van: Trouw  –  11 juni 2022

Oekraïners willen naar Amsterdam, maar dat past niet

Oekraïners willen naar Amsterdam, ze kennen het en denken er makkelijker te kunnen werken. Maar er is nauwelijks plek. Hoe moet dat de komende maanden?

door Tim van der Pal

Het geluid van een Amsterdamse tram klinkt hier haast als een telefoon onder een dekbed. Voor de Oekraïense vluchtelingen bij het registratiepunt op station Amsterdam Centraal is het niet meer dan een verstomd belletje. De grote drukke stad is dichtbij, maar lijkt ver weg. Binnen op de bank wachten Oekraïense moeders, kinderen en een enkele vader tot ze naar een opvanglocatie in Nederland worden gebracht. De meesten slapen, andere turen vermoeid naar hun telefoon.

Nog iedere dag stappen meer dan honderd Oekraïense vluchtelingen de trein uit op Amsterdam Centraal. Via geel-blauwe bordjes en vrijwilligers komen ze vervolgens terecht bij het registratiepunt van de gemeente en het Rode Kruis.

Dit is een groot centrum, ingericht in het station waar Oekraïners, hun kinderen en huisdieren Nederland voor het eerst echt zien. Op kleine tafeltjes liggen papieren bordjes met bananen en appels, de ijskasten zijn gevuld en er staan zakken met kattenvoer.

De afgelopen maanden kwam ongeveer een derde van alle Oekraïners via dit Humanitarian Service Point naar Nederland. Meer dan 16.000 vluchtelingen werden er opgevangen.

Het land in

Na een paar uur wachten gaan de Oekraïners vanaf hier per bus naar noodopvanglocaties in het land. Amsterdam heeft zo bezien voor de vluchtelingen een functie als logistieke hub. Velen willen er graag blijven. De stad is bekend, en vluchtelingen zien er meer economische mogelijkheden. Ook kennen ze vaker mensen die er al wonen. Amsterdam heeft al jaren een levendige Oekraïense gemeenschap waar men zich op den duur wellicht bij wil aansluiten.

Maar van de Oekraïners die zich op Amsterdam CS melden kan slechts een gedeelte in de hoofdstad blijven. De bestemming van de bussen die elders het land in rijden, wordt daarom niet altijd meer vermeld. “Om te voorkomen dat mensen ‘Heerenveen’ horen en misschien niet meer willen instappen, noemen we slechts de aankomsttijd”, zegt een locatiemanager van het Rode Kruis in Amsterdam daarover.

In de hoofdstad is in de noodopvang op zich nog wel ruimte voor Oekraïners. Momenteel zijn iets meer dan 1000 van de 1600 beschikbare bedden in hotels, boten en hostels bezet. Binnenkort komen er op verzoek van het ministerie meer plekken beschikbaar. Dan heeft Amsterdam ruimte voor 2460 Oekraïners. Er worden plekken vrijgehouden, omdat de Amsterdamse opvang anders binnen een paar dagen gevuld zou zijn.

Rustig op het registratiepunt

Omdat er slechts een paar keer per dag een trein met Oekraïners aankomt op Amsterdam CS, is het op het registratiepunt meestal rustig. In kantoortjes naast de opvangkamers voor vluchtelingen zitten mensen met jasjes van het Rode Kruis te werken, doodgewoon en routineus. De kalmte lijkt overgesprongen op de Oekraïners die op banken rustig wachten tot de volgende bus komt. Op een treinbord is te zien hoe laat de internationale treinen aankomen, maar ook daar lijkt niemand echt op te letten. Na de eerste maanden raakten de mensen die werken op het Humanitarian Service Point steeds maar aan de routines gewend.

Naast de opvanglocaties van de gemeente kunnen vluchtelingen ook terecht bij particulieren in Amsterdam, maar bij hen is volgens stichting OpenEmbassy geen plek meer. De stichting coördineert een netwerk van vrijwilligers die Oekraïners in Nederland helpen. De vele vluchtelingen die een plekje zoeken in de regio Amsterdam moeten ze steevast teleurstellen.

Kant-en-klare huisjes

Nu de eerste noodsituatie voorbij is, verwacht de gemeente Amsterdam dat vluchtelingen die nu elders zijn opgevangen naar de stad zullen trekken. Amsterdam is nu al druk bezig semipermanente woningen voor Oekraïners te vinden. Op verschillende plekken in de stad worden mogelijk kantoren omgebouwd en er komen waarschijnlijk kant-en-klare huisjes op parkeerplaatsen. De gemeente creëert ruimte voor een paar honderd vluchtelingen, voor een verblijf van één tot drie jaar. De plekken zijn bedoeld voor Oekraïners die nu al in de stad verblijven.

Meer dan 750 Oekraïense vluchtelingen werken inmiddels in de regio Groot-Amsterdam – dat is 13 procent van het aantal Oekraïense vluchtelingen dat nu in Nederland aan het werk is. Wanneer ze hun eigen geld verdienen, kunnen ze zelf de Nederlandse woningmarkt betreden. Bij stichting OpenEmbassy zien ze dat ook gebeuren. Volgens hen kunnen Oekraïners zelf huren betalen, maar stuiten ze momenteel op de nijpende woningnood.

Volgende fase

De Amsterdamse wethouder van sociale zaken Rutger Groot Wassink spreekt van een volgende fase in de opvang. Hij verwacht dat Oekraïners de komende tijd in Nederland gaan aarden en misschien wel jaren blijven. “Uit het verleden en de nasleep van de Joegoslavië-oorlog weten we dat ook Europese vluchtelingen in Nederland blijven. Het moet blijken hoe we daarmee omgaan.”

Volgens de wethouder moet er een betere balans komen tussen regio’s die noodopvang verzorgen en regio’s die bijvoorbeeld huisvesting regelen. “Amsterdam kan veel opvang regelen, maar woningen en ruimte zijn hier relatief duur”, zegt Groot Wassink. “Dat moet beter worden verdeeld, juist nu de fase van integratie begint.”

Op het Humanitarian Service Point denken de meeste Oekraïners daar waarschijnlijk nog niet aan. Rusten op de bank en wachten op de volgende bus, daar hebben ze het voor nu druk genoeg mee. Al zit er volgens het Rode Kruis ook geregeld iemand op een meegebrachte laptop te werken.

– – –

https://www.trouw.nl/binnenland/oekrainers-willen-naar-amsterdam-maar-dat-past-niet~b619fca2/

= = =

door David Hielkema en Tim Wagemakers [ Parool – 19 mei 2022 ]

Amsterdam en Den Haag staan lijnrecht tegenover elkaar over de opvang voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Het kabinet wil die voortaan alleen beschikbaar stellen aan diegenen die meewerken aan hun terugkeer. Wethouder Rutger Groot Wassink weigert dat.

De opvang van ongedocumenteerde asielzoekers staat in één klap onder druk. Verantwoordelijk wethouder Rutger Groot Wassink (Vluchtelingen) is al enkele maanden in gesprek met staatssecretaris Eric van der Burg (Asiel) om de opvang voort te zetten, maar zegt ‘geen enkele aanwijzing te zien’ er op korte termijn met Den Haag uit te komen.

Van der Burg wil dat ongedocumenteerde asielzoekers alleen in de speciale 24-uurs opvang mogen verblijven als ze meewerken aan terugkeer naar hun land van herkomst. Groot Wassink wil juist dat mensen in de opvang ook andere opties kunnen verkennen, zoals het doen van een nieuwe asielaanvraag in Nederland of in een ander land – zoals nu ook het geval is.

Volgens Groot Wassink zullen ongedocumenteerde asielzoekers met de nieuwe plannen van Van der Burg geen gebruik meer maken van een opvanglocatie. Hij vreest dat grote groepen ongedocumenteerden weer uitzichtloos door de stad zullen trekken. “Iedereen die iets van dit dossier weet, zal zeggen dat dit niet werkt. Ik ga absoluut niet aan de plannen van het kabinet meewerken. Het is totaal onverantwoord. Wat wil deze VVD-staatssecretaris dan? Dat er in Amsterdam weer meer gekraakt wordt?”

