokstraining en workshops, zoals houtbewerking en schilderen. “We leren veel over hoe we ons leven weer kunnen oppakken,” zegt Samba Abdou Fatah (22), een van de leiders van de groep. Al acht jaar trekken ongedocumenteerden van kraakpand naar kraakpand. Onder de naam We Are Here werden ze een hoofdpijndossier voor de gemeente. Later, toen ze leefden in het Nelson Mandelapark, noemden ze zichzelf de Mandela Kids.

Realitycheck

De Ceuvel is intussen weer open, maar de opvang gaat door. Rebusachtige posters maken de ongedocumenteerden wegwijs in het oerwoud aan asielprocedures, maar hen wordt ook ingeprent waar de mogelijkheden ophouden. Het advies voor ieders specifieke situatie werkt als realitycheck, waardoor sommigen al tot de conclusie zijn gekomen dat er geen toekomst voor ze is in Nederland of Europa.

Het vertrouwen groeit en daarom staan ze ook meer open voor advies, zegt Esther Weller, die bij De Ceuvel werkt als programmamaker voor festivals en concerten. En er is rust om over hun toekomst na te denken, zegt Selima. In de parkeergarage waren ze alleen nog maar bezig met vandaag, hooguit morgen. “Ze zaten in een overlevingsmodus.”

“Best wat jongens maken kans om in Italië te mogen blijven,” weet Weller. De stichting probeert daar werk en onderdak te regelen, zodat ze niet overgeleverd zijn aan de maffiapraktijken waarover afschrikwekkende verhalen rondgaan. Weer anderen blijven hopen op een verblijfsvergunning in Nederland.

Krijgt de groep die al veel wegen heeft bewandeld om in Nederland te blijven dan geen valse hoop? “Wij geven duidelijkheid, we zijn niet soft,” zegt Huib Koel. De scheepsbouwer heeft een varend hotel op De Ceuvel. “Als ze uiteindelijk hebben uitgezocht welk traject voor hen het juiste is, dan gaan ze daar ook heen,” zegt hij. “Het is een advies,” zegt Selima. “We kunnen ze nooit dwingen.”

Via Italië naar Nederland

Toch komt er beweging in de groep. Van de 55 hebben er 22 binnen twee maanden de Mandela Kids verlaten – naar een asielzoekerscentrum, andere opvang of de geestelijke gezondheidszorg, maar ook naar Italië, Spanje en Duitsland. En als dat betekent dat de groep uit elkaar valt? “We waren samen vanwege het systeem, omdat we op straat moesten leven,” zegt de uit Gambia gevluchte Fatah, die zes jaar geleden naar Nederland kwam via Italië, Zwitserland en Duitsland. “Niemand wil dat. Van kraakpand naar kraakpand trekken, dat is geen leven.”

Het past bij De Ceuvel om een nieuw recept los te laten op de opvang van ongedocumenteerden. Het is eigenlijk niet anders dan na de vorige grote crisis, toen de broedplaats vanaf 2012 een manier bedacht om de zwaar vervuilde grond onder de werf schoon te maken. “We zien dit als een pilot, een experiment,” zegt Weller. “Door het gewoon te doen en al doende te leren.”

De Ceuvel heeft de gemeente laten weten graag nog drie maanden door te gaan – en misschien wel tot december. Wethouder Rutger Groot Wassink houdt echter vol dat de coronanoodopvang stopt. Amsterdam gaat tot 1 augustus door, een maand langer dan de rest van het land, maar daar houdt het mee op.

Dat lijkt De Ceuvel onverstandig. “Dan verlies je ze, denken wij,” zegt Koel. “Dan zwermen ze uit. De groep groeit weer en dan heb je over een jaar weer zestig mensen. Terwijl je, heel cynisch, ook kunt zeggen dat we het probleem van rechts aan het oplossen zijn. We zijn er al twintig kwijt.”

Het zou zonde zijn om te stoppen, net nu het vertrouwen van de groep is gewonnen, zegt Weller. “Anders begint het allemaal weer van voren af aan,” vreest zij. “Dan zijn het straks misschien de Noorderpark Kids.”

