Zoeken

Agenda

19 januari    : AV
22 januari    : Avondgebed week van gebed voor de eenheid (18.30 uur Oude Kerk)
4 maart        : Ontmoetingsbijeenkomst bij Hoop voor Noord, Rode Kruislaan 20 i.s.m. diaconaal opbouwwerk PKA-Noord
16 maart     : AV
4 mei            : Vesper t.g.v. herdenken oorlog en vrijheid vieren  (in de Waalse kerk)
11 maart      : AV
15 juni          : AV
30 juni          : Nationale herdenking slavernijverleden in de Nieuwe Kerk, Amsterdam
5 November: oecumenische herdenking omgekomen vluchtelingen aan de randen van Europa in deMozes & Aaronkerk
17 november: AV
3 december : Nicolaas Vesper  

Kerken
De Raad van Kerken Amsterdam is een samenwerkingsverband van christelijke kerken en gemeenschappen in Amsterdam. Bekijk hier de lijst van deelnemers en verwante externe organisaties.
  • 10 apr

    In deze Nieuwsbrief vindt u informatie over

    o.a. twee thema’s die deze maand veel aandacht trekken: het sluiten van de Winteropvang en de draagvlakgesprekken voor de nieuwe 24-uursopvang-locaties.

    Kerken in actie tegen de sluiting van de Winteropvang

    Hoe verder na de Winteropvang?

    Meer over Code Rood Netwerk

    Dublin claimanten: anderhalf jaar onderduiken

    Gemeente Amsterdam heeft zorg over mensen in het ‘asielgat’

    En mensen uit veilige landen?

    Gemeente peilt in alle stadsdelen draagvlak voor 24/7 BBB opvang

    Raad van Kerken Nederland in gesprek met Onderzoekscommissie Rijksoverheid

    Solidariteitsmaaltijden in de komende maanden

    Jaarverslag en beleidsplan Raad van Kerken Amsterdam

  • 06 apr

    Talkshow over recht op Noodopvang

    9 april – 20.00 – 21.30 u. Dominicuskerk, Spuistraat 12, Amsterdam Centrum

    Op dinsdag 9 april is de groep ongedocumenteerden, die geen opvang heeft sinds de winteropvang dicht ging, al meer dan een week zonder nachtopvang van de gemeente Amsterdam. Diverse kerken hebben hun deuren opengesteld om te zorgen dat deze groep, die bestaat uit meer dan 55 mannen en vrouwen, niet op straat hoeven te slapen. Het Code Rood Netwerk – Amsterdam City Rights, Wereldhuis, Stap Verder en diverse stadskerken – organiseert in samenwerking met ASKV/Steunpunt Vluchtelingen een talkshow waarin de ongedocumenteerden in gesprek gaan met wethouder Rutger Groot Wassink en wethouder Zorg Simone Kukenheim, gemeenteraadsleden, verschillende mensenrechtenorganisaties, beleids- en stadsmakers.

    De talkshow staat in het teken van artikel 8 EVRM. De overheid heeft een zorgplicht voor kwetsbare mensen en de regel is dat uit een noodopvang niet mag worden ontruimd. Toch is dit 1 april 2019 wederom gebeurd toen de winteropvang gesloten werd. Mensen deze noodopvang ontnemen maakt hen extreem kwetsbaar.

    Mensenrechtenorganisaties, o.a. Amnesty International zullen hierop een korte toelichting geven. Advocaat Pim Fischer gaat in op de bestaande jurisprudentie waaruit blijkt dat de overheid een zorgplicht heeft voor opvang van ongedocumenteerde vluchtelingen.