De Amsterdamse wethouder wordt onder meer gesteund door GroenLinkswethouders uit de gemeenten Eindhoven en Groningen, waar deze speciale opvang voor ongedocumenteerden ook is gerealiseerd.

Regeerakkoord
Vóór de invoering van de speciale 24-uurs­opvang in 2018, ook wel de Landelijke Vreemdelingenvoorzieningen (LVV) genoemd, zwierven onder de naam We Are Here groepen door de stad. Met de pilot van de LVV’s in vijf gemeenten, die eind dit jaar afloopt, werd een belangrijke stap gezet om rust tussen kabinet en gemeenten rond dit dossier te creëren. In de LVV krijgen ongedocumenteerden anderhalf jaar de tijd om te werken aan hun toekomstperspectief.

Van der Burg zegt vast te houden aan het regeerakkoord dat in december werd gesloten, waarin staat dat de LVV ‘altijd gericht’ moet zijn op terugkeer. De staatssecretaris, die zich als oud-wethouder van Amsterdam (2010-2018) de situatie met We Are Here in de stad nog goed herinnert, hoopt eruit te komen met Groot Wassink, maar geeft geen garanties. “Het is niet op voorhand te garanderen dat dit succesvol afgerond gaat worden. Ik ga me daar wel voor inzetten.”

Als Amsterdam en Den Haag er niet uitkomen, heeft dat grote financiële gevolgen. Vorig jaar betaalde het rijk zo’n 4,9 miljoen euro mee aan de kosten van de opvang en in de afgelopen vier jaar zo’n 15 miljoen euro. Groot Wassink, die momenteel onderhandelt over een nieuw coalitieakkoord met PvdA en D66, beseft dat het mislukken van de gesprekken consequenties zal hebben. “Als we er niet uitkomen, levert dat een gat op dat we moeten zien te dichten. Met een opvang in sterk afgeslankte vorm bijvoorbeeld.”

Kritiek
In totaal zijn de afgelopen 3,5 jaar bijna 700 ongedocumenteerden opgevangen in de 24-uursopvang. Van degenen die de opvang hebben verlaten, is voor 94 personen een ‘duurzame oplossing’ gevonden – hun asielaanvraag werd goedgekeurd, zij konden een nieuwe aanvraag doen of gingen terug naar hun land van herkomst. Een groot deel van de uitstromers, circa 40 procent, kwam ‘zonder enig perspectief’ weer op straat terecht.

Vanuit de Amsterdamse oppositie, met name VVD en JA21, klinkt veel kritiek op die cijfers. Volgens Groot Wassink zijn de cijfers niet ontmoedigend. “We hebben een groep ongedocumenteerde Amsterdammers perspectief weten te bieden en bestuurlijke rust gecreëerd. Dat dreigt Van der Burg nu kapot te maken.”

De stroeve gesprekken tussen Den Haag en Amsterdam komen op een slecht moment, ­mede omdat rijk en stad elkaar nog hard nodig zullen hebben rond bijvoorbeeld de opvang van Oekraïense vluchtelingen. Het kabinet kijkt daarbij namelijk ook nadrukkelijk naar Amsterdam. Groot Wassink steunt het rijk hierin, maar hij zal daar ook steun voor terug verwachten.

– – –

https://www.parool.nl/amsterdam/den-haag-en-amsterdam-botsen-over-opvang-ongedocumenteerde-asielzoekers~b6101e71/

= = =

OPVANG EN VLUCHTELINGEN (p. 26-27)

Amsterdam biedt vele vormen van maatschappelijke opvang voor allerlei verschillende mensen en

groepen. Denk aan mensen die begeleiding nodig hebben, (economisch) daklozen, ongedocumenteerden, ex-delinquenten en vluchtelingen. Opvang is niet los te zien van huisvesting. De verdubbeling van het aantal daklozen in de afgelopen 10 jaar hangt samen met de wooncrisis zoals de steeds moeilijker wordende opvang in COA-locaties samenhangt met het gebrek aan huisvesting voor statushouders.

De komst van mensen die de oorlog in Oekraïne zijn ontvlucht maakt de opgave zeker niet eenvoudiger maar Amsterdam zal altijd vluchtelingen opvangen, waar ze ook vandaan komen.

Amsterdam blijft menswaardige opvang bieden waardoor mensen weer perspectief krijgen. We zorgen

voor goede en veilige opvang met aandacht voor specifieke doelgroepen. We werken samen met vele

formele en informele organisaties in de stad om hen die een beroep op ons doen zo goed mogelijk te

ondersteunen.

= We voegen alle vormen van maatschappelijke opvang en begeleiding samen tot een brede

opvang portefeuille waardoor we beter in kunnen spelen op de behoeftes van de verschillende

groepen. Dat kan dan ook leiden tot aanpassing van de verschillende vormen van opvang.

= De pilot LVV wordt eind 2022 geëvalueerd. Amsterdam gaat uit van continuering van de opvang.

= We onderzoeken hoe we uitbuiting van migrant domestic workers kunnen tegengaan.

= Vluchtelingen, ongeacht hun herkomst, bieden we de kans om deel te nemen aan taal- en

participatietrajecten. Als werken mogelijk is helpen we daar mee.

= Samen met het Rijk werken we aan vernieuwende opvangconcepten en optimalisering van de

opvang en huisvestingsketen.

= De gemeente blijft zich tot het uiterste inspannen om de uitvoering van de inburgeringswet zo soepel mogelijk voor nieuwe Amsterdammers te laten verlopen zodat ze snel de taal leren en de weg weten te vinden in de samenleving.

= We helpen mensen bij het vinden van kortdurende opvang en andere ondersteuning. Zij krijgen

gerichte training en er wordt met ervaringsdeskundigen gewerkt.

= We starten een Aanpak Dakloosheid om mensen weer op weg te helpen en dakloosheid te voorkomen.

= In Amsterdam slaapt in principe niemand op straat. Naast de maatschappelijke opvang bieden

we ook opvang voor hen die nergens anders recht op hebben. Dat doen we in de wintermaanden

voor een brede groep mensen, en dat doen we het hele jaar door voor kwetsbare mensen,

die geen toegang hebben tot de reguliere maatschappelijke opvang.

= Onafhankelijke cliëntondersteuning is van groot belang voor iedereen die kwetsbaar is en afhankelijk is van de zorg en ondersteuning van maatschappelijke organisaties en de overheid.

Gezien de enorme groei van het aantal dak- en thuisloze mensen in Nederland en ook in

Amsterdam, staat dit college ervoor de onafhankelijke cliëntondersteuning voor deze groep

mensen te bestendigen. Dit wordt onder andere gedaan door het realiseren van een Daklozenkantoor.

= We continueren de Aanpak Huisvesting kwetsbare doelgroepen waarmee we de integraliteit van

het opvangvraagstuk waarborgen.

= = =

Als het aan het kabinet ligt, krijgen mensen wier eerste asielaanvraag wordt afgewezen in de nabije toekomst geen opvang en begeleiding meer bij een nieuwe aanvraag. Ook al blijkt in tweede instantie vaak dat ze wel degelijk recht hebben op asiel.

door Fleur Damen [ Volkskrant 4 juni 2022 ]

‘Ik wil praten, ik wil praten!’ Rusteloos beweegt Naser (57) door de kale spreekkamer. Hij staat op, loopt heen en weer en gaat toch weer zitten. Ondertussen ratelt hij aan een stuk door. ‘Want to talk! Talk! Waarom steelt het leger in Egypte van de bevolking? Warum politics steal?’ Zijn koffie blijft onaangeroerd.

Naser – leren jack, kort golvend zwart haar – is een getraumatiseerde man. In 2014 ontvluchtte hij Egypte, omdat zijn kritiek op het corrupte regime hem in gevaar bracht. ‘Hij was zakenman en is ernstig gemarteld vanwege zijn politieke opvattingen’, zegt Alice Beldman (59), coördinator van de medische opvang voor ongedocumenteerden in Amsterdam-West. Sinds acht jaar is hij in Nederland, hoewel hij dat deze vrijdagochtend bij vlagen lijkt te vergeten.

