In de Derkinderenstraat wonen sinds een half jaar 150 migranten zonder geldige verblijfspapieren in een oud schoolgebouw. ‘We zien ze vooral heen en weer lopen met Albert Heijntasjes.’
door David Hielkema – Parool – 10 april 2019
Het pleintje
naast het oude schoolgebouw is rustig. Voetbalveldje, speeltuin, het is er opgeruimd.
Het enige afval dat er te vinden is, zijn zonnebloempitten onder de bankjes.
Ook het schoolgebouw zelf trekt nauwelijks de aandacht. Een enkeling zal de
tekst opvallen, die groot op de ramen prijkt: ‘Iedereen is welkom’.
Rutger Groot Wassink weet inmiddels wel dat niet iedereen dat vindt. Tijdens
zijn bezoeken aan potentiële opvanglocaties kreeg de wethouder van Sociale
Zaken van alles te horen: mensen moeten terug naar hun eigen land of ze gaan de
buurt verpesten.
Ook in Nieuw-West was niet iedereen enthousiast. “Eerst was er spanning in de buurt. Heerste er wat angst. u vindt iedereen het wel oké,” zegt Brian Luikel (27), die in het oude schoolgebouw een café heeft.
Ben Hallozi (62) woont pal naast het gebouw. “Af en toe hoor je ze heel goed,” zegt hij. “Maar het zijn mensen zoals wij. Als wij onze rust behouden en als deze plek hun rust geeft, is het geen probleem.”
Oumaima El Fakir (19), die al haar hele leven naast het schoolgebouw woont, zegt geen overlast te ervaren. Een andere buurtbewoner zegt een ‘beetje geluid’ te horen, maar vindt dat ‘geen probleem’. Nog een ander zegt dat hij de mensen weinig ziet, maar ze lijken hem wel ‘tof’.
Liever dit dat krakers
Bij de tandartsenpraktijk en het kinderdagverblijf in de straat hebben ze ook geen bezwaren. “Liever dit dan dat ze panden kraken,” zegt Dimitrov Lebedov (26). Anissa El Abbassi (23) en Maryam Belkadi (23): “We zien ze vooral vaak heen en weer lopen met Albert Heijntasjes. Soms zien we dezelfde mensen meerdere keren per dag.”
Ook het aantal klachten dat de gemeente binnenkrijgt over de ongedocumenteerden, valt mee: tot nu toe drie. Een buurtbewoner vond het ‘onprettig’ dat een groep bewoners bij de ingang van het gebouw stond. Eén melding van geluidsoverlast. En een verkeerd geparkeerde auta van een cateraar.
Niet zo gek, zegt buurtbewoner Hallozi. “Er wonen hier nog genoeg leuke mensen die openstaan voor iedereen.”
Hallozi woont al 22 jaar in zijn flat in Overtoomseveld. Voordat de 24 uursopvang in het pand trok, zat hier het Comenius Lyceum, vernoemd naar theoloog Jan Amos Comenius. Hij schreef ooit: “Wij zijn allen burgers van één wereld. Een mens haten omdat hij elders is geboren, omdat hij een andere taal spreekt, wat een onbegrip!” Alsof zijn geest nog door het gebouw en door de buurt dwaalt.
Het oude schoolgebouw is in tweeën gedeeld. Rechts is voor broedplaats Lola, die de hoofdingang heeft. Links is voor de opvang, waarvoor de achteringang wordt gebruikt. Hier zit 24 uur per dag beveiliging.
“Je moet het echt zien als hun woning,” zegt Conrad Köckert (40), teammanager bij zorgorganisatie HVO-Querido, die de opvang in opdracht van de gemeente organiseert. “Jij wilt ook niet dat er opeens vreemden in jouw huiskamer staan.”
150 koelkasten
Een gezamenlijke ruimte met een televisie. Een groot lokaal met 150 op elkaar gestapelde koelkastjes. Gescheiden badkamers en toiletten. Een noodlokaal met een geïmproviseerde keuken. Veel gangen en trappen. Zo ziet het huis van de vluchtelingen eruit.
