De gemeente Amsterdam heeft besloten tot een ambitieus plan voor 24-uurs opvang voor 500 ongedocumenteerde vluchtelingen, onder wie ook zogeheten Dublin-claimanten.

Het realiseren van het plan blijkt in de praktijk (natuurlijk) heel lastig. Om verschillende redenen: 
Praktisch: hoe vindt je de geschikte locaties? De gemeente werkt zich suf. 
En ideologisch: er zijn veel meer ongedocumenteerde asielzoekers dan 500 in Amsterdam. 
En procedureel: hoe richt je een goede procedure in om de meest kwetsbaren snel te kunnen helpen en mensen die echt niet in aanmerking komen voor asiel (omdat ze uit veilige landen komen, bv) snel uit de groep te ‘filteren’?

Het plan van de gemeente is ambitieus en vraagt enorme inzet, terwijl duidelijk is dat ook bij een succesvolle uitvoering er altijd meer vraag naar opvang zal zijn dan geboden wordt.

De gezamenlijke organisaties verenigd in het Gelagkamer- overleg blijven de ontwikkelingen volgen en zien het als hun taak om wat onmogelijk lijkt te blijven bepleiten, omdat het nodig is.