Plotseling slaat hij zijn handen voor zijn ogen en steekt het puntje van zijn tong uit zijn mond. Hij zet twee grote stappen en zijgt neer tegen de zwarte opbergkasten vol dossiers die reiken tot aan het plafond. ‘I try sleep like this’, zegt hij, terwijl hij stijf rechtop zit. Hij vouwt zijn armen over elkaar, sluit zijn ogen, en praat in zijn onverstaanbaar snelle mengelmoes van Arabisch, Engels en Nederlands. ‘6 people! 4 meter, geen toilet. Ashamed.’ Even waant hij zich weer terug in de Egyptische cel.

Naser is een van de 850 ongedocumenteerde asielzoekers die op dit moment worden opgevangen als onderdeel van de pilot Landelijke Vreemdelingenvoorzieningen (LVV). In het programma krijgt hij 24-uursopvang, wat leefgeld, en psychiatrische ondersteuning.

Ook wordt hij er geholpen bij de voorbereiding van een tweede asielaanvraag. Zijn eerste aanvraag in 2014 wees de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) af: Naser was zijn paspoort kwijtgeraakt en onderbrak de tolk voortdurend. Na de afwijzing moest hij het asielzoekerscentrum en het land verlaten, maar dat deed hij niet.

Na omzwervingen belandde hij uiteindelijk bij de opvang in Amsterdam-West. ‘We denken dat Naser, als we de benodigde documenten verkrijgen, kans maakt om alsnog een verblijfsvergunning te krijgen’, zegt Alice Beldman.

Maar als het aan het kabinet ligt, krijgen mensen als Naser in de nabije toekomst geen opvang en begeleiding meer bij een nieuwe aanvraag.

Het LVV-programma, dat in 2019 begon, is een samenwerking tussen onder meer het ministerie van Justitie en Veiligheid, de gemeenten Amsterdam, Rotterdam, Utrecht, Eindhoven en Groningen, de IND en hulporganisaties. Gezamenlijk beoordelen ze of een uitgeprocedeerde asielzoeker terug kan keren naar het land van herkomst, of dat een hernieuwde asielaanvraag kans van slagen heeft. Dat is bijvoorbeeld mogelijk wanneer de asielzoeker bij de eerste aanvraag onvoldoende documenten bij zich had, of de situatie in het land van herkomst veranderd is. Of als de IND fouten heeft gemaakt.

De eerste ervaringen met het programma zijn positief, zeggen de deelnemende gemeenten. Het houdt mensen van de straat, waardoor overlast afneemt. Maar het kabinet-Rutte IV wil het LVV-programma drastisch inperken: de opvang en begeleiding worden in het vervolg uitsluitend beschikbaar voor mensen die van tevoren toezeggen terug te keren, beloofde het regeerakkoord. Asielzoekers wier asielaanvraag is afgewezen, moeten het  land verlaten. ‘Dat is een prioriteit van dit kabinet’, laat een woordvoerder van het ministerie weten. Asielzoekers die dat niet doen, zetten het toch al vastgelopen systeem verder onder druk. Bovendien zou de opvang van asielzoekers zonder recht op verblijf een aanzuigende werking hebben.

Het plan leidt tot openlijk verzet van gemeenten. Ongedocumenteerden zullen zich niet meer melden bij de opvang, verwachten ze. Het gevolg: ‘lagere terugkeercijfers, meer mensen op straat, verstoring van de openbare orde en grotere gezondheidsrisico’s’, vreest de Amsterdamse wethouder Rutger Groot Wassink (GroenLinks). ‘Dit plan is uiterst onwenselijk’, vindt de Vereniging Nederlandse Gemeenten, de koepelorganisatie van alle gemeenten in Nederland. ‘Het is in de praktijk onhaalbaar en onrealistisch.’

De nadruk van het kabinet op terugkeer is begrijpelijk maar kortzichtig, vindt ook Elena Cavagni (36) van stichting VluchtelingenWerk, die uitgeprocedeerden begeleidt bij terugkeer. ‘Veel van deze mensen hebben alles opgegeven om hier te komen en zijn hier al jaren’, zegt Cavagni in de opvanglocatie voor kwetsbare vrouwen in een voormalig schoolgebouw in Amsterdam-Oost. ‘Wanner ik met ze praat, komt terugkeer vaak voor de eerste keer op tafel. Om daar serieus over na te kunnen denken, moeten ze eerst zeker weten dat een tweede asielaanvraag écht geen kans maakt.’

En dat is verre van vanzelfsprekend. Uit cijfers die de Volkskrant opvroeg bij de vijf gemeenten blijkt dat uitgeprocedeerde asielzoekers in het LVV-programma in tweede instantie vaak alsnóg recht hebben op verblijf. Van de 2.000 mensen die sinds 2019 in de opvang verbleven, deden 401 een tweede aanvraag voor een verblijfsvergunning. Daarvan werden er 154 goedgekeurd, werd een klein deel afgekeurd en wacht de rest nog op antwoord. In de gemeente Amsterdam wordt tot nu toe driekwart van de afgeronde tweede asielverzoeken gehonoreerd. [zie kader onder het artikel]

Dat gold ook voor de 41-jarige Harriet, In 2016 ontvluchtte ze Oeganda, waar ze gevaar liep omdat ze op vrouwen valt. De IND vond dat verhaal in eerste instantie niet geloofwaardig en wees haar aanvraag af, waarna ze geen opvang meer had in het asielzoekerscentrum en moest terugkeren naar haar moederland. ‘Maar teruggaan was nooit een optie’, zegt Harriet gedecideerd. ‘Voor mij zou dat hetzelfde zijn als hier sterven’, zegt ze. ‘Daar heb ik af en toe aan gedacht’, voegt ze zachtjes toe.

Ze belandde bij de vrouwenopvang in Amsterdam-Oost. Terwijl ze daar onderdak had, kreeg ze hulp bij het opvragen van de benodigde Oegandese documenten die haar nieuwe asielverhaal moesten ondersteunen. Die aanvraag slaagde onlangs alsnog, vertelt ze opgetogen. ‘Ik weet nog niet precies waarom nu wel. Misschien gaf ik in het eerste interview niet goed antwoord. Ik was bang en vertrouwde niemand.’

Dat asielzoekers soms worden afgewezen en later toch een verblijfsvergunning krijgen, is deels onvermijdelijk. Cultuurverschillen, trauma’s, en het ontbreken van documenten bemoeilijken het beoordelen van asielaanvragen. Maar het hoge aantal correcties in tweede instantie is ook te wijten aan slordigheid bij de IND. De dienst worstelt met chronische achterstanden. De beperkte mankracht leidt tot fouten in de afhandeling van asielaanvragen, concludeerde de inspectiedienst vorige maand nog.

Ook daarom is het cruciaal dat de opvang niet wordt beperkt tot ongedocumenteerden die beloven terug te keren, vinden gemeenten en hulporganisaties. Maar het kabinet ziet dat anders. Veel deelnemers aan het opvangprogramma hebben bij eerdere procedures het oordeel gekregen dat ze niet in Nederland mogen blijven, zegt een woordvoerder van het ministerie van Justitie en Veiligheid. ‘Daarom is het passend om vertrek als uitgangspunt te nemen.’

Harriet is dankbaar dat ze, na jaren wachten, toch een leven in Nederland kan gaan opbouwen dankzij haar succesvolle tweede procedure. ‘Dit programma gaf me de kans om terug te vechten tegen de IND’, zegt ze. ‘Alleen was me dat nooit gelukt.’

Ze hoopt een schoonmaakbedrijf te beginnen, maar moet nog even geduld hebben: door het woningtekort is er voorlopig geen zicht op een vertrek uit het asielzoekerscentrum, waar ze sinds haar tweede aanvraag verblijft. ‘Alles hier duurt lang’, zegt ze, en ze lacht. Dan, serieus: ‘Soms wil ik mijn beklag doen. Ze hebben mijn leven zo lang stilgezet.’