    Locatie: Centrum Amsterdam, Dominicuskerk Amsterdam, Spuistraat
    Tijd: 20.00-21.30
    Deelnemers: ongedocumenteerde vluchtelingen die geen onderdak hebben. Uitgenodigd:
    Tulu Amante, Wethouders Rutger Groot Wassink en Simone Kukenheim, sprekers van Amnesty International, College voor de Rechten van de Mens en advocaat Pim Fischer. (Een aantal van de genodigden is nog onder voorbehoud. Vanwege de urgentie van dit onderwerp en de korte voorbereidingstijd hebben we op het moment van publicatie van dit evenement nog geen definitieve bevestiging.)
    Toegang: Gratis, aanmelding is niet nodig
    Voor vragen: coderoodnetwerk@gmail.com

    Info afkomstig uit dit bericht: Art.8EVRM* EIND Manifestatie Kille Nachten

  • 07 mrt

    Vergaderschema 2019 Taakgroep

    In 2019 zal er niet meer elke maand een bijeenkomst van Taakgroep/Platform Vluchtelingen van de RvK Amsterdam zijn. In principe wordt het nieuwe ritme: de derde donderdag van elke even maand. Je bent kortom van harte welkom op

    • 11 april (2e donderdag, i.v.m. de Stille Week)
    • 20 juni
    • 5 september (omdat de 3e donderdag van augustus zo vroeg valt)
    • 17 oktober
    • 19 december

    Steeds om 17.00 uur in de Kerkstraat 107 (achterkant Keizersgrachtkerk). In de tussenliggende maanden proberen we andere activiteiten te organiseren.

    De facebook pagina van de Taakgroep Vluchtelingen vindt u onder https://www.facebook.com/Taakgroep-Vluchtelingen-Raad-van-Kerken-Amsterdam-433747713822160/

    Zie ook de website: www. https://rvkamsterdam.nl/index.php/vluchtelingen/

  • 07 mrt

    R.K. kerk benoemt Stadsdiaken in Amsterdam

    Het Bisdom Haarlem heeft een nieuwe functie in het leven geroepen in Amsterdam: de Stadsdiaken, die zich namens de katholieke kerk inzet voor de armen in de stad en de kerk ‘een diaconaler smoel’ geeft en verbinding legt tussen de kerkelijke caritas en mensen die hulp goed kunnen gebruiken. Colm Dekker zal op zondag 7 april 2019 om 17.00 uur worden ingewijd als Stadsdiaken.

    Plaats: Mozes en Aäronkerk, Waterlooplein 207, Amsterdam; aansluitende receptie in het naastgelegen Huis van Sant’Egidio.  Meld graag uw komst: info@santegidio.nl

  • 07 mrt

    Winteropvang niet open voor Dublinclaimanten

    Al enige tijd neemt het aantal asielzoekers dat op straat slaapt, weer toe. De gemeente Amsterdam heeft besloten dat de Winteropvang niet open staat voor asielzoekers die onder de Dublin-regeling vallen: zij zijn Europa binnen gekomen in een ander land en de Nederlandse Staat moet zorgen voor ‘warme overdracht ’naar dat Europese land. In de praktijk werkt dit beleid niet. En het effect is dat er op dit moment een groep ongedocumenteerde asielzoekers in de stad is zonder (nacht)opvang en zonder netwerk (ook niet van vrijwilligers en organisaties). 

    Deze mensen, die nog te kort in onze stad zijn om bekend te zijn met en bij de hulpverleners in de stad, zijn extreem kwetsbaar. Vaak betreft het jongeren, vrouwen, moeders met kinderen. Hulp bieden aan hen wordt steeds moeilijker. Ze raken al snel uit het zicht van Amsterdamse NGO’s; zoals Wereldhuis, Amsterdam City Rights, ASKV en Vluchtelingenwerk. In Amsterdam verdwijnen op deze wijze steeds meer jonge ongedocumenteerde mensen, met alle risico’s van dien. De voorzitter van de Taakgroep vluchtelingen ondertekende een brief van de genoemde NGO’s aan Amsterdamse raadsleden en de wethouders Groot Wassink en Kukenheim met het verzoek aan deze ongewenste situatie een eind te maken.  Zie de brief: https://rvkamsterdam.nl/index.php/2019/03/07/winteropvang-niet-open-voor-dublinclaimanten/dakloze-ongedocumenteerden-uit-de-winteropvang/

