De Dublinverordening bepaalt dat het land waar een vreemdeling Europa binnenkwam verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek. Deze regels werden ooit ingevoerd om te voorkomen dat asielzoekers Europa rondreizen om in verschillende lidstaten een procedure te beginnen, maar ook om te zorgen dat niet ieder land zijn handen van een zaak af kan trekken. Zodra iemand in Nederland een asielprocedure begint, wordt in verschillende databases gecontroleerd of diegene eerder in een andere EU-lidstaat is geweest.
Mensen met een zgn. Dublinclaim hebben één mogelijkheid om toch in Nederland te kunnen blijven: anderhalf jaar ‘onderduiken’ en daarna alsnog asiel aanvragen. Hun helpers blijven het liefst in de luwte. Lees het artikel uit De Groene Amsterdammer. https://www.groene.nl/artikel/het-is-beter-om-niet-te-veel-te-weten
NB – Amsterdam sluit Dublinclaimanten niet uit van opvang; op dit moment wonen enkele tientallen m.n. Eritrese jonge mensen in de gemeentelijke opvang, en vertrekken van daaruit naar Ter Apel om hun asielprocedure te beginnen, zodra de 18 maanden wachttijd verstreken zijn. In de nieuwe 24-uursopvang vanaf 1 juli zullen alleen Dublinclaimanten uit landen waar de opvang slecht is of ontbreekt, nog welkom zijn.