De gemeente Amsterdam heeft al aangekondigd niet te zullen meewerken met de plannen van het kabinet. De stad vreest een terugkeer naar de situatie van voor 2019, toen ongedocumenteerden door de binnenstad zwierven in afwachting van een schaars stapelbed voor één of een paar nachten in de gemeentelijke ‘bed-bad’broodlocaties’. ’s Ochtends vroeg moesten de ongedocumenteerden vertrekken, aan het eind van de dag mochten ze terugkomen in de hoop een bed te bemachtigen.

Het leidde tot overlast op straat en onrust in de stad: een groep ongedocumenteerden onder de noemer ‘We Are Here’ kraakte alleen in 2018 al 39 Amsterdamse panden. Sinds het begin van de opvangpilot gebeurde dat nog maar één keer, benadrukt wethouder Groot Wassink. Als de opvang alleen voor terugkeerders beschikbaar wordt, belanden honderden mensen op straat, verwacht hij.

Die vrees is niet onterecht, blijkt uit de tussentijdse evaluatie in opdracht van het ministerie. ‘Ons onderzoek laat zien dat als je strikt stuurt op de uitstroom, de terugkeer van deelnemers naar het land van herkomst wellicht iets hoger ligt’, vertelt Marjan de Gruijter (Verwey-Jonker Instituut), die meeschreef aan de evaluatie. ‘Maar het aantal mensen dat op straat in de illegaliteit belandt ook.’ Uit de evaluatie bleek ook dat het begeleidings- en opvangprogramma leidt tot een betere samenwerking tussen de betrokken instanties, waardoor ongedocumenteerden sneller terugkeren.

Dit najaar volgt een definitieve evaluatie. Op basis daarvan worden eventuele aanpassingen aan het programma gedaan, sprak de vorige staatssecretaris af met de gemeenten. Maar het nieuwe kabinet wacht daar dus niet op. Ook dat wekt wrevel bij de gemeenten. Volgens de gemeente Eindhoven is het kabinetsplan een schending van de ‘eerder gemaakte afspraken met vorige staatsscretarissen.’ ‘Je kunt niet tussentijds eenzijdig de voorwaarden van een afspraak veranderen zonder de definitieve evaluatie af te wachten’, vindt ook Groot Wassink (Amsterdam).

Daarmee dreigt het nieuwe kabinet het sudderende conflict tussen gemeenten en kabinet over de opvang van ongedocumenteerde vreemdelingen opnieuw zuurstof te geven. Die onenigheid ontstond eind jaren negentig, toen de Tweede Kamer besloot dat uitgeprocedeerde mensen geen aanspraak meer kunnen maken op de opvang vanuit het Rijk. Om overlast te voorkomen richtten gemeenten alsnog opvanglocaties – de zogeheten bed-bad-broodvoorzieningen – op, tegen de zin van Den Haag.

Nadat de Raad van Europa, het hoogste mensenrechtenorgaan van het continent, Nederland op de vingers tikte voor de inhumane omgang met ongedocumenteerden, voerde het kabinet-Rutte/Asscher in 2015 negen dagen lang een interne strijd: de VVD wilde geen noodopvang beschikbaar stellen, de PvdA wel.

Op het laatste moment werd een kabinetscrisis afgewend: na koortsachtig overleg besloten de coalitiepartijen dat uitgeprocedeerde asielzoekers voortaan op nog maar vijf locaties terecht konden, waar ze bovendien zouden worden voorbereid op terugkeer. Maar ook toen gingen de gemeenten niet akkoord. Een bestuurlijke impasse volgde, waarin overleg tussen gemeenten en de landelijke partijen lang stil lag. Het LVV-programma was het breekijzer dat de patstelling openbrak.

De Amsterdamse wethouder Groot Wassink beseft dat zijn weigering om mee te werken met de plannen van de staatssecretaris de prille samenwerking tussen gemeenten, Rijk en IND weer op losse schroeven dreigt te zetten. ‘Dat zou kunnen’, zegt Groot Wassink. ‘Maar de Tweede Kamer moet zich realiseren dat dit plan niet alleen onuitvoerbaar, maar ook onwenselijk is.’

Hoe Amsterdam de opvang open zal houden voor ongedocumenteerden die niet terug willen keren, weet Groot Wassink nog niet: geld om hen op te vangen in versoberde bed-bad-broodlocaties krijgen de gemeenten niet. De LVV moet die locaties – het Rijk financiert er nu nog 27 – vervangen, werd bij de start van het LVV-programma afgesproken. Die afspraak blijft ongewijzigd, schreef de staatssecretaris vorige week aan de Tweede Kamer.

In de medische opvang voor ongedocumenteerden in Amsterdam-West zit de Egyptische Naser nog altijd op de grond. Zijn brilglazen vergroten zijn ogen, die onrustig heen en weer schieten. ‘Boem! Boem! Aah!’, roept hij. Met zijn linkerhand wijst Naser naar zijn rechterpols, zijn gezicht vertrekt. Tijdens zijn verblijf in de Egyptische gevangenis brak zijn pols. Door marteling, lijkt hij te willen uitbeelden: met zijn handen bindt hij een onzichtbare blinddoek om zijn gezicht.

Naser verblijft al een tijd in de opvang. ‘Hij is iets minder in de war dan toen hij binnenkwam’, zegt Alice Beldman, ‘maar raakt nog vaak in paniek. Dan komt een psychiater om hem te helpen. Zijn medicatie helpt maar ten dele.’

Wanneer zijn tweede asielaanvraag wordt ingediend, is nog onduidelijk. Het verzamelen van de benodigde documenten om zijn aanvraag te ondersteunen kost tijd. Beldman is er duidelijk over: ook zij vindt dat terugkeer naar het land van herkomst in het algemeen een optie moet zijn. Maar dat betekent niet dat de opvang moet worden gesloten voor degenen die niet terug kunnen. ‘Zieke mensen mogen niet op straat belanden.’

De volledige namen van Naser en Harriet zijn bekend bij de redactie.

[kader over resultaten LVV met grafiek, hier in cijfers: ]

Vreemdelingenopvang: mensen zonder recht op verblijf in Nederland

Amsterdam  totaal  688, Groningen totaal  520, Utrecht totaal  421, Rotterdam totaal  243, Eindhoven totaal  155

Teruggekeerd

A’dam 23, Groningen 27, Utrecht 11, R’dam 46, Eindhoven 4

Alsnog verblijfsvergunning gekregen

A’dam 53, Groningen 49, Utrecht 99, R’dam 10, Eindhoven 27

Verdwenen in de illegaliteit

A’dam 146, Groningen 89, Utrecht 42, R’dam 101, Eindhoven 21

Nu nog in LVV-opvang

A’dam 333, Groningen 191, Utrecht 214, R’dam 32, Eindhoven 86

Nog in afwachting van oplossing

A’dam 108, Groningen 95, Utrecht 55, R’dam 32, Eindhoven 16

Overig (bijv. overleden, opgenomen in ziekenhuis, psychiatrische instelling, gevangenis, vreemdelingendetentie)

A’dam 25, Groningen 69, Utrecht 0, R’dam 22, Eindhoven 1

– – –

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/er-is-hulp-genoeg-voor-ongedocumenteerden-maar-alleen-als-ze-daarna-weggaan~b09700f3/

= = =

Aan de raadsleden van de gemeente Amsterdam                                         Amsterdam 18 april 2022

Betreft: Ongedocumenteerde Amsterdammers uit de LVV Amsterdam

Geachte heer, mevrouw,

Vrouwen tegen Uitzetting VTU, een netwerk dat al jaren actief is als belangenbehartiger en ondersteuner van asielzoekers in de stad,  wendt zich tot u namens een groep ongedocumenteerden die op straat gezet worden uit de LVV-Amsterdam. Zij komen nu weer in het asielgat terecht dat gaapt in het overheidsbeleid: zij mogen niet in Nederland blijven, maar kunnen ook nergens heen. Wij hoeven u niet te vertellen hoezeer deze terugval in de illegaliteit hun mentale belasting verder vergroot.