  • 07 mrt

    Locaties voor 24-uursopvang

    De gemeente Amsterdam wil 500 24-uurs-opvangplekken (BBB+) voor ongedocumenteerden inrichten. De gemeente is druk bezig locaties te vinden (dat valt niet mee in Amsterdam) en geschikt te maken. De eerste zeven adressen zijn bekend gemaakt. Het gaat om Marnixstraat 2 (Centrum), Zeeburgerdijk 296 (Oost), Danie Theronstraat 2 (Oost), Van Leijenberglaan 11 (Zuid), Pieter Aertszstraat 5 (Zuid), Gerard Doustraat 156 (Zuid) en Mariëndaal 13 (Noord).

    Het is de bedoeling dat de locaties op 1 juli de eerste bewoners kunnen huisvesten. Andere locaties volgen. Zie ook: https://www.parool.nl/amsterdam/eerste-lijst-mogelijke-panden-24-uursopvang-bekend~a4623898/

  • 07 mrt

    Oproep: meld je activiteiten voor/met ongedocumenteerden

    In het kader van het 24-uursopvangplan vraagt de gemeente aan het ASKV om een inventarisatie te maken van het aanbod van cursussen en andere activiteiten die toegankelijk zijn voor ongedocumenteerden. De gemeente wil het beleid inzake participatie en activering van ongedocumenteerden daarop aansluiten. Natuurlijk mogen activiteiten die kerken ontplooien niet ontbreken op deze Sociale Kaart. Denk aan de diverse taalcafés (Muiderkerk, Ark Noord, Sierplein/Regenbooggemeente in Slotervaart), de taallessen in de Dominicus, de bemiddeling door de diaconie van de Keizersgrachtkerk tussen klussen en Vluchtmaatbewoners.

    Daarom vragen we alle lezers ons door te geven welke activiteiten hun kerk organiseert om ongedocumenteerden een kans te geven mee te doen in de samenleving. Mail s.v.p. een korte beschrijving (activiteit, plaats, frequentie) en de naam van de contactpersoon aan: Redactietaakgroepvluchtelingen@gmail.com

  • 07 mrt

    Andere activiteiten in maart

  • 07 mrt

    Wie gaat er mee?

    De Taakgroep vergadert niet meer elke maand (zie ook vergaderschema aan het eind van deze Nieuwsbrief); tussendoor organiseren we ‘werkbezoeken’ aan organisaties of bezoeken we thema-bijeenkomsten. Deze maand stellen we u voor mee te gaan naar

    • De ‘Terugkeertalkshow’ die Amsterdam City Rights organiseert op 22 maart;

    een gesprek tussen terugkeerorganisaties en ongedocumenteerden, met daarna soep, brood en drinks. De Volkskamer, Van Ostadestraat 233-D  –  18-19 uur

  • 13 feb

    Solidariteitsmaaltijd op 28 februari in De Bron

    We Are Here Solidariteitsmaaltijd Kom, eet en ontmoet!
    Eten met ongedocumenteerden en  buurtbewoners in Nieuw-West  

    DKerkgebouw De Bron, Willem Klooslaan 1    1064 ST                    www.oasenieuwwest.nl

    Inloop: 18.00 uur – Start: 18.30 uur

    Eet met ons mee!

    Wij, een aantal ongedocumenteerde bewoners van Amsterdam, verenigd in We Are Here, en tot voor kort verblijvend op de Bijlmerdreef 622, nodigen jou van harte uit om met ons en buurtbewoners samen te eten en elkaar te ontmoeten. Ook ongedocumenteerden van de 24-uurs opvang Derkinderenstraat 44 zullen aanwezig zijn. In samenwerking met een aantal kerken in Nieuw-West bieden wij een maaltijd aan van drie gangen voor de prijs van €10. Hiermee kunnen wij onszelf weer even bedruipen, maar net zo belangrijk is, dat wij ons netwerk in de stad kunnen uitbreiden.

    Laat u verrassen en meld u aan op schravendeel.r@gmail.com

    *Een aantal kerken in Oost en Zuid-Oost trekken al een tijd op met deze groep en hopen op jouw komst!