= = =

https://www.parool.nl/amsterdam/de-ceuvel-is-weer-open-maar-de-opvang-van-ongedocumenteerden-gaat-door~bc297cbc/

Stichting Human Aid Now    –    NL64 ABNA 0479 7172 73    –  ANBI

E-mail: info@humanaidnow.org

Actie ter ondersteuning van dakloze migranten in Griekenland en Amsterdam

Inleiding  – Human Aid Now in Griekenland – in Amsterdam – artikel Trouw

Inleiding

“Haal de 40.000 vluchtelingen van de Griekse eilanden af en verdeel ze over Europa. Wij artsen en andere zorgverleners hebben de eed van Hippocrates afgelegd waarin we beloven medische zorg te verlenen aan ieder individu ongeacht persoon en afkomst. Als Europese dokters zijn we verplicht om er alles aan te doen de levens te redden van de mensen buiten én binnen de vluchtelingenkampen.”

Deze oproep stond op 27 maart in talloze Europese kranten. Inmiddels hebben duizenden artsen de brief ondertekend. Een ander citaat: “Nu corona daar aan de poorten rammelt moeten de mensen direct in veiligheid gebracht worden. Van de Vijver: ‘Er is in Moria, een kamp met 22.000 mensen opeengepakt in een ruimte bedoeld voor 3.000, met slechts een handjevol artsen aanwezig’.”

Ondertussen blijven een handjevol NGO’s actief om de vluchtelingen zoveel mogelijk bij te staan.

Al eerder hebben wij u gevraagd in actie te komen voor Human Aid Now, die dagelijks actief is in Griekenland om de nood enigszins te lenigen. Oktober 2019 ging het om het inzamelen van kleding, waar een groot aantal kerken aan hebben mee gedaan. Hier is Human Aid Now nog steeds zeer dankbaar voor.

Human Aid Now in Griekenland

Voor haar werk in Griekenland wil Human Aid Now u nu om een geldelijke bijdrage vragen.

Dit mede omdat het nu niet mogelijk is omdat er geen goederen verzonden kunnen worden.

Hier wordt de huidige situatie omschreven

en de vier projecten die Human Aid Now in Griekenland heeft opgezet.

Huidige situatie

Vanwege de verspreiding van het Corona-virus verbieden de officiële regels ook in Griekenland een aantal dingen. Zo mag je alleen met schriftelijke toestemming als geregistreerd persoon de deur uit om bijvoorbeeld naar de supermarkt te gaan of om mensen in nood te helpen. Alle gemeentelijke en kerkelijke voedseldistributies zijn gestopt om aan de regels te voldoen en hun vrijwilligers niet in gevaar te brengen. Veel vluchtelingen wonen op straat en kunnen niet naar een supermarkt gaan, omdat ze geen id-kaart hebben en nu ook niet asiel kunnen aanvragen (asielaanvragen zijn, evenals in Nederland, sinds begin maart stop gezet). Voor hen zit er niets anders op dan op zoek te gaan naar eten met het risico dat ze zichzelf en alle Grieken in gevaar brengen met het Corona-virus.

Project 1. Thessaloniki.          Voedseldistributie door Philoxenia:

Een andere manier van voedseldistributie moest gevonden worden nu er niet meer in groepen gekookt mocht worden en niet meer centraal uitgedeeld kon worden. Human Aid Now werkt al anderhalf jaar samen met Team Philoxenia (letterlijk: ‘liefde voor een vreemdeling’). Philoxenia; het enige team dat doorgaat met het leveren van voedsel en enkele basishygiëneproducten (alleen meenemen). De meerderheid van de dakloze migranten die door PHX geholpen worden, heeft geen geld meer, heeft geen recht op een huis en door de extreme omstandigheden kunnen zij geen juridische ondersteuning krijgen of zich medisch laten onderzoeken.

In samenwerking met de gemeente hebben PHX en Human Aid Now toestemming kunnen krijgen om kleinschalige distributies bij de kraakpanden waar deze vluchtelingen wonen te organiseren.

Elke dakloze migrant ontvangt een portie eten en enkele hygiëne middelen. De maaltijden moeten snel en door slechts twee vrijwilligers bereid worden en zien er dus steeds anders uit.