Zij hebben zich indertijd hoopvol aangemeld voor de LVV-Amsterdam, die immers ‘een bestendige oplossing voor het illegaal verblijf’ tot doel heeft  (Convenant Pilot-LVV gemeente Amsterdam april 2019). Allereerst kwamen zij terecht in het juridische traject, waar de mogelijkheden van legaal verblijf nogmaals verkend werden. Maar helaas kwamen hun dossiers opnieuw ter beoordeling aan de Immigratie- en NaturalisatieDienst IND, die op alle overlegniveaus in de LVV een beslissende stem heeft. Het oordeel van de IND viel in hun geval opnieuw negatief uit, vaak op dezelfde grond als de eerdere afwijzingen: zij hebben geen identiteitsbewijs. Zij zijn dus niets opgeschoten met de LVV: die heeft hun niets te bieden, brengt slechts schade toe door de hernieuwde afwijzing van hun zaak.

Bij de opzet van de LVV in 2019 is afgesproken dat de IND ‘oplossingsgericht’ mee zou denken over deze vaak al jaren vastzittende dossiers. Maar hier komt vaak weinig van terecht. NGO’s ASKV en VluchtelingenWerk, mede-uitvoerders van het juridische traject, beklagen zich in tussenevaluaties over de beperkte beleidsruimte die de IND wil of kan nemen op dit punt. ASKV stelt dit aan de kaak in ‘ASKV maakt de balans op’ (07 2020), VluchtelingenWerk doet dit in ‘Analyse voor Clusteroverleg Ethiopische Eritreeërs’ (24 08 2020), en het Landelijk Ongedocumenteerden Steunpunt LOS in ‘LVV: Tussenevaluatie NGO’s’ (2020) komt tot dezelfde conclusies.

Na deze vruchteloze juridische exercitie kwamen de mensen terecht in het traject Toekomstoriëntatie, uitgevoerd door terugkeerorganisaties. Maar terugkeerorganisaties kunnen niets betekenen voor mensen in het asielgat. Zij kunnen mensen die terug willen, begeleiden, maar mensen die niet terug kunnen hebben zij niets te bieden.  Misschien om hun plaats op de rol in de LVV waar te maken, oefenen deze organisaties echter krachtige druk uit om toch terug te keren, vaak onder dreiging met beëindiging van de opvang.  De stress die dit oplevert is gigantisch: de mensen worden heen en weer geslingerd tussen het schrikbeeld van gedwongen terugkeer en dat van een leven in de illegaliteit in Nederland.

Het is duidelijk dat in een eventuele voortzetting van de LVV de IND zodanig bijgestuurd moet worden dat zij zich werkelijk met een nieuwe blik over de vastgelopen dossiers gaat buigen; Toekomst-oriëntatie moet uit handen genomen worden van terugkeerorganisaties, zodat in dit traject werkelijk ruimte ontstaat voor oriëntatie op een normaal leven. Zoals het nu is, worden mensen na 1,5 jaar LVV gewoon weer op straat gezet. Hierdoor zakt de gemeente Amsterdam door de humanitaire ondergrens die zij zo vaak zegt te willen eerbiedigen. Het is namelijk niet zo dat de betrokkenen terecht kunnen in de VBL in Ter Apel: wie niet terug kan wordt daar sowieso niet toegelaten.

Een stad met respect voor de menselijke waardigheid van haar inwoners is verplicht om deze mensen onderdak en ondersteuning te blijven bieden en te blijven zoeken naar een perspectief op een zinvol bestaan. 

Wij hopen dat u zich als gemeenteraadslid wilt  inzetten voor een ‘bestendige oplossing voor het illegaal verblijf’ van deze Amsterdamse ongedocumenteerden.

Met vriendelijke groet,

Alied Blom, namens Vrouwen tegen Uitzetting VTU  (www.vrouwentegenuitzetting.com)

Frans Zoer en Anna Verbeek (van de Taakgroep Vluchtelingen) en Rian Ederveen van stichting LOS denken verder over een lobby voor een gedoogstatus voor ongedocumenteerden (in vervolg op het webinar over gedoogstatus, dat de Taakgroep in april organiseerde). Onder welke condities zouden mensen die onuitzetbaar zijn de mogelijkheid kunnen krijgen om een opleiding te volgen, of zinvol bezig te zijn (vrijwilligerswerk) i.p.v. veroordeeld te zijn tot nietsdoen? In de landelijke politiek is voor die gedachte geen enkele ruimte, maar lokaal vinden interessante experimenten plaats, m.n. met scholingstrajecten, waarbij de lokaal verantwoordelijke ambtenaren willen meedenken over opschorten van de dreigende uitzetbaarheid. Gemeentes willen meedenken omdat ‘geen vluchteling op straat’ weliswaar nog altijd een beleidsuitgangspunt is, maar met de huidige LVV-praktijk niet te realiseren. Het gesprek gaat er over of gemeentes vormen kunnen vinden om onuitzetbare vluchtelingen gedurende een periode een ‘legale’, door diverse betrokken partijen gerespecteerde verblijfsstatus te geven

als er sprake is van :

– studie

– werk in krapteberoepen

– werk als kennismigrant

Dat is een ingewikkeld thema, waar scholen een belangrijke rol in hebben. Maar ook zou moeten worden gesproken met o.a. werkgevers en UWV. Maar het is wel een work-in-progress. Met elkaar en met de gemeenten zouden we good practices willen ontwikkelen, waarmee later ook de Tweede Kamer het ministerie kan overtuigen. Er zijn ook EU-voorbeelden die we kunnen gebruiken.

We denken ook door over een aanvullende vorm van ‘community sponsorships’, waarbij bv. een kerkgemeenschap een ongedocumenteerde ‘adopteert’ en daarmee de weg vrij maakt voor recht op werk, en daarnaast groeiende sociale rechten.

Gemeente Amsterdam dreigt mensen zonder verblijfsrecht weer op straat te zetten: eerste ontruimingsrechtszaken LVV

In juli 2019 startte de gemeente Amsterdam, net als de gemeentes Utrecht, Eindhoven, Rotterdam en Eindhoven, met de pilot LVV (Landelijke Vreemdelingen Voorziening). Met als verantwoordelijke wethouder dhr. Rutger Groot Wassink van GroenLinks. Zie voor meer informatie: https://www.amsterdam.nl/zorg- ondersteuning/ondersteuning/vluchtelingen/24-uursopvang-ongedocumenteerden/samenwerking-rijk/

Voor veel mensen die tot nu toe deelnamen aan de LVV is de opvang alweer beëindigd zonder dat een oplossing voor hun situatie in zicht is gekomen. Dit was wel het doel van de LVV; de vicieuze cirkel waar geïllegaliseerde mensen al vele jaren in zitten, te doorbreken. De realiteit is echter dat mensen die in het asielgat terecht zijn gekomen, hetzelfde rondje nog een keer moeten lopen langs dezelfde ambassades en instanties en opnieuw met lege handen staan en in de steek gelaten worden. Als dit de uitkomst is van de exercitie LVV dan werkt het programma dus niet.

Wethouder Rutger Groot Wassink bevestigt dat de bereidheid vanuit de rijkspartijen om mee te werken om te komen tot oplossingen lager is dan van tevoren afgesproken. Hij wil echter de evaluatie van de pilot afwachten die voor volgend jaar gepland staat. Ondertussen komen mensen als het aan hem ligt in de kou op straat te staan. Dat terwijl GroenLinks in haar partijprogramma schrijft: ‘in Amsterdam slaapt niemand op straat’.

Op dit moment worden in de LVV in Amsterdam 15 mensen bedreigd met ontruiming. Inmiddels hebben vier van hen een dagvaarding ontvangen. Het betreft onder andere een 54 jarige vrouw afkomstig uit Suriname en een 37 jarige vrouw afkomstig uit Eritrea. Deze twee vrouwen willen aandacht vragen voor hun situatie. Ze hebben samen met andere LVV-bewoners, onder de noemer We Are Still Here, afgelopen 23 oktober een demonstratie georganiseerd met de oproep: Geen tijdelijke oplossingen, maar permanente verblijfsvergunningen. Nu vragen zij om steun vanuit de samenleving om weerstand te bieden aan de plannen van wethouder Rutger Groot Wassink om tot ontruiming over te gaan.