  • 13 feb

    De eeuwige herhaling van het kinderpardon

    van: NRC  –  1 februari 2019

    Deze week kwam Rutte III tot een akkoord over het kinderpardon. Zo’n ‘eenmalige uitzondering’ werd al vaker gemaakt

    door Floor Boon

    Stel: een Afghaans koppel dient nu in Nederland een asielaanvraag in. Na een lange procedure, tot aan de hoogste rechter, worden ze afgewezen, maar ze vertrekken niet, ze blijven. De Afghanen bouwen in de illegaliteit een bestaan op, ze werken zwart, maken hier vrienden en krijgen zelfs een kind. Het kind groeit hier op, spreekt Nederlands, gaat hier naar school. Je zou kunnen zeggen dat dit gezin hier over een jaar of vijf is geworteld.

    De ouders zou je dat kunnen verwijten: zij vertrokken niet, ook al mochten ze hier niet blijven. Maar het kind kan daar niets aan doen. Dat kind groeit op in Nederland en kent het herkomstland van zijn ouders niet, misschien spreekt hij niet eens die taal.

    Het voorbeeld komt van Martijn Stronks, universitair docent Migratierecht aan de Vrije Universiteit. Hij wil ermee zeggen: je kunt onmogelijk voorkomen dat er in de toekomst niet opnieuw een groep ontstaat die geworteld is in Nederland, maar geen verblijfsvergunning heeft.

    „Iedere regel wordt overtreden, altijd”, zegt Stronks. „Denk aan de maximumsnelheid die omhoog gaat naar 130. Ook dan zullen er mensen te hard blijven rijden. Als het gaat om zoiets fundamenteels als een verblijfstatus, is het nogal wiedes dat mensen die regels overtreden. Zeker als de overheid er niet in slaagt te handhaven.”

    Het pardon van 2003, 2006, 2013

    Het zal niet voor het eerst zijn dat een pardon wordt bekrachtigd met de woorden dat het een eenmalige oplossing is. Het laatste pardon was in 2013, eveneens een kinderpardon zoals afgesproken in Rutte II, waardoor 1.540 minderjarigen konden blijven. In 2006 was er een generaal pardon: 28.000 mensen kregen een verblijfsvergunning. En in 2003 verleende toenmalig minister Rita Verdonk ook een pardon, aan 2.200 mensen.

    Het betrof telkens een ‘restgroep’ van mensen die zich niet aan de regels hadden gehouden, daar nèt buiten vielen of nog in de wachtrij stonden. Het handhaven van regels is vanuit dat perspectief de kern van het probleem. Hoe zorg je ervoor dat mensen die niet mogen blijven ook weggaan?

    Carolus Grütters, die 25 jaar pardonregelingen onderzocht en is verbonden aan de Radboud Universiteit Nijmegen, ziet dat anders „De overheid moet haar verantwoordelijkheid nemen en mensen actief begeleiden bij vertrek”, zegt hij. „Nu ligt die verantwoordelijkheid puur en alleen bij de asielzoeker. Ook als iemand niet terug kán keren naar zijn herkomstland.” Het komt regelmatig voor dat herkomstlanden terugkeer tegenwerken of de eigen onderdanen geen papieren verstrekken.

    Een oplossing om geen nieuwe ‘restgroep’ te laten ontstaan, kan een terugkeer van het driejarenbeleid zijn. Tot 2003 gold de regel dat als de overheid een vreemdeling niet binnen drie jaar uitsluitsel kon geven of hij mocht blijven of niet, deze vreemdeling een verblijfsvergunning kreeg. Het demissionaire kabinet-Balkenende I schafte die – zeer effectieve – regel af en daarmee ook de stok achter de deur voor de overheid om tijdig te beslissen.

    Met als gevolg dat er weer achterstanden ontstonden, betoogt Grütters. „De helft van de mensen die in 2007 een vergunning kreeg op basis van de pardonregeling, stond nog in de wachtrij – en had sowieso recht gehad op verblijf”, zegt hij. „Die zijn onterecht in de wacht gezet en vervolgens de boeken ingegaan als misbruikers van het systeem.”