Een typisch voorbeeld van zo’n maaltijd:

2 stuks Arabisch brood €0,20

100 gram Bulgur tarwe €0,18

25 gram Tomatenpuree €0,03

1 banaan €0,09

1 ei €0,10

2 plakjes kaas €0,23

1 flesje water €0,10

1 flesje shampoo (per 18 dagen) €0,10

1 pak babydoekjes (per 13 dagen) €0,10

Normaliter kosten de voedseldistributies PHX ongeveer €65 per dag, omdat bijna alles gedoneerd wordt door marktkooplieden uit de regio. Nu de markt dicht is, kunnen zij ook hier niet meer op rekenen.

Extra maandelijkse kosten:

€1,13 per persoon, €339,- per dag, ofwel €2373,- per week.

Dat is ongeveer wat het normaal kost om de vluchtelingen een maand te voeden. Totaal: € 9492 / maand

Project 2. Samos.        Medische hulp

De kliniek van Human Aid Now verleent medische hulp aan 2.500 patiënten per maand.

Door Corona moest er een nieuw systeem opgezet worden, waardoor minder mensen in de kliniek behandeld kunnen worden.

Extra maandelijkse kosten:

o Een extra medisch bureau huren om te voldoen aan de afstandsregels: € 500.

o Extra medicijnen die eerder uit heel Europa werden gedoneerd,

maar waarvan het niet langer mogelijk is ze te verzenden.: € 1000.

Totaal: € 1500 / maand

Project 3. Noord-Griekenland.           Informatie verschaffing

Het verschaffen van informatie over wetten en regels aan 30.000 vluchtelingen per maand.

Het merendeel van de informatie werd aan meer dan honderd gezinnen per week verstrekt.

Dit gebeurde face-to-face. Bijna alle informatieverstrekking wordt nu online uitgevoerd.

Wat nog wel face to face gebeurt, zijn de persoonlijk verzoeken om hulp die uit de dakloze vluchtelingengemeenschap komen. Zij hebben namelijk vaak geen mobiele telefoon.

Extra maandelijkse kosten:

o Juridische ondersteuning bieden aan dakloze vluchtelingen die in kraakpanden wonen.

benzinekosten: € 250.

o Aanschaf van 2 extra telefoons en 1 laptop om juridisch advies te geven

(aanvragen voor ondersteuning zijn met factor 8 gestegen!): eenmalig: € 600

o Extra vertaler en casusmedewerker omdat er door de nieuwe asielregels meer hulp nodig is

Transport- en voedselkosten. € 500

Totaal: € 750 / maand + € 600 eenmalig

Project 4. Thessaloniki.          Mobiele medische hulp.

Mobiele medische hulp aan 1.500 patiënten per maand.

Humand Aid Now heeft van de gemeente een speciale toelage gekregen om haar activiteiten voort te zetten. Extra kosten zijn nieuwe handschoenen voor iedere dag, maskers & desinfecterende zeep, die € 10 per dag kost.

Extra maandelijkse kosten: Totaal: € 310, -.

Uw donatie

Overweegt u om een donatie te doen voor de projecten in Griekenland,

dan kunt u die overmaken naar:

NL64 ABNA 0479 7172 73    t.n.v. Human Aid Now

Er worden geen overheadkosten berekend.

Alle donaties gaan rechtstreeks naar de eindbegunstigden.

Elk klein bedrag helpt!!

= = = = = = =

Human Aid Now in Amsterdam

Human Aid Now vraagt u met name om een bijdrage voor hun werk in Griekenland.

Om u op de hoogte te houden, hier ook een update over hun werk in Amsterdam.

Huidige situatie

Het Parool 22 april:

“Amsterdam wil arbeidsmigranten zonder werk- en verblijfsvergunning opsporen. Doel is hun problemen door de coronacrisis in beeld te krijgen en hulp daarop af te stemmen. Volgens de gemeente dreigen dakloosheid en honger, omdat veel migranten hun baan kwijtraken en geen recht hebben op formele overheidshulp. Het gaat ook om gezinnen met kinderen.

En Don Ceder, raadslid Christen Unie wordt geciteerd:

“Sommige gezinnen zijn hier al sinds de jaren zeventig en hebben kinderen die altijd in Amsterdam hebben gewoond. Omdat die groep nooit in kaart is gebracht kan er ook nauwelijks effectief overheidsbeleid worden gemaakt om hen te helpen. Het is nu nóg urgenter dat we te weten komen wie deze mensen zijn en met hoeveel.”