We vinden dat er meer aandacht moet komen voor het beëindigen van opvang door de gemeente Amsterdam zonder dat er enig ander perspectief is en de schijnoplossing die LVV heet. Het is schandalig hoe de gemeente Amsterdam meent dat zij niet hoeft te voldoen aan mensenrechtenverdragen. En hoe uit de dagvaardingen blijkt dat de beslissing om over te gaan tot ontruiming niet objectief onderbouwd hoeft te worden en op bezwaar tegen de eenzijdige beëindiging van de deelname aan de LVV domweg niet gereageerd wordt. Gedupeerden worden niet gehoord en niet beschermd. De kritiek rondom deze pilot lijkt telkens weer aan dovemans oren gericht te zijn.

Bijlage: de voorgeschiedenis, nadere informatie over de persoonlijke situatie van de eerste gedagvaarde en de beperkte juridische onderbouwing van de gemeente.

Woensdag 10 november zijn er door Bij1 vragen gesteld over de kort gedingen in de Amsterdamse gemeenteraad. De reactie van wethouder Rutger Groot Wassink was helaas meer van hetzelfde: hij gaf geen reactie op de specifieke vraag over de ongedocumenteerde Surinaamse vrouw die de gemeente Amsterdam op straat wil zetten terwijl de gemeente zich tegelijkertijd hard maakt richting het rijk om tot een oplossing te komen voor oudere Surinaamse geïllegaliseerden. Mensen die als Nederlander geboren werden en na de dekolonisatie van Suriname hun Nederlandse nationaliteit moesten inleveren. Verder verwees de wethouder naar de LVV afspraken: afspraak is afspraak, hij wil nu geen wijzigingen doorvoeren, maar de evaluatie die voor volgend jaar gepland staat afwachten. Hij staat er niet voor open om alternatieve opvang te regelen. Ondertussen schrijft GroenLinks wel in haar partijprogramma: in Amsterdam slaapt niemand op straat.

De kort gedingen betekenen dat de gemeente Amsterdam duidelijk van plan is de komende weken mensen zonder perspectief op straat te gaan zetten. De LVV filtert in feite de ‘perspectieflozen’ eruit, voor hen houdt de opvang en begeleiding na maximaal 18 maanden LVV op. De vervolgstap is dat de groep weer op straat wordt gezet, waar ze al vandaan kwamen. Als dit de uitkomst is van de exercitie LVV dan klopt de exercitie dus niet.

In de aanzegging tot ontruiming wordt eigenlijk niets onderbouwd. In eerdere fases (sommatie tot vertrek) werd door de betrokkenen al bezwaar gemaakt tegen het gebrek aan onderbouwing, maar op deze bezwaarschriften wordt gewoonweg niet gereageerd door de gemeente Amsterdam en zo komen we dus ook nooit bij de bevoegde rechter uit om zich hierover te buigen. Wel wordt in de dagvaarding gesteld dat er niet meegewerkt is door betrokkene. Zonder geobjectiveerd uit te leggen waar ze dan exact aan mee had moeten werken en wat ze dan precies verzaakt heeft te doen. Ook wordt nergens vermeld wat de betrokken partijen binnen de LVV die zich volgens de samenwerkingsafspraken -vastgelegd in een convenant- zouden inspannen om te komen tot oplossingen, nu werkelijk gedaan hebben. Er zijn alleen documenten met standaardteksten in de dagvaarding te vinden. Dit is wel relevant want zo wordt er dus weer geen dossier opgebouwd dat zou kunnen helpen. Er wordt totaal voorbij gegaan aan het feit dat in het geval van de eerste gedagvaarde bijvoorbeeld, ze al 10 jaar in Nederland is en ontzettend veel gedaan heeft om te proberen aan te tonen dat ze Eritrese is. Duidelijk is dat ze niet terug kan naar Eritrea. Al zou ze willen, de ambassade verstrekt haar geen reisdocumenten. Betrokkene heeft er belang bij dat alle acties die zijn ondernomen wel genoemd worden. Zij zou daarmee de staat ervan kunnen overtuigen haar een verblijfsvergunning te verlenen, ofwel op grond van asiel, ofwel op grond van buiten schuld niet kunnen terugkeren naar land van herkomst.

In het kort geding is de stelling van de gemeente Amsterdam dat aan mensenrechten niet hoeft te worden getoetst. Dat moet maar ergens anders gebeuren, door de staatssecretaris. Wie de toetsende rechtelijke instantie is, is weer niet aan de gemeente. De gemeente Amsterdam verwijst naar de staatssecretaris maar vergeet daarbij voor het gemak dat de gemeente naar eigen zeggen binnen de LVV namens de staatssecretaris opereert. En dan is het beleid dus niet buitenwettelijk begunstigend beleid, maar moet het gewoon voldoen aan de door Nederland geratificeerde verdragen.

De wethouder beloofde: ‘we gaan binnen de LVV op zoek naar bestendige oplossingen’. In het handboek van het programma staat een tekening met de procesbeschrijvingen, bij het onderwerp uitstroom staan 3 opties: verblijfsrecht in NL, terugkeer naar land v. herkomst, doormigratie. Nergens staat: terug naar de straat. Maar de uitkomst is nu dat mensen worden gedagvaard om ze vervolgens zonder perspectief te klinkeren. Met daarbij de boodschap ‘u moet plaats maken voor nieuwe personen die in aanmerking komen voor de opvang in de LVV’ en ‘meldt u zich maar bij de VBL (Vrijheidsbeperkende Locatie) in Ter Apel’. Dit is natuurlijk een optie die enkel theoretisch bestaat. Voor mensen die niet terug kunnen of willen is de VBL niet toegankelijk. Mensen uit landen waarvan de DT&V weet dat uitzetting/terugkeer niet gaat lukken, en die om die reden de LVV nu zonder oplossing moeten verlaten, zullen niet worden toegelaten tot de VBL. Ook mensen die eerder al een VBL traject doorlopen hebben komen niet meer in aanmerking.

En die nieuwe personen die in aanmerking komen voor de opvang in de LVV, worden die straks ook weer geklinkerd?

bron: Vrouwen Tegen Uitzetting

Zuidas-advocaat start sportmerk voor vluchtelingenkampen: ‘Een warme club die voor iedereen goed wil doen’ – bron: Nederlands Dagblad 1 november 2021

Een advocaat van de Zuidas volgde zijn hart en zette een sportmerk op dat geld oplevert voor vluchtelingenkampen. Jan van Hövell (36) is trots op KLABU, wat in het Swahili ‘club’ betekent. De eerste shop aan de Haarlemmerdijk in Amsterdam is sinds een half jaar een feit. Partijen als Paris Saint-Germain en Robin Haase verbinden hun naam aan het merk.

door Gerrit-Jan van Heemst

Donderdagmiddag, Amsterdam. Voor de toonbank van de niet overdreven grote maar volop in het oog springende KLABU-shop, staat een man met een hip baardje met zijn armen over elkaar. Het is Jan van Hövell, jurist, sportliefhebber en zoon van een vader die bij de Verenigde Naties aan de juridische bescherming van vluchtelingen werkte. ‘Bovendien werkt mijn moeder met kinderen in een asielzoekerscentrum in Oisterwijk’, lacht de oprichter van KLABU. ‘Je kunt wel zeggen dat mijn liefde voor gerechtigheid er met de paplepel is ingegoten.’

Terwijl de goedlachse verkoopster Atia Hasan uit Bangladesh zich ontfermt over een klant die een speciaal ontworpen KLABU-versie van de miljardenclub Paris Saint-Germain wil aanschaffen, stuurt Van Hövell zijn wijsvinger naar een maquette die midden in de zaak staat. Het betreft een fraaie landkaart van de wereld waarop is aangegeven in welke regio’s zich mensen bevinden die op de vlucht zijn. ‘Wereldwijd zijn het er meer dan 80 miljoen’, zegt Van Hövell. ‘Daarom hebben we ook het getal 80 aan KLABU verbonden. Mensen die onze zaak voor het eerst bezoeken, vragen zich af waar dat getal vandaan komt. Ik vind het mooi en belangrijk om ze dat dan uit te leggen.’

levensvreugde

Van Hövell – hij woonde als kind onder meer in Bangladesh en Djibouti – vertelt sowieso graag over het merk KLABU, dat is ontstaan in het kalenderjaar 2017. Hij refereert gretig aan zijn ervaringen in Ghana en Kenia, waar hij vaststelde dat sporten de levensvreugde van vluchtelingen verhoogt. ‘In Ghana liep ik stage in het Bubuduram-vluchtelingenkamp en voetbalde ik geregeld met jonge bewoners. Dat deed die mensen zichtbaar goed. 