    Voor een „praktisch sluitend systeem” zou de overheid, als het aan Grütters ligt, nog twee zaken moeten regelen: de vele regels uit het vreemdelingenbeleid zouden in de wet moeten worden vastgelegd, zodat een rechter niet alleen kan toetsen of de regel is toegepast, maar ook of de uitvoering rechtvaardig is. En uitvoerders als IND, COA en de rechtshulp moeten veel meer capaciteit krijgen. De behandeling van een asieldossier gaat in Nederland wel snel, maar de wachttijd vóórdat een dossier in behandeling wordt genomen, duurt nu zestien maanden. Ook zou altijd een kinderrechter moeten worden betrokken bij asielzaken met kinderen.

    Stronks gelooft niet dat die restgroep kan worden voorkomen. Dat wil niet zeggen dat de oplossing van Rutte III niet goed is, zegt hij. Integendeel. „Ik vind een pardon per definitie een duurzame oplossing, omdat het rekenschap geeft van het onvermogen van het recht om de werkelijkheid in totale zin te controleren.”

    Het is een politieke oplossing voor een probleem dat nu bestaat, zegt Stronks, niet om een probleem in de toekomst te voorkomen. Daar zou de politiek ook eerlijk over kunnen zijn, meent hij. „Een pardon is de voortdurende terugkeer van de eenmalige uitzondering.”

    – – –

    https://www.nrc.nl/nieuws/2019/02/01/de-eeuwige-herhaling-van-het-pardon-a3652677?utm_source=SIM&utm_medium=email&utm_campaign=Vandaag&utm_content=&utm_term=20190202

    = = =

  • 13 feb

    Het laatste kinderpardon ? Een illusie

    van: Trouw  –  31 januari 2019

    door Bart Zuidervaart

    Met enige regelmaat belooft ‘Den Haag’ een snellere asielprocedure, met minder ‘schrijnende gevallen’. In de praktijk is het probleem onoplosbaar. De roep om een nieuw pardon is nooit ver weg.

    De coalitie is met enige opgewektheid uit de crisis gekomen. Natuurlijk, VVD, CDA, D66 en ChristenUnie zijn bovenal opgelucht dat ze elkaar na dagenlang intensief beraad hebben gevonden in een oplossing rond het kinderpardon; het kabinet-Rutte III blijft voortbestaan. Maar er is ook hoop dat de gemaakte afspraken zorgen voor een beter asielsysteem

    Op papier lijkt het akkoord inderdaad een garantie voor succes. De ­Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) krijgt een eenmalige injectie van 13 miljoen euro om te zorgen dat asielprocedures worden versneld. Zoals staatssecretaris Mark Harbers van asielzaken dinsdagavond zei: “We moeten voorkomen dat mensen vroeg of laat in schrijnende situaties terechtkomen.” Het is niet langer de bedoeling dat asielzoekers de ene procedure op de andere stapelen, zodat op enig moment kinderen wortelen in de samenleving, ondanks dat ze niet Nederland mogen blijven. Die ‘worteling’, zei D66’er Maarten Groothuizen gisteren in het Kamerdebat, is ongewenst en leidt tot ‘schrijnendheid’.

    Snellere procedures, asielzoekers veel eerder duidelijkheid geven over hun eventuele toekomst in Nederland. Mensen die niet mogen blijven daadwerkelijk uitzetten. Een sluitend asielsysteem. Waar hebben we dat eerder gehoord?

    Toen Job Cohen rond de eeuwwisseling zijn nieuwe Vreemdelingenwet presenteerde, had hij als staatssecretaris van justitie een centrale boodschap: de procedures duren veel te lang. De asielzoeker moet eerder te horen krijgen of hij mag blijven. Het eindeloos procederen zou aan banden worden gelegd. Helder verhaal. De politiek knikte instemmend.