Slapen doen ze er in oude schoollokalen, die doormidden zijn gedeeld door dunne wandjes. “Eerst was het moeilijk,” vertelt Nuraini Suliman (28) uit Eritrea. “Ik sliep met drie mensen uit andere landen. We konden niet met elkaar communiceren. Ik ergerde me aan ze. Nu slaap ik met mensen uit mijn eigen land. We leven echt samen.”
De vluchtelingen zitten niet de hele dag binnen. Ze gaan naar Oost voor taallessen, naar de Jordaan voor juridische hulp, naar het centrum voor informatie of een cursus bij het Wereldhuis, naar Zuidoost voor fietsles en naar West voor psychologische hulp. Medische zorg krijgen ze van de Dokters van de Wereld, die elke woensdag naar de Derkinderenstraat komen.
Verveling en onrust
Toch liggen verveling en onrust op de loer. Om dat te voorkomen, gelden er allerlei regels voor de bewoners. Niet de hele dag op bed liggen bijvoorbeeld, geen drank of drugs, voor half elf ’s avonds binnen zijn, niet discrimineren en niet rond het gebouw hangen.
Sinds januari krijgen de bewoners leefgeld: 50 euro per week, waarmee ze hun eigen boodschappen kunnen doen, zodat ze een zelfstandiger bestaan kunnen leiden.
“Over een paar maanden kan ik in alle rust een nieuwe asielaanvraag doen,” zegt Obi Uweafiri (27) uit Nigeria. Mutala Farid Anas (20) uit Ghana zegt blij te zijn met een eigen bed en de rust die hij daardoor krijgt. De twee koken vaak samen, vaak voor een grote groep eters. Dat soort dingen ziet teammanager Köckert vaker sinds de invoering van het leefgeld. “Ze helpen elkaar echt.”
Honderdvijftig mensen in één pand is wel veel, zegt Köckert. “Ze hebben soms heftige, traumatische ervaringen. Natuurlijk levert dat af en toe problemen op. Kleinschalige opvang zou beter zijn, omdat je ze dan nog beter zou kunnen ondersteunen.”
– – – – –
Dublinclaimanten
= Het rijk en vijf gemeenten kwamen eind vorig jaar tot een akkoord over de opvang van ongedocumenteerden.
= Amsterdam vangt 500 ongedocumenteerden op in maximaal 23 panden.
= Eind april neemt het college van b. en w. een besluit over de eerste zeven locaties. In juli moeten de eerste deuren opengaan.
= Het rijk financiert 360 plekken, de rest betaalt de gemeente Amsterdam.
= Ongedocumenteerden krijgen anderhalf jaar de tijd om te werken aan hun toekomst: vrijwillig het land uit of alsnog via een juridisch traject aanspraak maken op een verblijfsvergunning.
= In de overeenkomst tussen het rijk en de gemeente staat dat 20 procent van de mensen die worden opgevangen tot één van deze twee conclusies moet komen.
= Een ongedocumenteerde heeft één keer recht op opvang. Als iemand na anderhalf jaar niet tot een van de conclusies is gekomen, is hij of zij niet meer welkom in de opvang.
= De gemeente is verantwoordelijk voor selectie van mensen die worden opgevangen.
= De opvang is alleen bedoeld voor mensen uit onveilige landen, niet voor migranten uit landen rond de Middellandse Zee of uit West-Afrika, die volgens Nederland veilig zijn.
= In de Derkinderenstraat wonen, naast 34 mensen uit veilige landen, 115 Dublinclaimanten: asielzoekers die zich in een ander Europees land hebben geregistreerd, maar de procedure niet hebben afgemaakt. Na achttien maanden vervalt de verantwoordelijkheid van het eerste asielland en mogen asielzoekers in een tweede land opnieuw een aanvraag doen.
= Deze Dublinclaimanten komen niet in aanmerking voor de 360 plekken die het rijk financiert en tellen niet mee voor de 20 procent. De gemeente wil ze wel opvangen als onderdeel van de plekken voor 500 ongedocumenteerden.
= = = = = =
https://www.parool.nl/amsterdam/opvang-migranten-in-nieuw-west-iedereen-vindt-het-wel-oke~a4625715/
= = = = = =