‘Waar je ook vandaan komt, sport verenigt mensen. Sport is spirit.’

Omdat ik het zo gaaf vond dat sport veel kan betekenen voor mensen in nood, heb ik met steun van onder meer de Rabobank Foundation een sportclub opgezet in vluchtelingenkamp Kalobeyei in Noord-Kenia. Samen met de vluchtelingen heb ik een fijne plek gecreëerd waar mensen samenkomen om te sporten – voetbal, volleybal, basketbal -, maar ook om andere sociale activiteiten te ontplooien. Een potje schaken, domino. De mens is een sociaal wezen met behoefte aan prettig contact. De sportclub kreeg de naam KLABU, wat ‘club’ in het Swahili betekent. Voor mij was het succes van de club een enorme motivatie om verder te gaan met het uitwerken van mijn idealen.’

Van Hövell bracht in nauwe samenwerking met de ervaren ontwerper Kelvin Govey kwalitatief goede sportkleding op de markt. Of het nu de hippe joggingpakken betreft of de voetbalshirts waarvan er soms maar eentje bestaat, je ziet eraan af dat het geen troep is. Dat de kleding van KLABU niet goedkoop is, beaamt Van Hövell nadrukkelijk. ‘De klant betaalt best wat voor onze spullen. Maar we zijn ook een serieus merk. Vijftig procent van de opbrengst is bestemd voor sportfaciliteiten in vluchtelingenkampen, maar dat betekent niet dat we geen volwaardig merk willen zijn. Daarbij durf ik te zeggen dat de liefhebber bij ons aan zijn trekken komt. Je vindt hier shirts die je nergens anders vindt. Loop maar eens mee, dan laat ik je wat zien. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.’

twee helften

Van Hövell dribbelt naar een rek waaraan voetbalshirts met een nogal hybride karakter hangen. De linkerhelft is Arsenal, de rechterhelft is Ajax. De linkerhelft is Borussia Dortmund, de rechterhelft is SC Freiburg. De wonderlijke combinatie van clubs heeft niet alleen een bonte kleurenpracht tot gevolg, maar ook een decimeter brede glimlach op het gezicht van de eerder genoemde Atia Hasan. ‘Ik ben héél trots om voor KLABU te mogen werken’, zegt de dertiger die zelf tien jaar terug uit Bangladesh vluchtte. Wij zij één grote familie en Jan is onze vader. Of je nu uit Nederland, Brazilië, Rusland of Bangladesh komt. Sport verenigt mensen en dat is hartstikke belangrijk. Sport is spirit, zeggen wij hier.’

ideaalbeeld

Hasan behaalde in haar moederland een diploma merchandising en zet haar ervaring nu met volle kracht in. Toen ze in 2011 neerstreek in Amsterdam, meldde ze zich bij de gemeente, die haar jaren later in contact bracht met Van Hövell. ‘Ik werk hier nu vijf dagen in de week en word betaald voor mijn arbeid. We hebben ook vrijwilligers, die komen wat minder vaak. Ik ken weinig mensen in Amsterdam, maar dat vind ik inmiddels helemaal niet erg meer. KLABU is mijn leven en ik doe heel erg mijn best om zoveel mogelijk kleding te verkopen.’

Wanneer Hasan gevraagd wordt waarom ze Bangladesh heeft verlaten, is er even iets van bedachtzaamheid: de onbevangenheid waarmee ze eerder over haar werkgever sprak, maakt enkele seconden plaats voor een zekere argwaan. ‘Nee, dat had niet te maken met overstromingen. Ik snap dat veel mensen daar gelijk aan denken bij Bangladesh, maar je moet het meer in de gendersfeer zoeken. Laat ik het zo zeggen: in Bangladesh willen veel mensen dat een vrouw lang haar heeft en voldoet aan het ideaalbeeld dat mannen van een vrouw hebben. Bij mij lag dat wat anders. Ik had geen andere keuze.’

warmte uitstralen

Hasan herpakt zich en onderstreept hoe waardevol het is dat het grote Paris Saint-Germain officieel partner van KLABU is geworden. De tennisser Robin Haase kent ze minder goed, maar het kan nooit kwaad als een proftennisser ook een warm hart heeft voor de zaak. ‘Ik vind het zo mooi als voorbijgangers blijven stilstaan’, zegt ze met pretogen. ‘Jan heeft dat toch maar mooi voor elkaar gekregen. We horen vaak dat mensen gepakt worden door de warme kleuren die we uitstralen. Zo willen we ook zijn: een warme club die voor iedereen goed wil doen.’

clubhuizen

Het laatste woord is aan Jan zelf, die zegt het te betreuren dat een volle procent van de wereldbevolking op de vlucht is. In de meest letterlijke zin hebben ze de identiteit van een vluchteling. Dat laat voor Van Hövell onverlet dat deze tachtig miljoen aardbewoners net zoveel waard zijn als Joe Biden, Bono en Max Verstappen. ‘Ieder mens telt en daarom zijn we ook zo blij met de samenwerking met Paris Saint-Germain. Die club straalt diversiteit uit en dat karakter wil KLABU ook uitdragen. PSG gaat ons helpen met het opzetten van clubhuizen in vluchtelingenkampen over de hele wereld, te beginnen in Bangladesh, waar een miljoen vluchtelingen uit Myanmar in Cox’s Bazar verblijven. Kylian M’Bappé heeft onlangs een spotje ingesproken: ‘Join the KLABU’. Is dat niet enorm gaaf?’

– – –

https://www.nd.nl/leven/sport/1067481/zuidas-advocaat-start-sportmerk-voor-vluchtelingenkampen-een-wa

= = =

Op dit moment begint het echt koud te worden op straat.

Het is niet meer zo gemakkelijk om als ‘vreemdeling’ een nacht in de buitenlucht door te brengen op een bank of in het park. Dat betekent dat er weer steeds vaker een beroep wordt gedaan op KerkBed, met de vraag of iemand uit ons adressenbestand voor een paar nachten een migrant onderdak zou kunnen geven.

Sinds een paar jaar werft Team KerkBed onder kerkmensen voor een logeerbed voor de meest kwetsbaren onder hen. Verzoeken om een tijdelijk gastadres krijgt KerkBed van het Wereldhuis (van de Protestantse en Lutherse Diaconie) en van de verschillende hulporganisaties die zich bezighouden met de begeleiding van vluchtelingen.

Uit eigen ervaring weet ik dat het geven van onderdak in je eigen huis geen makkie is. Het normale ritme wordt even verstoord. Opeens zit er een ‘vreemde’ aan je ontbijttafel. Iemand die aandacht en zorg behoeft.

Maar ik heb ook gemerkt, dat logies bieden aan een medemens, enorm helpt tegen eigen wanhoop over de gang van zaken in de wereld. Gewoon een week iemand opvangen. Heel concreet. En binnen je eigen grenzen van tijd en ruimte.

En daarom leg ik het verzoek van Team KerkBed bij u neer:

Wie heeft een bed ‘over’ en kan soms een vluchteling opvangen? Voor één week of wat langer?

Wat is en hoe werkt Team KerkBed?

Team KerkBed zoekt gastadressen die minimaal een week logies kunnen bieden aan ofwel een vrouw, of een vrouw met kind of een kwetsbare man: mensen die uitdrukkelijk niet op straat kunnen slapen. Het kan zijn dat het gastadres alleen een kamertje met bed kan bieden, soms wordt de mogelijkheid geboden om mee te eten.

KerkBed begeleidt het verblijf en zorgt ervoor dat de gast binnen de afgesproken tijd ook weer vertrekt. In de afgesproken periode kan de gast wat rust vinden maar ook met begeleiding van het Wereldhuis een advocaat of arts bezoeken, of andere noodzakelijke maatregelen ondernemen.