Door het wegvallen van de economie in deze Coronatijd wordt plotseling de parallelle economie zichtbaar. Met name in de horeca, de grootste werkgever van Nederland, werken arbeidsmigranten zonder werk- en verblijfsvergunning die soms al 20, 30 jaar in Nederland zijn en hier een bestaan hebben opgebouwd. Nu vallen plotseling hun inkomsten weg. Dit verandert de doelgroep waarvoor talloze vrijwilligers zich belangeloos inzetten. Ook Human Aid Now, het Code Rood Netwerk en het Wereldhuis doen hun uiterste best om zoveel mogelijk mensen te helpen.

Human Aid Now levert sinds 2016 wekelijks voedsel aan vluchtelingen zonder papieren in Amsterdam. Wekelijks brengen zij een busje met groenten en fruit, zuivelproducten en andere kant-en-klare maaltijden dicht bij hun houdbaarheidsdatum, naar ongedocumenteerden. Een groothandel is hen hierbij behulpzaam. Naast die donatie wordt dit door hen aangevuld met aankoop van droge goederen en andere niet-bederfelijke producten (rijst, bonen, bakolie, suiker, enz.).

Verslag activiteiten Human Aid Now in Amsterdam

Als gevolg van de corona-pandemie zijn de kosten sinds 15 maart sterk gestegen vanwege twee factoren:

A). Het aantal mensen zonder papieren dat voedsel nodig heeft, is toegenomen als:

1. De meeste kerken / NGO’s die voor deze bevolking kookten, moesten hun deuren sluiten, hetzij omdat ze de vereiste sociale afstandsmaatregelen niet konden implementeren, hetzij omdat ze hun vrijwilligers (vaak ouderen en daardoor blootgesteld) verloren. Dit betreft ongeveer 75 personen.

2. Ongeveer 100 gezinnen (gemiddeld 3-4 personen per gezin) zonder papieren die zichzelf in stand hielden via de parallelle economie, verloren hun inkomen van de ene op de andere dag.

B). Met het sluiten van markten en restaurants zijn de meeste van de gebruikelijke bronnen voor voedseldonaties verdwenen en moet bijna alles gekocht worden. Sinds 15 april is er echter een zeer grote wekelijkse donatie van zuivelproducten (enkele tonnen per week) gevonden. Onduidelijk is hoelang Human Aid Now hier een beroep op kan doen.

Het Amsterdam food project omvat momenteel vijf deelprojecten:

1) Bewaring en distributie van voedsel:

dit omvat wekelijkse rijpe groenten en fruit en zuivelproducten die bijna op de houdbaarheidsdatum zijn van groothandelaren + verschillende pallets met zuivelproducten die rechtstreeks van de producent komen. Dit voedsel wordt verdeeld via de dagverblijven van

De Regenboog Groep, het Wereldhuis, ASKV, Voedselbank Amsterdam, Volksbond, verschillende kerken, buurthuizen en burgergroepen die voedselpakketten maken voor kwetsbare mensen.

2) Dagelijkse lunch verzorgen voor 35 jonge Eritrese, Soedanese en Nigeriaanse vluchtelingen.

28 van de 35 zijn nog geen 25 jaar, 10 zijn net 18.

De gemeente Amsterdam zorgt voor een nachtopvang in de Sporthallen Zuid, waar ze ontbijt en diner krijgen. Ze moeten echter overdag het asiel verlaten en er wordt niets aan hen verstrekt.

Ze kunnen koken in de dagopvang van Here to Support of bij particulieren.

Daarom levert Human Aid Now de ingrediënten voor de dagelijkse lunch.

3) Verzorgen van lunches voor Amsterdamse schoonmaakteams (30 personen).

Hier gaat het om dak- en thuislozen die na hun schoonmaakwerk vroeger gingen lunchen in het Volksbond Koffiehuis, maar ook dit koffiehuis is momenteel gesloten. Vier keer per week biedt Human Aid Now kant-en-klare lunchpakketten aan, bereid door vrijwilligers.

4) Bijdragen aan voedselkosten voor mensen zonder papieren die door particuliere burgers worden opgevangen.