    Sindsdien zijn er diverse pardonnen geweest voor afgewezen asielzoekers. In de praktijk bleek een sluitend asielsysteem een illusie. Procedures bleven jaren duren, vreemdelingen bleven de ene op de andere stapelen. Niet zelden zorgde juist de Staat voor vertraging, door in beroep te gaan tegen een rechterlijke uitspraak dat een bepaalde asielzoeker wel in Nederland mocht blijven. Ondertussen wortelden kinderen in hun omgeving, ze doorliepen hier de school en brachten hun jeugd door bij de plaatselijke voetbalclub.

    In augustus 2003 was toenmalig minister Rita Verdonk (Vreemdelingenzaken) bereid om 2200 afgewezen asielzoekers alsnog een verblijfsvergunning te geven. Ze onderstreepte: “Het gaat om een eenmalige regeling.” Het betrof mensen die langer dan vijf jaar in afwachting waren van hun asielaanvraag en nooit duidelijkheid kregen vanwege ‘inactiviteit van de overheid’, zoals dat heette. Verdonk zei in een toelichting dat ze ‘een oplossing heeft gevonden voor een maatschappelijk probleem’. “Maar helemaal oplossen lukt me in dit geval niet.”

    Verkiezingen

    Dat bleek. De jaren erna zwol de roep om een generaal pardon aan, zowel vanuit de politiek als de samenleving. Er verschenen steeds meer verhalen van asielzoekers die nog onder de oude Vreemdelingenwet naar Nederland waren gekomen en soms al tien jaar of langer hier illegaal verbleven. Uitzetten lukte niet. Soms vanwege het ontbreken van juiste identiteitspapieren, soms omdat het thuisland weigerde de desbetreffende persoon terug te nemen. De situatie werd langzamerhand onhoudbaar.

    Toen de machtsverhoudingen in de Tweede Kamer na de verkiezingen van 2006 verschoven, grepen de linkse partijen hun kans. Nog voor de beëdiging van het nieuwe kabinet (Balkenende IV) dwongen zij een generaal pardon af voor asielzoekers die nog onder de oude wet vielen. Het resultaat was dat PvdA-staatssecretaris Albayrak verblijfsvergunningen kon uitdelen aan meer dan 28.000 mensen.

    Er was opluchting bij diverse politieke partijen, maar vooral ook bij burgemeesters in het land. Zij zagen dagelijks mensen in hun gemeente rondlopen waar niemand raad mee wist. Wim Deetman, in die periode voorzitter van de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG), zei in deze krant: “Je ziet gezinnen die hier al zo lang wonen, maar weg hadden moeten zijn. Zet je die alsnog uit? Dat kan je vaak niet maken.”

    Ook dit forse pardon beloofde de asielproblematiek op te lossen. Gemeenten kregen met de regeling hun zin, maar moesten tegelijkertijd toezeggen dat ze noodopvangen voor uitgeprocedeerde asielzoekers zouden sluiten. De achterdeur van het asiel­systeem moest dicht. Mensen kregen óf een vergunning óf moesten het land uit. De toenmalige directeur van de IND, Peter Veld, vertelde: “Het wordt tijd dat we deze dossiers voorgoed sluiten en er een dikke streep onder zetten.” Maar Deetman zei in alle eerlijkheid: “Of deze regeling wel sluitend zal zijn? Forget it.”

    Al snel werden de rafelranden van het generaal pardon zichtbaar; de mensen die net buiten de regeling vielen. Er was het verhaal van een man die last kreeg van een levensbedreigend gezwel en zich liet behandelen in het tropenziekenhuis in Antwerpen. Door dat uitstapje viel hij buiten de pardonregeling, want ononderbroken verblijf in Nederland was een voorwaarde voor een vergunning. Een andere asielzoeker werd tegengeworpen dat hij op familiebezoek in Duitsland was geweest.

    De minister van vreemdelingenzaken in het eerste kabinet-Rutte heette Gerd Leers. In 2012 riep hij dat de asielprocedures nu echt versneld en verscherpt zouden moeten worden. Leers hekelde de stapeling van bezwaar- en beroepszaken. Dat was twaalf jaar na invoering van de Vreemdelingenwet van Cohen.