Als een gastgezin krap bij kas zit, geeft Team KerkBed leefgeld mee.

KerkBed maakt van tevoren kennis met het gastadres om grenzen en mogelijkheden van het verblijf te leren kennen.

Informatie of aanmelding:

Elske Scholte – tel. 06-53338586

Christien Visch- tel. 06-44214567 of: kerkbed@gmail.com

Heeft u geen bed, maar wilt u ons wel steunen? Dat kan ook!

U kunt uw bijdrage overmaken naar penningmeester Rieta van Staalduine

op NL83 TRIO 0338 5914 00 t.n.v. Muiderkerk Amsterdam, onder vermelding van “KerkBed”.

23 oktober, Amsterdam, Javaplantsoen, 13 uur

(English below)

Geen tijdelijke oplossingen maar een permanente verblijfsvergunning!

Wij zijn een groep ongedocumenteerde mensen die al tussen de 5 en 35 jaar in Amsterdam zijn. We noemen onszelf ‘We Are Still Here’, omdat een groot aantal van ons deel uitmaakte van de ‘Wij zijn hier’ groep. We vechten nog steeds voor echte oplossingen.

We wonen allemaal in een van de opvangplekken van de gemeente Amsterdam, onder het LVV project. Dit is maar tijdelijk (maximaal 1,5 jaar) en onze tijd begint nu op te raken. We hebben veel stress en weten niet waar we heen moeten als dit programma en de opvang stopt.

Bij aanvang werd ons beloofd dat dit programma daadwerkelijk aan nieuwe en echte oplossingen voor onze toekomst zou werken. Maar nu zien we dat er niets is veranderd en dat we geen enkele vooruitgang boeken. We zijn terug waar we anderhalf jaar geleden waren, gedwongen om een geillegaliseerd leven op straat te leiden. Daarom komen wij in actie.

Zaterdag 23 oktober 2021 gaan we demonstreren in Amsterdam om ons recht op een echte oplossing op te eisen. Wij zijn Amsterdammers en wij hebben het recht om hier te zijn, om een volwaardig leven te leiden en een toekomst op te bouwen. We gaan de straat op, dit keer om te protesteren en niet om op straat te leven, om aandacht te vragen voor onze situatie. Doe mee en steun ons.

We hebben genoeg geleden, we zitten al te lang vast in een vicieuze cirkel. Het is tijd voor echte verbetering: permanente verblijfsvergunningen.

Kom en wees solidair met ons op zaterdag 23 oktober 2021.
Aanvang: 13.00 uur: Javaplantsoen Amsterdam
(op het plein voor het Javaplantsoen 17-19)

We lopen langs een aantal LVV-locaties en eindigen de demonstratie in het centrum van de stad.

No temporary solutions but permanent residency

We are a group of undocumented people who have been in Amsterdam for between 5 and 35 years. We call ourselves ‘We Are Still Here’, we were part of the ‘We are here’ group. And we are still fighting for real solutions.

We all live in one of the shelters of the gemeente Amsterdam, under the project LVV. This is only temporary (maximum 1,5 years) and our time is running out now. We are very stressed and don’t know where to go when this program and the shelter stops.

Before we were promised that this program would actually work on new and real solutions for our future. But now we see that nothing has changed and we are not moving forward what so ever. We are back to where we were 1,5 years ago, forced to live an illegal life on the streets. And that is why we come into action.

Saturday 23 October 2021 we will demonstrate in Amsterdam to demand our right to a real solution. We are Amsterdammers and we have the right to be here, to lead full lives and build a future. We take to the streets, this time to protest not to live on them, to call for attention for our situation. So please come and support us.

We have suffered enough, we have been stuck in a loop for too long. It’s time for real improvement: permanent residency.

Come and join us in solidarity on Saturday 23 October 2021.
Start: 13.00 h. Javaplantsoen Amsterdam
(at the square in front of Javaplantsoen 17-19)

We will walk past a few LVV locations and end the demonstration in the city centre.

Tekst voor kerkblad of nieuwsbrief

Gastgezinnen gezocht 

Als vluchtelingen horen dat ze in Nederland mogen blijven, duurt het vaak nog maanden voordat ze een woning toegewezen krijgen. Tot die tijd is het afwachten, in volle asielzoekerscentra, ver weg van het echte Nederland. Veel nieuwkomers willen graag al een begin maken: Nederlanders leren kennen, wegwijs raken in Nederland en de taal leren. Door te logeren bij een Nederlands gezin krijgen ze een enorme boost. Waar leer je immers meer over Nederland dan bij Nederlanders thuis? 

Voor een warm welkom 

Takecarebnb is de organisatie die gastgezinnen en nieuwkomers koppelt. Wilt u een ook bijdrage leveren en het verschil maken door een nieuwkomer een prettige start te geven in Nederland? Heeft u thuis ruimte om een vluchteling tijdelijk te laten logeren? Voor een periode van maximaal drie maanden kunt u een vluchteling de kans geven op een versnelde inburgering. Dit verloopt via een zorgvuldig matchingproces, waarbij uw wensen en voorkeuren voorop staan. Meer weten? Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Karel Jungheim, via j.jungheim@protestantsekerk.nl of met Takecarebnb via info@takecarebnb.org. 

Het Karmelitaans Centrum voor Spiritualiteit in Haarlem organiseert een dag voor gesprek over omgang met vluchtelingen, aan de hand van het boek Archipel van de hond van Philippe Claudel.

19 november, 10.30 – 16.00 u. Parkstraat 1, 2011 KJ Haarlem. Info en aanmelden: 023 – 527 46 75 of  info@kcs-haarlem.nl

Ik ben de stoorzender, een steentje in jullie schoen!

Archipel van de hond, Philippe Claudel

Op het strand van een vulkanisch eiland spoelen drie lijken aan van Afrikaanse vluchtelingen die onderweg verdronken zijn. Wat gaan de eilandbewoners doen met een dergelijke gruwelijke vondst?

Hoe gaan ze ermee om?

Hiermee begint een spannend en indringend verhaal over de wijze waarop we vaak met vluchtelingen omgaan of liever niet mee omgaan, over zowel de betrokkenheid als het ongemak dat we erbij voelen en de dubbele moraal die we er daardoor dikwijls op na houden.

Bovenstaande titel is een uitspraak van de schrijver Philippe Claudel over zijn boek Archipel van de hond, dat in deze cyclus centraal staat. Deze ongemakkelijke duiding, dat je met een verhaal een stoorzender wilt zijn, zou ertoe kunnen leiden dat je het boek naast je neerlegt. En dat zou jammer zijn, omdat het ook ongelooflijk spannend is, wonderschoon van taal en niet gespeend van humor.

Claudel houdt zich zowel in zijn boeken als in zijn films altijd bezig met actuele maatschappelijke thema’s, maar weet ze te verpakken in indringende verhalen die je niet koud laten en werken als een ongemakkelijke gewetenstoets. Hij heeft ook hier de problematiek gegoten in een fascinerend verhaal, een soort parabel, passend bij het universele karakter van dit thema. Het is onvermijdelijk dat de bewoners in hun diverse rollen en opvattingen bij de lezer herkenning, afgrijzen of sympathie opwekken. Het spannende verhaal werkt ontregelend en confronterend, als een steentje in je schoen.

Tegelijk nodigt een dergelijk boek juist daarom ook uit om met elkaar in gesprek te gaan, temeer omdat goed en kwaad niet altijd, of meestal niet, zo duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn.  Wat Claudel met zijn boek beoogt is de onverschilligheid te bestrijden.

Wie zich betrokken voelt bij wat er vlakbij en wereldwijd gebeurt is van harte welkom.

Om te kunnen deelnemen aan deze dag geldt als voorwaarde dat u het boek Archipel van de hond van Philippe Claudel (uitgegeven bij De Bezige Bij) gelezen heeft.

Datum                    Vrijdag 19 november (10.30 – 16.00 uur)

Kosten                    20 euro

Begeleiding           Wil van der Heijden en Kees Weel