Het gaat vooralsnog om 10 mensen, van wie de meesten zich momenteel niet kunnen inschrijven

in Ter Apel vanwege de pandemie. We bezorgen ze voedselpakketten en nemen deel aan de winkelkosten voor essentiële artikelen.

5) Deelnemen aan het maken en verspreiden van voedselpakketten en afhaallunches aan gezinnen zonder papieren en individuen die vroeger zelfvoorzienend waren maar hun inkomen verloren vanwege Covid19.

Momenteel gaat het om ongeveer 80 gezinnen (3-4 personen per gezin). Onderzocht wordt de situatie van nog eens 15-20 gezinnen. Deze groep kan groeien naarmate Human Aid Now nieuwe gevallen tegenkomt.

Dit project wordt uitgevoerd in samenwerking met onder meer Huis van Wijk, de Diaconie, het Wereldhuis, ASKV en diverse kerken. We zorgen voor een deel van ons geborgen voedsel en de nodige rijst, bakolie en tomatenpuree. De andere NGO’s zorgen voor de rest van het eten.

Bij al onze voedselprojecten streven we naar uitgebalanceerde (veelal) vegetarische halal maaltijden van 650 tot 800 calorieën, inclusief minimaal 20 gram eiwitten.

Alle logistiek gebeurt binnen de door het RIVM aanbevolen maatstaven voor maatschappelijke afstand.

Afgezien van het voedsel dat Human Aid Now levert, zijn haar belangrijkste bijdragen:

– coördinatie,

– projectbeheer,

– logistiek,

– vrijwilligers vinden

– relaties onderhouden met zakelijke voedseldonoren.

Alle mensen die met Human Aid Now werken, zijn onbetaalde vrijwilligers.

– – – – – – Portret van de hulp door Human Aid Now in Amsterdam, in Trouw:

https://www.trouw.nl/binnenland/al-onze-reserves-verdampen-met-corona~bf73d987/

Vrijwilligers

‘Al onze reserves verdampen met corona’

Isabel Baneke   Trouw, 9 april 2020

De artsen van de ic-afdelingen ontvangen dagelijks applaus,

maar er zijn meer mensen die de samenleving draaiende houden tijdens deze coronacrisis. Vandaag: de vrijwilliger van een hulporganisatie.

Uit een van de lokalen in een oud schoolgebouw in Amsterdam-West schalt muziek. ‘Mag ik dan bij jou?’ in de coverversie van Topper Jeroen van der Boom. Binnen hangen veertien jongens uit Eritrea, Soedan en Syrië rond. Ze pielen op hun telefoon, liggen te slapen of leggen een kaartje.

Maar wanneer Dominique Nientker binnenkomt, veren ze op. Natúúrlijk willen ze helpen met het sjouwen van de kratten eten die ze voor hen heeft. Toch iets té enthousiast, blijkt bij de auto. De helft sloft met lege handen terug naar binnen.

Al bijna vier jaar zamelt Nientker voedsel in. Namens Human Aid Now, een hulpstichting die haar zoon in 2016 oprichtte voor vluchtelingen in verschillende Europese landen, haalt ze wekelijks zo’n 600 tot 800 kilo eten op bij horecagroothandels. Nientker sorteert de geretourneerde stukken vlees, het gebutste fruit en anderszins afgekeurde waren, waarna ze die ronddeelt aan ongedocumenteerde en dakloze vluchtelingen in en rond Amsterdam.

Vermagerde oogst “Maar sinds de uitbraak van het virus zie ik mijn oogst iedere week vermageren”, zegt de voormalig investment banker eerder die ochtend, vlak nadat een medewerker van een groothandel haar sip meldt niet meer dan een doosje zuivel te hebben dat tegen de houdbaarheidsdatum aanhikt. “Nu de horeca dicht is, kopen groothandels logischerwijs minder in en sturen klanten niets terug. En dus is het moeilijker om voedsel te verzamelen.” Ze wappert met haar boodschappenlijstje. “Ik ga zoveel mogelijk spullen bijkopen. Al onze reserves verdampen door corona, maar soit. Een crisis als deze maken we hopelijk nooit meer mee.”

Het rondwoekerende virus belemmert ook het uitdelen. “Normaal gesproken weet ik waar ik zijn moet. Maar de plekken waar vluchtelingen hun dagen doorbrengen, zijn nu dicht. Er is nachtopvang, maar ’s ochtends worden ze om half negen op straat gezet zonder ergens heen te kunnen. En het gros kan op geen enkele plek hun telefoon opladen, waardoor ik ze ook niet kan bereiken.”