    Toekomstige gevallen

    Het was wachten op een nieuw pardon. Dat kwam er in 2013, dankzij het tweede kabinet-Rutte. Dit eenmalige kinderpardon regelde dat uiteindelijk 1540 minderjarigen mochten blijven, op voorwaarde dat ze langer dan vijf jaar in Nederland verbleven. Er kwam tegelijkertijd een structurele regeling voor ‘toekomstige gevallen’. Dat is een wassen neus gebleken. De voorwaarden zijn zo streng, dat meer dan 90 procent van de aanvragen wordt afgewezen. De kinderen struikelen over het zogeheten ‘meewerkcriterium’. Ouders moeten aantonen dat ze gedurende hun gehele verblijf in Nederland altijd hebben meegewerkt aan hun vertrek. In de praktijk blijkt dat ondoenlijk.

    Het zorgt voor nieuwe schrijnende gevallen, voor kinderen die soms in de media hartverscheurende verhalen vertellen over hun dreigende uitzetting, over een land waar ze nog nooit zijn geweest en er de taal niet spreken (denk aan de Armeense kinderen Lili en Howick). CDA-Kamerlid Madeleine van Toorenburg gaf twee weken geleden de aanzet tot de crisis met de woorden: “Deze situatie is onhoudbaar.”

    De allerlaatste keer

    De coalitie zegt een goede oplossing te hebben voor het probleem. De dossiers van afgewezen kinderen worden opnieuw beoordeeld. Er gelden soepeler regels, waardoor vermoedelijk in een keer meer dan zeshonderd kinderen alsnog mogen blijven, aangevuld met hun gezinsleden. Een nieuw pardon dus. Het is, bezweren partijen, echt de allerlaatste keer.

    VVD, CDA, D66 en CU denken namelijk dat ze nieuwe schrijnende gevallen kunnen voorkomen. Asielzoekers krijgen al in het begin van de procedure een ‘schrijnendheidtoets’. Als daaruit blijkt dat iemand op dit punt wordt afgewezen heeft het geen zin om, eenmaal uitgeprocedeerd, daar alsnog een beroep op te doen. Hopen op de discretionaire bevoegdheid van de staatssecretaris biedt ook geen uitkomst. Dit instrument verdwijnt. Harbers kan niet langer met het hand over het hart strijken om iemand op de valreep, tegen de regels in, een vergunning te geven.

    En heeft dus ook geen zin meer, zei de staatssecretaris gisteren in het Kamerdebat, dat iemand zijn procedure eindeloos rekt in de hoop dat de discretionaire bevoegdheid hem helpt. “Er zijn mensen die ten onrechte denken dat deze bevoegdheid een soort rechter in laatste instantie is.” Het schrappen ervan betekent dat afgewezen asielzoekers eerder zullen vertrekken uit Nederland. Denkt Harbers.

    SP-Kamerlid Jasper van Dijk gelooft er weinig van. Hij zegt: “Je kunt de discretionaire bevoegdheden wel afschaffen, maar schrijnende gevallen kun je niet afschaffen.” PvdA-collega Attje Kuiken: “De coalitie zegt de ideale oplossing te hebben gevonden. Halleluja, na ons geen enkel probleem meer. Dat is toch naïef? Dat is toch niet waar? Dat kan toch niemand beloven?” Snellere procedures bij de IND klinkt prachtig, zegt Kuiken, maar de wachttijden voor asielzoekers lopen alleen maar verder op.

    Belangenorganisatie Defence for Children is verheugd over het akkoord tussen de coalitiepartijen, maar wijst er ook op dat de nieuwe regeling te beperkt is. Er zijn namelijk ook kinderen die de afgelopen jaren geen beroep op het kinderpardon hebben gedaan omdat dat zinloos leek. Biedt de politiek nu ook een oplossing voor hen? Of wacht Den Haag op de roep om een nieuw pardon?

    – – –

    https://www.trouw.nl/democratie/het-laatste-kinderpardon-een-illusie~ab306a01/

    = = =

1 8 9 10 11 12 13 14 20