Grote Zorgen Wanneer de 57-jarige over de pandemie spreekt, betrekt haar opgeruimde gelaat. Ze vreest niet voor haar eigen gestel, maar voor de fysieke en mentale gezondheid van vluchtelingen zonder papieren. Naast elektriciteit hebben zij nu ook geen toegang tot kranen en ze zijn bang besmet te raken. Bovendien maken ze zich grote zorgen om hun achtergelaten familie. “Met de pandemie voel ik me nog machtelozer dan anders”, zegt Nientker terwijl ze een doos aubergines in haar witte Fiat Punto laadt. “Nu hulporganisaties hun deuren hebben moeten sluiten is mijn specialiteit, voedsel, extra belangrijk. En toch staat mijn auto vaker stil dan normaal.”  

Op de vraag of alle vluchtelingen in Europa toegelaten zouden moeten worden, heeft Nientker geen antwoord. “Human Aid Now is niet activistisch. Maar we willen wel dat iedereen die hier is humaan wordt behandeld. Vluchtelingen hebben recht op voedsel, maar ook op onderdak, kleding, veiligheid, informatie en medische hulp. Ook al is ons werk een druppel op een gloeiende plaat, daar gaan we vol voor, zowel hier als in de Griekse kampen. Je bent wat je doet.”

= = = = = = =

Brazilië is een prachtig land. Als je veel geld hebt, kun je er relatief veilig wonen in een huis met goede beveiliging, maar voor mensen met weinig geld en een gezin met jonge kinderen is de realiteit heel anders. Armoede en geweld van de drugsmaffia beheersen het leven. Geen wonder dat zij proberen in een ander land een veilig bestaan op te bouwen voor zichzelf en hun kinderen.
In Amsterdam leven veel ongedocumenteerde Brazilianen. Het zijn voornamelijk economische migranten, een kwetsbare groep mensen die helaas buiten elke vorm van stedelijk beleid valt.

Gianni da Costa doet allerlei vrijwilligerswerk, onder meer voor De Regenboog Groep. Sinds 2017 heeft hij een groep van ongeveer 50 ongedocumenteerde jongeren (en hun ouders) uit Amsterdam-West onder zijn hoede genomen, kinderen van 5 tot 18 jaar. Hun leven is niet gemakkelijk, want gezondheidszorg, onderwijs en onderdak zijn voor hen niet vanzelfsprekend. Ook voor de ouders is dit een schrijnende situatie. Elke zaterdag krijgen de kinderen coaching en begeleiding van Gianni. Blik op Talent heeft haar kantoor gratis hiervoor ter beschikking gesteld.
Ook de Vrijwilligersacademie van Stichting De Regenboog helpt mee door op zaterdagmiddag gratis taallessen aan de volwassenen te geven.

Door de coronacrisis worden deze Brazilianen extra hard getroffen. Velen werken als schoonmaker, maar hun klanten hebben voor 90% afgezegd. Dat zorgt voor acute geldproblemen, want zij betalen te hoge huren omdat ze geen sociale huurwoning of huursubsidie kunnen krijgen. De Nederlandse staat helpt bedrijven en ondernemers tijdens de coronacrisis met tijdelijke financiële overbrugging, maar deze mensen hebben geen recht op voorzieningen zoals een uitkering of de Voedselbank. Bijzondere tijden, vragen om bijzondere acties. Daarom geven wij dankzij donaties van anderen inmiddels al drie weken aan 170 gezinnen voedselpakketten. Het is een broodnodige actie. We zien dat de vraag groot is en dat we verder kunnen uitbreiden. Door uw donatie kunnen wij dit mogelijk maken.
U kunt helpen door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL79 TRIO 0379 3155 64 t.n.v. Stichting Regenboog Amsterdam onder vermelding van actie ongedocumenteerde Brazilianen. Regenboog Amsterdam is erkend als algemeen nut beogende instelling (ANBI). Uw gift is aftrekbaar voor de inkomstenbelasting.

Met hartelijke groet namens de Vrijwilligersacademie,
Karin Hanekroot, directeur
Gianni da Costa